Revista dos socios e socias do Museo do Pobo Galego Nº8

ADRA
Revista dos socios e socias do Museo do Pobo Galego
Nº8
Santiago de Compostela, 2013
Chegando á Gándara
Álvaro de la Vega
As plataformas culturais das xeracións
galegas de posguerra (1960-1978)
Manuel Caamaño Suárez
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia
Clodio González Pérez
De convento a hospicio: remodelacións
en San Domingos de Bonaval
Mari Vega Cerqueiro
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Laura Suárez Llano
O escultor Xosé Rivas e a iconografía
da Virxe do Carme mariñeira
Manuel E. García Barreiro
A popularización do fonógrafo en Galicia: 1878-1895
Xaime Fandiño Alonso, Zósimo López Pena e Henrique Neira Pereira
Organizacións feministas en Galicia. Unha
proposta de memoria e documentación
Mariam Mariño Costales e Carmen Pérez Pais
Notas de libros
ADRA
Revista dos socios e socias do Museo do Pobo Galego
Nº8 – Santiago de Compostela, 2013
ADRA
Nº8 – Santiago de Compostela, 2013
ADRA. Revista dos socios e socias do Museo do Pobo Galego.
Museo do Pobo Galego
San Domingos de Bonaval
15703 Santiago de Compostela
Consello de edición:
Fátima Braña Rey
José Mª Laredo Codornié
Rosa Mª Méndez García
Nolo Suárez
Manuel Vilar Álvarez
Deseño e maquetación: ocumodeseño
Asesoramento lingüístico:
Xesús Sambade
Depósito Legal: C-2367-2005
ISSN: 1886-2292
© da edición: Museo do Pobo Galego.
© dos textos: os autores e autoras.
ADRA é unha revista con periodicidade anual que comezou a súa andaina no 2005 co espírito de crear un soporte
para a publicación de artigos de coñecemento científico e cultural desde Galicia.
Tentando chegar a unha ampla audiencia Adra distribúese a través de intercambio con máis de 150 bibliotecas
europeas.
Os temas que se abordan son todos aqueles relacionados coa realidade galega desde calquera punto de vista e
área de coñecemento, tendo especial incidencia a antropoloxía social acorde cos fins e misión do Museo do Pobo
Galego. A lingua da Revista é o galego. Os artigos que publica son orixinais e inéditos e foron sometidos a unha
avaliación por pares mediante o sistema dobre cego, con garantía de anonimato.
As opinións e feitos consignados en cada artigo son de exclusiva responsabilidade dos seus autores. O Museo do
Pobo Galego non se fai responsable, en ningún caso, da credibilidade e autenticidade dos traballos.
Esta revista está incluída nas seguintes bases de datos:
IN_Recs (Universidad de Granada): <ec3.ugr.es/in-recs/ii/Antropologia-2010.htm>
Dialnet (Universidad de la Rioja): <dialnet.unirioja.net>
Índice
Chegando á Gándara 7
Álvaro de la Vega
As plataformas culturais das xeracións galegas
de posguerra (1960-1978) 9
Manuel Caamaño Suárez
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia 39
Clodio González Pérez
De convento a hospicio: remodelacións en
San Domingos de Bonaval 67
Mari Vega Cerqueiro
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán 83
Laura Suárez Llano
O escultor Xosé Rivas e a iconografía da
Virxe do Carme mariñeira 109
Manuel E. García Barreiro
A popularización do fonógrafo en Galicia: 1878-1895 117
Xaime Fandiño Alonso, Zósimo López Pena e Henrique Neira Pereira
Organizacións feministas en Galicia. Unha proposta
de memoria e documentación 131
Mariam Mariño Costales e Carmen Pérez Pais
Notas de libros 145
Chegando á Gándara (1993)
Álvaro de la Vega
Técnica mixta (23,5 x 15 cm)
Nº 8 | ADRA | 9
As plataformas culturais das xeracións
galegas de posguerra (1960-1978)
Manuel Caamaño Suárez
Introdución
O 18 de abril de 2012 tivo lugar nas dependencias do Museo do Pobo Galego a inauguración
da exposición Un canto e unha luz na noite. Asociacionismo cultural en Galicia (1960-1975), organizada polo Consello da Cultura Galega, o Museo do Pobo Galego e a Fundación 10 de marzo.
Esa exposición, comisionada e coordenada por Ricardo Gurriarán, rescataba do esquecemento un
fenómeno inédito en Galicia. No libro-catálogo da mostra e nos 22 paneis de que constaba faise
un percorrido por diversos aspectos relacionados co labor desenvolto nos tempos da ditadura
franquista polas plataformas culturais creadas a partir dos anos sesenta polas xeracións galegas
de posguerra.
A raíz dese feito, que significou para moitos dos asistentes ao acto a descuberta dun fenómeno
para eles moi descoñecido, os responsábeis da revista ADRA dos socios e socias do Museo, coñecedores do meu compromiso activo perante quince anos na Agrupación Cultural O Facho –a primeira
agrupación cultural da cidade da Coruña na posguerra– pedíronme que dera a miña visión sobre
o acontecer dese fenómeno naqueles tempos facareños, sombrizos e desgaleguizados. E así o fago
dende a experiencia recollida no tempo en que presidín a agrupación coruñesa (1966 ata 1978), coa
conciencia plena de contribuír a facer xustiza a tantas enerxías xuvenís vertidas a prol da reconstrución e da recuperación da conciencia histórica de nós.
Na exposición ponse en evidencia o inmenso, intenso e fecundo esforzo realizado polas mozas
e mozos que, por uns ou outros vieiros, tomaran conciencia da necesidade de se uniren para traballar, dende a resistencia cultural, pola toma de conciencia do país, desgaleguizado e esmagado
pola ditadura franquista. Coñecer a laboría tan frutífera desenvolta pode axudarnos a encarar
mellor o futuro porque, neste país noso no que o oportunismo e a desmemoria resultan ser moeda corrente, é necesario de cando en vez mirar cara atrás sen ira, e recuperar o noso pasado para
encarar o futuro cos mellores recursos dispoñíbeis.
I. Nacemento e auxe do movemento asociativo
nos tempos do franquismo
Cando nos tempos da posguerra non había ningunha voz que reclamara publicamente os dereitos que nos identifican como comunidade nacional, moitos dos membros das xeracións galegas
10 | ADRA | Nº 8
Manuel Caamaño Suárez
dese tempo que se foran concienciando do que iso representa, asócianse para traballar en grupo
e dese xeito axudar a recuperar os sinais de identidade perdidos.
Os antecedentes dese compromiso asociativo hai que procuralos en individualidades que, dende 1955, comezaron a dar probas da súa presenza en Madrid, Compostela e Barcelona. Aquí no
país, mozos universitarios, algúns deles dados a coñecer nas Festas Minervais da Universidade
compostelá –por certo, ese certame literario estaba organizado polo SEU, sindicato universitario
do réxime– e nas páxinas do xornal compostelán “La Noche”, serán asiduos da célebre “mesa-camilla” de Ramón Piñeiro, do círculo que se movía arredor do pintor Carlos Maside, ou dos
mozos que se dedicaban ao traballo arqueolóxico, que investigaban e se concienciaban baixo o
maxisterio de Fermín Bouza Brey. Ideoloxicamente, xa naqueles tempos tan temperáns, os participantes neses círculos apuntaban unha inclinación cara ao nacionalismo de esquerdas, feito que
máis adiante provocará diverxencias con Ramón Piñeiro, inspirador de moitos dos asistentes,
quen quería levar a política por camiños que el entendía máis acertados.
A etapa a considerar abrangue de 1960 ata a nova situación derivada da aprobación e implantación no ano 1978 da Constitución española, pola que se restauraban dereitos democráticos proscritos polo franquismo. Naqueles tempos iniciais da década dos 60 Galicia estaba a experimentar
fondos cambios sociais, nos que o éxodo de poboacións do rural cara ás urbes constituía unha hemorraxia imparable, foi cando inicia a súa andaina aquel movemento autoxestionario do tardofranquismo, no que o traballo levado a cabo por el atopábase a cotío cunha legalidade que empedraba
o camiño de innumerábeis atrancos e dificultades. Soamente a ilusionada vontade e pulo dos responsables das agrupacións, que no fondo loitaban por recuperar as liberdades perdidas, axudaban
a superar todos os atrancos que aparecían a cotío polo camiño, en casos con destemida afouteza.
O significado dese sorprendente movemento asociativo xuvenil, descoñecido na historia de
Galicia –agás a experiencia dos grupos “Ultreia” creados no ano 1932 na miña vila noiesa polo
profesor Álvaro de las Casas, que se espallaron rapidamente por toda Galicia aínda que os acontecementos fanarían moi cedo a súa vida– integrará grupos de autoformación cultural e tamén
ideolóxica que, como unha caste de guerrilleiros, impulsaron un auténtico rexurdimento dos nosos valores e patrimonios identitarios.
As décadas dos anos 60 e 70, e posteriores, presenciarán a fundación das sociedades culturais
das mocidades galegas nacidas nos anos 30 e 40, comprometidas no seu deber de traballar polo
desentangarañamento e desgaleguización do país de nacenza. O seu labor asociativo de autoformación dirixido a todos os públicos, á vez que de facer proselitismo, está presidida pola promoción, estudo e coñecemento do idioma galego pola súa significación e pola reivindicación dos seus
dereitos levábase a cabo cunha fasquía rupturista, e nin a historia nin a economía, a política, a
xeografía, a literatura, a arte, o dereito, a arquitectura, ou a cultura popular, serían temas alleos ás
súas actividades. Para desenvolver todas esas materias acudiríase, en cada caso, ás personalidades
con prestixio no país e pódese dicir, agás raras excepcións, que todas elas acudían con xenerosidade ao chamamento que as novas forzas galeguistas/nacionalistas demandaban delas.
Como un furacán imparable iranse conformando por Galicia adiante, e tamén fóra dela –precisamente foi aquí, como acontecera noutras ocasións, onde se crearon os primeiros xermolos
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 11
concienciadores– diversos grupos, cada un
deles coas súas propias peculiaridades. Xa dotados dunha primaria estrutura organizativa,
arredor dos anos 60 hai que buscalos fóra das
fronteiras galegas: en Madrid, no ano 1958,
crearase o grupo Brais Pinto, embarcado no
quefacer literario aínda que cunha aguda conciencia social e política en todos os seus membros, onde coincidirán estudantes galegos cursando estudos que non había en Galicia, como
son o caso de X.L. Méndez Ferrín, Bernardino
Graña, Ramón Lorenzo, Xosé Fernández Ferreiro ou Alexandre Cribeiro, con traballadores
como Reimundo Patiño ou César Arias, tendo
ao galeguista, republicano e investigador ourensán Xosé Ramón e Fernández Oxea (Ben-Cho-Shey), residente na cidade, un entusiasta, sabio e destemido colaborador e orientador
en todo o que precisaran.
No ano 1960 nace en Barcelona a denominada Mocedade Galega de Barcelona, na que
confluirán estudantes e traballadores como
os irmáns Sanchez Tabarés (Lois e Moncho),
O grupo Brais Pinto, desde Madrid, editou en
Agustín Rodriguez Caamaño, os irmáns Pérez
1958 Bocarribeira, o único poemario publicado
Guerra ou Manuel Caamaño Suárez, baixo o
en vida de Otero Pedrayo
abeiro do Centro Galego, a única sociedade
galega existente por aquelas datas na gran cidade mediterránea, que presidía o galeguista caldelao e maxistrado Manuel Casado Nieto e no
mesmo ano 60 fundarase en Bos Aires a Asociación Arxentina de Fillos de Galegos, promovida,
entre outros, por Ricardo Palmás, Antón López Prado, Elsa Fernández e máis Inés Canosa. Case
simultaneamente nacerá en Uruguai a Asociación Uruguaia de Fillos de Galegos, co profesor
Zubillaga Barrera á cabeza dela.
En Galicia fundarase no 1961 a Agrupación Cultural O Galo en Santiago de Compostela que
iniciará a camiñada asociativa da man, entre outros, de Salvador García-Bodaño, Ventura Cores
Trasmonte –autor do emblemático galo simbolizador da sociedade-, Mario Orjales Pita, Mercedes
García Fernández, Xulio Maside ou Aurichu Pereira, e no outono do ano 1963, en A Coruña, logo
dun chamamento-manifesto feito polos mozos estudantes Henrique Harguindey Banet e Andrés
Salgueiro Armada, dirixido á cidadanía dende un xornal e dúas emisoras de radio, dará como
froito o nacemento da Agrupación Cultural O Facho, cun distintivo da autoría de Reimundo
Patiño no que figura unha luz que quere anunciar a chegada de novos tempos. Co chamamento
12 | ADRA | Nº 8
Manuel Caamaño Suárez
Xuntanza na feira da Santa Susana de xente das agrupacións o Galo e O Facho. Entre eles están
Manuel e Xoan A. Caamaño Suárez, Mario Orjales, Salvador García Bodaño, Aurichu Pereira,
Rodríguez Pardo, Eduardo Martínez, Henrique Iglesias e Mercedes García
Folla de afiliación da agrupación o Galo
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 13
que representan o galo anunciador do abrente
e a luz que se emite dende a cidade atlántica,
decontado se espalla o fenómeno asociativo.
Eses dous símbolos foron como os anunciadores do bo andazo que percorrerá a xeografía
de Galicia e a núcleos da emigración europea.
No ano 1966 sae á rúa a Asociación Cultural
de Vigo co pulo que lle imprimen algúns dos
seus fundadores, entre os que estaban Camilo
Nogueira, Alfonso Álvarez Gándara, X. M. Beiras, Xosé L. Franco Grande, os irmáns López
Facal, Mª Xosé Queizán, Ánxel Cuíñas, Xohana
Torres ou Xohán Bernárdez; no 1967 nace en
Ourense a Agrupación Cultural Auriense, coa
entusiasta colaboración de case todos os vellos
galeguistas que alí residían –Ramón Otero Pedrayo, Xesús Ferro Couselo, Bieito Fernández,
Francisco Ogando, Leuter Salgado ou Xaquín
Lorenzo-, xunto con outros máis novos como
Memoria da Agrupación Cultural O Facho
Xosé-Lino Vázquez Monxardían, Carlos Guitián, Nemesio Barxa ou Antón Fernández (Antón Da Ponte). No 1968 comeza a súa actividade en Pontevedra a Asociación Cultural Amigos da
Cultura, –despois das voltas e reviravoltas que as autoridades represivas fixeron dar aos mesmos
promotores do proxecto Os Novos– encabezada por Xosé L. Fontenla, Agustín Rodriguez Caamaño, Tristán, Suso López ou Ramón Barral; e no 1969 na vila ourensá de Ribadavia asoma a
cabeza a Agrupación Cultural Abrente, amparada polo activo Xesús Sánchez Orriols (Chucho)
e o investigador e médico Rubén García Álvarez, despois do concienciador labor que realizaran
un grupo de cregos. O asociacionismo introdúcese de seguido noutras vilas e núcleos rurais e en
Ribadeo xurde en 1971 a Agrupación Cultural Francisco Lanza. Con ritmo máis acelerado, se
cabe, e recollendo as experiencias vividas e sufridas polos devanceiros, en Lugo créase o Club Cultural Valle-Inclán, que anteriormente con ese mesmo nome tería unha actividade moi diferente,
en Monforte de Lemos nace a agrupación Castelao, en Ferrol a asociación Monte Medulio, en A
Coruña Alexandre Bóveda, en Santiago O Eixo e en Ourense Breogán. O fenómeno asociativo
introdúcese con celeridade nas vilas e núcleos rurais: en Negreira Afonso Eans, Lumieira en Carballo, Domingo de Andrade en Cee, Terra de Melide en Melide, Catavento en Noia e Tramallo en
Pontedeume. Por terras de Lugo xurde, en 1971, a xa mencionada Francisco Lanza en Ribadeo,
Sementeira en Viveiro, Lois Peña Novo en Vilalba e Xermolos en Guitiriz, e polas terras ourensáns verán a luz Os Cigurros en A Rúa, Os Cabaceiros en Maceda, Os Choupos en Verín e Avantar
en O Carballiño. Tamén xorde o Ateneo de Moaña na costa de Pontevedra. E así ata medio cento
de sociedades.
14 | ADRA | Nº 8
Manuel Caamaño Suárez
Non se debe deixar de citar o traballo que algúns dos Ateneos que se foron creando nas cidades, onde se encontraban moitos asociados non afectos ao réxime, dedicaron circunstancialmente
algunha actividade relacionada coa cultura galega, así como aos diferentes grupos ou círculos de
tertulianos que se xuntaban en cafés de Ourense, A Coruña ou Lugo. Neste senso a tertulia máis
activa, celebrábase no Hotel Méndez Núñez en Lugo de onde saíu a feliz iniciativa da exposición
“Cen anos de literatura galega (1863-1963)” que se inaugurou no Círculo das Artes daquela cidade
no 1963. O mentor dela foi o profesor Alonso Montero, quen fixo unha importante contribución
tanto nesa iniciativa como nalgún outro acto ou publicación patrocinada por algunha entidade
comercial ou editorial. Tamén, xa avanzada a década dos setenta, no Club Amigos de la UNESCO
de Madrid acollerase un Seminario de Cultura Galega, onde os irmáns López Facal, Camilo Nogueira ou Margarida Valderrama e outros estudantes galegos, despregarán un notable activismo
para testemuñar a personalidade diferenciada de Galicia.
O labor asociativo realizado no período que estamos a glosar recolleu temáticas moi diversificadas, algunhas novidosas. Cumprirá, non obstante, aínda que sexa de xeito esquemático, salientar algunha das actividades realizadas e que tiveron fonda repercusión na sociedade galega, e
nas que se amosa o importante rol xogado polas agrupacións no tratamento de materias inéditas.
O pulo que lle imprimiron aos seus traballos naqueles tempos ditatoriais logrou facer medrar a
conciencia colectiva e achegas valiosas ao noso patrimonio cultural. Velaí a sucinta relación:
Cursos de ensino do galego
Como queira que o idioma era a angueira primordial de todos os grupos, dende o seu primeiro
alento organizaron e celebraron, cun profesorado de competencia contrastada, cursos de ensino do
idioma moitas veces complementados con leccións de literatura, conferencias, lecturas de textos
literarios, representacións teatrais ou mesas redondas. Celebráronse ducias, por non dicir centos,
de cursos públicos aos que acudiron numerosas persoas de diversa procedencia social, sexo e idade.
O idioma galego perseguido despois do levantamento militar, aínda que seguía estando moi vivo a
nivel oral, pola contra estaba orfo do uso escrito e de normas ou regulamentos para o seu correcto
emprego. Eliminado drasticamente polos detentadores do poder, os precedentes do seu ensino hai
que procuralos ¡nada menos! no cárcere de Yeserías, onde estaban cumprindo condena no ano
1947 os irmáns monfortinos Camilo e Cesáreo Saco e Ramón Piñeiro. Alí, Cesáreo, autor posteriormente dunha gramática que lle tiña encargado Galaxia, impartirá clases de galego aos reclusos
que quixeran acudir a elas e será logo, xa en Santiago, cando nos tempos previos ao gurgullar da
constitución das asociacións culturais, se xunten estudantes universitarios para o aprendizaxe do
idioma, como foi o caso das clases que se impartiron no bodegón do Hotel Compostela nos anos 60.
Axiña se creará O Galo, e xa dende o ano 1963 promoverá clases de galego na Academia Minerva, impartidas por Manuel Vidán Torreira, e posteriormente no Colexio Médico con Antón
Santamarina como profesor, daquela un mozo estudante chegado das terras fonsagradinas de
San Martiño de Suarna, os cursos que proseguirán en anos posteriores celebrándose en diversos lugares. Pouco tempo despois inícianse en A Coruña, programadas por O Facho, na Casa da
Cultura –axudados polo director desa institución, o benemérito berciano Antonio Gil Merino–,
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 15
tendo como profesor ao rexo patrucio D. Leandro Carré Alvarellos, para proseguir en anos
sucesivos nese local e no Instituto “Eusebio da
Guarda” coa colaboración dese centro e máis
do Instituto “Salvador de Madariaga”, a cargo
de profesores como Marino Dónega, Ramón
Fraga García, Ramiro Cartelle, Pilar Rodriguez
Varela. Xosé Manuel Rodriguez Pampín, X. L.
Rodriguez Pardo, Xosé Mª Dobarro, Manuel
Felpete, Manuel Vidán Torreira, Luz Pozo
Garza e Margarita Vila Mosquera.
Nas outras agrupacións que foron vendo a
luz despois da compostelá e da coruñesa, deuse unha situación semellante acudindo, para
que interviñeran como profesores, a recen licenciados en Filoloxía Románica, ao Instituto
da Lingua Galega ou a escritores consagrados
da literatura galega. Centros de ensino, colexios profesionais, locais culturais ou de sociedades tradicionais, tele clubs ou espazos moi
diversos acolleron nos lugares máis insólitos
da xeografía galega ensinanzas do seu idioma
O asociacionismo preocupouse por
e da súa literatura.
recuperar e dignificar o idioma e en todas as
Ao mesmo tempo que se celebraban en auagrupacións culturais se organizaron cursos
las os cursos conseguiuse abrir canles tendende lingua galega
tes á mesma actividade nas páxinas dalgúns
xornais. Por primeira vez terá presenza neles
co curso Do idioma galego celebrado en El Ideal Gallego entre 1969 e 1970, promovido por O
Facho e máis O Galo, tendo como profesores os asociados de ambas agrupacións Antón Santamarina e Ramón Fraga. A ese primeiro fito seguiulle, cunha dimensión imprevista que reflectía o
clima existente cara ao aprendizaxe do galego nunha poboación moi heteroxénea –como se puido
deducir das fichas de matriculación–, o Curso de galego, confeccionado polo equipo de lingua de
O Facho, que se desenvolveu diariamente en La Voz de Galicia dende o 6 de novembro de 1977
ata o 17 de maio de 1978, curso publicado posteriormente pola editora “Biblioteca Gallega” da
empresa do mesmo xornal.
Introdución do galego na radio
O galego, proscrito na radio ao igual que o seu ensino, tivera nos tempos anteriores ao golpe
militar unha presenza moi esporádica nas emisoras, todas elas privadas. Grazas ao esforzado traballo feito por persoas encadradas nas agrupacións xa legalizadas ou nas que estaban camiño de
16 | ADRA | Nº 8
Manuel Caamaño Suárez
selo, ou polo pulo individual de profesionais nacidos na posguerra, que compartían as mesmas
arelas que as dos grupos culturais, o uso do idioma vaise introducindo en varias emisoras.
A única posibilidade de escoitar emisións en galego polos anos 50 estaba en emisoras estranxeiras: en europeas, como a BBC de Londres­­­, na que tivo un papel moi activo Francisco Fernández
del Riego; en Radio París, na que o profesor galego Xesús Pena Nieto mantivo aceso o lume ata a
súa morte; ou en Radio España Independiente, popularmente coñecida por Pirenaica, pertencente ao PC e que emitía dende Romanía. A mesma actividade deuse tamén en América: no Uruguai,
na que sobranceaba desde Montevideo a emisión “Sempre en Galicia”, así como en varias emisoras naceron programas en Bos Aires, México ou Venezuela.
Houbo esporádicas e meritorias experiencias dende o ano 1964 en Radio Juventud de A Coruña e noutras emisoras como La Voz de Vigo –hoxe a COPE–, nas que algúns profesionais como
Antón Luaces, Víctor Fernández Freixanes e Xosé María García Palmeiro, impulsarán nelas o uso
do galego polas ondas daquelas emisoras.
Patrocinado pola Asociación Cultural de Vigo será o programa “Raíz e Tempo”, emitido semanalmente por La Voz de Vigo, quen abra as portas á programación en galego nas emisoras
galegas. Conducido primeiramente por Xohana Torres e logo por Xosé L. Franco Grande, coa colaboración, entre outros, de Xosé M. Beiras e Xohán Bernárdez, nos catro anos que van dende 1966
a 1970, foron douscentos os programas que saíron ás ondas e que deixaron unha fonda pegada no
ámbito xeográfico onde se escoitaba a emisión.
A segunda emisora que tivo un programa semanal en galego será Radio Popular de O Ferrol,
mercé ao pulo e compromiso da xornalista Xulia Díaz Sixto e do debuxante Siro López Lorenzo.
A emisión “O Espello” que iniciada en 1970 durou varios anos ata que por mor do cambio político
se produce na radio unha certa normalización no uso do galego.
As xestións iniciadas no ano 1973 pola Agrupación Cultural O Facho con Ramiro Martínez-Anido, responsable de Radio Nacional de España en Galicia, frutificaron e, naquela emisora escoitada en toda Galicia, púxose quincenalmente nas ondas o espazo “Da Terra e dos tempos”, ao
coidado de M. Caamaño, que tivo unha favorable acollida e que durou ata novembro de 1978. En
Lugo, o Club Cultural Valle-Inclán tamén logrará no 1973 que por Radio Lugo se emita o programa “Galicia sempre”, mentres outras iniciativas en Ourense e en Santiago, promovidas pola
Auriense e por O Galo, respectivamente, darán pé ao nacemento de novos espazos radiofónicos
con finalidades semellantes aos programas anteriormente citados.
Na década dos setenta, cando o franquismo andaba a dar as últimas boqueadas, chegarán
os primeiros espazos en galego con contidos informativos da actualidade, tendo ben gañada a
emisora Radio Popular de Vigo a consideración de emisora histórica pioneira na introdución do
galego na radio.
Promoción do teatro galego
Independentemente dalgún grupo teatral que tiña actividade na súa localidade (por exemplo a Asociación Cultural Iberoamericana en A Coruña ou Cantigas e Agarimos en Santiago),
tendo ao castelán como o idioma xeral de uso, dende o seu nacemento todas as agrupacións
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 17
se preocuparon grandemente por promover o teatro galego, ben en grupos alleos a elas ou
ben en grupos creados por elas, con representacións de autores autóctonos (Blanco Amor,
Rafael Dieste, Mariñas del Valle, Álvaro Cunqueiro, Carballo Calero, …) ou de fóra traducidos
ao galego (Carlos Muñiz, Max Frisch, Bertolt Brecht, Yeats,..). Así se crearon grupos teatrais
en moitas das agrupacións, como é o caso da Auriense, Francisco Lanza, Club Cultural Valle-Inclán, ou O Facho.
Dentro do ámbito escénico hai dous feitos que, polo que representaron no decorrer do movemento teatral de Galicia cómpre subliñar. No ano 1964, O Galo pon en marcha o Premio Castelao
de teatro galego, promovendo unha campaña para recadar fondos cos que financialo. Mediante
a popular “Campaña do peso pró teatro galego”, numerosos asociados e amigos da sociedade
estiveron percorrendo as rúas de Santiago con petos de barro para pedir a axuda dos transeúntes. Cos cartos logrados dese xeito, e con axudas doutras agrupacións culturais que se sumaran
á campaña, convocouse a primeira edición do concurso de textos que se mantería vivo durante
catro anos (1964-1967). O fallo do xurado dábase a coñecer nunha cea á que asistían a maioría dos
Bases do II Concurso de Teatro
A Mostra de Teatro en Galego, promovida pola
Infantil, convocado pola agrupación
Agrupación Abrente de Ribadavia, converteuse
O Facho en 1975
nun referente no panorama teatral galego
18 | ADRA | Nº 8
Libro editado pola editorial Galaxia e que
recolle os primeiros e segundos premios
do concurso de contos en galego convocado
polo Facho, de 1973 a 1976
Manuel Caamaño Suárez
persoeiros da cultura galega encabezados por
D. Ramón Otero Pedrayo, e entre os premiados
sobresairán as pezas teatrais “Á outra banda do
Iberr”, de Xohana Torres, e “A revolta”, de Jenaro Mariñas del Valle quen, por certo, cedeu o
importe do premio de 10.000 pesetas a O Facho,
a agrupación na que colaboraba activamente e
na que estaba asociado.
O segundo fito a sinalar do eido das artes escénicas foi o certame Concurso de Textos Teatrais, convocado no ano 1973 pola Agrupación
Cultural Abrente que tivo unha favorable acollida polas xentes do teatro e que se mantería vivo
ata o 1980, iniciativa que propiciou o nacemento
da Mostra de Teatro de Ribadavia. Ambos feitos
fixeron que a vila condal do Avia se convertera
anualmente no lugar de cita das xentes do teatro, foran escritores, actores ou simples afeccionados, quen, ademáis das representacións, se
xuntaban en longas sesións de debate. Dende
aquela, cunha formulación nova, a vila histórica segue sendo hoxe o núcleo galego do teatro
coa celebración dunha mostra internacional de
grande éxito.
Promoción da literatura infantil
Conscientes da necesidade de fomentar o cultivo da literatura infantil, co obxecto de axudar
a fornecer de medios de lectura en galego aos rapaces galegos, logo dun intento que no ano 1922
fixera Ramón Cabanillas e Castelao en Madrid coa publicación da revista As Roladas que non pasou de dous números. Esa carencia e orfandade tentouna minguar a editorial Galaxia coa edición
nos anos sesenta de obras de autores cataláns vertidos ao galego, ou con algún texto de tradición
popular ou da autoría de Xohana Torres ou doutros escritores. Como queira que iso era insuficiente, aínda saíndo de cando en vez algún texto relacionado coa materia infantil –Lecturas Galegas
(ILGA, 1972), O Catón Galego, de Ben-Cho-Shey (Ediciós do Castro 1969), ou Os soños na gaiola,
de Manuel María (Ediciones Celta 1971)–, O Facho puxo en marcha no ano 1968, e continúa dez
anos despois, o Concurso de Contos infantís O Facho con dous apartados, un “para nenos” e outro
“de nenos” para rapaces menores de 15 anos. Este concurso, de periodicidade anual, patrocinado
pola entidade “Caja de Ahorros y Monte Piedad de La Coruña”, obtivo un verdadeiro éxito xa que
tivo unha numerosa concorrencia nas diversas convocatorias, pois nos dez anos que van do 68
ao 78 presentáronse un total de 1.089 traballos, –deles 603 correspondían ao apartado “para ne-
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 19
Luís Seoane, ademáis doutras colaboracións, realizou os deseños da obra As laranxas máis
laranxas de todas as laranxas. Nesta foto recibe un diploma como homenaxe de mans do
presidente de O Facho Manuel Caamaño Suárez, baixo a atenta ollada de Marino Dónega, Mariñas
del Valle (fumando) e Fernández Arambillet.
nos”–, de calidade, e de procedencia xeográfica moi variada en todas elas. Ademais dos gañadores
do primeiro premio nas edicións celebradas ata 1978 –Carlos Casares, Bernardino Graña, Xosé
Agrelo Hermo, Álvaro Paradela, Arcadio López-Casanova, Paco Martín, Xoán Babarro, Mª Victoria Moreno Márquez, Dora Vázquez, Ana Mª Fernández Martínez e Xoán Guisán Seijas–, teñen
participado e gañado algún dos premios ou mencións, Salvador García-Bodaño, Pura Vázquez,
Benito Varela Jácome, Xosé Vázquez Pintor, Eliseo Alonso, Fiz Vergara Vilariño, Manuel Lueiro
Rey, Agustín Fernándea Paz ou Tucho Calvo.
No ano 1973, convocouse o Concurso de Teatro Infantil O Facho, de periodicidade bianual,
para axudar a completar o material de uso escolar. A primeira edición (1973) tivo como gañador a
Carlos Casares, a segunda (1975) a Manuel Lourenzo e a terceira a Xulio González Lorenzo (1977),
obtendo algún dos outros premios Euloxio Ruibal, Roberto Vidal Bolaño ou Xosé Luís e Carlos
Paulo Martínez Pereiro. E no ano 1978, en conmemoración do cincuentenario da obra De catro a
catro, de Manuel Antonio, tamén a agrupación coruñesa convocou o Concurso Nacional de Poesía O Facho con carácter anual, resultando gañador desa primeira edición Manuel Rivas co texto
poético “Para escarnho e maldizer”.
Manuel Caamaño Suárez
20 | ADRA | Nº 8
A problemática socioeconómica e
sociocultural era outra das teimas
do asociacionismo cultural. Folleto
Folleto dunhas xornadas sobre o teatro galego
dunha serie de conferencias sobre o
convocadas polo Facho coa colaboración do Grupo
cooperativismo, realizado polo Facho
Teatro Circo
Actividade relacionada coas problemáticas socioeconómica e sociocultural
A aguda preocupación nas agrupacións polos problemas socioeconómicos e socioculturais,
fixo que tiveran lugar varios ciclos monográficos de conferencias con temáticas diversificadas, desenvoltos todos eles en galego. Dos varios celebrados ata o ano 1978, cunha asistencia numerosa
e atenta, débense salientar:
“Problemática económico-social galega 1968”, celebrado no mes de xuño de 1968 en A Coruña
no Instituto Feminino “Eusebio da Guarda” e organizado por O Facho; “A Xeración Nós”, ciclo
celebrado en Pontevedra nos anos 1970 e 1971 e en Ourense no 1972, organizado pola Asociación
“Amigos da Cultura” e pola Agrupación Cultural Auriense; “O cooperativismo”, organizado por O
Facho, que tivo lugar en A Coruña ao longo dos anos 1971 e 1972; “Economía galega 1972”, cele-
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 21
brado en Pontevedra e Ourense no 1972, organizado por Amigos da Cultura e a Auriense; “Galicia
ante o derradeiro tercio do século XX”, celebrado en Lugo no ano 1973 e organizado polo Club
Cultural Valle-Inclán; “A Galicia rural na encrucillada”, ciclo de quince conferencias celebrado no
Colexio de Avogados da Coruña no decorrer dos anos 1973 e 1974, organizado por O Facho; e “O
teatro galego hoxe”, tamén organizado pola sociedade coruñesa, en honor de Castelao co gallo de
se cumprir o vinte e cinco cabodano da súa morte.
Publicacións
Dalgunha das actividades que se foron desenvolvendo nos vinte anos (1960-1978) houbo gran
interese polos organizadores delas e por algunhas editoriais por trasladalas ao libro, e así viron a
luz, nese espazo de tempo, 35 textos: 11 de literatura infantil, 10 de teatro, 5 de temática socioeconómica, 2 de materia socio-relixiosa, 6 de temática diversa e 1 de ensino do idioma, moitos deles
editados por Galaxia e tamén por Pico Sacro, Edicións do Castro ou Sept.
Literatura socioeconómica. Co rubro da editorial Galaxia foron publicados, nas coleccións
Enquisas e Alén Nós dirixidas por X. M. Beiras, Introducción á economía galega de hoxe (1969),
que contén as disertacións impartidas no ciclo “Problemática económico-social galega 1968” no
que participaron Odón Abad Flores, Domingo Quiroga, Mario Orjales Pita, Sebastián Martínez-Risco, Xosé Manuel Beiras, Xaime Isla e Carlos Otero Díaz, e A Galicia rural na encrucillada
(1975) no que se recolleron trece das quince conferencias do ciclo do mesmo nome celebrado no
Colexio de Avogados da Coruña nos anos 1973 e 1974, que contou coa participación dos mellores
coñecedores por aquel entón nas materias atinxentes ao agro galego (Domingo García-Sabell,
Odón Abad Flores, Avelino Pousa Antelo, Manuel Gallego Jorreto, Valentín Arias López, Ramón
López Suevos, X. R. Vilas Nogueira, Mario Orjales Pita, X. L. Rodriguez Pardo, Camilo Nogueira,
X. Gómez Barros, Gonzalo de la Huerga e X. M. Beiras), ciclo e libros ambos os dous que tiveron
unha notable repercusión social, sobre todo en medios universitarios.
Literatura infantil. Tamén Galaxia publicou varios dos contos para nenos premiados en varias das edicións do concurso de O Facho, algún deles con notable éxito como aconteceu cos
gañadores: A galiña azul de Carlos Casares (1968), O león e o paxaro rebelde de Benardino Graña
(1969), O Bosque de Ouriol de Arcadio Lopez Casanova (1971), O Espantallo de Xosé Agrelo Hermo (1972), así como o 2º premio na terceira (1971) Miudo e a campaíña dos grilos de Emilio
Gregorio Fernández. Neste capítulo hai que mencionar que o libro Luarela, de Álvaro Paradela,
gañador da terceira edición (1970), foi editado polo mesmo autor e que as obras doutros premiados obras foron publicadas polas editoriais Ediciós do Castro, Sotelo Blanco ou a catalá Casals.
No ano 1979, a propia editorial Galaxia dou ao prelo o libro Contos para nenos, publicación
na que se conteñen contos premiados en varias edicións do concurso de contos infantís, cos
nomes de Paco Martín, Xoán Babarro, Mª Victoria Moreno Márquez, Eliseo Alonso e Dora Vázquez. E no 1984, a iniciativa dos colexios Unión Mugardesa, de Mugardos, e O Ramo de Barallobre (Fene), a mesma editorial edita o libro Contos dos nenos galegos, que contén cincuenta e seis
textos do apartado de nenos dos Concursos de contos infantís O Facho, dende a edición Iª (1968)
ata a XVIª (1983).
22 | ADRA | Nº 8
Manuel Caamaño Suárez
O asociacionismo cultural tamén promoveu a edición de textos dos que son unha mostra os de
creación poética. Acoitelado na espera, de Alexandre Cribeiro, e O que se foi perdendo, de Ramón
Lourenzo, este ilustrado por Virxilio, publicados en Madrid por Brais Pinto
A peza teatral gañadora na primeira edición do concurso de teatro infantil, As laranxas máis laranxas de tódalas laranxas, editouna igualmente a editorial Galaxia, con capa e ilustracións de Luís
Seoane, en base aos figurinos e decorados da obra feitos por el. A obra foi representada como acto
de clausura polo grupo de teatro da mesma entidade, da I Mostra de Teatro Galego de Ribadavia
en maio de 1973. As outras dúas obras gañadores da segunda e terceira edición, Viaxe ao País de
Ningures e A benfadada historia de Coitado Bamboliñas, de Manuel Lourenzo e de Xesús Gonzalo
Lorenzo, respectivamente, foron editadas ambas nun libro de Edicións do Castro no ano 1981.
O galego hoxe. Mención aparte merece o libro O galego hoxe, texto recomendado pola Comisión Mixta Xunta-Ministerio para o coñecemento do galego, publicado por “Biblioteca Gallega”,
da mesma empresa de La Voz de Galicia, que contén o curso feito polo equipo de lingua de O
Facho (1977-1978) –integrado por Xavier Alcalá, Sabela Vázquez, Pilar Rodríguez, Xosé María
Monterroso e Siro López–, que se foi dando diariamente nas páxinas do xornal, dende novembro
de 1977 ata maio de 1978. Tivo tan boa acollida que, ademais de se matricular no curso máis de
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 23
7.000 lectores do xornal, o libro acadou oito edicións con 20.000 exemplares difundidos no espazo de tempo de ano e medio. Unha novena edición, prologada por Ricardo Carballo Calero, dou
remate a tan exitosa iniciativa.
Concursos
Ademais dos concursos citados anteriormente –Concurso de contos e de teatro infantil O
Facho, “Premio Castelao de teatro galego” de O Galo, do “Certame de textos teatrais Abrente”, e
Concurso de contos e de teatro infantil O Facho–, a Asociación Cultural Amigos da Cultura veu
convocando desde 1974 o Concurso de Economía e Socioloxía “Alexandre Bóveda”, que no ano
1978 ía pola terceira edición.
Ao mesmo tempo fóronse celebrando certames menores nos xornais onde colaboraba algunha
das agrupacións, dirixidos sobre todo ao público infantil, mediante traballos de redacción, de
poesía, enquisas, entrevistas, …
Conmemoración do “Día das Letras Galegas”
Dende que a Real Academia Galega institúe no 1963 o “Día das Letras Galegas” –segundo unha
proposta do académico Francisco Fernández del Riego para que o 17 de maio de cada ano tive-
O asociacionismo cultural aguilloaba a celebración do Día das letras, dende a primeira edición no 1963
24 | ADRA | Nº 8
Manuel Caamaño Suárez
ran lugar actos de recordanza e de exaltación dunha personalidade da cultura galega–, todas as
agrupacións viñeron celebrando arredor desa data gran diversidade de actos públicos que van de
conferencias a feiras do libro, recitais de canción, mostras de artesanía popular, representacións
e lecturas teatrais, á vez que se fan publicacións alusivas á efeméride.
Conmemoración do XX aniversario da Declaración
Universal dos Dereitos do Home (10-XII-1968)
A conmemoración celebrouse en varias das agrupacións impartíndose conferencias e celebrándose mesas redondas, cunha manchea de prohibicións polas autoridades franquistas ao se
O Facho publicou en libro, en galego, castelán, vasco e catalán, a Declaración Universal dos
Dereitos do Home con capa de Isaac Díaz Pardo
tratar de algo que o réxime non toleraba. A Agrupación Cultural O Facho editou un libro que
contiña a declaración nos catro idiomas do Estado español, deseñado por Isaac Díaz Pardo e prologado polo profesor José Antonio González Casanova. Cunha edición de 3.000 exemplares que se
esgotaron en menos de dez días fíxose un titánico esforzo para que se puidera publicar e difundir.
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 25
Conmemoración do XXV cabodano da morte de Castelao (6-I-1975)
Todas as agrupacións celebraron a efeméride con actos diversos, moitos deles abortados
abruptamente polas autoridades gobernativas. Houbo, aínda así, mesas redondas e conferencias
en varias localidades, xunto con algunha publicación e co desenvolvemento do ciclo de homenaxe
“O teatro galego hoxe”, organizado por O Facho e Teatro Circo, que constou de 6 representacións
teatrais, 4 conferencias e 1 mesa redonda en varios locais da cidade da Coruña.
Difusión dos autoahesivos “Falemos galego” e “Galego na escola”
Promovidos pola Asociación Cultural de Vigo e a Agrupación Cultural O Facho, coa colaboración da Auriense, no ano 1970 divulgáronse estes autoadhesivos que se fixeron moi populares e
que se esgotaron en pouco tempo. Pegados nos vidros dos coches simbolizaron durante anos un
chamamento reivindicando o idioma propio de Galicia.
Colaboración cos medios de comunicación
Ademais dos cursos xa comentados, hai que citar colaboracións diversas nos xornais co gallo
dalgún feito ou conmemoración puntual. Hai, sen embargo, dúas colaboracións merecentes de
mención: nas páxinas dominicais de La Voz de Galicia, dende o 26 de setembro de1971 ata xuño
de 1975 saíu, ao coidado de O Facho, a sección dominical Contos para os nenos galegos, con
material procedente dos concursos de contos infantís celebrados. Viron a luz, –co obxecto de
contribuír a que os nenos (e tamén os maiores) se familiarizaran co idioma escrito–, nas páxinas
do xornal cincuenta e un contos ilustrados por colaboradores infantís da agrupación. Tamén en
El Ideal Gallego, dende xaneiro de 1976 ata marzo de 1978, apareceu ao coidado de O Facho a
sección dominical Arco da Vella baixo a responsabilidade de Xavier Alcalá e que contou con
varios colaboradores (Xosé M. Martínez Oca, Siro López ou Xaquín Marín). Nela, semanalmente,
exporíanse temas varios que atinxiran ao país, entre os que a deturpada toponimia mereceu unha
gran atención facéndose denuncias das moitas falcatruadas que por Galicia adiante se cometían.
Actividades varias
Ao longo dos dezaoito anos que aquí se están a recordar, tiveron lugar, ademais, múltiples e
variadas actividades. Á vez que se celebraban numerosos cursos de galego dende nivel infantil
ata niveis aptos para todas as idades, en moitas ocasións acompañábanse de clases de literatura,
conferencias e mesas redondas, recitais poéticos e lecturas de textos literarios por membros dos
grupos teatrais propios ou por outros. O idioma galego foi obxecto de numerosos escritos reivindicativos dirixidos ás autoridades do réxime, á Real Academia Galega ou a outras instancias.
Promovéronse a recuperación de tradicións populares, entre os que sobresae a Festa dos Maios,
organizada por Amigos da Cultura, que se ven celebrando na cidade de Pontevedra dende o ano
1969 mentres que noutras localidades resucitáronse os Magostos ou o Antroido.
Feiras do libro galego e presentación de libros, foron unha constante en todos os grupos
tendo que facer mención especial á Feira do libro que dende a súa fundación veu celebrando a
Agrupación Francisco Lanza de Ribadeo, acompañada de numerosos actos nos que tiña un lugar
26 | ADRA | Nº 8
Manuel Caamaño Suárez
Cartel anunciando o recital do cantautor Miro Casabella
preferente a presentación de libros polo
seu autor.
Celebráronse recitais de canción en
todos os lugares, axudando así a potenciar
o Movemento da nova canción galega, de
grupos como Voces Ceibes e de cantantes
de sona internacional, como o portugués
Luís Cilía ou o galego Miro Casabella. Neste apartado os recitais de ambos os dous
e do Festival Folk, organizado por O Galo
e O Eixo en marzo do ano 1975, deixarían
unha fonda pegada entre estudantes da
Cartel do recital do cantautor portugués Luis Cilía
universidade compostelán.
Fixéronse publicacións de carácter asociativo, prestouse colaboración a cregos, mestres e sociedades que se ían incorporando á galeguización. Dende o nacemento do ILGA (Instituto da Lingua Galega), diversas agrupacións colaboraron estreitamente coa institución universitaria e difundiron as súas publicacións Gallego 1, 2 e 3,
e Lecturas Galegas, textos que foron de grande utilidade nas clases de idioma.
O labor desenvolto na etapa que se está a referenciar foi moi diversificado, xa que se celebraron
con carácter público numerosas conferencias, mesas redondas e coloquios relacionados coa educación, o teatro, a industrialización, o nacionalismo, a implantación das fábricas de celulosa, a normalización da lingua, o rol da muller na sociedade, o dereito, a ecoloxía, a historia, e un longo etc.
As tarefas desenvoltas na etapa que vai do nacemento do 1960 ata a aprobación da Constitución reformista no 1978, ben se poden cualificar de satisfactorias e fecundas. Ese inmenso e
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 27
diversificado labor colectivo
levado a cabo recóllese en
boa medida na exposición
que suxeriu estas cavilacións
e recordanzas. Os promotores de Un canto e unha luz na
noite. Asociacionismo cultural en Galicia (1961-1975), só
merecen felicitacións e loanzas, pois o seu traballo serviu
para recuperar do esquecemento un fecundo traballo
colectivo no que participaron
moitas xentes, con xenerosidade e entusiasmo.
Arredor da eclosión proFolla que anuncia unha homenaxe da Asociación O Eixo a
ducida pola irrupción das
Xaquín Lourenzo
agrupacións emerxeron grupos de traballo dedicados a
un eido específico. Así foron vendo a luz numerosos grupos de teatro, ou algún dos existentes viuse
concernido a utilizar na súa programación obras en galego. Entre eles citaremos: Grupo Rosalía de
Castro, Teatro de Cámara Ditea e Cantigas e Agarimos, en Santiago de Compostela; Teatro Popular
Keyzán, Escuitade e Martín Códax, en Vigo; Teatro Circo, Tespis, Troula e O Facho, en A Coruña;
Histrión, Valle-Inclán e Auriense en Ourense; ou Candea en Noia. Ao tempo nace na Coruña no ano
1967, propiciado polo Teatro Circo a Escola Dramática Galega, onde Manuel Lourenzo e Francisco
Pillado levan facendo un extraordinario labor divulgador e de investigación do teatro.
Créanse xermolos encarreirados á creación dun cinema galego –o grupo Lupa, dirixido por
Euloxio Ruibal, mantivo unha estreita relación con O Galo–, ao tratamento de temas relacionados
co ensino e a educación, labor no que salienta a Asociación Socio-Pedagóxica Galega, á promoción
da banda deseñada cos precedentes do chamado Grupo de cómic galego do Castro, grupos de
canción galega e de folk, ou de títeres.
Xorden os Coloquios Europeus de Parroquias, alentados por cregos e monxas galeguizados,
que en Roma tiñan ao activo grupo de Os Irmandiños, xunto con outros núcleos da mesma xinea
en Salamanca, Comillas, Valladolid ou Madrid. Na emigración europea, fora Baracaldo, Xenebra
ou Londres –nesta última creouse no 1970 o denominado Grupo de Traballo Galego de Londres,
que facía unhas breves publicacións con novas, comentarios e textos de reflexión sobre o idioma-, créanse, ou reconvértense, sociedades con finalidades semellantes como as radicadas no país
nativo, e en Galicia moitas sociedades tradicionais de cidades e vilas (ateneos, liceos, casinos,
teleclubs, asociacións de veciños, casas de cultura, ...) vense arrastradas a incorporarse ao labor
galeguizador en moitas das súas actividades.
28 | ADRA | Nº 8
Manuel Caamaño Suárez
II. Algo da intrahistoria das agrupacións
Aínda que sexa moi de pasada é conveniente facer mención sobre algúns aspectos relacionados coa actividade interna da vida asociativa e das tarefas que había que acometer para facer
calquera actividade, pois tanto as levadas a cabo como as que por prohibición gobernativa non se
podían celebrar, teñen a súa intrahistoria, que xa se inicia á hora de constituír de xeito legal unha
sociedade do cariz das plataformas culturais. Esa intrahistoria sempre estivo chea de dificultades,
atrancos e cambadelas, que había que superar con teimosía para levar adiante as actividades que
se programaran.
As dificultades para conseguir a aprobación dos estatutos e así legalizarse a sociedade –a década dos sesenta foi a máis dificultosa–, só se lograron superar grazas a un teimudo e intelixente
labor, nalgún caso contando coa axuda dalgún simpatizante ou que intelectualmente estaba no
ámbito do galeguismo, como é o caso de Celestino Fernández de la Vega, secretario do goberno
civil de Lugo.
Proba incontestable de todo isto é o proceso a seguir para obter calquera caste de autorización.
Para unha simple conferencia había que presentar, primeiramente, unha solicitude na Delegación Provincial de Información y Turismo,
organismo de censura existente naqueles
tempos, aportando o nome do conferenciante
e o seu domicilio, o título da súa disertación
e un guión o máis amplo posible, solicitude
que tiña que ir firmada por un responsable
da organización. No caso de que a autorización fora positiva, había que facer unha nova
solicitude dirixida ao Goberno Civil, á que se
axuntaba a aprobación de Turismo, e a agardar a que houbera unha resposta que, case
sempre, tardaba en chegar, cousa moi habitual no caso de que o grupo estivera radicado
fóra dunha cidade.
As arbitrariedades das autoridades franquistas, que en casos tiñan que consultar a
Madrid, estaban sempre presentes nos organizadores dándose situacións nas que o que
se aprobaba para un lugar era denegado noutros. Había rexistros de locais, realizábanse
pescudas policiais sobre as persoas, ben no
seu lugar de traballo ou centro de estudo, no
Para cada acto había que solicitar permiso ao
colexio profesional onde estivera inscrito ou
Goberno Civil, advertindo, cando se concedía,
no propio domicilio; facíanse ríxidos seguique non se autorizaba o coloquio
mentos decote e nas asembleas regulamenta-
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 29
rias a policía da temida Brigada Social sentábase a carón do presidente, tomaba nota de todo o que
alí acontecía e, en casos, facía autoritarias observacións se non entendía o que se estaba a tratar;
e, claro está, de cando en vez caía unha multa, ter que ir a comisaría ou acudir á secretaría Goberno Civil. Nalgunha ocasión colisionaban as atribucións das autoridades, feito que non deixaba
de producir un certo pasmo. Así, nunha ocasión íase celebrar un curso de ensino do galego nun
Instituto, pero figuraban como patrocinadores del os dous centros que había na cidade. Ambos
apoiaban a actividade, organizada por unha agrupación pero o Goberno Civil, cun gobernador
galego desautorizouno porque sí. Mais como queira que eses cursos se celebraban dentro das actividades de extensión cultural da Universidade, na que estaban encadrados os centros de ensino, o
daquela Reitor, non poderíamos dicir se era máis autoritario que o galeguiño represor, concedeu
autorización cun enérxico comunicado para que se celebrara o curso baixo a súa autoridade e
facendo uso das súas atribucións.
De certo que a semente dos pioneiros xermolou con forza e o influxo galeguizador rebordou o
marco puramente asociativo e, en moitas ocasións, os postulados das agrupacións primeiras foron
dalgún xeito asumidos en ámbitos castelanizados ou, en casos, hostís ou indiferentes. Sociedades
tradicionais de cidades e vilas, asociacións de veciños, teleclubs, centros parroquiais, concellos ou
centros de ensino, non só encetan a respectar o que ese movemento anovador representaba senón
que se chegaban a sentir identificados con el, realizando labores culturais que aquel propugnaba.
Hoxe en día pouca xente se lembra, ou sabe, de cando se andaba á esmola para conseguir un
local, ou para que un libreiro puxera libros galegos no escaparate da súa librería e xa non digamos
un posto na rúa, ou para que se publicase unha notiña nos medios de comunicación anunciando
algún acto, aínda que neste apartado hai que dicir que o tratamento dispensado pola maioría deles, unha vez superadas as dificultades que poñían as autoridades, apreciábase unha corrente de
simpatía e de apertura, e lográbanse colaboracións, nalgúns casos arriscadas, en moitos Colexios
profesionais, sobre todo de Avogados e de Médicos, en centros de ensino secundario, Casas da
Cultura, Cámaras de Comercio, ou en sociedades vedrañas e de longa tradición como son os casos
do Liceo ourensán, do Circo de Artesáns coruñés ou do Círculo das Artes lugués, entre outras.
O mundo cultural e institucional naquela etapa
Cómo era, en xeral, o mundo da cultura e académica nos tempos facareños dos anos 60 e 70?
Qué había en Galicia no eido da cultura galega cando xermolan e se consolidan as agrupacións
culturais?
Agás o punto referencial que representaba a editorial Galaxia, acompañada despois da súa
fundación de pequenas editoriais (Benito Soto en Pontevedra, Monterrei en Vigo ou Bibliófilos
Gallegos en Santiago de Compostela), estaba a Real Academia Galega, institución aletargada, integrada por unha ringleira de académicos que pouco ou nada tiñan que ver coa cultura galega;
fundárase, cun esforzo heroico, o Patronato Rosalía de Castro, coa finalidade de preservar o patrimonio rosaliano e a Casa da Matanza, cousa que se logrou coa notable e xenerosa entrega do
santiagués Xosé Mosquera “o vello dos contos”, grazas ao cal hoxe temos un activo padroado que
vela pola “Casa de Rosalía” e o seu legado, nas terras de Padrón. A Universidade de Santiago, a
30 | ADRA | Nº 8
Manuel Caamaño Suárez
única existente por aquel entón, non tiña de galega máis que o seu emprazamento físico, pois
todos os profesores que formaban parte do “Seminario de Estudos Galegos” foran expulsados dela
sen remisión.
Os alentos nos primeiros tempos procedían, ademáis de por Galaxia, dalgúns galeguistas vencellados á editorial que axudaban no que podían para que foran vendo a luz as novas agrupacións.
A vía de exemplo temos, entre outros, a Ramón Piñeiro, Domingo García-Sabell ou Carlos Maside,
en Santiago de Compostela; a Celestino Fernández de la Vega ou a Ánxel Fole, en Lugo; a Otero
Pedrayo, Ferro Couselo, Leuter Salgado, Bieito Fernández ou Xaquín Lorenzo, en Ourense; a
Marino Dónega, Jenaro Mariñas del Valle e Isaac Díaz Pardo, en A Coruña; a Xosé Luís Fontenla
(pai), en Pontevedra; a Domingo e Francisco Fernández del Riego, os irmáns Álvarez Blázquez,
Xaime Isla ou Rufo Pérez, en Vigo, etc., etc.
Ao mesmo tempo que o gurgullar das agrupacións fóronse producindo unha serie de conquistas produto, sen dúbida, do ambiente ilusionado xerado pola mocidade. Novas institucións
relacionadas coa cultura e co ensino foron saíndo á luz e no ano 1963 nace en Vigo a Fundación
Penzol, grazas á entrega á causa de Galicia dun nacionalista como Fermín Penzol Labandera, dotándose así a unha cidade tan importante da súa primeira biblioteca pública.
Créase o Patronato do Pedrón de Ouro no 1964, coa finalidade de recoñecer cada ano as persoas e entidades que se houberan distinguido pola defensa e promoción de Galicia; no ano 1965
implántase na Facultade de Filosofía e Letras da Universidade a Sección de Filoloxía Románica
destinada ao estudo do idioma e literatura galegas, e no 1971 no propio ámbito universitario nace
o ILGA (Instituto da Lingua Galega) feito que se celebrou con ledicia no mundo das agrupacións
e no mundo galeguista en xeral; o 7 de xaneiro de 1969 declara a igrexa ao idioma galego como
lingua oficial dela, despois dunha longa etapa reivindicativa, motivada por considerar a xerarquía
da Igrexa en Galicia ao castelán como a lingua vernácula de Galicia no 1963. A raíz deste feito,
Alfonso Álvarez Gándara, membro da Asociación Cultural de Vigo, foi merecedor polo seu traballo publicado na revista católica Signo “La iglesia no habla la misma lengua que los gallegos” do
Premio “Fernández Latorre” instituído por La Voz de Galicia, premio que, por certo, lle trouxo ao
xornal graves penalizacións polo Ministerio que por aquel entón dirixía Manuel Fraga. No 1970,
o activismo creativo de Isaac Díaz Pardo e de Luís Seoane, sacan á luz o Laboratorio de Formas de
Galicia, inspirador das factorías cerámicas emprazadas no Castro de Samoedo (Sada) e en Sargadelos (Cervo), así como a creación no primeiro lugar do Museo de Arte Carlos Maside.
Outra das grandes conquistas, un vello anceio dos homes do Seminario de Estudos Galegos,
foi a creación do Museo do Pobo Galego, que se pon a camiñar no ano 1976, tendo como finalidade “a recadádiva, clasificación e preservación de materiais e datos etnográficos e a súa investigación e divulgación”, cousa que ven facendo dende aquelas datas acadando no transcurso dos anos
un alto prestixio.
Créanse novas editoriais: Castrelos e Edicións Xerais en Vigo; Edicións do Castro, en O Castro
(Sada); SEPT, en Santiago de Compostela; Edicións do Rueiro en A Coruña; Xistral, en Monforte
de Lemos. E fúndase a empresa cultural Escola Aberta, afanada na educación e no ensino, que no
tempo que tivo de vida publicou varios textos educativos e unha historia galega en diapositivas,
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 31
chamada Galicia en imáxenes, premiada en varios certames. E ponse a andar a AS-PG (Asociacion-Sociopedagoxica-Galega) no 1975.
E chegamos á situación procedente da Reforma política. Constitución, preautonomía, Realidade Galega, Estatuto, referendo, autonomía,… Como se dun carrusel se tratara danse voltas e
reviravoltas, discusións nocturnas e diúrnas, humillacións, galegos a milleiros polas rúas –cousa
pouco previsible– contra o aldraxe, eleccións, goberno autónomo con moi poucos autonomistas
ao fronte del, galeguistas históricos –moitos deles apartidistas de sempre, algúns dos cales se comprometen con opcións políticas alleas ás necesidades e dereitos do país-, confusión a todas horas,
caciquismo de novo cuño, liortas, nacionalistas desnortados, lusismo-reintegracionismo versus
oficialismo, surrealismo por onde queira que se vaia ou se bote unha ollada, …
Galaxia e Ramón Piñeiro
No 25 de xullo de 1950 nace en Santiago de Compostela a editorial Galaxia, ideada e fundada
por Francisco Fernández del Riego e Xaime Isla Couto, coa finalidade de editar libros e crear
conciencia galega no país, sobre todo no mundo da Universidade. Posteriormente, á saída do cárcere, incorporarase, xunto con outras persoas, Ramón Piñeiro, quen pasaría a ser o seu director
literario.
Galaxia será durante moitos anos o punto de referencia para a maioría das xentes que tiñan
preocupación polo país. Coa súa actividade tentara facer presente a identidade cultural do pobo
galego en toda Galicia, e fóra dela; estábase á espreita de que aparecera algún libro da editorial,
como se fora un alimento necesario para seguir pensando no país, cousa que tamén acontecía coa
revista Grial, unha vez recuperada a autorización, prohibida nos primeros tempos, para poder
continuar publicándose periodicamente. No decurso de moitos anos o seu labor influirá grandemente na incorporación de mozos e mozas das xeracións galegas de posguerra ao compromiso
con Galicia.
No documento Nova orientación do galeguismo, presentado no ano 1957 na clandestinidade á
maioría da familia galeguista, considérase que, dada a desgaleguización e colonización que o franquismo e o paso do tempo ían producindo nas novas xeracións, o galeguismo nucleado arredor da
editorial, ademais de manter presenza reivindicativa dentro da oposición política soterrada contra o réxime franquista, debía iniciar un labor político para espertar a conciencia galega nas novas
fornadas de mozas e mozos galegos, labor que así decidiron facer. Ramón Piñeiro, que entendía o
galeguismo como a defensa da personalidade cultural de Galicia e do seu autogoberno, foi personaxe clave na política de resistencia e da reconstrución cultural. Xunto con Francisco Fernández
del Riego, entre 1943 e 1950, traballou na clandestinidade para resucitar o Partido Galeguista, e co
seu paciente labor fixo dende Santiago, onde residía dende a súa saída do cárcere de Yeserías, que
se foran incorporando numerosos xoves que logo impulsarían, acudindo ou non na súa axuda, á
creación por toda a xeografía galega de plataformas de resistencia cultural.
Confirmada a estabilidade e consolidación do réxime franquista, e coincidindo coa morte de
Castelao no ano 1950 no exilio bonaerense, o galeguismo do interior nunha grande parte, toma
decisións importantes que máis adiante o movemento xuvenil máis politizado das agrupacións
32 | ADRA | Nº 8
Manuel Caamaño Suárez
culturais xulgará con dureza, sobre todo o feito da autodisolución do Partido Galeguista, traballosamente reconstruído, así como o de non lle dar valor ou ignoralo ao Consello de Galiza, organismo
resucitado na emigración americana por deputados galegos exiliados encabezados por Castelao.
Dende a súa atalaia de Xelmírez 15 –un facho de vixía permanente–, Ramón Piñeiro seguía
atentamente, moitas veces con sorpresa, o acontecer dos grupos dado o dinamismo e creatividade
das que daban mostra os grupos culturais nas súas actividades. Con dilixencia atendía as peticións
que nos primeiros tempos lle chegaban dende a maioría dos grupos, principalmente de O Galo, O
Facho, Amigos da Cultura ou Francisco Lanza. Non obstante, algunha iniciativa que se lle propuña
como director literario de Galaxia, ou como orientador, non contaba coa súa aprobación, pois os
seus criterios, sen amosalos claramente e tal vez por unha calculada prudencia, referentes a toda
acción que tivera que ver coas reivindicacións ou co tratamento de temas de fasquía social.
No traballo galeguizador de Ramón Piñeiro tamén estivo moi presente o da política concreta.
Nun intre do ano 1963 en que el considera que a política partidaria volvía a ter sentido, emprega
grandes esforzos e tempo entre os mozos e non tan mozos, todos eles encadrados nos grupos
culturais, cara á constitución de forzas políticas sen dependencias alleas a Galicia e impulsa dúas
correntes ideolóxicas democráticas imperantes daquela na Europa occidental: a democracia cristiá e o socialismo democrático. Parte dos mozos galeguistas, xa daquela moi virados cara ao nacionalismo, e parte do galeguismo chamado histórico, inclínanse pola segunda opción mentres
que outros optaron pola primeira. A terceira opción, que el non controlaba como as outras dúas, a
do marxismo revolucionario que moi seducida polos movementos de liberación nacional no chamado Terceiro Mundo, encarnáronse na Unión do Pobo Galego (UPG), que escollerá un camiño
sen a tutela de Ramón Piñeiro a quen, en moitos casos, algúns dos seus membros fustrigarán sen
clemencia dando orixe á creación das adxectivacións culturalismo e piñeirismo se se trataba de
falar de Galaxia ou de Piñeiro.
As dúas opcións creadas á quentura das agrupacións culturais e apadriñadas por el, constituíronse en partidos políticos: o Partido Socialista Galego (PSG) en agosto de 1963 e o Partido Galego
Socialdemócrata (PGSD), xunto co xermolo democratacristián, que non aparecerá organizado ata
1974. Inclinadas aquelas dúas forzas no decorrer da década dos 60 por enxertarse decididamente
no nacionalismo democrático e asumir unha delas o marxismo, Ramón Piñeiro quedou contrariado por esas importantes modificacións coas que non concordaba. Así como o grupo de marxismo
revolucionario, dirixido polo centralismo democrático, tivo relevancia nas asociacións de Vigo
e algo na de Ourense, o grupo socialdemócrata estivo moi vencellado ás agrupacións O Facho,
O Galo, Auriense e, en menor medida, á Asociación Cultural de Vigo ou a Amigos da Cultura. Co
paso do tempo reformularán os seus postulados iniciais, rematarán coa dependencia de Piñeiro
e collerán un rumbo diferente que non se tentará modificar co diálogo e co razoamento. Dicía a
este respecto quen mellor o coñecía, Francisco Fernández del Riego, das diferenzas dos mozos
con Ramón Piñeiro nunhas declaracións na revista Irimia que “A parte da formación galeguista el
practicaba un xeito de oposición a determinada idea política e a xente nova é xente rebelde, e el
non o era. Non era rebelde e non tiña espírito novo e iso creou inimizade por parte dalgúns dos
seus discípulos que deron en chamar piñeirismo”.
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 33
Antedecentes do nacemento dos grupos culturais de posguerra
Para mellor comprender o labor dese movemento de mocidade, e da idea central que o movía,
non está de máis facer referencia á situación de galeguización de Galicia nos tempos pretéritos
e as consecuencias que a guerra fratricida trouxo consigo para o país e para o galeguismo que ía
collendo corpo na etapa da Segunda República. Despois dun tempo de avance na recuperación
da consciencia identitaria, co traballo desenvolto polas Irmandades da Fala, Xeración Nós, Seminario de Estudos Galegos e Partido Galeguista, cuxas consecuencias levaban á consolidación do
nacionalismo galego, a desfeita producida polos vencedores fará que, unha vez máis, haxa que
partir de novo para recuperar o tempo perdido.
Os membros e simpatizantes daquelas institucións, sobre todo do SEG, do Partido Galeguista
e das Mocedades, foron sometidos a implacables castigos, como aconteceu con Alexandre Bóveda,
Ánxel Casal, Roberto Blanco Torres ou Camilo Díaz Baliño que foron vilmente asasinados. Os que
lograron salvar a vida, se exilian ou permanecen na terra, uns son represaliados, outros permanecen escondidos e todos eles mergullados no silencio máis absoluto na agarda de tempos mellores.
As duras e arbitrarias medidas aplicadas polos que asaltaran violentamente o poder legalmente
constituído, asañáronse de xeito agudo no galeguismo supervivente ao igual que noutras forzas
republicanas, de esquerda ou de dereita. Por moitos anos lograron que desaparecera da vida pública a máis pequena testemuña expresiva da personalidade diferenciada de Galicia, agás as manifestacións que tiñan que ver co folclore que o réxime ditatorial mesmo fomentaba.
Galicia, outra volta, permanece muda e medorenta, e a desgaleguización tomará corpo en
todos os sectores da sociedade. Os homes e mulleres que mellor interpretaban e representaban á
Galicia esencial sufriron toda caste de castigos e vense na obriga de manterse pechados no silencio. A única voz galega que se mantén viva e operante está a moitas millas de distancia, na outra
beira do Atlántico. Soamente os exiliados en Bos Aires, Montevideo ou México representaban un
verme de luz que alumaba na emigración.
A preocupación dela polos eidos nativos manifestouse na creación de xornais e revistas que
daban informacións do que aquí acontecía, e na posta en marcha de editoriais e emisións radiofónicas. Todas as publicacións, que levaban a cabo e que axudaban a non desfalecer dentro da
situación represiva en que se vivía, facíanse chegar polos medios máis insólitos. O papel xogado
por Luís Seoane foi moi importante xa que o seu alento, enerxía e amor ao país fixo levar adiante
moitas das empresas nas que se comprometía. O libro Sempre en Galiza, de Castelao, impreso en
Bos Aires, era moi demandado pola xente concienciada ou en vías de concienciación, ata tal xeito
que resultaba ser unha peza cobizada que pasaba de man en man en canto era posible, cousa que
tamén ocorría cos dous tomos tamén publicados alí da Historia de Galiza. Pero o sector da emigración máis comprometida politicamente transcendeu o ámbito da cultura e por iso se xuntaron
para constituíren o Consello de Galiza, entidade que daba continuidade á legalidade tronzada da
Segunda República e que, debido á falla de entendemento entre o galeguismo da emigración e o
residente no país, acabou desaparecendo. Dese xeito enterrouse unha ferramenta que aos cataláns
e aos vascos lle prestou un gran servizo cando se produce a nova situación política derivada da
Constitución de 1978.
34 | ADRA | Nº 8
Manuel Caamaño Suárez
As cativas e precavidas forzas do galeguismo republicano procedentes do Partido Galeguista
e das súas Mocedades, espalladas por Galicia adiante collen folgos e, pouco a pouco, empatan co
labor que en terras americanas tomara corpo, lugar onde vivían moitos dos exiliados e emigrantes
que exercían de galeguistas, como Castelao, Delgado Gurriarán, Ramón Martínez López, Rodolfo
Prada, Manuel Puente, M. Meilán, Xesús Canabal, Elpidio Villaverde, Luís Seoane, Rafael Dieste,
Arturo Cuadrado, Lorenzo Varela, Blanco Amor, etc.
A política e as reivindicacións sociopolíticas
A creación de agrupacións culturais era algo simultáneo ao nacemento de xermolos dun movemento político nacionalista, que viría a ser obra das mesmas xentes, e que durante máis de
quince anos logrou manter un equilibrio que permitiu que se producira un labor diferenciado,
difusor e mentalizador grande. Boa proba diso é que no 1970 houbo unha xuntanza convocada
pola denominada Federación de Asociacións Culturais Galegas, co obxecto de unificar criterios,
mais no decorrer dos anos seguintes apareceu un desexo de controlar todo e de poñelo ao servizo
dun nacionalismo pouco integrador.
As arbitrariedades das autoridades franquistas, moitas veces desconcertadas polo vigor que
collía o activismo da mocidade, eran moeda corrente e o que nunha demarcación provincial era
tolerado noutra era denegado. Os axentes do franquismo poñían dificultades sen conto porque
coidaban, e así era, que os grupos culturais tentaban co seu labor concienciar ás xentes, despertalas e mostrarlles a realidade oculta de Galicia. Iso, naturalmente, viña ser cultura na súa acepción
máis ampla e, xa que logo, cando se podía, os temas sociais e políticos non estaban ausentes no
quefacer asociativo. Foi tanto o pulo idealista que aniñaba nos corazóns e nas mentes das novas
xeracións galeguistas, á par da indixencia e pasividade dunha cidadanía colonizada e apouvigada,
que a laboría continuada das plataformas culturais tiña que sobardar nos primeiros quince anos
o puro traballo cultural.
Nesta primeira estapa que se está a glosar apresuradamente, moitos dos membros que tiñan
responsabilidades no funcionamento dos grupos organizados tomaron parte activa a nivel individual na oposición á ditadura, na axitación no terreo cívico e na creación dos primeiros grupos
políticos e sindicais nacionalistas, dentro de formulacións teóricas, na meirande parte dos casos,
que entroncaban coas correntes vixentes no mundo, ás veces cunha fasquía de gran radicalismo.
Vaian unhas mostras, algunha delas merecedora dun demorado estudo ao igual que o fenómeno asociativo hoxe aínda pouco divulgado e considerado.
A simbiose cultura-política, producida dende que comezaron a roular polo país adiante as
agrupacións, non impediu ata moi adiantada a época dos setenta que houbera unha visión ampla
e plural da realidade do país. Non existía un comportamento político determinado nas agrupacións, cousa que si se produciría máis adiante. Todas elas cadraban conformes cunha política
cultural e reivindicativa común, e por iso, ao non existiren plataformas políticas, fixo que se
recorrera ao abeiro dos grupos culturais, únicas fendas polas que poder introducirse e traballar
dalgún xeito a prol do desenvolvemento de Galicia. O que aconteceu logo, e as consecuencias do
realizado, sería motivo doutras cavilacións.
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 35
Varios feitos nos inicios dos sesenta contribuíron decisivamente a que se fixesen traballos
colectivos coa única finalidade de lograr a maior eficacia posible. Cando xa O Galo, no abrente de
1961, está a encetar o seu traballo cultural programouse para maio de 1962 unha peregrinación a
Trasalba para honrar ao gran petrucio D. Ramón Otero Pedrayo. Alí acudimos unha trintena de
mozas e mozos que xa andaban a organizarse noutras agrupacións, entre os que estaban Aurichu
Pereira, Franco Grande, Arcadio López-Casanova, Salvador García-Bodaño, Rosa María Maside,
Alfonso Paz Andrade, Rodriguez Pardo, Pérez Fuentes, Henrique Iglesias, Eduardo Martínez, Alfonso Álvarez Gándara, López Nogueira, Tata Vidal, Mario Orjales, Antón Santamarina, Manuel
Caamaño e os arxentino-galegos López Prado e Abalo.
Nesa primeira etapa (1960-1978) de consolidación dos grupos culturais, nacidos cun estilo
anovador e rupturista, sentían a necesidade de ampliar a esfera puramente cultural e involucrarse
en tarefas que bordeasen o social e o político. Así moitos dos seus membros, con responsabilidades no seu funcionamento, tomaron parte activa fóra das plataformas culturais, ou baixo o manto
protector delas, na oposición á ditadura, mediante a axitación no terreo cívico e na creación dos
primeiros grupos políticos e sindicais nacionalistas, con formulacións teóricas que, nalgúns casos
estaban tinguidas dun notable radicalismo.
Cando no ano 1963 se crea a organización chamada Consello da Mocedade, na que se xuntan
por primeira vez as xeracións nacionalistas/galeguistas desconformes coa actitude do vello galeguismo –o galeguismo histórico– moi polarizado cara ao labor cultural, nela estaban presentes
moitos dos fundadores e dinamizadores das incipientes asociacións, entre os que estaban Xosé L.
Fontenla, Mario Orjales, Xosé L. Méndez Ferrín, Ramón Barral, X. M. Harguindey, Antonio Concheiro, Henrique Iglesias, Salvador García-Bodaño, Arcadio López-Casanova, Rodriguez Pardo,
Antón Moreda ou quen asina este traballo. Nun dos derradeiros encontros celebrado na Coruña
no mes de outubro de 1963, estaban presentes membros das agrupacións constituídas ou en vías
de constitución Amigos da Cultura, O Galo e O Facho, e outros dispersos pola xeografía galega.
Nas ponencias expostas no domicilio dun dos participantes reflectiuse nitidamente as diferenzas ideolóxicas, tanto verbo da política como da cultura. Pouco despois dese encontro coruñés
vaise esfarelar o grupo e moitos daqueles mozos participan deseguido na fundación do Partido
Socialista Galego (PSG), da Unión do Pobo Galego (UPG) e, máis adiante, do Partido Galego Socialdemócrata (PGSD). A diferenza fundamental púxose de manifesto en dúas concepcións ideolóxicas: a da constitución de formacións políticas de corrente unitarista, rexidas polo centralismo
democrático, que coidaban que o partido ou organización única era o que precisaba o país, e os
que sostiñan unha concepción ideolóxica pluralista que, nun comezo aceptaron as formulacións
do galeguismo histórico de crear partidos galegos universais, diferenciados segundo ideoloxías de
carácter universal. Uns, os que se acolleron na UPG, e outros, os que se afiliaron ao PSG, mantiveron durante un tempo, que vai ata mediados da década dos setenta, a convicción de que o labor
nas agrupacións non se debería ver contaminado pola política partidista anque isto trocouse co
paso do tempo e mesmo se chegaron a producir confrontacións dialécticas, algunhas moi duras.
Outro dos feitos protagonizados polos grupos coordinados, conscientes da importancia sociolingüística de que o galego fóra declarado como lingua oficial da igrexa, foi o que tivo rela-
36 | ADRA | Nº 8
Manuel Caamaño Suárez
ción con ela en Galicia. Cando a igrexa oficial, nunha actitude clara de institución colonizada
e colonizadora, declara, a raíz das conclusións do Consilium do Concilio Vaticano II (1963), ao
castelán como lingua vernácula de Galicia crearase un vigoroso movemento reivindicativo impulsado polos mozos e mozas, con ou sen adscrición relixiosa, esixindo a corrección desa ofensa ao
país, movemento que correrá a cargo de asociados das primeiras agrupacións, algúns de cuxos
membros se encadraron na denominada Mocedade Galega Católica creada e dirixida por Xosé
L. Fontenla. Co gallo do Ano Santo de 1965 as agrupacións xa creadas acordaron facer unha peregrinación reivindicativa a Compostela o 16 de maio e alí se xuntaron, naqueles tempos, unhas
300 persoas mozas xunto con algunhas de máis idade procedentes de todo o país. Mobilizados
polas agrupacións O Galo, O Facho e Os Novos, percorreron as rúas de Compostela cun grupo
de gaiteiros á fronte e co cántico medieval “Ultreia”, adaptado para a ocasión por Manuel Vidán
Torreira, que espertou a curiosidade de moita xente apostada nos soportais da rúa do Vilar, entre
ela Ramón Piñeiro, por feito tan insólito. Na catedral escoitouse, por primeira vez en moitos anos
naquel recinto, o idioma galego na voz dun bispo, neste caso do Dr. Nóvoa Fuentes, por ausencia
do cardeal Quiroga Palacios. Logo de moitas voltas e reviravoltas, coa presión de moitos cidadáns
sen esmaiolar na súa procura de xustiza, en xaneiro de 1969 o idioma galego foi declarado idioma
oficial da Igrexa galega.
En novembro de 1966, a oposición democrática ao réxime de Franco manifesta, con escritos
dirixidos a Carrero Blanco, o seu parecer sobre o “Referendo da Lei Orgánica”. Os galeguistas daquela hora, vellos e novos, dirixen un escrito desde Galicia con 35 sinaturas, das que máis de 20
eran de membros activos das agrupacións de Ourense, Vigo, Pontevedra, Santiago de Compostela
e A Coruña. Entre os asinantes estaban Salvador Rey, Bieito Fernández, Xesús Ferro Couselo,
Ramón Otero Pedrayo, Alfonso Álvarez Gándara, Camilo Nogueira, Xaime Isla, Francisco Fernández del Riego, Francisco Cerviño, X.M. López Nogueira, Daniel Vilela, Domingo García-Sabell,
Marino Dónega, Jenaro Mariñas del Valle, Rodríguez Pardo, Sebastián Martinez-Risco e Manuel
Caamaño.
Dentro dunha concepción progresista do futuro de Galicia, o sentido solidario e integrador
mantivo unidas, inda que coas lóxicas discrepancias, á maioría das sociedades relacionadas máis
arriba durante un longo período de quince anos. Mais a partir de mediados dos anos setenta, cando
ocorre a morte do ditador e se producen aceleradamente os acontecementos, a política partidaria
entra de cheo en moitas delas, cousa doada de entender agás o control férreo e sectario que se
pretendía impoñer e que xa estaba presente en varias agrupacións. A inexistencia de canles onde
facer política, de non ser na clandestinidade pura e dura, facía que as agrupacións serviran de acubillo máis ou menos disimulado, das xentes que se sentían inclinadas ao labor político e sindical,
e moitas delas modifican o rumbo que viñeran seguindo. Hai que dicir a este respecto que moitas
das sociedades que entendían que debía respectarse o pluralismo ideolóxico non se deixaron arrastrar por esa utilización sectaria. Coa aprobación da Constitución de 1978, e a situación reformista
que se deriva dela, o tronzamento dos ferrollos ditatoriais e, conseguintemente, a restauración dos
dereitos roubados polo golpe militar, modificarán moitas condutas e co paso do tempo o enfeblecemento da vitalidade creativa dos primeiro quince anos de vida das plataformas culturais.
As plataformas culturais das xeracións galegas de posguerra (1960-1978)
Nº 8 | ADRA | 37
Coda
As tarefas desenvoltas naquela etapa ben se poden cualificar de satisfactorias e fecundas. A
historia dese movemento que veño de resaltar, non sen paixón e con certo apresuramento, estivo
oculto ou ignorado neste país noso de xentes ensimesmadas e soñadoras. Grazas ao Consello
de Cultura Galega e á vontade do profesor Gurriarán, que realizou un esforzo titánico, foise logrando reconstruír dalgún xeito os logros do activismo despregado nos anos 60 e 70 polas novas
xeracións galegas de posguerra. Non se alcanza a comprender o silenciamento que se mantivo
durante tantos anos e non sería porque o movemento non tivera unha dimensión e importancia
fundamental na toma de conciencia galega no país. Xa no ano 1970 o xornalista e profesor Víctor
Fernández Freixanes, nun artigo titulado “Asociacións culturais”, dicía que “A historia e siñificación do asociacionismo cultural na nosa terra esixe un estudo profundo que está por facer”.
A día de hoxe o traballo levado a cabo por Ricardo Gurriarán só merece loanzas. Cómpre, de
todos os xeitos, proseguir na recadádiva de material e de testemuñas coas que centrar mellor os
esforzos xuvenís na etapa 1960-1978 e, tamén, para evitar que haxa unha apropiación indebida
por quen compartiron ese fecundo labor e non fixeron máis que sentir cobiza por esa vontade
colectiva de facer país. Máis de corenta anos despois do desexo manifestado por Víctor Freixanes,
a exposición inaugurada no Museo do Pobo Galego –que dou pé a que acudira ao celeiro dos recordos para deixar constancia, desordenadamente, da miña visión duns tempos nos que, por un
período de quince anos, vertín os meus esforzos e ilusións polo país amado nas fileiras da Agrupación Cultural O Facho– debe seguir para que algún día a nosa nación se esqueza do mito de Sísifo,
que nos esixe andar unha e outra vez na procura da Galicia soñada.
Logo da Agrupación O
Facho, deseñado por
Reimundo Patiño
38 | ADRA | Nº 8
Manuel Caamaño Suárez
Bibliografía
MEMORIA DE O FACHO (1991) A Agrupación Cultural O Facho. A Coruña na cultura galega. A
Coruña.
CAAMAÑO SUÁREZ, M. (1988) Sobre Galicia como responsabilidade. O Castro-Sada: Ediciós do
Castro.
CAAMAÑO SUÁREZ, M. (2006) Dun tempo e dun país. Bertamiráns-Ames: Edicións Laiovento.
VV. AA. (2012) Un canto e unha luz na noite. Asociacionismo cultural en Galicia (1961-1975). Santiago de Compostela: Consello da Cultura Galega e Fundación 10 de marzo.
VV. AA. (1974) Almanaque Galaxia 1950-1975. Vigo: Editorial Galaxia.
Nº 8 | ADRA | 39
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia
Clodio González Pérez
Museo do Pobo Galego
Valentín Lamas Carvajal, no poema “Os meigallos” pon nos beizos dunha mociña enferma de
mal de amores estes versos:
- Naiciña, non sei que teño,
meu mal non o entende nadie,
díxome o crego que tiña
que’ir a Santiago a curarme
n-os derradeiros d’o Abril
día de San Pedro Mártir...
(Lamas Carvajal 1875)
E en “O tangaraño” conta como a un neno “sen forzas, enfermo, sen sangue, mirrado”, a nai
puxéralle unha bulsa con escapularios, medallas, figas, pel de cobra e ollos de sapo, o abade esconxurárao, na romaxe de San Bieito de Cova de Lobo (Piñor) pasárano tres Marías polo furado da pena e
Por si acaso fose
o ramo cativo, ¡non era mal ramo!
a San Pedro mártir
dúas vellas con moitas ofertas levárono…
(Lamas Carvajal 1880)
O poeta ourensán sabía ben como se desenvolvía a celebración deste taumaturgo inquisidor
por ter vivido varios anos en Compostela, onde cursou parte da carreira de medicina (1871-74) e
tamén por ir algunha vez a Ribadavia.
Malia que agora sexa o único que aínda subsista en parte, daquela o que menos chamaba a
atención era a bendición da auga e dos ramos que os labregos logo levaban para protexerse eles,
as casas, os animais e as sementeiras; ou que lle ofrecesen espigas de millo pero levando de volta
algunha das que xa estaban no cesto, pola crenza de que nacía mellor e daba máis gran. O único
que se poñía en tea de xuízo era que a Igrexa permitise que persoas –algunhas forzadas– pasasen
40 | ADRA | Nº 8
Clodio González Pérez
por debaixo da imaxe do santo dando berros ou que xurasen durante a misa, dicían que para botar
o demo fóra do corpo.
Actualmente estas escenas xa non son máis que historia, pero non tan afastada como para que
aínda non vivan persoas que foron testemuñas de como se desenvolvían na última época, nalgún
caso ata a década dos anos sesenta do século pasado, hai por tanto pouco máis de medio século.
I. O Santo
San Pedro Mártir ou de Verona (por ter nado nesa cidade italiana), viviu entre os anos 1190
e 1252. Ingresou na orde dominica da man do fundador, Domingos de Guzmán, en 1221, sobresaíndo como predicador e inquisidor contra a herexía cátara ou albixense na rexión italiana da
Lombardía, onde foi asasinado por uns herexes nas proximidades de Séveso o 6 de abril de 1252,
sábado de Pascua. Recibiu sepultura nunha igrexa de Milán, acadando tal soa de milagreiro que
só 337 días despois do pasamento, o 9 de marzo de 1253, o papa Inocencio IV xa o elevou á gloria
dos altares, sendo unha das canonizacións máis curtas da historia da Igrexa.
Ademais de protomártir da orde dominica, a súa morte cadra coa fundación dos primeiros
conventos polo que se lle deu dende o intre de declaralo santo unha extraordinaria importancia
á propagación da súa vida, milagres e martirio. No que atinxe a Galicia, o de Santiago fundárase antes, contra o ano 1224, pero o de Ribadavia, que é o segundo, foi en 1254, cando estaba
nos altares e, por suposto, todos os seguintes: Tui (1272), Lugo (c. 1274), A Coruña (c. 1280),
Pontevedra (1282), Viveiro, Ortigueira, Betanzos, Monforte de Lemos, San Sadurniño, Ourense
e Padrón.
A teor do que escribe Giacomo della Vorágine, irmán de orde e contemporáneo, xa recibía culto en Santiago en 1259, tendo en conta que co seguinte milagre obrado na civitate compostellana
conclúe a súa haxiografía na Legenda aurea sanctorum ou Flos Sanctorum:
Vivía daquela nesta cidade un home chamado Bieito, tan enfermo e deformado que parecía
un monstro,
“as súas pernas, de tan inchadas, semellaban dous odres; o seu ventre presentaba
o mesmo aspecto có dunha muller embarazada; a súa cara tiña tantos tumores que
ninguén podía velo sen horrorizarse; todo o seu corpo estaba espantosamente inflado”
(Vorágine 1982: 276).
Andaba mendigando e unha muller díxolle que debía ir ao convento dos predicadores e encomendarse a San Pedro Mártir. Así o fixo e o día seguinte pola mañá ben cedo presentouse á porta
da igrexa, pero como aínda non estaba aberta deitouse no chan e botouse a durmir. Durante ese
tempo soñou que o cubría un frade coa súa capa e cando espertou estaba totalmente curado. E
remata Giacomo della Vorágine:
“Este suceso encheu de estupor e de admiración aos habitantes da cidade, que todos
puideron ver como aquel home antes monstruoso, que case non se podía mover, e a
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia
Nº 8 | ADRA | 41
Un dos primeiros milagres de San Pedro Mártir sitúase neste lugar, á porta da igrexa de San
Domingos de Bonaval (Museo do Pobo Galego)
quen todos coñecían, quedara enteiramente curado da súa espantosa enfermidade”. (Vorágine 1982: 276).
Esta historia debeu influír no culto do santo en Galicia e máis en Santiago de Compostela, onde contou dende o comezo con capela
propia na igrexa de Bonaval.
No que respecta ás imaxes, polo de agora a
máis antiga que se coñece en Galicia debe ser
a representación do seu martirio nun dos capiteis da igrexa do convento dominico de Tui,
Morte de San Pedro Mártir nun capitel da
de comezos do século XV (Iglesias Almeida
igrexa do convento dominico de Tui (deseño de
1986: 222). Á que lle segue a do baldaquino
E. Iglesias Almeida)
da igrexa de Santa María de Caldas de Reis,
de contra mediados do século XVI, no que a
imaxe de San Pedro Mártir quizais sexa a que queda á esquerda vista a peza de fronte, sendo as
outras de San Domingos de Guzmán e San Telmo, os tres relacionados coa navegación, como
testemuñan os barcos que campan entre as súas figuras.
42 | ADRA | Nº 8
Clodio González Pérez
II. A festa
Non se coñecen os motivos que levaron á Igrexa a situar a súa festividade o 29 de abril, pois
non cadra co nacemento, coa morte, nin tampouco coa data de canonización.
Tampouco se sabe a orixe da bendición dos ramos e da auga, malia que haxa haxiógrafos que
a relacionen con dous milagres obrados polo santo en Piacenza: un pozo que mandou abrir que a
auga curaba os enfermos, e as pólas dunha oliveira que el plantou que protexían ás persoas, casas
e campos de todos os males. En particular verbo deste costume, escribía en 1724 J. B. Corachán na
ampla haxiografía que publicou do santo:
“En el dia de S. Pedro Martyr se bendizen en su invocacion Palmas, ó ramos de Olivo,
y Laurel, á semejança de los del Domingo de Ramos, los quales tienen especial virtud,
para guardar de todo genero de tempestades, y de temporales contrarios á los frutos
del campo. Esta Bendicion, segun entiendo, tuvo su principio en Milan, y despues se
ha estendido por diversas partes, particularmente por Italia, y España; pero jamas he
podido descubrir el motivo verdadero, que huvo para ella…”.
Había quen afirmaba que era por seren a palma, a oliveira e o loureiro símbolos da vitoria,
outros que por predicir a súa morte o domingo de Ramos, e algúns que viña de considerar como
reliquias os ramos que adornaban o carro que transportou o seu cadáver a Milán.
Moitos devotos levábanos
“para atarlos en los arboles, echarlos en los sembrados, o guardarlos en sus casas,
esperando, que por su medio Dios les librará de los daños, que suelen hazer las
tempestades, y tiempos contrarios. En algunos Pueblos fixan en sus terminos ramos
grandes, para tenerles resguardados”.
De seguido o mesmo autor conta algúns prodixios:
“ha sucedido talar la piedra un campo, destruyendo toda la cosecha, y no tocar en el
campo del lado, porque estava resguardado con estos Ramos […] en el Estado de Milan
se tiene por cosa averiguada, que algunos Lugares, que estavan vexados de piedra, y
tempestades, han hallado remedio con los Ramos de S. Pedro Martyr […] tienen virtud
para sossegar las tormentas del mar, echandolos en el agua. Aprovechan tambien
para no ahogarse en las aguas […].
E por último, o
“que se pide á Dios en la bendicion de los Ramos, es, que se digne de bendezirlos, y
santificarlos, para que los que les reciben, y guardan en veneracion de S. Pedro Martyr,
ellos, y los lugares donde les pusieren, estén libres de tempestades, y qualquier infes-
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia
Nº 8 | ADRA | 43
tacion del demonio, y las personas consigan la salud de la alma, y cuerpo por la intercession del Santo” (Corachán 1724: 278).
A auga, como aínda se fai agora onde non se perdeu o costume, os devotos bebíana e tamén a
levaban para as súas casas para eles e para os animais, e como escribía o devandito J. B. Corachán
en 1724, “para remedio de los partos, y dolencias”.
O máis seguro é que a data da festa se fixese coincidir cos últimos días de abril para santificar restos de cultos de carácter agrario que se mantiñan dende a antigüidade, dedicados a varias
deidades, como Ceres e Maia, do mesmo xeito que se fixo con outros que se desenvolven nos días
seguintes, sobre todo o primeiro e o tres de maio. De aí que o seu culto fose tan ben acollido polas
xentes do rural, non xa para curar certas doenzas, coma o ramo cativo, senón tamén para coa auga
e os ramos benditos propiciar e protexer as colleitas e os animais.
Os ramalliños espetábanse nos campos cultivados, mellor aproveitando que tivesen dúas pólas e formasen unha cruz, e o mesmo nas portas das casas, nas cortes, etc., como aínda se facía na
terra de Melide na década dos anos trinta do século pasado (Risco e A. Rodríguez 1933: 431). E a
noite do mesmo día do santo, sen relación directa con el pero si cos cultivos, mantívose nalgunhas
comarcas ata non hai moitos anos o ritual do alumear o pan, consistente en bendicir con fachucos
de palla ardendo as colleitas, ao tempo que se entoaban salmodias propiciatorias relacionadas cos
froitos sementados (González Pérez 1988).
O culto a San Pedro Mártir perdeu importancia ao abolirse a Inquisición en 1834, da que era
patrón, e máis coa exclaustración e desamortización ao seren expulsados os relixiosos dos conventos, manténdose abertos unicamente os templos; e xa logo ao irse xeneralizando a medicina,
quedando dende entón reducido a protector da agricultura e contra o poder das meigas e doutros
seres malignos, pero nos últimos tempos é a propia Igrexa a que o cingue ao estritamente relixioso, afastando do mesmo canto antes había de supersticioso, aínda que mantendo só nalgunhas
partes a bendición dos ramos e da auga.
Como queda dito, o seu propio día é o 29 de abril, pero debido a que non é festivo, agás en
Xunqueira de Ambía que é local para todo o concello, nos últimos anos en Lantaño (Portas) adiántano ao sábado anterior e en Ribadavia ao domingo, mentres que en Merín (Vedra) é o domingo
seguinte. O único sitio onde a celebración non ten nada que ver co 29 de abril é na Pereiriña (Cee),
que tradicionalmente sempre se celebraba o xoves da Ascensión, ata que deixou de ser festivo e
pasárono ao domingo seguinte.
III. Algunhas celebracións
San Pedro Mártir festéxase en todos os conventos de dominicos e dominicas dende que foi
declarado santo en 1253, encargándose eles de propagar o seu culto polas misións e novenas. O
primeiro revés que sufriu foi o da exclaustración ao teren que abandonar os frades os conventos,
aínda que en casos, malia que a igrexa xa non dependese dos dominicos, os párrocos continuaron
coa celebración, como en Ribadavia e Santiago de Compostela (nesta última cidade posteriormente foi trasladada a imaxe para o convento feminino da mesma orde).
44 | ADRA | Nº 8
Clodio González Pérez
Nos últimos anos perdeu en todas partes
a importancia que tiña antano, cinguíndose
agora exclusivamente á función relixiosa e,
como moito, á bendición dos ramos e da auga.
1. Belvís (Santiago de Compostela)
Orixinariamente non se festexaba no convento das dominicas de Belvís, senón no veciño de dominicos de San Domingos de Bonaval, non sabemos dende cando, pero é de supoñer que dende o intre en que é elevado aos
altares, o 9 de marzo de 1253, tendo en conta
que o convento compostelán xa fora fundado
29 anos antes, e máis polo feito de que Giacomo della Vorágine sitúe un dos seus milagres
á porta desta igrexa, onde contou con capela
ata que abandonaron o convento por mor da
exclaustración (1834).
A celebración acadou pulo dende que se
establece en Santiago o tribunal da InquisiImaxe do convento de Belvís, que antes estaba
ción, e, en particular, a partir de 1569 en que o
no de Bonaval
papa Pío V ordena que os inquisidores deben
acudir á súa función e procesión, que sabemos
como se desenvolvía a finais do século XVIII por un artigo de José María Gil Rey, “Una mirada
hacia atrás. Santiago en 1780”, publicado na Revista de Galicia en 1841.
Conta o devandito autor que a comitiva organizábase na desaparecida Casa da Inquisición,
situada na actual Praza de Galicia, a tarde do 28 de abril para asistir a vésperas e a mañá do 29
para acudir á celebración solemne:
“salía primero un pendón de damasco rojo, en pos de él familiares del Santo Oficio
con frac, y calzón de casimir negro y espadín con puño de plata, y por último los jefes y
secretario del temido tribunal, condecorados con la poderosa medalla”.
Había grande concorrencia de espectadores, sobre todo labregos: a procesión
“recorría las calles atascadas de gente, venida de treinta leguas en contorno sólo a tocar
los vestidos de los inquisidores, a respirar su aliento y a sujetarse a su mágica influencia.
Al pasar arrastraba tras si a la muchedumbre, en la cual se veían mil sayos de buriel con
solapas de grana o de bayeta blanca, mil calzones de pana azul turquí con hermosos botones
esmaltados, del grandor de un duro, y doble o triple número de mujeres con blancas cofias
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia
Nº 8 | ADRA | 45
engalanadas de cintas, y los ricos coses de moda; aquellos jubones de tantos pliegues,
con mangas franciscanas encargadas al mismo tiempo de cubrir los brazos y de servir
de bolsillo para las manzanas nacidas en la aldea y para los panecillos comprados debajo
de los arcos del nuevo seminario o junto a las casitas de madera que olleros y barberos
colocaron en frente al Hospital de peregrinos…” (Gil Rey 1841).
O tema do artigo de Gil Rey son os amores de Pedro e Dominga, que ante a negativa do pai
dela a consentilos,
“se fingió loca, endemoniada. Reía a grandes carcajadas, gritaba, se enfurecía contra
las imágenes de los santos, convulsa y espumando blasfemaba del Altísimo y llenaba de
improperios a su padre y a sus vecinos, que no cesaban de llevarla reliquias, amuletos,
hijas [sic] de azabache, astas de unicornio o colmillos de jabalí.– “Tiene el diablo en el
cuerpo”, decían los hombres. “Padece el ramo cativo”, “le han dado de sesos de gato”,
contestaban las mujeres; –y todos concluían que era necesario curarla por la iglesia,
hacerla exorcismos, llevarla a Santiago, y ponerla en la boca del estómago la medalla
de la Inquisición o la reliquia milagrosa del mártir de Verona. Así se determinó y pocos
días después vino a Santiago con toda la gente de la aldea, a la cual la encomendó su
padre encarecidamente, no pudiendo él mismo acompañarla”.
Di que na costa entre a Porta do Camiño e o edificio conventual había moitos postos de venda
con obxectos relixiosos, dos que algúns aínda se poden ver nos nosos días en Belvís: “crucifijos
de estaño en cruces rojas, los escapularios bordados de bricho y lentejuelas con lazos de seda, o
las medallas de bronce y los rosarios de cristal …”, así como tamén “montones de olivos, laureles,
ruda y más arbustos, dispuestos para la bendición en vistosos ramilletes altos como pinos…”. Non
faltaban as rosquilleiras para que os devotos levasen de volta algún doce aos fillos ou netos, nin
tampouco os cegos vendendo os escritos.
Segue coa descrición da romaxe:
“En esta fiesta enteramente popular era el pueblo el que más gozaba, especialmente
por los alrededores del convento. Las bellas labradoras compraban lujosos escapularios para obsequiar a sus queridos, eligiendo los mejores, porque luego habían ellos
de mostrarlos en todas partes sobre sus pechos, encima del chaleco de grana. Los
zagales adornaban sus sombreros con medallas, y buscaban un rosario de gruesas
cuentas azules, con cadena de alambre dorado, para premiar con él después de
bendecido, el afectuoso regalo de las mozas. El pueblo ciudadano a su vez gustaba
con placer de la candorosa bulla de los moradores del campo y los explotaba al mismo
tiempo en utilidad propia con admirable sagacidad; y sobre todo esto, aún había otra
clase de gente, que también llamaré pueblo, aunque no le parecía bien si me lo oyera,
la cual sólo se ocupaba en reirse de la sencillez de los campesinos, y en martirizar de
46 | ADRA | Nº 8
Clodio González Pérez
mil modos a las pobres mozas endiabladas, que con fe o con malicia, venían de todas
partes en tal día a buscar la salud a aquella iglesia” (Gil Rey 1841: 37-491).
Outro costume tradicional era tocar na imaxe do santo os escapularios, rosarios, cruces, ramallos, etc., desaparecido nos últimos anos dende que as monxas de Belvís acordaron poñela na
clausura, protexida polas reixas.
Gil Rey afirma referíndose aos dominicos que eran os “amigos de la Inquisición y de las endemoniadas”, pero cando isto escribe, en 1841, non quedaba máis que o “convento, ruinoso, macilento y
triste”, é dicir, xa se producira a exclaustración polo que os frades tiveran que abandonar o edificio
e tamén desaparecera a Inquisición. O único que permanecía aberto era o templo, dependente da
parroquia de Santa María do Camiño, no que se mantivo a celebración de San Pedro Mártir ata que
regresaron as monxas a Belvís, en 1843, acordándose entón trasladar a imaxe para este convento,
onde continuou a romaxe do mesmo xeito, pero minguando os asistentes cada vez máis, como
testemuñan as seguintes crónicas de 1876 de El Diario de Santiago do 29 de abril e do 3 de maio:
“Esta mañana se ha celebrado en el convento de Belvís la función de San Pedro Mártir,
siendo grande el número de labradores que como es costumbre concurren á ella con
el imprescindible ramo de oliva.
Sin embargo esta fiesta ha bajado al recordar como se celebraba en otros tiempos.
--Poco digno de recuerdo ha dejado de su vida el mes de Abril que vimos desaparecer en
medio de una inundacion.
Solo puede mentarse, no por lo que hoy llame la atencion, sino por lo que en otros
tiempos ha significado, la fiesta ó romeria de S. Pedro Mártir en Belvís, que se celebra
el penúltimo dia de aquel mes.
Alli acudian en otras épocas los que se decia tenian el “ramo cativo”, dando voces y
alaridos, gesticulando y retorciéndose, y á S. Pedro Mártir iban á recibir una bendicion
que las (sic) curase de su mal, trayendo despues como preservativo un ramo de olivas
en la mano.
La concurrencia que en Belvís se veia congregada entonces con este motivo era asombrosa: hoy ha disminuido considerablemente. Hasta la funcion se verifica con menos
solemnidad y las bendiciones que se dan al pueblo, que antes eran en la iglesia, hoy se verifican á campo raso, bendiciendo el sacerdote á la multitud desde el balcon del convento.
Acaso la moda, ya que no otras circunstancias, contribuya al decaimiento de esta festividad”.
A finais do século XIX describe a festa de Belvís o médico compostelán Ángel Anido (1852-1901),
que comeza cuns parágrafos verbo do meigallo e de botar o demo fóra do corpo, afirmando que non
1
Texto completo: apéndice I. En 1915 publicou un resumo deste artigo José María Gil López, “O ramo cativo”,
Labor Gallega, A Habana, ano 2, 6, 25-xullo-1915.
Os rescritos que aínda se venden en Belvís (2006)
Co ramo de oliveira (2006)
eran máis que ataques de histeria, e remata coas bromas pesadas dos universitarios que ata lles espetaban alfinetes ou daban beliscos ás mozas para que berrasen, empurrándoas entón ao altar para
que botasen o meigallo fóra. A maioría dos devotos eran labregos (sempre moitas máis mulleres que
homes), que viñan bendicir a auga e os ramos, que traían da casa ou mercaban na Praza do pan vella
(agora de Cervantes), ou nas inmediacións do convento. Había postos de venda de obxectos relixiosos
(rosarios, escapularios e escritos de toda clase baratos e benditos), de rosquillas e refrescos.
O momento máis duro era cando o crego daba a bendición facendo cruces co hisopo, en que as
posuídas do demo empezaban a berrar e a contorsionarse ata que o botaban fóra, “á veces hasta en
forma de culebrón”. Ao remate da cerimonia, “las que habían sido más atacadas y precisaban descanso, eran trasportadas al pié del altar mayor, donde las separaba del resto del público una barandilla,
pemaneciendo allí hasta que desaparecían el ataque y las molestias consiguientes” (Anido 1899:38) 2.
Como ofrenda deixaban millo, fabas, allos, galiñas, trigo e outros froitos, que se poxaban o día
seguinte, entregándolle ás monxas o importe recadado.
En particular os escritos ou rescritos que aínda se venden agora en Belvís –xa fotocopiados–
datan de finais do século XIX e foron autorizados polo arcebispo de Santiago o 11 de xuño de
1894, constando nos mesmos a seguinte advertencia:
“Tengan presente los fieles que el llevar con reverencia esta cruz y jaculatoria es un
acto de devoción, pero atribuirles un EFECTO INFALIBLE, usar de ellas para malos
fines, es un acto de superstición y por lo mismo un pecado. Son de ningún efecto, sin
la competente bendición”.
Hai dous: o grande, ilustrado con gravados de santos dominicos, destinábase para os animais,
mentres que o pequeno, cunha cruz entre dous anxos, era o das persoas.
2 Parte do texto, apéndice II.
Clodio González Pérez
48 | ADRA | Nº 8
Actualmente (2013) aínda se celebran varias misas, pero os devotos, en particular mulleres,
son maiores e do rural. No adro hai algún posto de obxectos relixiosos (estampas, rescritos, rosarios…), varias rosquilleiras e unha ou dúas señoras vendendo ramos de oliveira, loureiro, romeu e
ruda. Ao remate de cada misa procédese á bendición dos ramos e da auga que collen na fonte que
deita fronte á capela da Virxe do Portal do convento.
Agora xa ninguén se lembra dos enfermos do ramo cativo, nin das mozas posesas do demo. A
xente ofrécese por outras doenzas e, sobre todo, por problemas familiares (enfermidades incurables,
drogadicción, paro…), e, en moi poucos casos, para afastar o mal de ollo, para o que mercan os rescritos, pero, malia a todo, a concorrencia é insignificante se se compara só coa de hai corenta anos.
2. A Coruña
A celebración mantense no convento de San Domingos o día propio, pero como se desenvolve
agora non se semella en nada á como era antes. Eugenio Carré Aldao (1928: 671) escribía nas
primeiras décadas do século pasado, que:
“se verifica la bendición general de frutos, efectos, etc. Asiste numerosa concurrencia
de las aldeas, y los alrededores del templo están rodeados de puestos, donde se
A Coruña: San Pedro Mártir por Mateo de
San Pedro Mártir no fronte da capela de Lantaño
Prado (1653)
(Portas)
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia
Nº 8 | ADRA | 49
venden escapularios, medallas, pan, frutas, granos, etc., para que los adquieran los
que deseen sean benditos”.
No ano 1968 aínda se mantiña algo do pasado, predominando como en Santiago de Compostela e noutras poboacións os devotos procedentes do campo, neste caso dos arredores da cidade
da Coruña, o mesmo que noutras partes por se considerar un santo sobre todo avogoso dos froitos
(Alonso Araguz 1968: 44).
Hoxe en día non quedan máis que os actos relixiosos.
3. Lantaño (Portas)
A función relixiosa celébrase na capela do pazo do Cachal, na parroquia de Lantaño (Portas),
fronte á que se ergue un fermoso cruceiro, quizais de finais do século XVIII, coñecido popularmente polo cruceiro do Culebrón, polo enorme saurio con dúas patas que campa no varal con
Adán e Eva. Durante moitos anos non houbo festa, pero dende que a capela e o cruceiro foron
doados polo propietario do pazo ao concello de Portas, en 1995, recuperouse a celebración, non o
día propio, senón o sábado anterior ao 29 de abril.
As persoas maiores non se lembran de que antes viñesen doentes a botar o demo fóra, nin tampouco de que se bendicisen a auga e
os ramos. O único que se mantiña era
que un veciño sementase millo antes
de tempo para que fose o suficientemente grande para con el facer unha
coroza para adornar o cruceiro.
Téñeno por avogoso dos males da
cabeza e protector das colleitas.
Procesión de S. Pedro Mártir, Lobelos
(Foto M. Vilar)
4. Lobelos (A Pereiriña, Cee)
A ermida de San Pedro Mártir
queda no camiño de Santiago a Fisterra, no lugar de Lobelos da parroquia da Pereiriña. O día tradicional
da romaxe non é o propio do santo,
senón o xoves da Ascensión, pero
como este agora non é festivo, pasárono ao domingo seguinte.
Segundo as persoas maiores, antes
levaban os nenos para que durmisen
ben e tamén cando non andaban, neste
caso lavábanlles os pés na fonte, pero
Clodio González Pérez
50 | ADRA | Nº 8
actualmente só se ofrecen para curar a dor, encargándose unha persoa de poñer o santo –unha imaxe
pequena– sobre as partes doridas dos devotos.
Desapareceu a bendición dos ramos e da auga,
propia dos oficios relixiosos deste santo, aínda
que se segue considerando con virtudes para
curar certas doenzas a da “Fonte Santa”, situada
de par da ermida.
5. Merín (Vedra)
Antes a celebración era o 29 de abril, pero
dende hai algúns anos trocárona para o seguinte
domingo, polo que as máis das veces xa cadra no
mes de maio.
No templo hai dúas imaxes do santo, unha no
retablo do altar maior e outra que sae na procesión.
“Poñendo o santo”, Lobelos (Foto M. Vilar)
Na igrexa de Merín (Vedra) hai dúas imaxes de San Pedro Mártir
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia
Nº 8 | ADRA | 51
A primeira é máis antiga e, segundo información do párroco, antes estaba na sancristía. A primeira leva a palma
na man dereita, na esquerda un libro e no peito espetada
unha seta de bésta, mentres que a segunda porta a palma
na man esquerda e a dereita sobre o peito no que ten chantado un puñal.
Ofícianse varias misas, coa bendición dos ramos, aquí
exclusivamente de oliveira e da auga, e logo da solemne sae
a procesión con tres imaxes: en primeiro lugar a de San Pedro Mártir, seguida da do patrón San Cristovo e a de Santo
Antonio de Padua (esta portada por mulleres). O párroco
leva na man un relicario do santo co que imparte a bendición dende o cruceiro do campo da festa. A auga bendita e
as poliñas de oliveira son para protexer as casas, as persoas e
os animais, e antes tamén para espetar nas sementeiras, soas
ou facendo cruces. Segundo contan, a súa presenza afasta o
meigallo, os aires ruíns, fai medrar os froitos, etc.
Actualmente (2013) non queda ningún vendedor de
obxectos relixiosos pero contan que adoitaba haber varios, con rosarios, medallas, estampas, rescritos, etc. Tamén baixou o número de devotos, insignificante se se
compara co de hai tres ou catro décadas, cando concorrían de todas as parroquias da contorna.
6. Ribadavia
É de supoñer que se celebre dende a fundación do
convento de San Domingos en 1254, tendo en conta que
neste ano xa fora elevado aos altares, pero seguro dende
mediados do século XIV, segundo a manda testamentaria
que fai Xoán Gomes, escudeiro e veciño de Ribadavia, o
19 de decembro de 1361:
“Et outro açumbre [de aceite] aa lampaa
dante o altar de San Pedro márter polos seus
días […] Item, mando mays que me digan
cada ano pera senpre eno dito mosteiro de
Sam Domingo hua mysa cantada por día de
Sam Pedro Márter e vaam sobre miña sepultura meter oraçón.” (Ferro Couselo 1967: 90 e
Relicario e estampa gravada por
Enríquez Paradela 1987: 67).
Brocos (Merín, Vedra)
Clodio González Pérez
52 | ADRA | Nº 8
Contaba con capela propia dentro da igrexa, colateral coa maior, que o conde de Ribadavia,
Luís Sarmiento, tentou converter en panteón familiar, malia que logo non se chegou a levar a termo, por acordo ratificado en 1569 no capítulo provincial dos dominicos celebrado en Valladolid3.
A celebración sempre foi o día 29, agás os últimos anos que como non é festivo acordouse trasladala ao domingo anterior, pero como se desenvolve agora non semella en nada a como era ata
a década dos anos sesenta do século pasado, en que aínda pasaban os enfermos por debaixo das
andas, sobre todo mulleres, e fóra vendíanse rescritos, medallas, estampas…, ata merda do demo,
que uns dicían que era brea e outros carbón ou feluxe do tren.4
Os seguintes versos publicados en 1888 no semanario O tío Marcos d’a Portela de Ourense,
abondan para tirar unha idea de como se desenvolvía a celebración nesta época, que aínda se
mantivo moitos anos:
[…] Era a vila do Ribeiro
e primeiro que correla
unha feira de meigallos,
ponse á correr os meigallos,
un formigueiro de xente,
qu’é unha fame condanada
o demo e a nai de escándalo;
que n-o esprito fai estragos.
había en cada corruncho
As endiañadas d’agora
cuasque un bosque de ramallos,
son difrentes d’as d’antano
un mundo de incenso e mirra,
non berran como berraban
de rescritos un ouceano,
ô chegar n-a misa á Santos
e de figas, xa non se diga,
nin soltan tantas brasfemias,
había pra encher un carro;
nin botan tantos pecados,
e todos mercaban nelas
(conecese que os diañiños
pra escorrentar os meigallos,
se foron civilizando),
pra se librar do mal de ollo,
están tristes, esbaidas,
pra esparxer o tangaraño
levan os corpos muy magros,
e pra que o ramo cativo
retórcense canto poden,
non lles medrase n-o cacho:
poñen os ollos en branco,
moitos que n-estas andrómenas
cuspen como si sentisen
algús cartiños gastaron,
náuseas pra botar o bazo,
pódia ser que non tivesen
pro fan todas estas cousas
pra pan xiquera dez chavos;
sin barullos nin escándalos
que non falta quen co-a fame
cal si se volvesen mudas,
adoeza tod’o ano,
todo vai pol-o calado. […]
3 Archivo de la Casa Ducal de Medinaceli, Sevilla: Ribadavia, atado 5, documentos 5, 6, 9 e 10.
4 Tratábase da asafétida, substancia obtida da planta asiática Ferula assafoetida. Segundo Otero Pedrayo, as
follas da asafétida levábanas consigo algúns pernileiros no século XIX, utilizándoas subrepticiamente para
producir mal cheiro na agulla coa que furaban os xamóns e lacóns, co obxectivo de mercar máis barato, porque
os vendedores desprendíanse deles a calquera prezo, despois de comprobar por si mesmos que non estaban
en boas condicións (Información facilitada pola Asociación Cultural-Ecolóxica Ridimoas).
4 Sen título e autor, comeza “Á vila de Ribadavia…”, publicado en O Tio Marcos d’a Portela, parrafeo 227, Ourense, 6 de maio de 1888.
Ribadavia: vendedora de rescritos e outros obxectos o día de San Pedro Mártir, c. 1955 (Foto
Conde, Museo Etnolóxico de Ribadavia)
Para os primeiros anos do século XX disponse da descrición que fai o escritor Jaime
Solá na novela Ramo cativo (El Ribero del Avia),
publicada en 1918: daquela vendíanse rescritos, mirra, incenso, escapularios, medallas…
para todos os males, e os labregos bendicían
ramos de oliveira, loureiro, trobisco, uz, romeu,
“romanín, herba concheira, herba caraveleira, herba d’Anduriña, herba viboreira, herba
de Nosa Señora, herba Luísa, herba do becho,
herba da prata, herba cicuteira…” (Solá 1918:
48)5. Pero o máis impresionante eran os berros
5 Parte do texto reprodúcese no apéndice III.
Os membros da Asociación Cultural-Ecolóxica Ridimoas (Beade), Pablo Rodríguez Oitabén e Xusto
Veloso, fixeron a seguinte identificación das plantas que menciona Jaime Solá, algunhas ben coñecidas, pero outras non tanto: Trobisco, Daphne
gnidium; uz de flor branca, Erica arborea, de flor
rosa, Erica australis (hai as dúas no Ribeiro); ruda,
Ruta chalepensis; loureiro, Laurus nobilis; romanín, Lavandula stoechas; romeu, Rosmarinus officinalis; herba concheira, Scrophularia auriculata e
Scrophularia scorodonia (hai as dúas no Ribeiro);
herba caraveleira, Geum urbanum (tamén se pode
Un rescrito de Ribadavia (Xosé Ramón
Estévez, Ribadavia
54 | ADRA | Nº 8
Clodio González Pérez
como cans doentes das posesas, ao seren obrigadas a pasar por debaixo da mesa sobre a que estaba
o santo, facendo nove veces a cruz.
Tanto a procesión como os demais actos que tiñan lugar na igrexa constituían un macabro
espectáculo, abondando os berros que daban as endiañadas que á forza de empurróns de familiares e amigos tiñan que pasar por debaixo do santo (sete ou nove veces), ao tempo que lles dicían:
Bótao fóra!, bótao fóra! E así ata que trousaban escuma pola boca, non faltando pillabáns –como
din as persoas maiores– que lles espetaban alfinetes nas nádegas para que desen máis berros
(González Pérez et ali 2005: pista 5). Tamén levaban os nenos pequenos enfermos do enganido
ou tangaraño, para que andasen ou medrasen.
Os rescritos que coñecemos de Ribadavia eran diferentes aos dous de Santiago de Compostela,
pois servían tanto para persoas como animais, escribíndolle por detrás os que os vendían para
quen era e para que se quería (Risco 1946 e Álvarez Blázquez 1951).
Todo isto foi indo a menos, ata desaparecer na década dos anos sesenta do século pasado por
expresa prohibición do párroco, ao non deixar pasar por debaixo do santo, nin tampouco permitir
a venda de obxectos. Actualmente os actos cínguense exclusivamente á misa e á procesión.
A festa de San Pedro Mártir era a máis importante de Ribadavia despois da da Virxe do Portal,
e foi o antecedente inmediato da Feira do viño do Ribeiro, que se celebrou por primeira vez en
19636.
7. Xunqueira de Ambía
Este concello ourensán é o único galego que ten como festivo local o día de San Pedro Mártir,
o 29 de abril. A importancia da súa celebración vén de antigo, quizais de cando a colexiata era da
orde de San Agostiño, pasando a igrexa parroquial a partir da desamortización (1835).
O santo conta con capela propia no lugar do Campo, onde permanece todo o ano, agás cando
comeza a novena que entón trasládase en procesión ata o templo parroquial. O día propio –como
queda dito, festivo local-, celébranse varias misas e, por último, a procesión ata a súa capela, onde
xa queda ata o ano seguinte.
Aínda acode moita xente, pero da función antiga non resta máis que a bendición dos ramos
(en particular de loureiro), andar arredor da imaxe do santo, tocarlle co pano ou coa man para
logo pasalos pola parte dorida e, por último, bicar un relicario. Segundo as persoas maiores é
avogoso dos males da cabeza.
Unha proba da súa devoción na contorna, amósase no feito de que na igrexa de Xunqueira
de Ambía haxa unha fotografía grande do santo para deixarlle esmolas e poñerlle candeas (agora
substituídas por lámpadas eléctricas).
referir a algún caravel cultivado ou silvestre); herba da anduriña, Chelidonium majus; herba viboreira, Echium
rosulatum e Hechium plantagineum (no Ribeiro hai as dúas especies), herba da Nosa Señora, Artemisia vulgaris; herba Luísa, Lippia triphylla; herba do becho, Helichrysum stoechas ou Lunaria annua (coñécense as dúas
con esta denominación); herba da prata, Ranunculus penicillatus e Ranunculus omiophyllus; e herba cicuteira,
Conium maculatun.
6 Agradecementos: á Asociación Cultural-Ecolóxica Ridimoas (Pablo Rodríguez Oitabén e Xusto Veloso), ao Museo Etnolóxico de Ribadavia e a Xosé Ramón Estévez director de Cadernos de Ribadavia.
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia
San Pedro Mártir (Xunqueira de
Nº 8 | ADRA | 55
Capela de San Pedro Mártir (Xunqueira de Ambía)
Ambía)
IV. Recapitulación
Malia que nos máis dos casos se celebre nas cidades, onde fican os conventos dos frades dominicos, os ritos relacionados co culto a San Pedro Mártir sempre se consideraron propios de persoas do rural. Dende a bendición dos ramos, ata o trocar espigas de millo por outras xa ofrecidas,
ou, como no caso de Lantaño (Portas), sementar antes de tempo varios pés de millo para con eles
engalanar o cruceiro que se ergue de par da capela.
Destas manifestacións non quedan máis que restos cada vez de menor importancia, do que
se deduce que non tardarán moito en deixar de existir, como xa antes ocorreu coas mulleres endemoñadas e os conseguintes ritos para botar o meigallo fóra do corpo, obxecto de duras críticas
para a Igrexa dende o século XIX por permitilos e aínda fomentalos, dos que dicía Ángel Anido
en 1899, referíndose en particular a Belvís:
“El conjunto de estas manifestaciones corresponde á la enfermedad nerviosa que
la ciencia médica denomina histerismo. Es la enfermedad de las alucinadas y de las
curaciones milagrosas […] Sacudimientos, gesticulaciones, gritos acompañados de
palabras incoherentes, revelando á veces indiscretamente que alguna pasión amorosa
anda por medio; parálisis, éxtasis ó pérdida de conocimiento y alguna actitud cómica
ó dramática completan un cuadro de mucho aparato exterior, pero que casi siempre
desaparece sin mayores consecuencias para la salud de la enferma […] El clero no
dejó de sacar partido de tanta confusión en las teorías de esta enfermedad, en tiempos
56 | ADRA | Nº 8
Clodio González Pérez
antiguos; y en verdad que, en ciertos momentos, encontró justificada su intervención
al ver que el diablo hacía de las suyas en alguna función religiosa y más cuando la
hostia ó el cáliz eran alzados por el sacerdote en el sacrificio de la misa […] Cuando
son predispuestas al histerismo, ya dentro de la iglesia las impresiones del aparato
que las rodea, la pesada atmósfera que respiran, las emociones de la música, el calor
de las velas, el cansancio á veces, y tantas otras circunstancias conspiran á hacer que
las crisis se produzcan aproximadamente en los momentos de alzar la hostia ó el cáliz,
haciéndose entonces evidente el furor del diablo ante un público que no llega á analizar
todos estos detalles, causa ocasional del ataque”.
E conclúe afirmando que a culpa tíñaa a Igrexa por autorizar dende o púlpito “escenas tan bochornosas y reñidas con la civilización y la cultura”. (Anido 1899:37).
A orixe desta manifestación quizais se deba á Legenda Aurea de G. della Voragine, ao dicir na
haxiografía do santo que “librou dos demos a multitude de mulleres posesas, obrigando a saír dos
seus corpos aos diabos en forma de vómitos de sangue”.
Pola contra, en Galicia non temos constancia que fose invocado polos mariñeiros, como no
mar Mediterráneo, quizais por coincidir, tanto no nome como na orde relixiosa e ata na época,
con San Telmo ou Pedro González Telmo de Tui. A única testemuña sería o baldaquino da igrexa
de Santa María de Caldas de Reis, de mediados do século XVI, no que hai dous barcos entre as
imaxes de San Domingos de Guzmán, San Telmo e San Pedro Mártir.
Como outras celebracións, de moita relevancia en tempos pasados, a do protomártir da orde
dominica dentro de poucos anos será unha máis, sen nada digno de especial mención.
Apéndices
San Pedro Mártir, Santiago de Compostela, 1780.
El ramo cativo
He muito para notar
cura tam bem acertada,
pois que pudo ser curada
somente com ó encontrar.
Camoens.
En aquel tiempo, como ahora, era necedad aguardar modestamente en su casa que la felicidad viniese a buscar al hombre; querer lograr una buena fortuna sin favor y sin diligencia, fué
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia
Nº 8 | ADRA | 57
siempre tan ridículo, como lo sería actualmente la pretensión de ser diputado sin estar inscripto
en una candidatura. Bien lo sabía Pedro, y este convencimiento, las punzadas del aguijón que
más o menos todos hemos sentido, y además el conocimiento de sus propias fuerzas, le hicieron
activar el asunto y llevarle a cabo sin valerse de negociadores. Altivo como un príncipe de 18
años en nocturna orgía, y fiero como el caudillo del pueblo en una revolución, nuestro héroe
se presenta a los padres de su amada, seguro de conquista: mas luego le confunden las mil
dificultades en que el anciano envolvió una repulsa tácita y misteriosa, pero decisiva como las
notas diplomáticas de algunos gabinetes. Se exalta, se estremece, suena cerca de su corazón un
rugido estertoroso y su brazo de hierro está pronto a alzarse sobre la cabeza del hombre que le
humillaba, pero era el padre de Dominga y debía respetarle por amor de ella. Dirígele una mirada
desdeñosa, y se retira entonces para volver a media noche a rondar aquella puerta y asegurar de
su fidelidad a la bella labradora causa de sus tormentos. Fué sin fruto esta su primera velada y las
sucesivas; inútilmente los ladridos de los perros avisaban a la hija y a los padres de la llegada del
pobre mozo; inútiles también fueron sus cantares, entonados a cierta distancia para disimular la
voz y el objeto; no pudo volver a verla, porque estaba aprisionada y un padre era el alcaide que
había que seducir.
Así pasaron algunas noches y algunos días. El estaba continuamente pensativo, ella continuamente desesperada; él desconfiaba de ella, y desnudo poco a poco de las ilusiones de 20 años en
que vemos tantos ángeles como mujeres, temía al cabo que hubiese sido la elección de Dominga
uno de los fríos resultados que se obtienen tantas veces de la combinación del amor propio con
la casualidad; ella, adquiriendo cada día nuevas ilusiones y de consiguiente nuevas fuerzas, vivía
por el solo sentimiento de su corazón y estaba pronta a obedecer instintivamente al que amaba,
cualquiera que fuese la demostración de su voluntad. En este estado advirtió que venía la festividad de San Pedro mártir, y se fingió loca, endemoniada. Reía a grandes carcajadas, gritaba, se
enfurecía contra las imágenes de los santos, convulsa y espumando blasfemaba del Altísimo y
llenaba de improperios a su padre y a sus vecinos, que no cesaban de llevarla reliquias, amuletos,
hijas (sic) de azabache, astas de unicornio o colmillos de jabalí.– “Tiene el diablo en el cuerpo”,
decían los hombres. “Padece el ramo cativo”, “le han dado de sesos de gato”, contestaban las mujeres; –y todos concluían que era necesario curarla por la iglesia, hacerla exorcismos, llevarla a
Santiago, y ponerla en la boca del estómago la medalla de la Inquisición o la reliquia milagrosa
del mártir de Verona. Así se determinó y pocos días después vino a Santiago con toda la gente de
la aldea, a la cual la encomendó su padre encarecidamente, no pudiendo él mismo acompañarla.
Entonces había al pie de la ciudad un convento y unos frailes que todos acordamos, frailes que
eran amigos de la Inquisición y de las endemoniadas; ahora sólo quedó el convento, que podéis
ver ruinoso, macilento y triste, más allá de la calle de las Ruedas, ostentando sobre su portería la
efigie de Santo Domingo, que estrecha en su izquierda un libro cerrado, alza en su diestra una
cruz simbólica y misteriosa, que no parece la cruz del Salvador, y tiene a sus pies un perro blanco
y negro con una hacha encendida en la boca. La iglesia de este convento está aún defendida con
rejas, el claustro tenía una alfombra de bojes, y en los corredores muchos cuadros que representaban los horrorosos martirios dados por los infieles a individuos de la Orden. Si habéis vistos estos
58 | ADRA | Nº 8
Clodio González Pérez
martirios y habéis reflexionado sobre ellos, sobre el perro y sobre el hacha encendida, comprenderéis sin más historia porqué aquellos frailes eran los amigos de la Inquisición.7
En este convento, desde la tarde del 28 de abril al mediodía del 29, se celebraba una gran función, que sólo podré bosquejaros. De la casa en que están hoy las oficinas administrativas8, sellada
entonces con un escudo que se ha perdido, en el cual figuraban un ramo de palma, una cruz y
una espada, y además con otro escuartelado con leones y castillos; cerca de la hora de vísperas en
el 28 y otra vez a las diez de la mañana del 29, salía primero un pendón de damasco rojo, en pos
de él familiares del Santo Oficio con frac, y calzón de casimir negro y espadín con puño de plata,
y por último los jefes y secretario del temido tribunal, condecorados con la poderosa medalla.
Esta procesión recorría las calles atascadas de gente, venida de treinta leguas en contorno sólo a
tocar los vestidos de los inquisidores, a respirar su aliento y a sujetarse a su mágica influencia.
Al pasar arrastraba tras si a la muchedumbre, en la cual se veían mil sayos de buriel con solapas
de grana o de bayeta blanca, mil calzones de pana azul turquí con hermosos botones esmaltados,
del grandor de un duro, y doble o triple número de mujeres con blancas cofias engalanadas de
cintas, y los ricos coses de moda; aquellos jubones de tantos pliegues, con mangas franciscanas
encargadas al mismo tiempo de cubrir los brazos y de servir de bolsillo para las manzanas nacidas
en la aldea y para los panecillos comprados debajo de los arcos del nuevo seminario o junto a las
casitas de madera que olleros y barberos colocaron en frente al Hospital de peregrinos. Entre esta
vestimenta se hallaban algunos cientos de capotes con mangas, sombreros apuntados que cubrían
empolvadas cabezas, con coleta, y también innumerables manteos rotos y raídos, en que se envolvía la revoltosa juventud de aquel tiempo; juventud preciosa por su amor a la bulla y al placer y
por las medias de seda de sus torneadas pantorrillas y las ricas hebillas de sus zapatos. De trecho
en trecho, como flor privilegiada, resplandecía la capa de grana o paño blanco de algún elegante
que se había dignado mezclar con la plebe, o alguna bella santiaguesa con el pelo en horizonte,
blanqueado por la harina de habas, o con hermosa piocha guarnecida de diamantes.
Por mucho tiempo después que Compostela, extendiendo sus brazos tiró con las murallas que
la oprimían, quedaron como restos de ellas, en la extremidad de algunas calles, unos arcos sombríos, sostenidos por dos cubos descalabrados, de gruesas paredes vestidas de liquen y de yerba,
en las cuales aparecían enclavados por defuera antiguos blasones y por dentro se notaban aún,
de un lado, los goznes sobre los que giraban las puertas forradas con dobles chapas de hierro, y
al otro las argollas en que se sujetaban con candados las cadenas de los rastrillos. Encima, allá
cerca de la bóveda, se veían unas estatuas de reyes pigmeos adorando a una virgen toda cabeza,
o acaso una efigie de Santiago que en lo bruto de sus formas revelaba los primitivos tiempos del
arte, y las toscas manos que habían convertido aquella piedra en un monstruo para dar gusto a
una generación poco melindrosa.
Por uno de estos y viejos arcos, ya sin puertas ni rastrillo, salía de la ciudad la procesión,
dirigiéndose a la iglesia del convento y con ella iba la multitud, impetuosa como un torrente,
7 Refírese ao convento e igrexa de San Domingos de Bonaval.
8 A casa da Inquisición, construída en 1729, estaba no mesmo soar que actualmente ocupa o Hotel Compostela,
na praza de Galicia. Foi destruída a comezos do século XX.
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia
Nº 8 | ADRA | 59
y se derramaba por el extenso campo de Santo Domingo, desde el paraje que ahora ocupa la
Alhóndiga hasta la portería, abierta en lo alto de la pendiente. Los muchachos, más previsores,
u obedeciendo ciegamente al instinto que mueve al género humano hacia el progreso, se habían
subido para ser más altos, a un banco de piedra que junto a aquella puerta tenía la policía urbana
de entonces, banco en verdad muy pequeño para tantos, pero muy propio para nivelarlos con
los hombres. Otros, titiriteros por naturaleza, o en presagio de futura superioridad, se habían
encaramado en los tres o cuatro álamos que sombreaban la humilde fuente, escalando por los
acorchados troncos hasta verse sentados allá arriba entre las gruesas ramas. Desde allí observaba aquella generación, sin conocerlo ella misma, si los inquisidores, que iban pasando serios y
altivos por debajo de los pies que habían de hollarlos, tenían los rostros tan terribles como sus
sentencias, o tan medrosos como las historias que habían oído de ellos en boca de la madre o de
la abuela; y si en sus ojos había algo más que en los de los otros hombres para poder escudriñar
los secretos retiros del corazón. ¡Con qué gana miraban a aquellos señores, enemigos del diablo
y los hechizos; a aquellas medallas de plata que tenían la admirable virtud de paralizar las brujas
y desvanecer los duendes, cuyo solo nombre oído de noche les hacía temblar! ¡Con qué rapidez
descendían de su elevado puesto luego que pasaba la procesión!... Ansiosos de verlo todo y de
precederla a la iglesia, se abrían camino con manos y cabeza por entre los grupos de aldeanos y
corrían al templo sin reparar en nada. Aquí pisaban los crucifijos de estaño en cruces rojas, los
escapularios bordados de bricho y lentejuelas con lazos de seda, o las medallas de bronce y los
rosarios de cristal de los tenduchos sin cuento sembrados por el campo; allí saltaban por encima
de los montones de olivos, laureles, ruda y más arbustos, dispuestos para la bendición en vistosos
ramilletes altos como pinos, y tal vez se caían en medio de los ramos, y eran aporreados en su caída por las aldeanas vendedoras; más allá tropezaban en una mesa de rosquillas, o en un ciego que
poco antes gritara cantando “¡escritos para toda la casa!”. En esta fiesta enteramente popular era
el pueblo el que más gozaba, espaciándose por los alrededores del convento. Las bellas labradoras
compraban lujosos escapularios para obsequiar a sus queridos, eligiendo los mejores, porque luego habían ellos de mostrarlos en todas partes sobre sus pechos, encima del chaleco de grana. Los
zagales adornaban sus sombreros con medallas, y buscaban un rosario de gruesas cuentas azules,
con cadena de alambre dorado, para premiar con él después de bendecido, el afectuoso regalo de
las mozas. El pueblo ciudadano a su vez gustaba con placer de la candorosa bulla de los moradores
del campo y los explotaba al mismo tiempo en utilidad propia con admirable sagacidad; y sobre
todo esto, aún había otra clase de gente, que también llamaré pueblo, aunque no le parecía bien
si me lo oyera, la cual sólo se ocupaba en reírse de la sencillez de los campesinos, y en martirizar
de mil modos a las pobres mozas endiabladas, que con fe o con malicia, venían de todas partes en
tal día a buscar la salud a aquella iglesia.
También estaban allí Dominga y Pedro; ella hechizada por amor, él impaciente por verla y
como ambos no tenían ojos para más que para buscarse, fácil había de serles el encuentro –bien
podría ella burlar a sus guardias y volver a oír la bronca voz del lidiador, adulzada por el arte y
la pasión para que no hiriese los oídos de su amada-. Como extraños en la gran distancia, ni el
uno ni el otro tendrían, en las tres bendiciones sucesivas, ramos de olivo que columpiar sobre
60 | ADRA | Nº 8
Clodio González Pérez
sus cabezas, ni rosarios que colgar de sus cuellos, ni cruces, ni escapularios que levantar al aire
portador de las bendiciones; tampoco irían llevados por la voluntad y el tropel a tocarlos a la
estatua del santo, elevada sobre sus andas allá en medio de la nave, junto a los bancos rojos
de la Inquisición; tendrían empero en su pecho juramentos de amor y en su cabeza proyectos
de felicidad; y esto bastaba para que ella gritase como verdadera energúmena, al principiar la
misa, en mitad del sermón y al alzar la hostia sacrosanta, y que ¡extraño! gritaba para que Pedro
corriese a su voz, le pedía socorro en la jerga de los diablos, le llamaba furiosa, como la vaca en
la pradera al toro del monte, y sus agudas voces, reflejadas por la bóveda y saltando de columna en columna por encima de tantas cabezas, habían de llegar por fin a su eco más natural, al
tímpano de un hombre que miraría en torno con la vivacidad de un amante, y que a virtud de
esfuerzos repetidos y disimulados, se acercaría hasta el contacto a la boca preciosa que lanzara
aquellos gritos.
(José María Gil Rey. 1841. “Una mirada hacia atrás. Santiago en 1780”. Revista de Galicia, pp. 37-49).
San Pedro Mártir, Santiago, 1899.
El ramo cativo
[…] Pero toda enfermedad tiene un santo abogado de su predilección, y ésta [o histerismo] no
podía quedar sin el suyo, siendo el elegido San Pedro Mártir, que se venera el 29 de abril. En
la iglesia del convento de Belbís (sic), de Santiago, se dedicaba ese día á sacar todos los maleficios por medio de bendiciones y exorcismos. Desde muy temprano, allá se dirigían en tropel
los labradores de las aldeas inmediatas, acompañando á la enferma que tal desahucio poseía,
provistos de un ramo de olivo que previamente habían adquirido en los puestos de la Plaza d’o
pan vella (Plaza de Cervantes) ó en las inmediaciones del citado convento, y el que, después de
bendecido, había de servir para conjurar todos los males de la casa y dependencias, aun las más
inmundas.
No faltaban allí los puestos para vender rosarios, escapularios ó escritos de toda clase baratos
é benditos y confiterías ambulantes con rosquillas, resolios y refrescos, que buena falta les hacían
á aquellos infelices, después de los apuros en que se habían visto para botar ó meigallo fora d’o
corpo.
En el interior de la iglesia esperaban que subiese al púlpito un sacerdote revestido de sobrepelliz y estola; y desde allí, hisopo en mano, lo blandiese haciendo cruces sobre aquellas infelices
poseídas del demonio. Entonces eran de ver las contorsiones y gritos que las enfermas lanzaban al
sentir los esfuerzos que el diablo hacía por salir de su cuerpo, á veces hasta en forma de culebrón!
Acabada esta ceremonia, que se repetía frecuentemente, las que habían sido más atacadas y
precisaban descanso, eran trasportadas al pié del altar mayor, donde las separaba del resto del
público una barandilla, permaneciendo allí hasta que desaparecían el ataque y las molestias consiguientes.
Mientras tanto, las otras beneficiadas con las bendiciones y acompañantes, pasaban á depositar al pié de un San Pedro Mártir su correspondiente ofrenda de maíz, habas, ajos, gallinas, trigo
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia
Nº 8 | ADRA | 61
ú otros frutos, que otro día eran vendidos en subasta, ya que el santo no podía aprovecharlos por
ser de madera.
Á la salida se comentaba los accidentes de la sacada d’o meigallo; y después de consumir algunas rosquillas y copas de vino ó de un mal licor, regresaba á su aldea, convencida de la bondad de
la ceremonia, cuando no en amoroso coloquio, alguna pareja, que mejor que nadie se explicaba
las causas de todo aquel aparato.
Esta ceremonia tenía su lado cómico y aun grotesco. El elemento estudiantil, pronto siempre
para cualquier manifestación bulliciosa, era infaltable aquella mañana á la citada iglesia. “A Belbis” era el grito de guerra lanzado en todas las Facultades, y allá se iban en alegre caravana los
estudiantes, cuál, por la animada Rua de San Pedro, cuál por el solitario Calexón d’as trompas, de
históricas ó novelescas tradiciones feudales.
Llegados á la Iglesia, se dividían en grupos eligiendo respectivamente una víctima para realizar sus travesuras. La elección recaía con preferencia en alguna joven de formas exuberantes,
que quizá nunca pensara en padecer de histerismo, aunque, á veces, no había escrúpulos en la
elección. Alguno se encargaba de iniciar el fuego con disimulado alfilerazo ó calculado pellizco,
contra el que ella, herida ó por decoro, protestaba, y entonces el combate se generalizaba. Sin
duda algún futuro médico hallaba propicia la ocasión para ejercitarse en las prácticas del masaje
ó verdadera sobadura.
Ellos sostenían que todo era obra del diablo, y ella, enfurecida, redoblaba sus protestas dándoles nuevo motivo para defender la necesidad de su oficiosa intervención; y quieras que no, forcejeando todos, era llevada hasta las gradas del altar mayor, sofocada y sudorosa, refunfuñando
é imprecándolos de pillos, galupíns, xudíos y tantos otros dicterios como podían ocurrírsele en
aquel apurado trance y que jamás producían daño alguno á quien iban dirigidos […]
(Ángel Anido.1899. “El ramo cativo”, Almanaque Gallego para 1899, por M. Castro López, Buenos Aires).
San Pedro Mártir, Ribadavia, 1918.
Aquella mañana se había levantado muy alegre el sol. Era domingo y era 29 de Abril. Ribadavia celebraba su fiesta de San Pedro Mártir […]
Ya de víspera, Braulio II –el sacristán en funciones de la rama gloriosa de acólitos de la
gótica iglesia de Santo Domingo– había colocado el santo sobre su anda. Y después el anda
sobre su mesa. Y después había arrastrado la mesa al centro del templo. Y no se había preocupado con desempolvar la imagen porque era ésa función que correspondía á los devotos.
Ya ellos, pasando sus pañuelos y los de sus deudos y los de sus vecinos por el rígido ropaje
del santo, se encargarían de dejarlo como una patena. No el polvo, el barniz y acaso alguna
caverna de la polilla se llevarían ellos entre sus trapos hasta la rusticidad de aquellas montañas de donde iban descendiendo, en la fresca y clara hora matinal, hacia la villa augusta
que veían blanquear allá abajo, entre las cintas de aquel lazo de plata –el Miño y el Avia– que
parecía prenderla, celoso de su prestigio antañón, á la gaya y alegre y fecunda y vasta haz de
la Arcadia de Galicia.
62 | ADRA | Nº 8
Clodio González Pérez
Delante del templo, á lo largo de la carretera, iba levantando sus tiendas la legión de los mercaderes. Más cartaginesa que fenicia, miraba, socarrona, á la bolsa de la superstición. Y á medida
que se nutría el vivac empezaba ante él el desfile de la credulidad aldeana. Quien ofrecía, sobre
una mesa, escapularios del santo y rosquillas de Ribadavia –las genuinas del país– en amigable
consorcio con unas botellas y unas copas de aguardiente de la tierra; quien emergía de una pila
de aquellos panes –“os geinetes”– que después de benditos servirían para acorrer á cualquier mal
de los que la fé solía curar á espaldas del galeno; quien pregonaba el talismán contra el fuego del
cielo: la mirra y el incienso que habrían de quemarse, en la oquedad de la lareira, en los negros
días de tormenta.
–¿Quen por un can non leva a caron do peito o santiño avogoso?
–A ver, a ver quen me merca un rescripto. Contra os males d’o gado, señor. Contra os males
d’a xente. Contra os males d’a facenda, amantiño. Veña acá, hom. Estes sónlle os mellores entorcedoiros.
La fé campesina hacía, pródiga, el gasto delante de las mesas de los rescriptos. Eran unos papeles grotescos surcados de cruces y de figuras deformes, cantores, en latín bárbaro, de la mágia de
sus virtudes. Habíalos para varias funciones y se dividían en dos familias: la de los que miraban á
la salud de las personas y la de los que preservaban la propiedad de todo maleficio. Los primeros,
á perra, que alguna vez había de ponerse en el país al individuo sobre la hacienda; los segundos
á la mitad de precio.
Más de temprano en temprano que de tarde en tarde, al llegar de su aldea, deteníase un labriego delante de una de las mesas. Rascaba la cabeza. Echaba mano al bolsillo. Y soltaba su perra.
Entonces, entre formal y burlón, pero más burlón que formal, le preguntaba el vendedor:
–¿E logo, qué quer poñer?
Provisto de un tintero y una pluma, entre borrón y borrón enjaretaba el requerimiento aldeano á la virtud del papelucho.
–Xa está posto, meu santo: “En el nombre del buey”. Agora abóndalle apregal’o papeliño n’o
cortello.
Los rescriptos de la primera categoría –que si tenían doble precio también tenían doble tamaño y doble virtud– exigían más literatura. Y, delante de ellos, el vendedor, trémulo en la perspectiva del esfuerzo caligráfico, miraba al cielo antes de escribir. Pero al fin –¡oh fuerza de la
costumbre!– quedaba estampada la jaculatoria. Era la misma siempre. “Para que no les pase mal
á la familia ni á la hacienda”.
Pero no eran exclusivamente urbanos los amuletos. También nacían en el seno de las montañas, entre los dientes de la serranía, á los sones del aullar del lobo, debajo de las garras de los
milanos. Eran plantas llenas de aroma, algunas cargadas de flores que titilaban como estrellas
polícromas. Una vez benditas tenían aquellas hierbas tanta virtud para los labriegos, como los
rescriptos. Más acaso, que ya tenían la de no costarles nada. El “trovisco”, la uz, la ruda, el laurel,
el romanín, el romero; la púrpura de la “herba concheira”, que más tarde cortaría el mal de la escrófula; el delicado perfume de la “herba caraveleira”, competencia de la jardinería de Dios al arte
de los jardineros humanos; el oro de la “herba d’Anduriña”, talismán para los ojos enfermos; el
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia
Nº 8 | ADRA | 63
rojo de la “herba viboreira”, curadora de la mordedura del “can doente”, la “herba de Nosa Señora”, la “herba Luisa”, la “herba do becho”, la “herba da plata”, la “herba cicuteira”, cuanto el campo
yergue hacia el cariño del sol de Abril se hacinaba debajo del brazo de las aldeanas. Y Ribadavia,
invadida por aquel improvisado vergel, empezaba á oler á jardín y á montaña á lo largo de sus
callejas angostas, de sus porches sombrosos, de sus joyantes huertas y del prestigio secular de sus
glorias románicas […]
En la iglesia penetraba el sol por los altos ventanales góticos y se irisaba sobre las cabezas
de los fieles. Y éstos, muy pocos aún en la primera hora matinal, más en seguida, enorme masa
después, iban agrupándose en torno del anda del santo mártir. Unas enlutadas mujeres, á las cuales se añadieron después unas pulidas mozas y más tarde unos hoscos labriegos, se arrodillaban
delante de la mesa que hacía las veces de altar y se metían debajo de ella. Y empezaban á trazar
con sus cuerpos, encorvados debajo del tablero, las cruces que atraerían sobre sus personas y
sobre sus cosas la protección contra las arterías demoniacas. Entraban por el lado del altar mayor
y salían por el contrario. Después por un costado. Y así, siempre de rodillas, siempre encorvados,
animosas al principio y jadeantes luego, aquellas gentes dibujaban sobre el duro suelo, con el paso
cansino de sus harapos y de su fé, las nueve cruces necesarias para lograr la liberación del diablo.
A ésto sobre todo otra cosa iban á allí. Eran enfermas del espíritu ó enfermas del cuerpo también.
A veces gentes crédulas nada más. Y no faltaba entre ellas algún sátiro del agro ó de la población
que siempre tenía la rara oportunidad de empezar las cruces y de meterse debajo de la mesa
cuando lo hacía una buena moza. Una buena moza que de tanto arrastrarse y de tanto tropezar y
de sostener tan temerosas luchas para avanzar en medio de la ola humana que se debatía debajo
del santo, no tardaba en mostrar alguna inferior redondez, cuando no en dejar girones de la ropa
sobre el pavimento y pintorescos panoramas, de más alto relieve, en los ojos de los curiosos. En
tanto, en las tenebrosidades de aquel hacinamiento de carne humana que hacía temblar al anda y
vacilar al santo, la seudo devoción de los sátiros ponía la vista en el tacto y de las manos mandaba
á el alma los goces de una bella visión.
De cuando en cuando llegaba, entre dos ó tres aldeanos, un raro devoto. Generalmente su rostro amarillo delataba el paso de una enfermedad. Le habían traído casi á la fuerza ó á la fuerza sin
casi. Llegaba jadeando. Tal vez jadeaban también los conductores. Y el grupo, sudoroso, trágico,
se detenía un momento delante del santo. La luz de los ventanales se proyectaba sobre él. Y los
rayos rojos, ó los rayos azules, o los rayos rubios, pintaban fantásticamente los rostros demudados
y les daban el aspecto siniestro de aparición infernal. No estarían los demonios en escena, pero la
decoración era digna de ellos.
De pronto del pecho del enfermo manaba un grito que quedaba, como una nota sostenida,
flotando en el aire.
–¡Ay!, ¡ah!, ¡ah!,¡aaaaaaaay!
Y las gentes aldeanas, con el corazón traspasado de lástima, murmuraban la plegaria de sus
comentarios.
–¡Probiño!
–¡Malpocado!
64 | ADRA | Nº 8
Clodio González Pérez
–Mismo parés un can d’a rabia.
Los loqueros, los deudos, los exorcistas, los explotadores –lo que fuesen – se arrojaban sobre
el paciente y lo precipitaban debajo de la mesa. Y entonces empezaba para el infeliz el martirio de
trazar sus nueve cruces contra su voluntad y á veces contra su resistencia heroica.
–¡Deixádeme! –solía gritar, repeliendo el empuje de sus guardadores.
Y éstos, muy fornidos, muy sérios, muy poseídos de su importante papel, implacables con
el endemoniado –que esto era, al decir de la gente– lo empujaban desde un lado de la mesa y lo
arrastraban desde el contrario, lo hacían salir, lo recogían, ya inerme, y, jadeante, lo volvían á
meter por entre las récias patas del armatoste. Sudaban ellos y sudaba el enfermo, y éste, al brotar
del antro, bañado en la luz roja ó en la luz azul que bajaba de los ventanales, semejaba el mismo
demonio saliendo de sus escondrijos.
Faltaba aún una parte de aquella peregrinación espantable y había que descansar. Y de pronto, nuevamente el grito de angustia, del dolor material, de la resistencia inútil, acaso la protesta
contra la ridiculez, emergía del pecho anhelante del enfermo. Y su voz, trémula, nacida de la agitación, del pavor, del esfuerzo, de la renunciación, tenía modulaciones cavernosas.
–¡Ay!, ¡ah!, ¡ah!,¡aaaaaaaay!
Las mujeres aldeanas comentaban empavorecidas.
–¡Evol’o demo quen fala n’il.
–¡Escoitade!¡Coma un can doente! […]
En tanto, vestido de Luzbel por la luz, bañado en el misterio de aquellos colores siniestros que
bajaban de las ojivas, el mozo vaciaba sobre las cabezas atónitas de la multitud el grito monorítmico en que su alma vencida condesaba el misterio de su enfermedad.
–¡Ay!, ¡ah!, ¡ah!,¡aaaaaaaay!
Pero ya había empezado entonces la misa mayor, y otros enfermos habían hecho las nueve
cruces, y otros gritos habían promovido la pavidez en los fieles y otras espeluznantes historias
habían temblado en otros labios labriegos. Y el sacerdote levantaba en sus manos el Pan Ácimo.
Entonces de algunos lados de la iglesia surgió la voz demoniaca. Salía por los labios de aquellos singulares enfermos y era una injuria á la caridad y á la grandeza de Dios. Grito natural de
un estado de conciencia creado por la superstición, ó amaño de una industria grosera, hería el
aire con la arrogancia de una imprecación. Y la fé vibraba entonces en el alma aldeana y abría las
bocas ó abatía las frentes en un reconocimiento tácito, silencioso, solemne, de aquella maldad que
había hecho bajar de sus antros montaraces al pueblo labriego á buscar, debajo del anda de San
Pedro, la protección de Dios: una protección decisiva contra aquel espíritu que en el momento
de salir, desahuciado, del alma inóptica de los posesos, escupía sus maldiciones contra el poder
celestial que le apartaba del fácil dulzor de sus presas. Antaño, en aquella ocasión, aquellos gritos,
que ahora podrían contarse, fueron casi alarido general. Esto tiende á morir. Por fortuna. O por
desgracia. Es una tradición pintoresca que se pierde. Es una emoción que se va…
(J. Solá. 1918. Ramo cativo (El Ribero del Avia). Novela, Vigo: pp. 48 ss.)
A celebración de San Pedro Mártir en Galicia
Nº 8 | ADRA | 65
Bibliografía
ÁLVAREZ BLÁZQUEZ, J. Mª. (1951) Romerías gallegas. Buenos Aires: Ediciones Galicia.
ANÓNIMO. (1888). “Á vila de Ribadavia…”. O Tío Marcos d’a Portela. Parrafeo 227. Ourense: 6
de maio: 6-7.
ALONSO ARAGUZ, A. (1968) San Pedro de Verona: primer mártir dominico. Santiago de Compostela.
ANIDO, A. (1899) “El ramo cativo”. Almanaque Gallego para 1899, por M. Castro López. Buenos Aires.
BOUZA BREY, F. (1951) “Sobre los hermanos Gil Rey y la Etnografía gallega”, El Museo de Pontevedra VI: 97-98.
CARRÉ ALDAO, E. (c. 1928) “Provincia de la Coruña”. Geografía General del Reino de Galicia.
Carreras Candí (dir.). Barcelona: Alberto Martín.
CEBRIÁN FRANCO, J. J. (1982) Santuarios de Galicia: Diócesis de Santiago de Compostela. Santiago de Compostela: Arzobispado.
CEBRIÁN FRANCO, J. J. (2006) “San Pedro Mártir ou San Pedro de Verona”. Tempos de Festa en
Galicia, I. A Coruña: Fundación Caixa Galicia.
CORACHÁN, J. B. (1724) Noticias breves de la portentosa vida, martyrio, glorias, y patrocinio del
Glorioso S. Pedro Martyr, de la Orden de Predicadores…, Valencia: Imprenta de Antonio
Bordazar.
ENRIQUEZ PARADELA, Mª. del C. (1987) “Colección diplomática del monasterio y convento de
Santo Domingo de Ribadavia”. Boletín Auriense, anexo 8.
FERNÁNDEZ CARRERA, X. / VILAR ÁLVAREZ, M. (2011) Romarías da Costa da Morte. Vimianzo: Seminario de Estudos Comarcais.
FERRO COUSELO. X. (1967) A vida e a fala dos devanceiros, I. Vigo: Galaxia.
GIL LÓPEZ, J. Mª. (1915) “O ramo cativo”. Labor Gallega. A Habana, ano 2, 6, 25-xullo-1915.
GIL REY, J.M. (1841) “Una mirada hacia atrás. Santiago en 1780”. Revista de Galicia: 37-49.
GONZÁLEZ PÉREZ, C. (1988) “Aproximación ó ‘ciclo de Maio’ en Galicia: Alumea-lo pan ou Danzas do pan”. Gallaecia 9-10: 135-160.
GONZÁLEZ PÉREZ, C. / GARCÍA, P. / MARÍN, X. R. (2005) Conversas no Ribeiro. Encontros coa
tradición. O Viño. Esposende, Ribadavia: Asociación Álvaro das Casas, (pista 8).
IGLESIAS ALMEIDA, E. (1986) “La iglesia y convento de Santo Domingo de Tui (Estudio histórico-artístico)”. Tui. Museo y Archivo Histórico Diocesano 4: 211-227.
LAMAS CARVAJAL, V. (1874) Espiñas, follas e frores, Colección de versiños gallegos. Ourense.
LAMAS CARVAJAL, V. (1880) Saudades Gallegas. Ourense.
PARDO VILLAR, A. (1939) Los dominicos en Galicia. Santiago de Compostela: Imp. y Enc. del
Seminario C. Central.
RISCO, V. (1946) “Notas folklóricas. La romería de San Pedro Mártir”. Boletín de la Comisión de
Monumentos de Orense, XV: 105-107.
RISCO, V. e RODRÍGUEZ MARTÍNEZ , A. (1933) “Folklore de Melide”. Terra de Melide. Santiago
de Compostela: Seminario de Estudos Galegos: 425-535.
SOLÁ, J. (1918) Ramo cativo (El Ribero del Avia) Novela. Vigo: Tall. Gráf. de Vida Gallega.
VORÁGINE, J. de la (2006) La Leyenda Dorada. Madrid: Alianza Editorial, 2006.
Nº 8 | ADRA | 67
De convento a hospicio: remodelacións
en San Domingos de Bonaval
Mari Vega Cerqueiro*
O Concello de Santiago de Compostela estaba encargado da beneficencia municipal e no ano
1840 solicita ao goberno o convento de San Domingos de Bonaval para instalar o hospicio. O
convento pasa á propiedade do Concello por medio da Lei da Desamortización de Mendizábal
–1834– para o uso solicitado. O hospicio estivo situado no convento de Bonaval durante 118 anos,
dende o ano 1841 ata 1959, ocupando dependencias que hoxe forman parte das instalacións do
Museo do Pobo Galego. De principio funcionou como hospicio e asilo, estando amoreados nenos,
nenas e anciáns. A partir de 1863 os nenos e as nenas tiñan os seus propios espazos e os anciáns
tiñan unha dependencia acondicionada como asilo.
O edificio conventual estaba nun estado ruinoso e as primeiras obras que se levan a cabo para
instalar os hospicianos son escasas: acondiciónase a cociña exterior e arránxase unha pequena
parte do edifico conventual correspondente á ala oeste. A cociña era un edificio anexo ao convento, situado no exterior e pegado á ala oeste, –foi derrubado no ano 1969–, comunicábase por
medio dunha xanela, convertida en porta, coa dependencia da cociña interior feita polo arquitecto
Domingos de Andrade a finais do século XVII. Hoxe esa porta volve estar convertida en xanela.
A súa transformación é evidente porque tanto as pedras das xambas coma as do entrepeito foron
colocadas sen ser inseridas na parede, como deberían estar se fosen da primeira construción.
1. Concesión do convento de San Domingos de Bonaval
ao Concello para instalar o hospicio no ano 1840
A Xunta Municipal de Beneficencia, organismo oficial do Concello encargada dos asuntos relacionados coa beneficencia, acordou solicitar ao Concello, o 30 de xuño de 1840, que se dirixa á “Junta Superior
de Enagenaciones”, para que lle conceda o convento de San Domingos para establecer nel o hospicio.
Ao día seguinte, na acta de 1 de xullo, aparece reflectida a decisión de solicitude por parte do Concello:
“Igualmente se ha visto otro [oficio] de la junta de Beneficencia de esta Ciudad de treinta del anterior, posiciando al Iltre. Ayuntamiento haber acordado en vista de la falta de comodidad, estensión y
*
A autora quere dar as grazas a Manuela Arcos, José Castro “O Madrileño”, Gloria da Costa, Tonho Ferreiro,
Carmen Lage, Xesús Martínez, Rosa Méndez, Iria Rivas, Francisco Javier Rodríguez, Manuel Vilar, equipo docente da EASD “Antonio Faílde” e persoal do Museo do Pobo Galego.
68 | ADRA | Nº 8
Mari Vega Cerqueiro
(Fig. 1) Plano xeral do edificio do convento de San Domingos de Bonaval. (AMPG)
malas disposiciones que concomitan en el actual Edificio llamado Chouchiños, que serve p.ª Hospicio en esta población, pedir al Govierno el ex-Combento de Stº. Domingo con su bosque, pª. colocar
el citado Establecimiento, á cuyo efecto ruega á la Municipalidad se sirva dirigirse con urgencia á
la junta superior de enagenacion, á fin de conseguir el mencionado local pª. el indicado destino”1.
A concesión do convento ao Concello aparece reflectida na R. O. de 12 de agosto de 1840, con
base na Lei do ano 1834 da Desamortización de Mendizábal e tamén con base no Real Decreto de
1836, onde a Raíña Gobernadora, dispón que “os edificios que foran mosteiros e conventos nesta
Corte se destinen...a beneficio dos pobos...”. A concesión foi para dous usos a maiores do hospicio,
un para escola primaria e outro para xardín botánico:
“Se dió cuenta de un oficio del comisionado pral. de Rentas y arbitrios transcribiendo la
R. O. de 12 agosto, concediendo el edif. de Sto. Domingo con su huerta pº establecer en
el 1º la casa Hospº. y una escuela de instrucción primaria y en la 2ª un jardín botánico
pº la enseñanza de la Cátedra de Agricultura mandada plantear”2.
1 AHUS, Actas del Ayuntamiento. 1 de xullo de 1840, f. 82.
2 AHUS, A.M. 397, Consistorios. 15 de setembro de 1840, f. 106.
De convento a hospicio: remodelacións en San Domingos de Bonaval
Nº 8 | ADRA | 69
Dos tres usos concedidos, só dous se levaron a cabo: o hospicio que foi situado na ala oeste da
zona conventual norte e a escola, que xa estaba funcionando no baixo da zona conventual sur3.
O terceiro, o uso da horta para xardín botánico, nunca se chegou a materializar por parte da
Real Sociedade de Amigos del País, entidade á que se lle adxudicaron os terreos coa finalidade de
que se destinaran á ensinanza da “Cátedra de Agricultura”. No canto diso, alugáronlle a horta ao
hospicio para cultivo4.
O hospicio situado no convento, chamado Casa-hospicio na documentación consultada, comezou acollendo a tódolos asilados, tanto anciáns como nenos. A pesar de que a Xunta Municipal de
Beneficencia, cando decide o presuposto das primeiras obras para instalar aos acollidos, reclama
que se gasten parte dos cartos en adaptar unha sala para asilo, esta petición non é atendida5. Así
se pode ver no primeiro informe, do ano 1843, enviado ao presidente da Deputación Provincial,
dous anos despois de comezar a funcionar o hospicio:
“El número de personas que en clase de hospicianos existen en el Establecimiento es el
siguiente: hombres mayores de diez y seis años: 2; niños desde siete á diez y seis años:
8; mugeres mayores de catorce años: 8; niñas de nueve a catorce años: 4; total: 22” 6.
Continúa o informe de 1843, sinalando que están todos amoreados, nenos e nenas con xente
maior e que algúns destes maiores teñen desequilibrios mentais. O documento tamén resalta que
hai un costume continuado por parte da autoridade de ingresar neste hospicio a delincuentes que
non teñen unha pena tan grave como para ir para á cadea7.
Neste caso non se respecta a diferenza de dependencias segundo idade, necesaria para un
mellor coidado e protección dos dereitos dos menores, sexan expósitos, desamparados ou orfos.
Estas dependencias serían a “inclusa” ou casa de lactancia, onde se recollen nenos dende o seu
nacemento ata os 5 ou 7 anos; hospicio, dende a infancia ata a puberdade; e asilo de mendicidade
ou casa de pobres para maiores (Hernández Figueirido 2007: 31).
Vinte e dous anos máis tarde, no 1863, os anciáns pasan para o convento de Santo Agostiño,
convertido en asilo8. En 1892 volven para o convento de San Domingos, ocupando unha depen3 Comisión de amortización del Partido de Santiago. Acta del inventario y entrega del convento de Stº. Domingo
de Bonaval. “Ala parte del Sur hay un tramo que consta de dos pisos y sus bajos; estos están entregados al
Ayuntam.to para la Escuela de instruccion primaria, contienen seis luces con sus rejas de fierro, y la puerta
que da entrada a estos bajos vieja enteramente. Los pisos altos de este otro tramo estan inutiles, las luces q.e
comprende no tienen marco ni bentana alguna”. AHUS, A.M. 1472, 30 de xuño de 1841, f. 74-75.
4 Expediente de cesión e posterior arrendamento da horta do convento de San Domingos de Bonaval (1840-1842),
ARSEAPS, Caixa: 27, Anos: 1866-1867. Acta do 19 de febrero de 1842.
5 A Xunta de Beneficencia solicita que a cota sinalada pola Deputación, para a creación da escola de párvulos,
sexa invertido nunha sala de asilo. AHUS, A.M. 1.407, 19 de xuño de 1841.
6 Proyectos para el sostenimiento y reforma de los establecimientos de mendicidad de Santiago. AHUS, A.M.
1.472, Expediente: 111-129, 26 de abril de 1843. Este proxecto foi enviado ao presidente da Deputación, porque os
establecementos de beneficiencia estaban rexidos polo Concello e gobernados pola Deputación Provincial.
7 AHUS, A.M. 1.407, 19 de xuño de 1841.
8 Concesión por parte do Estado, do edificio de Santo Agostiño, en usufruto ao Concello de Santiago, para asilo
de beneficencia con base na Real Orden de 2 de agosto de 1876: “lo hizo á condición de que sea de cuenta del
Municipio su conservación y restauración”, AHUS, A.M. Edificio de San Agustín 1845-1945, páx. 75.
70 | ADRA | Nº 8
Mari Vega Cerqueiro
dencia exclusiva para asilo9. Dende
ese momento o nome da institución
muda de “Casa-hospicio” a “Casa de
Beneficencia municipal”. A xustificación de tal cambio é que ese nome é
o máis adecuado para esa institución
que funciona como hospicio e asilo10.
2. Primeiras obras no
convento para instalar
o Hospicio, ano 1841
(Fig. 2) Terceira páxina das catro das que consta a Acta
del inventario y entrega del convento de Stº. Domingo
de Bonaval. Comisión de amortización del Partido de
Santiago. (AHUS)
Na acta do inventario, feita polo
Concello o 6 de maio de 1841, queda
reflectido que o edificio conventual,
cando pasa a propiedade do Concello,
era practicamente unha ruína11; polo
tanto, para acomodar aos hospicianos
era necesario facer obras. O presuposto de partida, para subhasta pública
das obras é dun importe total de 5.744
reais e estaba repartido deste xeito:
3.230 reais para acondicionar a cociña
exterior e 2.514 reais para as reparacións no edificio conventual. A proposta aceptada polo Concello foi a feita polo contratista Antonio Pereira y
Nieto, pola cantidade de 4.900 reais12.
Estas obras son insuficientes, tanto para ter unha mínima comodidade
9 “Instalar el Asilo en el edificio de Santo Domingo”. AHUS, Actas del Ayuntamiento, 11 de xullo de 1892, f. 90 v.
10 “Dará el nombre de “Casa de Beneficencia municipal” al Hospicio y Asilo. Adquisición de rótulos”. Acompañando á solicitude de cambio de nome, a Comisión propón sustituir os rótulos que o establecemento ten na
fachada e nas dependencias da planta baixa: “En vistas de lo expuesto, y teniendo en cuenta que la rotulación
de hierro esmaltado, és para aquellas dependencias la más adecuada por su estética, duración y economía;
la Comisión tiene el honor de proponer á V.E. se sirva autorizar los gastos de adquisición y transporte de las
placas necesarias al objeto que se intenta y que procedentes de la fábrica de D. Manuel Viñado, de Zaragoza, no
escederán seguramente de quinientas pesetas”. No mesmo expediente con data do 26 de febreiro e coa firma
do secretario, o Concello acepta a proposta. AHUS, A.M 1.472. Casa Hospicio Antecedentes varios 1821-1900, 23
de febreiro de 1894, f. 382.
11 Comisión de amortización del Partido de Santiago. Acta del inventario y entrega del convento de Stº. Domingo
de Bonaval, AHUS, A.M. 1472, 30 de xuño de 1841, f. 74-75.
12 Presuposto para as obras do hospicio, firmado polo arquitecto Manuel de Prado y Vallo, o día 12 de maio de
1841. Aceptación da proposta do contratista Antonio Pereira y Nieto o 11 de agosto de 1841. AHUS, A.M. 1.407, 12
de maio de 1841.
De convento a hospicio: remodelacións en San Domingos de Bonaval
Nº 8 | ADRA | 71
(Fig. 3) Plano actual da planta baixa do convento: ala oeste e parte da norte e da sur. (1) escaleira
de pedra que comunica o claustro da ala norte co segundo andar; (5) porta que comunicaba a zona
do comedor do hospicio (4) coa cociña interior (6). Lectura en base ao traballo de Rios Miramontes
(1982) das dependencias do século XVII, construídas polo arquitecto Domingos de Andrade: (2)
portería: entrada principal do convento; (3) refectorio: comedor dos frades –hoxe sá do mar–; (4)
hospicio: hospital dos frades, máis tarde comedor do hospício –hoxe sá do mar; (6) cociña: cociña
interior do convento –entrada para o ascensor–. (AMPG)
como hospicio, como para que o convento non continuase en estado ruinoso. No primeiro informe enviado á Deputación Provincial no ano 1843, queda plasmado que a pesar de gastar arredor
duns 5.000 reais, o convento segue nun estado lamentábel e non está habitábel: fáltanlle a maioría
das portas e xanelas; hai varios corredores enteiros sen pisos; algunha das paredes da cociña exterior están nun estado de ruína e a escaleira helicoidal sen varanda13.
2.1. Reparacións no edificio conventual
A maioría das obras que se realizan no edificio conventual, para acomodar aos hospicianos,
están situadas no primeiro e segundo andar da ala oeste. Esta ala abrangue dende a fachada norte
ata a fachada da portería.
13 Proyectos para el sostenimiento y reforma de los establecimientos de mendicidad de Santiago. No informe de
1843 que se fai para a Deputación aclara que: “el magnífico caracol delas tres escaleras sin barandillas lo cual
hace preciso que se cierren las comunicaciones á él, para evitar una desgracia”, AHUS A.M. 1472, 26 de Abril
de 1843, f. 111-129. No ano 1886, colócanse parte das antigas reixas da Alameda como varandas da escaleira
helicoidal: “Concesión de parte de las verjas de la Alameda para la entrada de la capilla, escalera de caracol y
cocina de la casa Hospicio”. AHUS, 1886, A.M.1.407.
72 | ADRA | Nº 8
Mari Vega Cerqueiro
Os arranxos lévanse a cabo no tellado, nos sobrados, nas portas de entrada aos cuartos e nas
xanelas. Tamén nesta mesma ala, ábrese un vano para situar unha porta –coa súa folla de madeira
e ferraxes– (na fig. 3 co nº. 5). Esta porta comunica o comedor do hospicio (na fig. 3 co nº. 4) –hoxe
é a sala do mar do Museo do Pobo Galego– coa dependencia da cociña interior do século XVII–,
actualmente é a entrada para o ascensor do MPG– (na fig. 3 co nº. 6)14. Na ala sur acondiciónase
unha das dúas escaleiras de pedra que comunican o claustro co segundo andar (na fig. 3 co nº. 1)15.
2.2. Obras para acondicionar o edificio da cociña exterior
Segundo o inventario de 1841 o convento tiña dúas cociñas: unha no interior e outra no exterior.
A interior estaba situada nunha dependencia interna da ala oeste (Fig. 3, nº: 6) e foi construída por
Andrade no século XVII (Ríos Miramontes 1982: 549-554, 557)16. Non fixo a función de cociña do
hospicio, pero máis tarde, entre os anos 1970 e 1989, nesa mesma dependencia estivo situada a cociña do Parque de Bombeiros, lugar ocupado hoxe polo ascensor do Museo do Pobo Galego.
A cociña exterior, era un edificio anexo ao convento e estaba pegada á fachada da ala oeste. O
seu tamaño era máis ou menos de 80 metros cadrados de superficie útil. Fixo a función de cociña
durante o tempo que o hospicio estivo instalado no convento. No seu acondicionamento invístese
máis da metade do presuposto, isto está xustificado porque excepto os muros, tivo que reconstruírse todo o edificio de novo, incluído o tellado17.
Como se pode ver no plano da figura 4 e nas fotografías aéreas (fíguras 7 e 8), a cociña exterior formaba parte do conxunto de tres edificios, os outros dous segundo o inventario eran unha
despensa e unha cuadra:
“Item la cocina arruinada enteramente con una pieza que serbia de Despensa fayada
de castaño, y derrotada del piso, contiene tres luces. Item una cuadra arrimada a esta
pieza bastante deteriorada”18.
14 No informe de revisión das primeiras obras no hospicio que presenta o arquitecto ratificado polos tres comisionados, aparece reflectido que se lle pagan a maiores 180 reais ao contratista por facer un vano para unha
porta coa súa folla de madeira e ferraxes. AHUS, A.M. 1.407, 8 de setembro de 1841, Nº: 1.
15 Presuposto para as obras do hospicio, firmado polo arquitecto Manuel de Prado y Vallo, o día 12 de maio de
1841. Aceptación da proposta do contratista Antonio Pereira y Nieto o 11 de agosto de 1841. AHUS, A.M. 1.407, 12
de maio de 1841.
16 Ríos Miramontes sinala que Andrade comezou no ano 1693 a “reedificación de tres lienzos” do claustro, iguais
ao que xa estaba feito e tamén a construción da escaleira helicoidal. Nas dependencias do baixo da ala oeste o
arquitecto coloca: “anteprofundis, de profundis, refectorio, hospicio, cocina y proveeduría”.
17 Expediente formado para remate de las obras de reparacion que deben ejecutarse en el suprimido Combento
de Santo Domingo, pª havilitar la parte destinada á Hospicio. AHUS, A.M.1.407. Casa de Beneficencia (Santo
Domingo). Obras (1841 a 1902). Na cociña exterior, segundo o presuposto, construíuse de novo o tellado con 163
varas de robusta armazón de madeira de castiñeiro e as súas tellas correspondentes. No corredor, que dende
a cociña comunica co edificio, póñense dez varas cadradas de tejadillo e nove varas cadradas de piso holladero, tamén de castiñeiro sobre canzorros de carballo. Nos extremos do corredor colocaranse dúas portas de
común construción. O corredor levará seis varas lineais de pasamán, con balaústres cadrados de madeira,
tamén de castiñeiro, e con escuadras de ferro, onde sexa preciso. Tamén se fan de novo dúas xanelas de castiñeiro con dous vidros en cada unha, con ferraxe, e pintadas igual que as do edificio, ao óleo de terra vermella.
18 Comisión de amortización del Partido de Santiago. Acta del inventario y entrega del convento de Stº. Domingo
de Bonaval, AHUS, A.M. 1472, 30 de xuño de 1841, f. 74-75.
De convento a hospicio: remodelacións en San Domingos de Bonaval
Nº 8 | ADRA | 73
(Fig. 4) Plano do arquitecto Pons Sorolla de 1955. Sinalización con frecha e recadro do edificio
da cociña exterior –nova cociña de 1883–. Pegados á cociña en dirección norte hai outros dous
edificios: panadería-despensa e forno. (SXCRBBCC)
Grazas a unha doazón de setecentos pesos, estas dúas dependencias arránxanse no ano 187419.
Na dependencia da despensa habilítase unha parte para panadería, na cuadra, constrúese un forno para cocer pan para consumo dos acollidos20. Na actualidade non existen estas tres dependen19 Expediente instruido para hacer efetiva la cantidad de setecientos duros legados por D. Benito Nogueira y
Gonzalez á la Casa-hospicio de esta Cíudad. AHUS, A.M. 1.472, 1872 a 1874, f.160-208.
20 Expediente instruidos para la construccion de un horno en la Casa-Hospicio. A construir un horno con caja-boveda y chimenea en una de las casetas contiguas a la despensa de la Casa-Hospicio. AHUS, A.M.1407, 30 de
abril de 1874.
74 | ADRA | Nº 8
Mari Vega Cerqueiro
(Figs. 5 e 6) Planos da nova cociña de 1883 feitos polo arquitecto municipal Faustino Domínguez.
(AHUS)
cias, pois foron derrubadas polo Concello no ano 1969, dez anos despois que o convento deixara
de funcionar como hospicio21.
3. Transformacións na cociña ao longo da
historia do Hospicio: 1841-1959
O edificio da cociña exterior foi obxecto de dúas grandes obras ao longo da historia do hospicio. A primeira, a reconstrución total –menos os muros– cando se instalan os hospicianos en
1841, e a segunda no ano 1883, que foi derrubado totalmente o edificio –incluídos os muros– e
construído de novo no mesmo lugar pero con grandes cambios, como consta no Expediente de
subasta para la construccion de los muros exteriores del local destinado para la nueva cocina de la
Casa-Hospicio y la de todos los huecos que indica el plano lebantado con tal objeto22.
3. 1. Situación da cociña exterior
Do edificio da cociña acondicionada de 1841 non se atopou documentación gráfica. Sabemos
da súa situación pola acta do inventario, polos planos do arquitecto municipal Faustino Domín
Fírmase un contrato no Concello, por un importe de 3.100 reais, co Sr. D. Lorenzo Blandean para construír un
forno no hospicio de tres metros de diámetro por un de alto, para cocer pan para consumo dos acollidos nos
Establecementos de Beneficencia. Habilítase o local da despensa para panadería do hospicio polo prezo de
1.357 pts. Expediente para la reparacion del local en que se halla establecido el horno de la Casa-Hospicio de
otra habitación contigua para panadería
21 Expediente: demolición de dos edificios, uno destinado a horno y otro a cocina, enla huerta del edificio de Santo
Domingo. AMS, 30 de agosto de 1969, Carpeta: Santo Domingo, Sección: Edificios, 1902-1965.
A obra do derrubamento foi realizada polo contratista Rodolfo Cividanes Patiño, nun prazo de 15 días e por un
importe de 80.000 pts. Neste expediente refírese ás dependencias de forno-panadería como só forno.
22 Expediente de subasta para la construccion de los muros exteriores del local destinado para la nueva cocina
de la Casa-Hospicio y la de todos los huecos que indica el plano lebantado con tal objeto: “Por el derribo de la
construcion actual desmontando los muros exteriores hasta el nivel de la repisa que indican los planos de tinta
negra 150 ptas. Planos do arquitecto municipal Faustino Domínguez. AHUS, A.M. 1.407, 1883, f. 7.
De convento a hospicio: remodelacións en San Domingos de Bonaval
guez para facer a nova cociña de 1883, e polas
fotografías aéreas dos anos 1960 e 1968.
Temos unha referencia a maiores, que son
as marcas actuais das rozas de incrustacións
dos tellados na parede da fachada da ala oeste do convento. A roza máis alta e co lado esquerdo do tellado máis longo –roza do tejadillo
que ía sobre o corredor– corresponde á cociña
acondicionada de 1841, –recreación na ilustración da figura 10–. A roza máis baixa pertence
á nova cociña de 1883, ten os dous lados do tellado iguais ao desaparecer o corredor.
Outra referencia da situación do edificio da
cociña exterior é a marca de cor negra na parede da fachada da ala oeste, provocada polo
fume dos fogóns da lareira e da cheminea, as
dúas eran de ladrillo23. No ano 1886 múdase a
lareira por unha cociña de ferro24 e fanse varias reformas: recébase e píntase25. Tamén se
colocan as antigas reixas da Alameda na porta
de entrada á cociña26. No ano anterior pavimentárase o chan con pedras extraídas da rúa
do Preguntoiro27.
23 Adquisición de una cocina de hierro para la Casa-Hospicio que sustituirá a la actual de ladrillo,
AHUS. Actas del Ayuntº, 12 Abril 1886. f. 79 v.
24 A nova cociña de ferro era igual á que estaba colocada no Gran Hospital. Adquiriuse pola cantidade
de 3.500 pts. O fabricante, D. Idelfonso Echevarría,
que era de Victoria, tiña que transportala e colocala, AHUS, A.M. 1407, 10 de xullo de 1886.
25 A Xunta de Beneficencia, pide obras na cociña, xa
que “El nuevo local destinado para cocina de la
Casa hospicio se encuentra desprovisto de Cales
de recebo y llana, siendo por consiguiente desagrable aspecto que en tal estado presenta”. AHUS,
A.M. 1407, 23 de febreiro de 1886.
26 Concesión de parte de las verjas de la Alameda
para la entrada de la capilla, escalera de caracol y
cocina de la casa Hospicio, AHUS. A.M.1.407, 1886.
27 A Xunta de Beneficencia solicita ao Concello as
canterías extraídas da rúa do Preguntoiro para
“baldosar el pavimento del nuevo local destinado
á cocina de la Casa-hospicio”, porque é necesario
e urxente e case non chega ás 500 pts. AHUS. A.M.
1407, 18 de novembro de 1885.
Nº 8 | ADRA | 75
(Fig. 7) Fotografía aérea de 1968-. Apréciase
o edificio de Bonaval e a cociña de 1883
pegada ao convento, coa nova cheminea que
sobresae do tellado; aprécianse, tamén, as
dúas dependencias da panadería-despensa e
do forno. (AMPG)
(Fig. 8) Fotografía aérea do convento de 1960.
Apréciase a nova cociña de 1883 pegada ao
convento coa nova cheminea, que sobresae
do tellado, e tamén as dependencias da
panadería-despensa e forno. (ACLS)
Mari Vega Cerqueiro
76 | ADRA | Nº 8
(Fig. 9) Fotografía actual da ala
oeste do convento onde estivo
situada a cociña exterior do hospicio.
Aprécianse dúas marcas de rozas
de tellado: a máis alta e coa parte
do tellado da esquerda máis longo
–tejadillo sobre el corredor– sinala
onde estaba situada a cociña
acondicionada de 1841; a roza máis
baixa e coas dúas partes do tellado
do mesmo tamaño sinala onde
estaba situada a nova cociña de 1883.
(Fotografía da autora)
(Fig. 10) Recreación da cociña
acondicionada de 1841. (Debuxo de
Natalia Vieites)
De convento a hospicio: remodelacións en San Domingos de Bonaval
Nº 8 | ADRA | 77
A cociña de ferro, mercada no
1886, era dun tamaño industrial, xa
que a cifra de acollidos no hospicio
foi en aumento ao longo dos anos, por
exemplo no ano 1884, o número de
varóns era de 1045 e de femias 915,
que facía un total de 1960 hospicianos28. Este elevado número de acollidos debeuse, en parte, que a partir
do ano 1864 comezou a funcionar no
convento a Escola para xordomudos e
cegos de Galicia. As aulas impartíanse
aos nenos e nenas pobres que tivesen
algún destes problemas, quedando internos nas mesmas condicións que os
hospicianos29.
A cheminea de ladrillo ía colocada
directamente na parede, por iso existe
unha marca de fume que vai todo ao
longo da parede ata sobrepasar o tellado do convento. Na actualidade apréciase unha pedra de diferente cor, colocada para reconstruír o lugar por onde
(Fig. 11) Fotografía actual da ala oeste do convento.
o sobrepasaba a cheminea (Fig. 11).
Na zona nítida pódense distinguir as marcas do fume,
A pesar de que a cheminea no ano
tanto a da cociña da lareira sobre a fiestra de forma
30
1947 está nunha “eminente ruína” ,
cadrada, como a da cheminea de ladrillo que vai todo
non se substitúe ata despois do ano
ao longo da parede. Apréciase tamén unha pedra de
1958, xa que se aprecia na fotografía
diferente cor, –sinalada por unha frecha– colocada
do grupo de alumnos do curso 1957para reconstruír o lugar por onde o sobrepasaba a
1958 do Colexio La Salle que segue
cheminea. (Fotografía da autora)
sendo de ladrillo31. Na fotografía aérea
de 1968, (Fig. 7 e 8), está substituída a
cheminea de ladrillo por un accesorio circular de saída de fume.
28 Entarimado en el comedor del Hospicio. Habilitación de local para dormitorio de dormitorio de niñas. Reparación en la galería de transito y en los comunes del departamento de sordo-mudas y ciegas. Retejo, y otras obra.
AHUS. A.M. 1.472, 1884, f. 209. Neste expediente reflíctese a cantidade de acollidos nese momento no convento.
29 Antecedentes varios sobre a creación e o funcionamento do Colexio de Sordomudos e cegos. AHUS. A.M.1.498,
1860-1894, 5 agosto de 1863, f. 32.
30 Un informe de 1947 da Comisión de Beneficencia solicita: “que se produzca la reconstrucción de la chimenea
de la cocina, en trance de eminente ruína”. AHUS. AMS, Sección: Edificios 1902-1985, 8 de outubro de 1947.
31 Memoria Escolar: Colexio “La Salle” Santiago de Compostela, nº: 5, curso: 1957-1958, ACL.
78 | ADRA | Nº 8
Mari Vega Cerqueiro
(Fig. 12) Fragmento dunha fotografía dun grupo de nenos do colexio “La Salle”. Na zona máis
nítida apreciase a saída de fume da cheminea de ladrillo do hospicio. ACLS
3.2. Sistema de comunicación da cociña exterior co edificio conventual
O edificio da cociña, tanto a acondicionada de 1841 como a nova 1883, estaba situado sobre
unha repisa de material macizo, de cinco metros e setenta centímetros de altura, como se pode
apreciar nos planos das figuras 5 e 632. O sistema da repisa foi utilizado para acadar a altura
suficiente e así comunicar a cociña exterior co interior do convento por medio dunha xanela
convertida en porta.
A cociña acondicionada de 1841, comunícase co edificio conventual por medio dun corredor
que remata na xanela convertida en porta que dá paso á dependencia onde estaba situada a cociña
construída por Andrade no século XVII (Ríos Miramontes 1982: 549-554).
“ ...El refectorio (Fig. 3, nº: 3) pisado de piedra pizarra con seis luces, y en estas
dos marcos debentana viejos, y una mesa de piedra en el suelo, pero esta pieza se
halla sin asientos, sin barandillas defierro el pulpito, y la fuente sin agua y distruida.
A este sigue para la parte del N. otra pieza pisada como la anterior (Fig. 3, nº: 4);
32 Sobre a repisa hai representado unha especie de porta con forma de arco, segundo se pode apreciar nos planos da fachada sur da figura 5. Esta representación do arco nos planos da fachada sur, provoca confusión en
canto a súa situación, tendo en conta a maiores que non aparece representado na figura 6 na sección lonxitudinal. Consultadas fontes directas, existía un pasadizo en forma de arco polo ano 1965 que atravesaba a repisa
da cociña e que se utilizaba para pasar á zona da horta.
De convento a hospicio: remodelacións en San Domingos de Bonaval
Nº 8 | ADRA | 79
(Fig. 13) Alzado actual da fachada da ala oeste.
(Fig. 14) Plano actual da planta baixa da ala
Na zona nítida da imaxe e sinalada cunha
oeste do convento. A frecha sinala a xanela
frecha está situada a xanela convertida en
convertida en porta para comunicar a cociña
porta para comunicar a cociña acondicionada
acondicionada de 1841 coa cociña interior do
de 1841 coa cociña antiga do convento do
século XVII. (AMPG)
século XVII. Fonte: Mosteiros e Conventos de
Galicia, Descrición Gráfica dos declarados
Monumentos
tiene una reja de fierro en una
luz, y enlas demas nada. Al N. de
esta otra pieza que daba entrada
ala Cocina, su piso inútil” (Fig. 3,
nº:6)33.
O arquitecto municipal Faustino Domínguez, co deseño dos planos para a construción
da nova cociña de 1883, consegue dúas melloras evidentes en relación á anterior. Unha é
a comunicación da cociña co edificio conventual, que fai por medio da xanela convertida
en porta dá acceso directo ao comedor do hospicio.
(Fig. 15) Fotografía actual dun primeiro plano
da fachada da ala oeste do convento. No lado
esquerdo da fotografía apréciase a xanela
convertida en porta –coa roza do tejadillo
que ía sobre o corredor– para comunicar a
33 Comisión de amortización del Partido de Santiago.
Acta del inventario y entrega del convento de Stº.
Domingo de Bonaval. AHUS. A.M. 1472, 30 de xuño
de 1841, f. 74-75.
cociña acondicionada de 1841 coa dependencia
interior do convento onde estaba situada a
cociña do século XVII. (Fotografía da autora)
Mari Vega Cerqueiro
80 | ADRA | Nº 8
(Fig. 16) Alzado da fachada ala oeste do convento. Na
(Fig. 17) Plano actual da planta baixa
zona nítida da imaxe e sinalada cunha frecha está
da ala oeste do convento. A frecha
situada a xanela convertida en porta para comunicar a
sinala a xanela convertida en porta
nova cociña de 1883 co comedor do hospicio. Mosteiros
para comunicar a nova cociña de 1883
e Conventos de Galicia, Descrición Gráfica dos
e o comedor do hospicio –zona nítida
declarados Monumentos
do plano-. (AMPG)
Outra, a abertura dun oco no muro da ala
oeste, de forma cadrada como se pode ver na
fotografía (Fig. 18), para trasladar directamente a comida da cociña ao comedor:
“Un hueco de ventana de cantería
de 0,80 por un metro practicada
en el muro del Este para comunicar la cocina con el refectorio
por el coste de 80 pesetas”34.
(Fig. 18) Fotografía actual da fachada da ala
oeste do convento. Primeiro plano da xanela
–lado esquerdo– convertida en porta para
comunicar a nova cociña de 1883 e o comedor
Hoxe en día as xanelas convertidas en portas mudaron novamente en xanelas. A súa
transformación é evidente porque tanto as pedras das xambas coma as do entrepeito foron
colocadas sen ser inseridas na parede, como deberían estar se fosen da primeira construción.
do hospicio. A xanela de forma cadrada –lado
dereito– construida para pasar a comida
directamente ao comedor. (Fotografía da
autora)
34 Expediente de subasta para la construccion de los
muros exteriores del local destinado para la nueva
cocina de la Casa-Hospicio y la de todos los huecos que indica el plano lebantado con tal objeto.
AHUS. A.M. 1.407, 1883, f. 7.
De convento a hospicio: remodelacións en San Domingos de Bonaval
Nº 8 | ADRA | 81
4. Evolución en relación ao coidado dos nenos e nenas do Hospicio
A época en que o hospicio estivo instalado no convento de San Domingos de Bonaval, de
1841 a 1959, foi unha etapa de grandes cambios para a historia da atención aos nenos orfos ou
abandonados. En comparación con épocas anteriores, houbo unha maior preocupación pola
súa educación e pola súa preparación para ter un futuro laboral. Tamén se aprecia unha maior
sensibilidade, a nivel xeral, da xente da cidade de Compostela, tanto das institucións da sociedade civil como a nivel individual, con doazóns ou organizacións de diferentes actividades para
recadar fondos.
Un claro exemplo, da evolución en canto á preocupación pola educación, coidado e protección dos dereitos das nenas e nenos, podémolo ver no regulamento do hospicio do ano 189135.
O regulamento concreta que o obxectivo desta institución é recoller aos nenos dun e outro sexo
do distrito municipal para darlles alimento e vestido, educación relixiosa e moral, e instrución na
arte ou oficio. Tamén se tiña en conta a idade para ser admitidos: non podían ter menos de sete
anos nin máis de dez, só en casos especiais poderían ser admitidos ata os catorce.
Para a aprendizaxe dun oficio, instaláronse talleres de xastrería, zapatería, carpintería, ebanistería, costura etc.; seleccionaban nenos e nenas para cursar estudos superiores; e, tamén, se
acondicionaron dependencias para facer exercicios ximnásticos e xogos de pelota, etc.
O convento continuou con outros usos relacionados coa beneficencia. Así, instálase a Escola
de xordomudos e cegos de Galicia, que se inaugura no ano 1864, para impartir aulas aos nenos
pobres que tivesen algún destes problemas. Instálase tamén no convento a academia da Banda
Municipal de Música en 1876, data na que se fai cargo o Concello da banda, que estará composta
maioritariamente por nenos do hospicio.
Despois das primeiras obras para instalar o hospicio (1841), viñeron moitas máis, pero dado
o tamaño tan grande do edificio, o estado en que estaba cando pasou a propiedade do Concello e
que este nunca tiña suficiente liquidez, as obras realizadas eran en zonas que ameazaban ruína
ou, despois, de derrubamentos. As obras máis completas e a nivel de todo edificio fixéronse a
partir do ano 1977, data en que o convento e a súa horta son cedidos para que se instale nas súas
dependencias o Museo do Pobo Galego, grazas ao cal a conservación de Bonaval é un feito real.
Bibliografía
RIOS MIRAMONTES, M. T. (1982) “El Convento de Santo Domingo de Bonaval en Santiago de
Compostela”. Cuadernos de Estudios Galegos, tomo 33 (98): 549-557.
HERNÁNDEZ FIGUEIRIDO, J. R. (2007) Las Hijas de la Caridad en Ourense, Beneficencia y enseñanza (siglos XIX y XX). Ourense: Deputación Provincial de Ourense.
35 Expediente reglamentario casa-hospicio e dependencias de Santiago. AHUS. A.M. 1891, páx. 45.
82 | ADRA | Nº 8
Mari Vega Cerqueiro
Plan Director do Conxunto de San Domingos de Bonaval de Santiago de Compostela e actual sede
do Museo do Pobo Galego (DOSIER B). Oficina Técnica. Taller de Proxectos do Consorcio
de Santiago.
FRANCO TABOADA, J. A. e TARRIO CARRODEGUAS, S.B. (Dirs.) (2002) Mosteiros e Conventos
de Galicia, Descrición Gráfica dos declarados Monumentos. Santiago de Compostela: Dirección Xeral de Patrimonio Cultural.
Fontes documentais
AHUS. Arquivo Histórico Universitario de Santiago de Compostela.
ARSEAPS. Arquivo Real Sociedade Económica Amigos del País.
AMS. Arquivo Municipal de Santiago de Compostela.
ACLS. Arquivo do Colexio La Salle de Santiago de Compostela.
AMPG. Arquivo do Museo do Pobo Galego.
SXCRBBCC. Arquivo da Subdireción Xeral de Conservación e Restauración de Bens Culturais:
Direción Xeral do Patrimonio Cultural. Consellería de Cultura Educación e Ordenación
Universitaria.
Nº 8 | ADRA | 83
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Laura Suárez Llano
1. Vida
Evaristo Martelo Paumán naceu na cidade da Coruña o 25 de abril de 1850.
Sendo fillo único e, polo tanto, único herdeiro tamén dunha das familias nobres de maior
avoengo de Galicia, sucede:
1) Por liña paterna: No morgado do Pombal de Boaño, coas súas agregacións, entre as que se
atopa a fortaleza e señorío directo do lugar da Torre de Vimianzo.
2) Por liña materna:
a) Na Casa de Faxardo, nos solares de Rianxo, herdo dos Soutomaior desde o que foi primeiro señor de Rianxo e o seu antepasado, o trobador Paio Gómez Chariño.
b)Na casa e morgado do pazo de Fonte Carmoa e Casa de Traba, herdanza dos Andrade,
que se remonta ó século XII e que vincula a Evaristo Martelo co seu proxenitor, don
Pedro Froilaz, conde de Traba.
c) Na casa da Coruña ou Andeiro, procedente do seu bisavó don Antonio Zuazo, marqués
de Almeiras e vizconde de Andeiro, e documentada desde finais do século XIV.
Seu pai, don Ramón Martelo-Núñez de Leis, era natural de Laxe, e nesta vila naceu o 24 de
outubro de 1804. Era un progresista en política, de signo contrario, polo tanto, á ideoloxía tradicionalista profesada polo autor.
Súa nai, Dolores Paumán del Nero e Zuazo, naceu en Santiago de Compostela e morreu o 31
de maio de 1850, aos trinta e catro anos, trinta e seis días despois do nacemento do escritor. A esta
circunstancia, así como á súa orfandade, aluden os seguintes versos:
De mi madre ya sabes nunca he visto,
que al nacer la perdí, ni una sonrisa.
(PLMS 11. 87, 88).
Y al huérfano triste
del alma enlutada,
ay! nadie me dice
despierta el amor.
(PLMS 16.36-51).
Laura Suárez Llano
84 | ADRA | Nº 8
Retrato de Evaristo Martelo Paumán sobre
O Castelo de Vimianzo, coñecido tamén como
a bandeira galega na cuberta do poemario
As Torres ou As Torres de Martelo, nunha
Landras e bayas
imaxe procedente do álbum Las Bellezas de
Galicia
Do seu bisavó materno, don Antonio Vicente Zuazo de Mondragón, herda o título de marqués
de Almeiras.
A Antonio Vicente Zuazo Mondragón pasou a casa nomeada Palacio de Almeiras, na rúa San
Andrés da Coruña, e o primitivo solar dos Andeiro, no municipio de Cambre, xunto co seu vizcondado, o que lle permitiu a Paumán considerarse descendente dos antigos e prestixiosos Andeiro,
en particular de Xan de Andeiro, conde de Ourém, abandeirado da causa petrista na Galicia do
século XIV e da unión de Galicia e Portugal no seu longo poema narrativo titulado: Andeiro, poema histórico-brigantino da Unión Ibérica. Século XIV.
Sendo aínda moi novo, diríxírase con seu pai e un paxe desde o Pombal ás torres de Vimianzo para coñecer o importante legado patrimonial e xenealóxico que, sendo o seu vinculeiro –ó
adquirir seu pai a fortaleza e por parentesco cos vendedores– lle correspondía. Máis tarde, unha
vez herdado o castelo, Martelo restauraríao e acondicionaríao para, como acontecía co seu pazo
de Rianxo, convertelo en residencia temporal.
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Nº 8 | ADRA | 85
Á súa vinculación nobiliar e á do seu pai cos sucesivos herdeiros das torres de Vimianzo, fan
mención os seguintes versos:
Aí tés nosas torres, salúdaas, meu fillo.
Aí nosos Laras, Castros e Moscosos,
nosos aborixens de sangue queridos,
antigos señores de canto estás vendo.
(LB 16.48-51)
De 1862 a 1868 cursa o bacharelato no Instituto Local de Segunda Ensinanza da Coruña, agás
o primeiro curso, que estuda no instituto de Santiago. Rematado o bacharelato en 1868, con dezasete anos, obtén o grao de Bacharel en Artes.
Todos os seus biográfos confirman o seu ingreso como garda mariña na Escola Naval de
Ferrol, pero esta praza nunca a chegou a ocupar.
Á súa vocación militar, seguindo a tradición familiar, e á renuncia por non abandonar a seu
pai a quen adoraba, así como á frustración ocasionada pola adopción desta decisión, refírense os
seguintes versos:
Del materno solar la vieja historia
al vástago postrero destinaba
á correr sobre un puente tras la gloria
por el inmenso mar, que idolatraba.
Fue el primer sueño, la ilusión primera
desvanecida como el humo al viento;
solo el padre adorado
solo en el mundo al yo partir se viera,
y en holocáusto al justo sentimiento
con un suspiro me arranqué las alas
con que volar pudiera.
Mi sombrero apuntado,
mis dos capones de oro, mis cordones,
con el bélico sable, no olvidado,
descansan en troféo
Y aquella edad primera de ilusiones
dormida allí como en su nido véo.
(PLMS 56. 26-44)
En Santiago, cursa a carreira de Dereito sen interrupción desde 1868 ata 1871, abandona os
estudos por un período de dezasete anos e reanuda e finaliza a carreira no curso académico 18881889, obtendo o grao de Licenciado en Dereiro á idade de 38 anos e non de 35 como consta no
Laura Suárez Llano
86 | ADRA | Nº 8
seu expediente académico. Probablemente este dato sexa a causa de que nas biografías realizadas
sobre o poeta conste o ano 1853 no canto de 1850 como o ano do seu nacemento.
Declarado soldado polo Concello da Coruña no sorteo do ano 1870, concédeselle licenza absoluta do servizo militar por redención realizada por un importe de seiscentos escudos.
Durante os seus anos universitarios participou activamente na vida política compostelá, amosándose partidario de Carlos VII e participando activamente nos sucesos levados a cabo en contra
da coroación de Amadeo de Saboya.
Prodúcese, entón, un cambio radical no comportamento do estudante e comeza a frecuentar os
ambientes aristocráticos composteláns, cambio e período que son descritos cos seguintes termos:
Oh! amigo, cambio màgico;
contraste completísimo!
un baile aristocrático
y esplendido un salon!
Mi frac y mi corbata,
mi guante, mi chaleco...
la moda, si, retrata;
soy todo un figurin;
saludo á cada paso,
haciendo una piruéta...;
me manda la etiqueta
volverme un maniquí.
Ata aquí, confesa o poeta:
ilusiones mil,
nunca hartarme de gozar
y en pos del placer llevar
la vida en ferrocarril
sin pararme á respirar
(PLMS 65. 6-10)
Pero acontece un feito que había de ser decisivo durante moitos anos na súa vida sentimental:
namórase apaixonadamente dunha fermosa muller maior ca el.
Vive a dóce experiencia do primeiro amor, para o vate:
(………………….) aquellas horas
primeras de la vida, encantadoras
como la ardiente luz del firmamento
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Nº 8 | ADRA | 87
que en olas fecundantes
vierte en los orbes vida y movimiento,
horas queridas, ya de mi distantes
(PLMS 56.107-112)
Pero se vive este amor con paixón, tamén sofre intensamente cando experimenta a dor e o
fastío producido polo desengano amoroso:
Rudo fué mi dolor; bajé la frente
como su copa el pino desgajado
al golpe fiero de huracan rujiente.
(PLMS 56.113-115)
A súa fortaleza de espírito, porén, axúdalle a superar este desengano, trocando o sentimento
amoroso pola entrega ó estudo, á razón e á poesía:
la ciencia, la razon, mi lira amada
al espíritu ofrecen puerto ameno,
y, así pensando, mi dolor fue nada;
cual otras noches me dormí sereno
sin una espina en la mullida almohada
(PLMS 56.122-126)
Todo o libro titulado Poesías líricas, escrito en castelán, como poñen de manifesto as citas
ata aquí empregadas, e publicado no ano 1871 –cando aínda cursaba a carreira de Dereito– é un
canto romántico ó amor, á muller e, en particular, á muller que, despois de espertar de novo o
sentimento amoroso do poeta, había de ser a súa esposa.
Coñece en Santiago a Josefa de la Maza e Agar; e deste feliz encontro escribe no seu poema
autobiográfico “Confesión” o seguinte:
Dulcisima recuerda
mi mente aquella hora
en que á mis ojos, ávidos de verla,
hallé en el mundo la escondida perla,
oriente de mi vida ensoñadora
(PLMS 56.132-136)
Os versos citados a continuación reflicten, superado xa o desengano da súa frustrada relación,
e nunha visión puramente romántica, tradicional e católica do amor, o sentimento amoroso que
lle inspira a súa dona:
Laura Suárez Llano
88 | ADRA | Nº 8
Amé; quiso el destino,
que, náufrago en océano desierto,
Dios el timón llevando del marino
incrédulo en amor, hallara puerto.
Hallé cuanto soñaba; nos amamos,
los dos al frente del destino incierto,
como un ser confundidos, caminamos.
Reclínase en mi pecho su cabeza,
yo de su planta aparto los abrojos
y templan mi rudeza
su dulce voz y sus serenos ojos,
que tímidos me piden fortaleza
(PLMS 56.137-148)
O 9 de xullo de 1873 Evaristo Martelo Paumán e Josefa de la Maza e Agar contraen matrimonio na igrexa parroquial de Santa María Salomé da cidade de Santiago.
Nesta mesma cidade, o día 9 de novembro de 1852, nacera Josefa de la Maza e Agar. O historiador Crespo del Pozo (1997: III, 214-217), sinálaa como antecesora de don Pedro Barrié de la
Maza, conde de Fenosa.
Dos tres fillos do matrimonio, a filla primoxénita, Dolores, naceu en Santiago (1874). Ramón
(1876) e Manuel (1880) naceron na Coruña e, nesta cidade, residirá Martelo coa súa familia desde
o nacemento de Ramón, habitando toda a casa nº 43 da rúa San Nicolás e, posteriormente, o palacio do nº 14 da rúa da Franxa, ambas propiedade do autor.
O 20 de maio de 1882, con tan só dous anos de idade, acontece a tráxica desgraza da morte do
benxamín da familia, morte que suporá un antes e un despois na vida do escritor, como amosan
os seguintes versos:
La confusión del cáos espantosa.
Desde que el hombre su existencia empieza
no sé cual és la rueda monstruosa
do el mecanismo párase y tropieza.
(PLMS 56. 266, 267).
Desde a fixación da súa residencia na cidade da Coruña, como cómpre a un home comprometido co seu tempo, o labor social e cultural do vizconde de Andeiro estará relacionado coas
asociacións e institucións interesadas tanto polo desenvolvemento da súa cidade natal como
polo progreso integral de Galicia.
Á súa intensa e frutífera actividade social e cultural referirémonos a seguir:
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Nº 8 | ADRA | 89
De 1875 a 1881 foi concellal e segundo síndico do Concello da Coruña.
O 6 de novembro de 1877 ingresou na Asociación Internacional de Socorro a Enfermos como
Cabaleiro de Número Hospitalario de San Xoán, orde hospitalaria na que os seus membros se
obrigaban a dedicarse ó coidado dos enfermos, aínda con risco da propia vida.
O ano 1879 aceptou o cargo de arquiveiro da Sociedade de Seguros Mutuos contra Incendios
da Cidade da Coruña. Da mesma sociedade tamén foi nomeado director o ano 1885.
En 1883 foi designado socio correspondente da Sociedad Económica de Amigos del País, “institución filantrópica promotora do progreso” (Fernández Casanova 1981: 23).
Nos anos 1886 e 1891 foi nomeado, respectivamente, Conselleiro Provincial e Comisario de
Agricultura, Industria e Comercio. Como Conselleiro Provincial desempeñou os cargos de Secretario e de Presidente na sección de Asuntos Xerais.
No ano 1897, atendendo ós seus méritos e circunstancias, o Círculo Católico de Obreiros
de Pontevedra comunícalle a súa elección como Presidente Honorario en Galicia desta institución.
Da man de Alfredo Brañas, asume os postulados católico-tradicionalistas do rexionalismo, coa
consigna Dios, Patria e Rei, contra o centralismo imposto desde Madrid e en oposición ao liberalismo, que, segundo a súa opinión, arrastro leva “á xusticia, o dereito, á moralidade, á virtú, diante
da forza bruta do número e da ignorancia” (Martelo Paumán, 1900).
No ano 1916, o Centro Xaimista da Coruña, comunícalle ó “Ilmo. Sr. D. Evaristo Martelo y
Paumán del Nero, Jefe provincial del Partido y Regional del Requeté Herculino”, a comunicación
do acordo de “nombrar a V.S. presidente Honorario de esta seccion de Balompié”.
O historiador Barreiro Fernández, entre as obras de creación literaria e autores relacionados co
carlismo, cita como escritores carlistas a ultranza a Valle Inclán e a Martelo Paumán e, facéndose
eco das palabras de Carvalho Calero (1981: 429), opina que “consagrado ao culto das tradicións
familiares”, tiña que ser carlista porque Martelo se movía “nun mundo ideal de torres e castelos,
armaduras e batallas, vencellado a lembranzas concretas da historia da súa liñaxe” (Barreiro Fernández 1976: 323).
Representando Santiago a liña católico-tradicionalista, liderada por Alfredo Brañas e asumida
por Paumán , enténdense as súas discrepancias co sector liberal focalizado na Coruña, no seo da
Cova Céltica e capitaneado por Manuel Murguía, co que se relaciona, no entanto, por amizade,
por amor a Galiza e por ser a cidade da Coruña o seu lugar de residencia.
Asistían con asiduidade á Cova Céltica, entre outros moitos, Murguía (a quen se lle outorgaba tacitamente o cargo de presidente), Eugenio Carré Aldao (súa era a Librería Gallega onde se
celebraban as reunións e representaba o nexo de unión entre os contertulios), Pondal, Martínez
Salazar (antigo propietario), Vaamonde Lores, Tettamancy, Galo Salinas, Lugrís Freire, Martelo
Paumán del Nero e, ocasionalmente, acudían escritoras da talla de Emilia Pardo Bazán, Sofía Casanova e Filomena Dato Muruais.
Arelaban os contertulios a renovación das letras galegas, discutían sobre temas rexionais, a
neutralidade presidía as reunións e tratábanse os temas de Galicia e os seus intereses, excluíndo
debates políticos, relixiosos ou sociais, o que permitía a concorrencia de personalidades de dis-
90 | ADRA | Nº 8
Laura Suárez Llano
tintos credos políticos e relixiosos e representantes, asemade, dun amplo abano de actividades
profesionais: catedráticos, militares, periodistas, funcionarios, poetas.
Desde a Cova Céltica incentívase o nacemento de asociacións e movementos culturais e políticos que van ser transcendentais no Rexurdimento do noso país. Estamos a falar, no ámbito político, da fundación da Liga Gallega e, no ámbito cultural, da Revista Gallega, da Escola Rexional de
Declamación, do nacemento da Escola Coruñesa e da Real Academia Galega.
Liga Gallega
Desde a Revista Gallega, órgano de expresión da Liga Gallega na Coruña, da que falaremos no
seguinte apartado, danse os primeiros pasos para crear unha Liga Gallega, orientada á creación
dun partido capaz de implantar o rexionalismo en Galicia e enfrontada ás continuas agresións
recibidas polo país galego do centralismo estatal.
Fracasada, porén, a presentación dunha candidatura unitaria para as eleccións municipais
e reducida ao núcleo inicial da Cova Céltica, a Liga Gallega da Coruña viu limitadas as súas
actividades ó plano cultural e institucional:
a homenaxe no ano1904 a Curros Enríquez
e ós mártires de Carral e a súa colaboración
na fundación, en 1906, da Real Academia Galega.
Revista Gallega (1895-1907)
Trátase dunha das publicacións máis representativas do periodismo galego da época
do autor e dun claro expoñente do “Rexurdimento galego”.
Martelo publicou na Revista Gallega a
maioría dos poemas editados en prensa escritos en galego, seis escritos en castelán e os
seus traballos en prosa.
A revista imprimiuse sen interrupción
desde marzo de 1895 ata 1907 e os rexionalistas coruñeses mantivérona un ano máis, ata
1908, co nome de A Nosa Terra.
En A Nosa Terra e co título ”oh, la sindéresis”, Paumán deu a coñecer os seus artigos co
pseudónimo Chinto de Almeiras.
Portada de Revista Gallega, na que Evaristo
Martelo Paumán publicou varios poemas
A Escola Rexional de Declamación
Os rexionalistas coruñeses, co obxectivo
rexurdimentista de impulsar o desenvolve-
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Nº 8 | ADRA | 91
mento dun teatro galego plenamente normalizado, propiciaron desde a Cova Céltica a creación
da Escola Rexional de Declamación.
Entre as obras que, durante a súa curta existencia –só un ano: de 1903 a 1904–, levou a escena
esta compañía teatral, atópase “Rentar de Castromil”, de Evaristo Martelo Paumán, estreada na
Coruña o 16 de outubro de 1904.
A Escola Coruñesa
O papel preponderante representado no Rexurdimento pola Cova Céltica acada no ámbito lingüístico-literario o seu punto culminante coa creación da “Escola Coruñesa”, especialmente activa
nos traballos tendentes á unificación e ennobrecemento da lingua galega (Carré Aldao 1911: 91-104).
Na polémica xurdida sobre o camiño que debía seguir o estudo do noso idioma na elaboración dun
modelo de lingua estándar, dúas eran as correntes de opinión: a primeira, denominada popularista,
avogaba por achegar o máis posible o galego culto ó uso real dos falantes; a segunda, chamada cultista,
asumida e defendida por Paumán, sostiña que o galego rústico e aldeán estaba inzado de formas vulgares e incorrectas que non podían ter cabida nun rexistro culto (González Seoane1994:77).
Coherente con este último posicionamento, no seu poema narrativo Os afillados do demo,
Martelo chamou á loita para desenmascarar os inimigos do verdadeiro rexurdimento da lingua e
da litaratura galega, acadando, deste xeito, un posto preferente entre os escritores eruditos galegos que centraron os seus esforzos na renovación e modernización do noso idioma, e nun marco
institucional como o que supuxo a creación da Real Academia Galega.
Real Academia Galega
A situación de desconcerto normativo provocou a aportación por parte dos escritores das primeiras xeracións galeguistas dunha serie de alternativas e, de todas as solucións propostas, a que
contou con máis apoios foi a da creación dunha Academia da Lingua Galega. O seu obxectivo sería
“o establecemento dunhas normas que unificasen os distintos criterios ortográficos e a variedade
de escollas dialectais e léxicas” (Hermida 1992: 229).
O lema “colligit, expurgat, innovat”, foi asumido pola Academia no período final do Rexurdimento e ditou e segue ditando hoxe en día as normas de uso correcto do noso idioma.
Para ocupar a praza vacante, por falecemento, de Eduardo Pondal, na xunta ordinaria celebrada o 17 de xullo de 1920, a proposta dos académicos Manuel Murguía, Franco Tettamancy e
Florencio Vaamonde, foi aprobada por unanimidade a candidatura de Evaristo Martelo Paumán
como académico de número da Real Academia Galega.
O seu discurso de ingreso na institución foi pronunciado o día 16 de xuño de 1921 e versou
sobre “Pondal e a súa obra”.
Na contestación, Eugenio Carré Aldao cualificou ao escritor de “saliente personalidade literaria”, afirmou que de non ser pola súa “gran modestia, moita modestia”, insiste máis adiante,
ocuparía desde había moito tempo un dos lugares preferentes que, por dereito propio, lle correspondía dentro da Academia e constatou que para os restantes académicos sempre formara parte
da institución, senón fisicamente, si “en esprito”.
92 | ADRA | Nº 8
Laura Suárez Llano
Portada de Líricas gallegas, con dedicatoria do autor ao director do xornal conservador La
Mañana de A Coruña. Museo do Pobo Galego. Biblioteca Fraguas
Evaristo Martelo faleceu o 1 de abril de 1928, á idade de 78 anos. Finalmente, non se cumpriu o seu desexo de se construír un mausoleo familiar no castelo de Vimianzo para ser aquí
enterrado xunto coa súa familia, e os seus restos repousan no cemiterio de San Amaro da súa
cidade natal.
2. Obra
2.1. Corpus litarario
Ata onde nos permitiu chegar a nosa investigación, o corpus literario da poesía galega de
Paumán está integrado por tres libros publicados: Líricas gallegas, Landras e baias e Andeiro; por
catorce poemas soltos manuscritos e polo longo poema As Torres de Aviño.
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Nº 8 | ADRA | 93
No campo da prosa, publicou cinco artigos na Revista Gallega e redactou en galego o seu discurso de ingreso na Real Academia Galega.
En lingua castelá, compuxo os poemas agrupados nunha colección titulada Poesías líricas,
cinco poesías editadas –entre as que se atopa o longo poema “El siglo XIX”–, artigos publicados
na Revista Gallega e en A Nosa Terra, tres textos manuscritos e os libros El laudemio e Manual de
los Consejos de Agricultura, Industria y Comercio.
2.2. Actitude ética
Evaristo Martelo atópase entre os esritores do Rexurdimento pleno que desenvolven a súa actividade literaria a cabalo entre finais do século XIX e principios do XX. Vinculado especialmente
á Escola Coruñesa e á Escola Formalista, amosa influencias do simbolismo, do saudosismo e da
crise do 98.
É, ante todo, un poeta social, combativo, militante activo dun rexeneracionismo identificado,
dentro da historia da literatura galega, coa etapa do Rexurdimento pleno; posto de manifesto,
literariamente, no plano social, político, histórico, artístico e lingüístico-literario; desenvolto nun
contexto iberista, só posible a través da unión de Galicia e Portugal e que persegue un obxectivo
aristocraticista, como cómpre ó patrimonio cultural galego.
Rexionalismo, carlismo, iberismo, catolicismo, antiliberalismo son fórmulas políticas e sociais
que Martelo presenta e enfoca na súa obra literaria como alternativa para acadar a necesaria e
apremiante rexeneración de España; e nesta idea rexeneracionista é onde a súa actitude literaria
conflúe co talante característico da Generación del 98 na literatura española e co Saudosismo
portugués.
2.2.1. Celtismo
O obxectivo rexeneracionista guiaba, pensamos, o seu compromiso social porque, para o marqués de Almeiras, o coñecemento do carácter aristocrático e dos faustos épicos da historia de
Galicia, representaba –o mesmo que en Pondal o pasado celta da comunidade galega–, “unha
tradición que nos insinaría cómo conquerir un porvir de groria” (Carballo Calero, 1981: 272). Así,
se no mundo celta galo, os bardos eran os encargados da transmisión dos mitos e das xenealoxías
heroicas (Renero 1999: 29), na empresa de dar a coñecer a historia de Galicia, modeladora da
antiga, culta e nobre personalidade galega, empeña a súa misión bárdica Martelo Paumán. Así o
poñen de manifesto os versos que se citan a continuación:
Follas de ouro do libro pechado
das altas grandezas de un pobo dormido
vivos lostrós que as sombras fendedes
das brétemas negras dos antros do olvido
¡cal vos sinto do peito no fondo
punxentes tenxendo cal raio encendido.
“A Galicia” (LB 1. 7-12)
Laura Suárez Llano
94 | ADRA | Nº 8
2.2.2. Iberismo
A actitude rexeneracionista adoptada pola Generación del 98 veu dada pola peculiar situación
do país enxendrada tras a derrota de España perante os Estados Unidos e a perda das colonias no
1898.
Este conflito, baixo a consigna de solidariedade patriótica fronte ó inimigo exterior, se ben
provocou a suspensión de actividades e a perda de vigor ideolóxico do movemento rexionalista,
paralelamente a un incremento do nacionalismo español, non suscitou esta reacción en Evaristo
Martelo; pola contra, o cumprimento do seu ideal iberista, contemplado como obxectivo capaz
de acadar a rexeneración de España, estaba estreitamente ligado e dependía do libre desenvolvemento das distintas nacionalidades da Península Ibérica, entre as que acadaba un papel decisivo
Galicia, na súa misión de reencontro e fusión con Portugal.
Neste contexto xorden as citas sobre a herdanza territorial da Gallaecia recibida polos suevos;
o afastamento da Galicia tradicional, coa independencia da Galicia bracarense e o condado portucalense comandada por Afonso Enríquez; o reproche aos galegos por non se sumaren a esta loita
pola independencia e pola súa permanencia baixo o xugo dos godos; o desexo de independencia
e de loita por acadar a reunificación do antigo reino suevo de Galicia.
Á identificación do reino suevo como marco da comuñón lingüística, histórica e cultural entre
lusos e galegos, aluden os seguintes versos:
Fidalgas ponlas do tronco suevo
que, pé do Miño, de aló e de acó
no mesmo rego, na propia terra
temos un labio, e un corazón.
Non sei se sodes, non sei se somos
o fillo pródigo, ben vós, ben nós,
sei que nos peitos tiran as cordas
e os brazos téndense de acó e de aló
(A 1. 149-156)
Se reprochaba aos galegos do século XII non se tiveren sumado ó movemento independentista
promovido por Afonso Enríquez, as súas ideas iberistas levábano a desexar a reunificación da Galicia tradicional por dous motivos: porque en esencia, os caracteres singulares definitorios na súa
orixe deste territorio, para o autor, mantivéranse ao longo dos séculos; e porque a unión ibérica
só podía producirse no lugar e a través do reencontro dos pobos onde se producira a fenda: coa
superación da fronteira entre Galicia e Portugal:
Galicia e Portugal, Galicia soa,
pois Lugo e Braga sempre son o mesmo
e a gran Lisboa é mesmo patria nosa,
que ese Madrid dos mouros de Toledo
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Nº 8 | ADRA | 95
ten a misión de Dios, é o brazo forte
da reconquista nos confins Iberios,
é arca santa, que garda esos tesouros,
cal garda Lugo o Santo Sacramento...¡
Se Iberia quer saber os seus destinos,
a esfinxe pousa aquí, casteláns cegos!
(A 1.79-94)
Cunha aperta a galegos e portugueses de ambas marxes do río Miño, simboliza Paumán o seu
desexo de xuntar de novo o actual corpo desmembrado galego-portugués:
A miña patria,
Iberia, de beira a beira
baixo a crus e a coroa
dunha bandeira,
porvir fecundo,
da cabeza de Europa,
que a foi do mundo.
Dende a dreita do Miño
vaia unha apreta
para os irmaus da ezquerda
dun crente poeta;
xunten meus brazos
un corpo grande e forte
dos dous pedazos.
(PIMS 9. 43-56)
2.3. Actitude estética. Liñas poéticas
Recoñecemos claramente na obra literaria de Martelo Paumán as tres liñas poéticas presentes a finais do século XIX nas tres figuras centrais do Rexurdimento (Rosalía, Curros y Pondal)
e nos outros poetas chamados por Carballo Calero (1981: pp. 399-469) “diádocos e epígonos”: 1.
a intimista, 2. a social-patriótica e 3. a costumista-realista. A estas podemos engadir, como máis
salientables: 4. a satírica, 5. a nobiliar e 6. a historicista.
2.3.1. A poesía intimista.
As composicións petencentes a este núcleo temático son reveladoras das profundas crenzas
relixiosas do poeta, amosan as súas reflexións sobre a perda dos seus seres máis queridos: seu
pai, súa nai, seu fillo e, como observamos nos seguintes versos, contemplan o sentimento da terra
como un bálsamo capaz de aliviar o sufrimento humano:
Laura Suárez Llano
96 | ADRA | Nº 8
Na terra donde nacimos
as penas non doen tanto,
nin son as covas tan soas;
que están os avós debaixo
(LG 6.1-4)
Mención á parte merecen as poesías centradas na temática amorosa, especialmente aquelas
que xorden das lembranzas do frechazo e posterior desengano do seu primeiro amor ou da representación da que foi a súa esposa como a persoa capaz de facerlle recuperar a felicidade e as
ganas de vivir:
Fuxindo pasa
como unha fada
revolta á falda
no lindo pé
como unha sombra,
como soñada;
tócache..., pasa;
xa non se ve
(PS 6. 25-32)
véxolle un alma
tan alta e pura
naqueles ollos
de serafin,
que, cando pasa,
¡miña ventura!
digo: é meu ánxel,
que veu por min.
(PS 6. 41-48)
2.3.2. Social-patriótica.
Moitas son as composicións transmisoras da ideoloxía e do compromiso político-social do
autor.
En “Introdución” (LG 1), por exemplo, asume unha función social para denunciar os agravios
contra Galicia por parte do propio pobo galego:
Xa sei qu’ao mundo vin na triste hora
que Galicia, a fidalga, os seus fulgores
na tumba garda, e malferida chora,
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Nº 8 | ADRA | 97
e non son, ¡triste patria!, seus doores
por desdicha maior vidos de fóra,
qu’o propio seo múchanlle os maiores.
(LG 1: 9-14)
A defensa a ultranza do sistema foral é un tema recorrente na obra do poeta, e así o vemos
reflectido nos poemas titulados “A Galicia” (LB 1), “A misión dos bardos” (LB 4) “Himno militar
gallego” (LB 7), “A Xan de Ouces” (LB 8) ou “Os foros” (LG 31).
Neles afirma que o tradicional sistema foral galego facía os xornaleiros propietarios do usufruto das terras e cubría as súas necesidades a cambio dunha escasa renda foral, ofrecía a protección
do señor e supuña un antídoto contra a fame en Galicia e contra a nefasta sangría da emigración:
Entonces; os xornaleiros
puideron ter propiedades
………………………../
e chegar a cabaleiros.
(PS 8.13-16)
Labradores a millares
e cabaleiros a centos
por dous cartos pra os conventos
tiñan terras e casares
(PS 8.17-20)
E polos foros, benditos,
pé dos pazos e castelos
co os señores era velos
cal coas galiñas os pitos.
(PS 8.25-28).
Fóra contos, fóra sonos,
para dete-la emigración,
fai dos xornleiros donos,
con foros n aterra ponos
e baixa a contribución.
(LG 31.1-5)
Coherentemente con estas conviccións, en “Din que a toupa polo rabo” (LG 22) critica a cegueira dos campesiños galegos que pensan arranxar os seus problemas económicos fóra de Galicia e
en “Do traballo” (LG 24) repróchalles o abandono do labor no campo para ir procuralo na cidade:
Laura Suárez Llano
98 | ADRA | Nº 8
Din qu’a toupa polo rabo
co sapo os ollos trocou;
galleguiños de Bos Aires,
¿quen foi máis toupa, ela ou vós?
(LG 22)
Ides fóra a traballar
a terras donde n’hai que;
ás ciudades a buscar,
dond’hai brazos a sobrar,
traballo, que ninguén dé.
(LG 24.61-65)
Volve ós eidos, labrador,
que é lei de noso Señor,
xa desd’os tempos de Adán,
do corpo darll’o sudor
á terra que nos dá o pan.
(LG 24.66-70)
Un bo número de poemas, coma os titulados “Do traballo” (LG 24), “Himno militar gallego” (LB 7) e “Primaveira” (PS.9.), son testemuñas das súas ideas políticas e refírense, polo tanto,
implícitamente, aos conceptos de antiliberalismo, redención de España, dexeneración, carlismo,
patriotismo, rexionalismo, celtismo e iberismo:
¿Non sabrán qu’o capital
é propio de quen o ten;
e si o quere par’o ben,
non ha de botalo a un can
por parolas de ninguén?
(LG 24. 46-50)
III
Fidalgos bardos, cantando avante,
ferver o sangue nos peitos fan.
ergueuse a onda, rompe xigante,
¡a donde os fillos de Brigo irán?
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Nº 8 | ADRA | 99
IV
Por lei da raza, da historia a fada,
o albor pregoa da redención;
na triste España dexenerada,
Pelaio é o símbolo, nosa a misión.
V
Bandeira santa do Sacramento,
¿a quen divina non porás lei
cando berremos con forte alentó
brandendo as fouces, Dios, patria e rei?
(LB 7. 9-20)
A miña patria, Iberia,
de beira a beira
baixo a crus e a coroa
dunha bandeira,
porvir fecundo,
da cabeza de Europa,
que a foi do mundo.
(PS9. 43-49)
2.3.3. Costumista-realista
Exemplifican a temática costumista-realista poemas descritivos da paisaxe canónica galega,
onde o escritor procura a exaltación e o contraste da Galicia rural, a urbana, a popular e a aristocrática.
Así acontece en “Cántigas” (LG 15), por exemplo, cuxos versos aluden tanto ao trigo de Bergantiños, ao viño do Ribeiro, ás foliadas ou a un gaiteiro da Galicia rural como á Galicia aristocrática
da torre de Alcándora e os Ocampos:
Para trigo Bergantiños
e para viño o Ribeiro,
para as nenas folïadas,
e bos mozos , e un gaiteiro.
Torre d’Alcándora forte
do lugar de Riotorto,
¿dónde van os teus Ocampos
que te gardaron dos mouros?
(LG 15. 1-8)
Laura Suárez Llano
100 | ADRA | Nº 8
En “Entre os penedos de Traba”, o contraste establécese entre a paisaxe agreste das aigas (LG
11.2) ou a dos penedos de Traba (LG 11.1) –pola que Martelo amosa, claramente, preferencia– e
a paisaxe das árbores (LG 11.3) e dos paxariños (LG 11.4) da Galicia urbana:
Entr’os penedos de Traba
Teñen as aigas os niños,
Nos árbores das ciudades
Solo vexo paxariños.
(LG 11. 1-4)
Pertencen tamén a este mesmo núcleo temático as poesías “San Xosé de Rianxiño” (LG 20) e
“Santa Xusta de Moaña” (PS 1).
O primeiro alude aos moitos naufraxios que teñen lugar nas costas galegas:
San Xosé de Rianxiño
que estás na beira do mar,
conta as pincheiras que salen,
dime cantas volverán.
(LG 20)
O segundo baséase na descrición da tan coñecida romaría citada no título do poema, e
nel salientan os versos alusivos aos exorcismos que nesta celebración tradicional se levan a
cabo:
O exorcista co seu libro,
o hisopo esparxendo a agua,
“solta o demo”, berra e berra,
encarado coas coitadas,
que a fin, cospindo os cabelos
que tomaron cando a parva,
ou nun arroto, que fede,
ou vía non limpa, ou casta,
ceiban os sopostos demos
caéndose estomballadas.
(PS 1. 37-46)
2.3.4. Satírica
Todas as biografías realizadas sobre Paumán coinciden en salientar a súa vertente satírica: a
sátira lingüístico-literaria contra os poetas defensores dunha liña popularista no cultivo literario
do galego e a sátira persoal.
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Nº 8 | ADRA | 101
A sátira lingüístico-literaria é o eixe vertebrador das dúas partes de que consta o longo poema
titulado “Os afillados do demo”, ademais de ser un tema recorrente na súa obra.
O seu posicionamento a prol dun aristocraticismo literario –como cómpre a unha cultura,
como a galega, con fondas raíces históricas– e, consecuentemente, o seu enfrontamento coa literatura popular cultivada polos malos poetas rexionais, faise patente, por exemplo, nos seguintes
versos do poema “Introdución”:
Ten d’Ossián sublime poesía
c’as brétomas das súas alboradas;
a grande maxestá daquel seu día
cal os fachos nas olas enriscadas;
clara historia, e no labio fidalguía
(LG 1. 23-29)
Ten follas d’ouro a presas dos mosteiros
recendendo nas graves soedades,
nos castelos das cumes dos outeiros
donde os xenios están doutras edades;
nas tumbas dos seus grandes cabaleiros,
na cencia e nas virtudes dos seus frades
(LG 1.33-38)
Non é como algúns contan, ¡malfadados!,
dos, con perdón, poetas rexionales,
os que dun pote ou xarro fan tinteiro
e Malvinas das mozas do roeiro
(LG 1. 21-24)
En “¡Hey ti! Poeta de Anllóns” (LG 10) os poetas satirizados son, segundo comenta o autor en
nota, os abellóns Da abellariza das letras gallegas (LG 10.4) e apela a Pondal para que o acompañe
na empresa iniciada en 1885, cando publicaba en solitario a primeira parte de Os afillados do
demo. A este respecto, comenta tamén en nota:
“Véxanse os afillados do demo, sátira executoria contra maos escritores, que publicou o autor
no ano 1885, e quedou por sentencia consentida e firme, sin que ninguén a contradixese en nove
anos, sendo a primeira crítica litararia na historia das letras gallegas; ben necesitadas, por certo,
d’unha chamada á bon camiño”. (Martelo Paumán 1894:8)
A sátira persoal é utilizada en “Reto” (PS.5) para contestar ós ataques dirixidos contra os
poetas por un matemático e, en “A don Eduardo Pondal”, para responder ós ataques que, por
un mal entendido, lle dirixe o seu amigo, o poeta de Anllóns. Neste último poema, Martelo Paumán –baixo e pseudónimo de Martín– e Eduardo Pondal –agachado baixo a falsa identidade de
Laura Suárez Llano
102 | ADRA | Nº 8
Kirkenvool– revitalizan os ataques persoais que trobadores e xograres se dirixían na nosa lírica
medieval:
Mais como a Martín conozo
E a Kirkenvool no’olvidei;
Cal cómpre contestarei,
Que, si roncas ti de mozo,
Tamén eu te roncarei.
(PSMS 7. 6-10)
2.3.5. Nobiliar
Os poemas máis representativos da temática nobiliar son aqueles que aluden á condición
aristocrática do bardo e aos seus bens patrimoniais: o pazo de Rianxo en “Lembranza” (LB 5) e o
vínculo do Pombal ou Torres de Vimianzo en “Encantos” (LG 17), “A sombra do normando” (LB
14) e “As Torres de Vimianzo” (LB 16):
Ouh, pazo de Rianxo,
da balcoada de pedra,
¡canto me acordó de ti!
(LB5. 1-3)
Nas torres de Vimianzo
din qu’hai un mouro encantado;
homes e nenas, co medo,
de noite pasan de largo
(LG17. 1-4)
Cando eles, xa alleos, da terra esquencida,
vendían por cartos, cal Xudas a Cristo,
ese sanguenosa, moimento de pedra
dos tempos primeiros das artes nacido,
berrei eu: da casta non sal torre e couto,
a casta i os cartos, aquí están, meus tíos
(LB16. 65-70)
2.3.6. Historicista
A liña historicista característica da Escola Formalista, ubicada nun plano aristocrático e baseada en evocacións lendarias, desenvólvese, fundamentalente, no poema “O brinde. Romance do
século XV” (PIMS 14) e nas lendas históricas Andeiro e As Torres de Aviño.
“O brinde. Romance do século XV” narra as loitas entre Fonseca e Moscoso e estrutúrase en
tres apartados que poetizan os seguintes acontecementos históricos:
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Nº 8 | ADRA | 103
No primeiro apartado: o apresamento de Fonseca nas torres de Vimianzo, o incendio das torres,
a apropiación das mesmas por Fonseca, o sitio a Santiago, a morte de Bernald Yáñez e a recuperación das torres, empresa que se propón emprender o seu sobriño, don Lope, señor de Altamira.
No segundo: o combate nas torres de Vimianzo, a vitoria de don Lope de Moscoso, a rendición
de Mariño de Lobeira e o aforcamento de Fernando Xinzo.
No terceiro: o xantar dos nobres despois dun día enteiro de contenda e o brinde final.
O poema é autobiográfico, pois a reconquista das torres de Vimianzo, en poder de Fonseca, é
levada a cabo por don Lope de Moscoso, Sancho Ulloa, Diego de Andrade, Gómez Pérez das Mariñas e o mariscal don Suero de Soutomaior que, unha vez recuperadas as torres, polo vizconde
Andeiro brindan cando un dos seus avós di:
queira Dios señor teñan
que do sangue dos cinco
nas súas veas xunte.
Por noso neto, amigos
(PIMS 14.204-206).
ANDEIRO. Poema histórico brigantino da unión ibérica. Século XIV
O conde Andeiro, devanceiro do escritor, fora un nobre galego do século XIV partidario, coma
case toda a nobreza de maior raigame en Galicia, do lexitimismo no poder, representado por Pedro I
de Castela e garante dos dereitos tradicionais da nobreza galega, e enfrontado á alternativa de Enrique
de Trastamara, fillo ilexítimo de Afonso XI, representante da reseñorialización que, co seu trunfo, se
levou a cabo en Galicia. Unha vez derrotado o petrismo, a nobreza lexitimista desaparece do panorama
galego, sendo as súas posesións e títulos usurpados pola nobreza partidaria de Enrique de Trastamara.
O pensamento de Andeiro e dos nobres exiliados en Portugal fixo na unión ibérica fíxolles
albergar esperanzas no casamento de dona Beatriz –filla de don Fernando e dona Leonor, reis de
Portugal– con don Xóan, rei de Castela, con quen finalmente casaría; pero esta política de unión
de España e Portugal era rexeitada polo pobo portugués.
A descrición do historiador portugués Fernão Lopes do estourido da revolución que se prolongou en Portugal de 1383 a 1385 baseouse na conxura do mestre de Avís –futuro rei de Portugal– e
dos nobres contra o poder e a acción de Andeiro, co pretexto da súa relación incestuosa coa raíña
(Pimenta Ferro 1983: 71).
Neste punto, eríxese Martelo en defensor da honra do seu devanceiro e da raíña dona Leonor,
esgrimindo ó seu favor a condición nobre de ambos e o partidismo de Fernão Lopes.
Ó final do poema, nuns versos encabezados cun apóstrofe aos brigantinos, os seus paisanos,
informa Paumán de que o exilio do conde Andeiro rematou cando os seus restos mortais foron
trasladados a Galicia e de que estes repousan na coruñesa igrexa de Santa María do Campo.
No soneto que, a modo de síntese e conclusión final, pecha o poema, titulado A Andeiro, realiza
a etopea do seu antepasado; desde o seu posicionamento a prol da causa petrista ata a lembranza
da sepultura onde está enterrado.
104 | ADRA | Nº 8
Laura Suárez Llano
A ANDEIRO
Ao pé da sepultura en Santa María do Campo
SONETO
Fidalgo capitán, bon compañeiro
do triste rei don Pedro malfadado,
que antes fixera anacos seu aceiro
que rendilo a Caín mal coroado.
5.
Ti que deixaches, fiel e cabaleiro,
teu couto señorial, teu eido amado
pra co-o sangue regar trono estranxeiro,
nos brazos de unha reina asesinado.
Xan Fernández de Andeiro, alta figura
de grandez, de amor, de desventura,
mártir da unión de Iberia, a túa lousa,
que inda a gloria pra ti foi triste cousa,
que olvidade che está!; tan soo murmura
teu nome, quen o herdou, na iglesia escura.
“As Torres de Aviño. Lenda histórica. Século XV”
O poema está estruturado en oito cantos e o seu contido remítenos ós amores románticos –
por apaixonados e imposibles– de Rosa de Ocampo e don Alonso de Medín e á Idade Media, ás
revoltas irmandiñas, con alusións históricas concretas a Rui Xordo, cabeza dos irmandiños, coa
narración pormenirizada do asalto irmandiño ás torres de Aviño e coa descrición dos elementos
arquitectónicos da fortaleza medieval asaltada e das armas utilizadas no asalto, armas ás que aluden, por exemplo, os seguintes versos:
Agólpanse os do castelo
na deserta praza d’armas,
cóbrenos medios arneses,
empuñan fortes machadas,
picas, algunha ballesta;
e outros, moi poucos, espadas.
(Canto 6º: “O asalto”, vv. 207-212)
3. Aportación de Evaristo Martelo Paumán ó
patrimonio histórico e cultural de Galicia
Para constatar unha das principais aportacións de Paumán ao patrimonio histórico e
cultural de Galicia, temos que nos remitir a fundación, no seo da Cova Céltica, da Escola
Rexional de Declamación, e lembrar, entre as obras do seu repertorio, a presenza do pri-
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Escudo na fachada do pazo de Martelo, Rianxo
Nº 8 | ADRA | 105
Portada de Os afillados do demo
meiro monólogo teatral da literatura galega. Titúlase “Rentar de Castromil” e foi escrito por
Evaristo Martelo Paumán.
No que respecta ao seu compromiso xeracional coa recuperación lingüística do idioma,
como xa indicamos anteriormente, vai ter un papel protagonista porque, se a literatura galega
debe ós escritores da Escola Coruñesa seren os pioneiros na adopción dun compromiso de rexeneración lingüística e literaria, demostrando a capacidade do idioma galego para a expresión
científica e literaria e amosándose belixerantes con aqueloutros escritores que, en palabras de
Carré Aldao, “pulcros y atildados, al escribir en castellano, se convertían en verdaderos bufones
al usar el gallego” (Carré Aldao, 1911: 93), entre eles, foi Martelo Paumán o primeiro que, coa
publicación do seu poema satírico Os afillados do demo –co que fustiga os malos escritores
rexionais, marcándolles os defectos nos que incorren– chamou á loita para desenmascarar os
inimigos do verdadeiro rexurdimento da lingua e da litaratura galega. Así é recoñecido polos
seus biógrafos e o propio escritor corrobora este dato no artigo “Sobre los orígenes del gallego”,
dicindo: “Certo, ben certo, como dí ó Sr. R.G.V (Rivera García), que ó primeiro, quero decir en
orde, que nas letras gallegas quixo dar comenzo á un tempo de crítica e de esame fun éu” (Martelo Pumán 1896: 2, apud Rivera García 1896: 4).
106 | ADRA | Nº 8
Laura Suárez Llano
Historicamente, tamén se recoñece a súa decisiva influencia exercida no espertar e posterior
afianzamento do compromiso de Castelao coa lingua galega. Así o recoñecía o propio Castelao no
capítulo de agradecementos na homenaxe que se lle tributou en Lugo o 19 de xuño de 1932 cando,
despois de lembrar a invitación recibida unha tarde para acudir ó pazo de Rianxo, e como Paumán
lle deixara mollar unha rebanda de pan de trigo no seu chocolate, afirmaba que falaba en galego,
que nunca deixara de falalo e que o falaría sempre, desde que Evaristo Martelo o animara coas seguintes palabras: “Fala o galego como eu, pois xa o falaba un antecesor meu, Payo Gómez Charino,
cando Galiza era unha nazón”. Esta cita textual difire substancialmente da expresada nas Crónicas
de J. A. Durán. Aquí lemos: “Falar galego –rapaz– non é falar mal, é falar diferente” (Durán 1981:
189). O devandito autor márcase como obxectivo salientar a influencia cultural exercida en Rianxo
pola familia dos Martelo –xunto cos Goday e cos Viturro, unha das máis poderosas de Rianxo– e
corrixir o silencio cernido sobre a figura de Paumán, silencio tanto máis inxusto canto que o seu
biógrafo afirma atopárense “entre los cascotes de derribo del viejo pazo de los Sotomayor, y en el
papel callado, esporádico, pero hondo, jugado por [...] don Evaristo”, as raíces, as orixes do papel
protagonista xogado por Rianxo dentro da cultura galega nos últimos cen anos. Refírese, por unha
banda, á influencia exercida no xove Castelao, recén chegado das Américas, ó contradicilo coa sentenza xa citada: “Falar galego –rapaz– non é falar mal, é falar diferente”; por outra, ó maxisterio a
prol da cultura galega exercida no seu pazo de Rianxo sobre as xuventudes intelectuais da localidade que aquí acodían a visitalo. O labor de Martelo prende en José Arcos, a través de cuxo maxisterio
pasaría a Castelao, Enrique Correa e outros membros da mesma xeración; e desde as aulas de Arcos
e Correa arraiga nas xeracións culturalmente máis activas dos anos vinte e trinta; e estamos a falar
de personalidades da literatura galega da talla de Manuel Antonio e de Rafael Dieste.
Cremos que os datos aportados, xunto coa extraordinaria calidade literaria de Evaristo Martelo
Paumán, son motivos suficientes para recoñecer que a súa recuperación e interese para as letras
en Galicia resultan incuestionables e para concederlle un posto relevante na historia da literatura
galega.
Bibliografía citada
BARREIRO FERNÁNDEZ, X.R. (1976) El carlismo gallego. Santiago de Compostela: Pico Sacro.
CARBALLO CALERO, R. (1981). Historia da literatura galega. Vigo: Galaxia.
CARRÉ ALDAO, E. (1911) Literatura gallega. Barcelona: Maucci.
CRESPO POZO, J. S. (1997) Blasones y linajes de Galicia. A Coruña: Ediciones Boreal.
DURÁN, J. A. (1981): Crónicas 3. Entre la Mano Negra y el nacionalismo galleguista. Madrid: Akal
Editor.
FERNÁNDEZ CASANOVA, C. (1981) La Sociedad Económica de Amigos del País de Santiago en el
siglo XIX. Sada: Edicións do Castro. Cuadernos do Seminario de Sargadelos 36.
Vida e obra de Evaristo Martelo Paumán
Nº 8 | ADRA | 107
GONZÁLEZ SEOANE, E. X. (1994): “Concepcións do galego estándar nos gramáticos galegos do
século XIX”. Actas do XIX Congreso Internacional de Lingüística e Filoloxía Románicas.
Sección VI. Galego. Sección VII. Romania Nova. A Coruña: Fundación Pedro Barrié de la
Maza, Conde de Fenosa, vol. VI, pp. 75-88.
HERMIDA, C. (1992): Os precursores da normalización. Defensa e reivindicación da lingua galega
no Rexurdimento (1840-1891), Vigo: Edicións Xerais de Galicia.
MARTELO PAUMÁN, E. (1894) Líricas gallegas. A Coruña: Imprenta de Viúda de Ferrer e Hijo.
MARTELO PAUMÁN, E. (1896) “Los orígenes del gallego”. Revista Gallega 50: 4.
MARTELO PAUMÁN, E. (1900) “A D. Alfredo Brañas”. Revista Gallega 260: 1-2.
MARTELO PAUMÁN, E. (1922) Andeiro, poema histórico brigantino da Unión Ibérica (século XIV)
A Coruña: Imprenta de Zincke Hermanos.
MARTELO PAUMÁN, E. (1919) Landras e bayas: versos. A Coruña: Terra a Nosa!, suplemento de
El Noroeste, volume 15.
PIMENTA FERRO TAVARES, M. J. (1983) “A nobreza no reinado de D. Fernando e a sua actuação em 1383-1385”. Revista de História económica e social 12: 45-89.
RENERO, V. M. (1999) Diccionario del mundo celta. Madrid: Aldebarán.
RIVERA GARCÍA, Valentín (1896). “Los orígenes del gallego”. Revista Gallega: 48: 2.
Siglas
Andeiro, poema histórico brigantino da Unión Ibérica (século XIV), 1922, A Coruña: Imprenta de Zincke Hermanos.
LB
Landras e bayas, 1919, A Coruña: ¡Terra a Nosa!, suplemento de El Noroeste, volume 15.
LG
Líricas gallegas, 1894, A Coruña: Imprenta de Viúda de Ferrer e Hijo.
PIMS Poemas inéditos (manuscrito)
PS
Poemas soltos
PSMS Poemas soltos (manuscrito)
PLMS Poesías Líricas (manuscrito).
TA
Torres de Aviño
A
Nº 8 | ADRA | 109
O escultor Xosé Rivas e a iconografía
da Virxe do Carme mariñeira
Manuel Uxio García Barreiro
1. Procedencia da advocación á Virxe do Carme
Conforme amosa a tradición cristiá, as orixes da nai de Deus, na súa advocación como Virxe
do Carme, retrotraese á visión que tivo o profeta Elías, dende o cumio do israelita Monte Carmelo, dunha nube branca que emerxendo do mar elevábase cara ao ceo, segundo está salientado na
Biblia. Esta visión foi interpretada polos primitivos cristiáns como un compromiso divino vencellado a que Xesucristo ía nacer dunha muller sen pecado orixinal.
O topónimo Carmelo, procede da verba hebrea “karmel” que significa “xardín” e neste monte,
dende os comezos da cristiandade, xurdiron monxes anacoretas que logo constituíron unha comunidade destinada, preferentemente, a darlle culto á Virxe María.
A citada comunidade foi o xermolo da orde do Carmelo, coñecida tamén por “orde carmelita”
que no século XIII tivo un superior xeral chamado Simón Stock quen, despois de pasar seis anos
nun mosteiro erguido nos arredores do monte israelita, elixiu volver á súa terra inglesa diante do
perigo de que os mouros invadisen esa zona e destruísen o convento. Denantes de abandonar o
lugar, o superior tivo a derradeira xuntanza cos frades para loar á Virxe María, como “Estrela do
Mar”, pola causa da salientada visión do profeta Elías.
De acordo tamén coa tradición cristiá, estando Simón na súa terra británica, na data do 16 de
xullo de 1251, apareceulle a Virxe para doarlle un escapulario, baixo a promesa de que non irían ao
inferno os crentes que o levasen posto no intre de morrer. O escapulario que deriva da verba latina
“scapulae”, co significado de ombro, é unha especie de mandil, confeccionado con tela marrón, que
dispón dunha abertura para que por ela entre a cabeza de cada monxe carmelita, que a partir dese
ano íano vestir, cinguido ao peito e ás súas costas. Na parte dianteira leva gravado o escudo da orde
do Carmelo, formado por un monte rodeado de tres estrelas cunha cruz no cumio; o escudo tamén se
grava nun segundo modelo, máis cativo, que se elabora con dous cadros de tela, unidos por cordóns.
No 1322, cando descorreran 71 anos dende a entrega do escapulario, o papa Xoán XXII, semella que tivo outra aparición da Virxe para facerlle a promesa de que todas as persoas que finasen
co escapulario posto, ademais de non ir ao inferno, libraríanse do purgatorio no sábado seguinte
ao día de morrer.
A orde monástica dos carmelitas foi a encargada de espallar por todo o mundo cristián as devanditas devocións e promesas marianas, conseguindo por medio de estampas, imaxes da Virxe
Manuel E. García Barreiro
110 | ADRA | Nº 8
Baixorrelevo do retablo no que se encontraba
a imaxe anterior. Aparecen as tallas dun papa,
bispo, crego, frade, home e muller entre lapas
do purgatorio. Na actualidade descoñecese o
seu paradoiro
Imaxe da Virxe do Carme do século XVII,
restaurada recentemente, que formou parte
dun retablo da igrexa de San Martiño de
Moaña, dedicado ás “Ánimas do Purgatorio” e
que foi mandado desmontar polo párroco no
ano 1952
do Carme e sermóns que o pobo, daquela moi crente, entregarase a poñela en práctica co obxecto
de ir ao ceo con facilidade, logo de rematar a vida terrea.
No século XV a orde carmelita partiuse en dúas, a chamada dos“carmelitas calzados” e a dos
“carmelitas descalzos”; os impulsores desta última orde foron os grandes místicos, Santa Teresa
de Xesús e San Juan de la Cruz. No XVI, o papa Paulo V, que por proceder da orde carmelita continuou vestindo hábitos brancos, dando orixe a que seus sucesores tamén os adoptaran, fixou a
festa da Virxe do Carme na data do 16 de xullo, aniversario da súa aparición a San Simón Stock.
2. Primeiras imaxes da Virxe
A orde carmelita deseñou unha iconografía da Virxe do Carme doándolle un escapulario ao
seu santo, Simón Stock, e logo do Concilio de Trento, no século XVI, comezan a tallarse imaxes
dela enriba dunha nube de onde emerxen tres anxos, representando a visión do profeta Elías;
tamén se encontran nalgúns petos, ánimas ardendo no purgatorio que substitúen aos anxos e as
nubes, baixo o obxectivo de lembrar que a misión mais importante dela, era a de baleirar ese lugar
de tránsito cara ao ceo.
O escultor Xosé Rivas e a iconografía da Virxe do Carme mariñeira
Nº 8 | ADRA | 111
A iconografía sinalada, impúxose nas igrexas ao longo dese século e nos seguintes, debido á
propaganda que dela facía a orde carmelita e logo a franciscana, moi devota das chamadas “Benditas Ánimas” que se tallaron nos petos; nalgúns deles esculpíanse imaxes da Virxe do Carme,
San Francisco (fundador da orde) e San Antonio. Complementábanse as esmolas dos petos das
ánimas, coa venda dos hábitos franciscanos para amortallar os cadáveres das persoas podentes
que deste xeito, acadaban moitas indulxencias.
3. A Virxe do Carme vencellada aos homes do mar
Dende os inicios do cristianismo, os principais protectores da xente do mar foron: San Pedro,
San Telmo e a Virxe do Rosario; non obstante, en 1.784, o almirante que mandaba unha expedición organizada en Cartaxena para loitar contra os piratas alxerianos, impulsou entre os seus
mariñeiros o culto á Virxe do Carme, lembrando os escritos de San Simón Stock que relacionaban
o seu nome co de “Estrela do Mar” e tendo en conta que os astros axudaban moito á navegación
dese tempo.
A antedita devoción fíxose moi popular entre os mariños de guerra; tanto é así que o 19 de
abril de 1901, a raíña rexente, María Cristina, promulgou unha Real Orde proclamando á Virxe
do Carme patroa da Mariña de Guerra e o 28 de xuño dese mesmo ano declarou o 16 de xullo día
festivo para todas as xentes do mar.
Os mariños de toda España, con maioría de procedencia galega, tiñan a obriga de cantar nos
barcos, a Salve Marinera composta nesa época; ao chegar eles ás súas parroquias costeiras, convertéronse nos máis fieis propagadores da devoción á Virxe do Carme. Deste xeito comezouse a
honrala na dobre advocación de intercesora das ánimas e dos mariñeiros.
4. Nova iconografía da Virxe do Carmen, creada polo imaxineiro
compostelán Xosé Rivas Rodríguz e continuada polos seus fillos
Cos antecedentes expostos chégase á conclusión de que faltaba algún imaxineiro que dese
forma a unha nova iconografía mariana, destinada a relevar a súa relación coa xente do mar.
Entón, aparece o gran tallista compostelán Xosé Rivas Rodríguez, nado en 1.885 e falecido no
1950 aos 65 anos de idade, asociado en 1916 co cura párroco de Santa María de Cedeira, cuxa
maior obsesión era beneficiar ás familias de preto dun cento de mariñeiros, mortos nun horrible naufraxio.
Froito desa unión é a primeira imaxe mariñeira de Rivas, que realmente non representa a
Virxe do Carme, posto que leva un hábito azul liso, sen escapularios; isto débese a que foi entronizada na Igrexa Parroquial de Santa María de Cedeira, para substituír a antiga talla da patroa,
cuxa festa se celebraba cada 15 de agosto.
O motivo de que dita Virxe, que logo se chamou Nosa Señora do Mar, se representase por vez
primeira desta forma débese aos seguintes feitos:
•Nos comezos do século XX saíron dende a ría de Cedeira, cara ao mar aberto, varias traiñeiras
de remo e vela con sete mariñeiros en cada unha e cando chegaron ao seu destino, levantouse
unha forte tempestade que as afundiu todas.
112 | ADRA | Nº 8
Manuel E. García Barreiro
•Como é lóxico, a traxedia cebouse nunha
meirande parte das casas da parroquia e
con ela, as conseguintes secuelas de pobreza e fame.
•Nese tempo rexía a freguesía de Cedeira
un crego moi humano e caritativo que
empregou a súa vida e patrimonio na
axuda dos pais, viúvas e orfos da pobre
xente do mar e tan obsesionado estaba
con eses mesteres que unha noite soñou
que a Virxe María, baixaba do ceo para
recoller aos citados náufragos.
•Ese soño conmocionouno de tal maneira
que fixo unha viaxe a Santiago de Compostela, co obxecto de que un escultor da
época, que comezaba a ser coñecido, puidese facer un bosquexo que dera lugar a
unha nova imaxe mariana.
•Foi entón cando se encontra con Xosé
Rivas Rodríguez, que aínda estaba na
mocidade. Este, logo de escoitar con
Imaxe de Nosa Señora do Mar, entronizada en
atención o seu relato, confeccionou un
1917 na igrexa parroquial de Cedeira, nunha
esbozo que foi do agrado do cura quen,
composición fotográfica de Luís Barge, que se
pouco despois, asinou co escultor un
desprazou en barco ao lugar do naufraxio
contrato para tallar en madeira unha
Virxe con Neno, vestida toda de azul,
con manto claro, camiñando sobre as augas embravecidas do mar aberto para recoller
coa súa man dereita a un mariñeiro que, como todos desa época, ía equipado con traxe
de augas de tela, impermeabilizada con aceite de liñaza, e levaba na cabeza un gorro ou
“sueste” do mesmo material o cal, xunto con outros dous, tapados polas ondas estaban a
punto de afogarse.
•Esta nova imaxe foi transportada, no ano 1917, dende Santiago ao porto da Coruña, onde
estaba atracado un barco de vapor denominado Sotana; a bordo del navegou rumbo a Cedeira, na compaña doutros pesqueiros, nunha vistosa procesión marítima, preludio de moitas
outras que continúan celebrándose nas costas galegas.
•Ao chegar a Cedeira e non haber peirao daquela, o barco quedou varado na praia e alí mesmo, todo o pobo descalzo recolleuna para subila en procesión ata pousar na igrexa parroquial
e presidir o seu retablo maior.
Por facerse moi popular a devandita imaxe, algunhas parroquias costeiras de Galicia encargáronlle ao salientado imaxineiro outras parellas, pero xa na súa advocación de Virxe do Carme; é
O escultor Xosé Rivas e a iconografía da Virxe do Carme mariñeira
dicir, cambiando seu vestido azul polo hábito
marrón das carmelitas, co escapulario, tamén
marrón, no peito e o pequeno de cordóns nas
mans do neno Deus.
Dez anos mais tarde, en 1927, cando Xosé
Rivas tiña 42 anos de idade, en plena madureza artística, remata as magníficas imaxes da
Virxe doCarme Mariñeira que lle encargaron
dende as parroquias de Baiona e San Martiño
de Moaña.
Estas dúas imaxes, aínda cando hai algunha diferenza entre elas, son especialmente
esveltas e máis traballadas que a de Cedeira,
sobre todo a de Moaña, onde o artista realizou
un labor fino de policromía para que destaquen, sobre o escapulario grande e o hábito
marrón, filigranas estufadas enriba de láminas de ouro; logrou deste xeito que a imaxe
presente unha beleza e elegancia clásica á que
tamén contribúen as súas grandes dimensións, polo que se pode deducir que se trata
dunha meirande obra de imaxinaría relixiosa
do século XX. Este modelo iconográfico atópase tamén na igrexa da Poboa do Caramiñal e
nalgunhas outras.
Nº 8 | ADRA | 113
Imaxe da Virxe do Carme Mariñeira que se
venera na igrexa de San Martiño de Moaña
desde o ano 1927
5. Vida e demais obras de imaxinaría realizadas
por José Rivas e polos seus nove fillos
O grande escultor, D. Xosé Rivas Rodríguez, estudou na Escola de Artes e Oficios de Santiago
e no taller de escultura de Máximo Magariños e Ramón Nuñez; estableceuse pola súa conta no
ano 1909, con 24 anos de idade.
O seu primeiro taller montouno na Rúa do Vilar de Santiago e nel traballaron moitos discípulos que realizaron todo tipo de imaxes relixiosas e algunhas profanas para as igrexas de Santiago,
Pontevedra, Vigo, etc.
En 1926 esculpiu as imaxes para o desencravo de orixe medieval que aínda se representa na
citada igrexa matriz de Moaña: Cristo articulado, Virxe Dolorosa e unha urna. Por esa época tallou
tamén a imaxe do patrón desta parroquia, San Martiño.
Saíron tamén do seu taller os pasos d’A Piedade, o Bico de Xudas e a Burriña Nazarena, imaxes que saen en procesión durante a Semana Santa de Viveiro, así como o grupo do Calvario
realizado no ano 1943 para o antedita vila. Tamén realizou pasos da Oración do Horto para as
114 | ADRA | Nº 8
Manuel E. García Barreiro
Igrexas de San Nicolás da Coruña e a concatedral de Vigo. Recibiu igualmente encargos de
fóra de Galicia, construíndo un Cristo Xacente
con urna elevada por dous anxos para Daimiel
(Ciudad Real), en Castela A Mancha.
No ano 1934 trasladou o taller á rúa da Ensinanza 11, de Santiago de Compostela, continuando o seu labor creativo en compañía dos
seus fillos e discípulos e tallando máis imaxes
da Virxe do Carme Mariñeira que alternaba
con outras, como o Cristo do Amor Fermoso
de Vilagarcía, grupo da Milagrosa e San Xoán
Bosco de Bouzas, Virxe do Perpetuo Socorro
para a Igrexa de Sta. María de Pontevedra,
Paso da Caída do Señor e Ascensión da Virxe
da Concatedral de Vigo, etc.
A partir do ano da súa morte, 1950, os seus
nove fillos seguiron a tradición familiar, esculpindo máis imaxes do Carme coa mesma iconografía que deseñara o pai malia que, en ningún caso exactamente iguais a outras tallas.
Virxe do Carme de Laxe en procesión
En Galicia, outros imaxineiros imitaron
aos da familia Rivas, creando imaxes do mesmo estilo, polo que é común encontrar a iconografía da Virxe do Carme Mariñeira nun grande numero de freguesías da costa galega, fenómeno que non existe en ningún outro lugar de España.
Bibliografía
FERNÁNDEZ GARCÍA, M. Begoña (2000) La imaginería religiosa. Semana Santa de Viveiro. Lugo:
Deputación Provincial de Lugo.
RIVAS VARELA, A. Catálogo de escultura que ha realizado mi padre José Rivas para la ciudad de
Santiago de Compostela.
RIVAS SOILÁN, N. Biografía de mi abuelo José Rivas Rodríguez.
RIVAS SOILÁN, N. Álbum fotográfico con 10 esculturas de José Rivas Rodríguez.
O escultor Xosé Rivas e a iconografía da Virxe do Carme mariñeira
Nº 8 | ADRA | 115
Fontes documentais
Libros parroquiais de San Martiño de Moaña. Arquivo Diocesano de Santiago de Compostela.
Hemeroteca do xornal Faro de Vigo.
Conversas mantidas polo autor co máis novo dos fillos de José Rivas Rodríguez e co antigo fotógrafo e correspondente xornalístico de Cedeira, Luís Barge Díaz.
Nº 8 | ADRA | 117
A popularización do fonógrafo
en Galicia: 1878 - 1895
Xaime Fandiño Alonso, Zósimo López Pena, Henrique Neira Pereira
Equipo de investigación Canal Campus
Facultade de Ciencias da Comunicación. Universidade de Santiago de Compostela
E-mail: [email protected]
Web: www.canalcampus.es
Resumo. As innovacións tecnolóxicas na historia da
sociedade moderna tiveron un papel fundamental na
popularización da música. O rexistro e a reprodución
sonora a partir de soportes físicos, desde os primitivos
papeis encerados e os cilindros de estaño ou cera ata
os máis modernos formatos dixitais, axudou á difusión
de xéneros, composicións e artistas por todo o planeta.
Neste artigo ilustrarase cales foron as primeiras testemuñas da chegada do fonógrafo a Galicia: como este
invento entra polas cidades con porto de mar, sendo un
motivo de interese e sorpresa por parte da sociedade
acomodada e espallándose en poucos anos desde as
cidades ás vilas.
As pioneiras audicións públicas con reprodución mecánica de música son o precedente directo dos espazos
que hoxe, no século XXI, chamamos discotecas.
Palabras clave: Fonógrafo, música popular, reprodución musical mecánica, rexistro de son, Enrique Labarta Pose, Thomas Alva Edison
Nunha tarde de xullo de 1877, e nunha conversación do inventor estadounidense Thomas
Alva Edison cos seus axudantes, xurdiu a idea de trasladar a papel as vibracións transmitidas a
través do teléfono para logo poder reproducilas de novo (Stross 2013). No mesmo día prepararon
un dispositivo co que gravaron “Mary had a little lamb” (‘Mary tiña un añiño’) cun resultado regular pero que os animou a continuar experimentando, de maneira que cambiaron o papel normal
por papel de estaño que enrolaron nun cilindro. O fonógrafo, nome que finalmente lle puxeron,
foi presentado en público o 29 de novembro de 1877 e patentado o 19 de febreiro de 1878.
A primeira referencia a un fonógrafo na prensa galega1 é do 13 de febreiro de 1878, cando El
Diario de Santiago publica, na súa páxina 2, unha noticia datada en Ferrol o día 11 e procedente
probablemente do Diario del Ferrol. Di así a nota:
“Sabemos que nuestro apreciable amigo el ingeniero de la Armada Sr. Comerma, ha
encargado un fonografo aparato que ya conocen nuestros lectores por la descripcion
que de él se hizo en nuestro número del viernes.
Es muy posible que por esta circunstancia el fonografo sea conocido en Ferrol antes
que en todo el resto de España”.
1
A consulta está feita na prensa dixitalizada no portal da Biblioteca Dixital de Galicia Galiciana.
118 | ADRA | Nº 8
Xaime Fandiño Alonso, Zósimo López Pena, Henrique Neira Pereira
A descrición mencionada na noticia debeuse publicar o venres 8 de febreiro no diario ferrolán,
pois nas páxinas de El Diario de Santiago dese día non aparece. Con todo, o xornal compostelán si
publica o 15 de febreiro (páx. 1-2) un extenso artigo titulado “El fonógrafo”, baixo o epígrafe “Los
inventos del año 1877”, no que o describe así:
“Consiste en un cilindro sobre el que está arrollada una lámina de estaño y frente al
cual va colocada la membrana de un teléfono receptor solo que esta membrana lleva
un estilete cuya punta sumamente fina está casi tocando á la hoja del estaño.
El eje del cilindro colocado horizontalmente sobre dos soportes lleva un manubrio en
uno de sus extremos y éste labrado en rosca por el otro, de manera que haciéndolo girar
á la par que experimenta un movimiento de rotacion está sujeto á otro de traslacion.
Al recibir la membrana vibrante del teléfono adyacente, el esfuerzo producido por la
corriente eléctrica intermitente trasmitida desde el teléfono llamador á consecuencia
de la vibracion que éste experimenta al producirse un sonido sobre su boquilla, el
estilete de que hemos hablado se acerca ó separa del cilindro grabando una série de
señales en sentido helizoidal (toda vez que al hacer girar el cilindro avanza tambien
en la direccion de su eje) señales que nos recuerdan las marcadas en los telégrafos
impresores”.
O invento debeu facerse popular axiña, polo menos de nome, pois só na prensa dixitalizada
en Galiciana atopamos 192 referencias entre 1878 e 1895, ano este último no que encontramos
programas de audicións públicas no diario compostelán Gaceta de Galicia e que escollemos como
límite temporal do artigo por ser o ano no que os fonógrafos chegan por fin a vilas como Caldas
ou Vilagarcía.
É posible que desde 1878 ou 1879 puidera haber xa un primitivo fonógrafo en Ferrol como
anunciaba El Diario de Santiago, pois a revista La ilustración gallega y asturiana do 30 de agosto
de 1879 (p. 9) indica que o enxeñeiro catalán, pero afincado en Ferrol, Andrés Avelino Comerma
(Valls, Tarragona 1842-Ferrol 1917) “en los intervalos de reposo que le dejan sus tareas, ha dado
á conocer además el teléfono y el fonógrafo, y escrito notables artículos científicos en varios periódicos de España”. Sabemos que no 1878 unira cunha liña telefónica a Capitanía e o Arsenal de
Ferrol (Insua 2002), así que ben puido traer neses anos un fonógrafo.
Temos constancia de que xa o 12 de setembro de 1878 o Ateneo de Barcelona acolleu unha
audición pública na que varios artistas coma Rincón, Rovira ou Puigjaner realizaron gravacións.
Relátao, con ilustracións incluídas, o semanario madrileño La Academia, do 30 de outubro de
1878 (páx. 1-3).
O invento debeu facerse un oco rapidamente nos grandes centros culturais de Madrid e Barcelona, pois o diario compostelán Gaceta de Galicia publica, o 23 de febreiro de 1882 (p. 1), un
artigo de Eduardo Pascual y Cuéllar titulado “‘El fonógrafo” no que escribe sobre “ese aparato,
que funciona actualmente en uno de nuestros coliseos”, referíndose con seguridade á cidade de
Madrid.
A popularización do fonógrafo en Galicia: 1878 - 1895
Nº 8 | ADRA | 119
A Universidade de Santiago de Compostela, probablemente consciente do valor científico –
máis que social– do invento, adquiriu un no curso 1883-1884 para os estudos de ciencias (Sisto
1995). Probablemente é este mesmo fonógrafo o que aínda se conserva hoxe en día na Facultade
de Física (Sisto 2009), pois aseméllase aos primeiros modelos do aparello. Figura catalogado como
“Fonógrafo primordial de Edison” da segunda metade do século XIX, cunha base de 22 x 15 centímetros e unha altura de 17 centímetros.
A popularidade do fonógrafo continuou medrando e ata foi fonte de inspiración de creacións
literarias: o primeiro director de El Correo Gallego, Victorino Novo y García, publica na revista
Galicia moderna, da Habana, o 31 de xaneiro de 1886 (p. 3) un poema titulado “El Fonógrafo”
aínda que só se utiliza a palabra coma un símbolo de modernidade e como un símil da memoria.
O fonógrafo mellorado
En 1889 Edison presentou na Exposición Universal de París unha versión mellorada do seu
fonógrafo, e a partir deste ano aumenta a presenza do seu invento considerablemente. A inauguración foi o 6 de maio, e o diario compostelán Gaceta de Galicia, do día 8 indica (p.3):
“El fonógrafo Edison funcionó perfectamente repitiendo un discurso pronunciado por
Mr. Grevy, cuando era presidente de la república”.
Xa o 23 de agosto de 1890 atopamos o primeiro texto en galego onde se menciona o invento.
É no semanario de Lugo A Monteira, na que se publica (p. 5) unha recensión do libro Cousas d’as
mulleres, de Xesús Rodríguez López:
“N-as discriuciós, d’as qu’está ben abundant’o poema d’o Sr. Rodriguez López e n-os
diálogos, cheg’a poñerse a grande altura: a natureza é perfeutamente ritratada, e n-a
pruma d’o Sr. Rodriguez non parez sinón que hacharon as conversas d’os rapaces n-as
ruadas festas e romaxes, un verdadeiro fonógrafo, tal é a esautitú con que s’alcontran
copeadas”.
A Fundación Fernando Blanco de Lema, de Cee (A Coruña), posúe un fonógrafo que “foi mercado no curso 1890-91 en París, posiblemente na Casa G. Fontaine, na que se mercaron a maioría
das pezas do gabinete de física”, segundo nos explica o secretario da Fundación Fernando Blanco
de Lema e coordinador do Museo, Darío Areas Domínguez, quen ademais sinala que “a selección
dos aparellos a mercar posiblemente foi realizada por José Casares Gil, que foi mestre na Fundación xusto antes da compra dos aparellos”.
As audicións públicas deberon poñerse de moda a partir de 1893, pois o diario compostelán
Gaceta de Galicia, do 16 de setembro (p. 2) dese ano, indica:
“Los vigueses son los primeros que pueden apreciar en Galicia los adelantos del fonógrafo.
120 | ADRA | Nº 8
Xaime Fandiño Alonso, Zósimo López Pena, Henrique Neira Pereira
Fonógrafo. Imaxe cedida pola Fundación Fernando Blanco de Lema de Cee
Procedente de Chicago acaba de desembarcar en Vigo el norteamericano Mr. Shelton
y se dispone á exhi[bi]r hoy en el Café Méndez Núñez un fonógrafo de su propiedad.
Los concurrentes podrán oir canciones cubanas, las mas famosas composiciones de
música norte-americana ejecutados por bandas de 70 profesores.
El fonógrafo se instalará en el restaurante desde las cinco de la tarde hasta las doce
de la noche”.
Tamén había expectación en Santiago, pois o mesmo periódico sinala o día 23 de setembro
(p. 2): “Es probable que, después de permanecer en Vigo una corta temporada el propietario del
fonógrafo que alli se exhibe estos días, venga a presentarlo al público de esta ciudad”.
E o diario El Lucense, do 6 de decembro, anuncia (p.2):
“En el vapor correo María Cristina ha llegado á la Coruña D. Lorenzo Colis, procedente
de Chicago, el cual piensa exponer al público el fonógrafo americano, único que ha
salido hasta ahora de los talleres del célebre electricista Mr. Edisón.
Según noticias dentro de breves dias lo expondrá al público, cuyas audiciones serán
diarias”.
A popularización do fonógrafo en Galicia: 1878 - 1895
Nº 8 | ADRA | 121
A Gaceta de Galicia, do 22 de decembro de 1893
(p. 2), trae xa noticias concretas sobre gravacións na
Coruña.
Outro fonógrafo foi exposto desde o 15 de abril de
1894 na Coruña, no Cantón Grande 18 baixo, onde se
podía escoitar “una colección de discursos de eminentes hombres y piezas de música cantada y tocada por
los mejores artistas”, di a Gaceta de Galicia do 17 de
abril de 1894 (p.2). Estrader e Villoslada, promotores
das audicións da Coruña, tamén o levaron a Santiago,
indica a ‘Gaceta de Galicia’ do 19 de maio (p.2):
“FONÓGRAFO.- Después de haber sido
galantemente invitados por los señores
Estrader y Villoslada, dueños del aparato
fonográfico, que acaba de instalarse aquí,
Gaceta de Galicia, 22/12/1893 (p.2)
hemos tenido el gusto de escuchar el
numeroso repertorio que trae de música,
canto y recitado, de cuya agradabilísima
sesión familiar hemos salido tan bien
impresionados, que describir con justicia
la admiración que nos ha causado la fiel
reproducción de todos sus números, sería
imposible, puesto que aún viéndolo, no se
cree ni concibe hasta que grado ha podido
llegar la misteriosa conquista del saber
humano, por la privilegiada cabeza del
inmortal Edisón, autor de tan precioso y
delicado aparato.
No nos cansaremos de repetir y excitar al
público santiagués, que no desaproveche
la propicia ocasión que se nos presenta,
de admirar lo que nunca hemos visto, en la
seguridad que todos saldrán complacidos
y deseosos de volver.
La aceptación que este mismo aparato ha
tenido en la Coruña, donde ha sido visitado por la más alta sociedad, garantiza
y es el mejor elogio que podemos hacer
de él.
Gaceta de Galicia, 22/05/1894 (p.2)
122 | ADRA | Nº 8
Xaime Fandiño Alonso, Zósimo López Pena, Henrique Neira Pereira
La exhibición de esta maravilla en
Santiago, tenemos que agradecérsela
á varios entusiastas de esta ciudad,
amigos de los citados señores Estrader
y Villoslada, quienes la tienen instalado
definitivamente en el Cantón Grande de
la Coruña, y aquí en los bajos de la casa
del señor conde de Canillas en el Toral”.
A Gaceta de Galicia, do 22 de maio de 1894, recolle (p.2) a noticia dunha gravación feita en Santiago polo sexteto Curros durante as audicións na
cidade. Velaí a nota.
As audicións en Santiago duraron ata o 27 de
maio, segundo a Gaceta de Galicia di ese mesmo
día (p. 2). A experiencia de maio debeu funcionar
ben, pois o mesmo diario indica o 3 de xuño (p. 2):
“En las próximas fiestas del Apóstol tendrá ocasión
el público santiagués de volver á oir el fonógrafo
pues los propietarios de este maravilloso invento
tienen el propósito de visitar otra vez esta ciudad”.
E efectivamente o 19 de xullo nese xornal escríbese
Gaceta de Galicia, 11/01/1895 (p.2)
(p. 2): “En el Toral comienzan mañana las audiciones del fonógrafo”. En realidade deberon comezar
o día 21, tal como indica o exemplar consultado desa xornada (p. 2). O mesmo xornal o día 31
sinala (p. 2) que “Ha terminado en Santiago sus audiciones el fonógrafo, cuyos propietarios han
salido para la Coruña”.
Ferrol será o seguinte punto de exhibición. O día 6 de xuño a Gaceta de Galicia refire (p. 2)
que “Uno de estos días se exhibirá el fonógrafo en Ferrol” e o 14 do mesmo mes xa informa do
éxito (p. 2):
“En vista de la gran aceptación que ha tenido en Ferrol el Fonógrafo que exhiben los
señores Villoslada y Estrader han accedido estos á permanecer allí tres ó cuatro días más.
Dieron una audición en casa del cónsul inglés Sr. Antón, á la que asistieron varias
distinguidas damas y conocidos caballeros de la buena sociedad, que salieron complacidísimos del maravilloso aparato.
Parece que otras personas piensan imitar el ejemplo del Sr. Anton, organizando
análogos espectáculos.
Fueron los señores Villoslada y Estrader á casa de una señorita cuyos méritos musicales son muy elogiados con objeto de impresionar algunos cilindros del Fonógrafo
A popularización do fonógrafo en Galicia: 1878 - 1895
Nº 8 | ADRA | 123
con varios números cantados por dicha
señorita”.
O 28 de agosto de 1894 informa a Gaceta de Galicia (p.2) que “Ha llegado á Orense el señor Vega
con objeto de exhibir el fonógrafo”.
¿Novo modelo?
A Gaceta de Galicia do 10 de xaneiro de 1895
anuncia (p.2) a chegada a Santiago dun fonógrafo
do mesmo modelo mostrado por Edison na Exposición Universal de Chicago (1 de maio a 3 de outubro de 1893), que supoñemos sería un modelo
mellorado:
“El fonógrafo en Santiago. - Ha llegado
á esta población y se exhibirá dentro de
breves dias el maravilloso aparato del
célebre inventor norteamericano.
Gaceta de Galicia, 15/01/1895 (p.2)
Dicha máquina que es una verdadera
maravilla es la misma que fué presentada en la última Exposición de Chicago
y adquirida por dos periodistas gallegos
que son los que aqui la presentarán al
público.
Mañana darán una audición á la prensa
y para entonces nos reservamos el
juicio que el aparato nos merezca”.
O mesmo diario publica o 11 de xaneiro (p.2) o
primeiro programa de audicións:
Non sabemos se realmente chegaron a empezar
Gaceta de Galicia, 17/01/1895 (p.2)
as audicións o 11 de xaneiro, pois a Gaceta de Galicia do día 13 informa (p. 2) que “Tampoco ayer
pudo exhibirse el fonógrafo, un propietario se halla enfermo y defirió la inauguración de las
audiciones hasta hoy á las cinco de la tarde”.
En todo caso parece que si houbo exhibicións eses días, pois a Gaceta de Galicia publica un
novo programa o 15 de xaneiro (p. 2) e outro o 17 de xaneiro (p. 2).
Coa finalidade de conseguir máis clientela, o exhibidor do fonógrafo en Santiago encargoulle
a un rapaz repartidor de periódicos a distribución de 3.000 programas pola cidade, pero este “en
124 | ADRA | Nº 8
Xaime Fandiño Alonso, Zósimo López Pena, Henrique Neira Pereira
vez de repartir los prospectos, los vendió a un tendero de comestibles de San Benito”, lemos na
Gaceta de Galicia do 18 de xaneiro (p. 1). Así, tivo que ampliar ata o 20 de xaneiro a súa estadía
no local da Rúa do Vilar 62. Indica o xornal que cobraba dous reais (50 céntimos de peseta) por
ver o fonógrafo funcionando, aínda que o mesmo 20 de xaneiro anuncia rebaixa de prezos, pero
sen indicar cal sería o novo importe.
E por fin temos noticia da exhibición dun fonógrafo fóra dunha cidade. A Gaceta de Galicia,
do 22 de xaneiro (p. 2), sinala que:
“El propietario del fonógrafo señor Labarta salió para Pontevedra. Dentro de breves
días, tan pronto llegue la escuadra inglesa á Villagarcía, instalara el fonógrafo en una
lancha al costado de los buques ingleses y allí entre cielo y agua, dará audiciones
fonográficas.
Es mucho Labarta, el amigo Enrique”.
El Regional de Lugo sinala o 4 de febreiro (p. 2) que “Ha llegado á Tuy el Sr. Labarta con su fonógrafo, que exhibirá cuatro noches”, pero cremos que é un erro e debería poñer Vilagarcía, pois
a Gaceta de Galicia, do día 6, achega un texto asinado por Fígaro o día 5 na vila arousá, indicando:
“Hoy sale para Caldas el chispeante poeta Enrique Labarta Pose á donde va á exhibir el fonógrafo
Edissón, después de haberlo dado á conocer en Villagarcía”.
Labarta continuou a súa xira, pois na Gaceta de Galicia do 19 de setembro (p. 3) anúnciase que
“está dando audiciones del fonógrafo, en el café Méndez Núñez de Vigo”.
Para o 18 de outubro atopamos un anuncio no diario El Regional de Lugo (p.3) no que aparecía
o seguinte reclamo:
¡Atención!
Por uno ó dos reales, nadie deje de admirar el invento del siglo XIX, el fonógrafo de
Edison.
Desde las ocho de la noche hasta las once. Interior del café Méndez-Núñez.
No mesmo día outro diario de Lugo, o vespertino El Eco de Galicia publica (p. 3):
“El fonógrafo del moreno Anacleto hállase ya arreglado y á disposición del público.
Las personas que deseen oirlo pueden pasar por el café Mendez-Nuñez, desde las diez
de la mañana en adelante, en la seguridad de que quedarán agradablemente sorprendidas”.
¿Que se conserva da época?
O fonógrafo foi superado finalmente polo gramófono logo da época que analizamos, pois este
último permitía realizar copias masivas das gravacións cun sistema máis barato, de xeito que o
A popularización do fonógrafo en Galicia: 1878 - 1895
Nº 8 | ADRA | 125
seu antecesor foi quedando anticuado, aínda que iso non impediu que se editara música galega
en cilindro por parte dalgunhas discográficas.
Na Biblioteca Digital Hispánica (http://bdh.bne.es) da Biblioteca Nacional de España hai xa
dixitalizadas 305 pezas musicais que orixinalmente foron gravadas en cilindros de cera, aínda
que posteriores ao período que estudamos. Relacionadas con Galicia podemos citar, e mesmo
escoitalas a través da web:
•“Tango del Ferrol”, peza interpretada en castelán polos artistas flamencos Antonio Pozo “El
Mochuelo” e Joaquín Rodríguez “El Hijo del Ciego”, e datada entre 1897 e 1900 pola BNE. Na
web Rate Your Music indícase como data de edición desa peza –sen indicar o tipo de soporte– 1897 e como selo editor Viuda de Aramburo (Fery 2013).
•“Muñeira”, con letra en galego e da autoría do Sr. Campos e editada en 1902 en Madrid por
La Fonográfica Madrileña.
Sabemos que houbo máis cilindros comerciais de música de tema galego, pois por exemplo o
investigador Ramom Pinheiro, escribindo sobre a música galega en Cuba indica:
“La popularización de ‘Un adiós a Mariquiña’ fue tal que resultó seleccionada junto a la
‘Alborada gallega’ de Veiga para ser los dos primeros temas gallegos impresionados
para su comercialización por la casa de cilindros Hugens y Acosta de Madrid en 1900”
(Pinheiro 2008).
O blog de Ouvirmos cita outras dúas pezas, “Meus amores” e “La meiga” (Ouvirmos 2012).
Sobre outras gravacións da época, di Afonso Vázquez-Monxardín (2004):
“Algún fonógrafo de Edison chegou a Galicia; un entre os fondos dun dos introductores da fotografía, José Pacheco en Ourense, e existe unha colección de cilindros na
Coruña. Gravado aquí, que saibamos existe un de “Aires Gallegos de Tafall ó violín”, que
segundo noticias –aínda que non demos con el– se conservaba no antigo seminario de
Santiago”.
En canto aos reprodutores, o máis antigo dos que se conservan en Galicia é posiblemente un
fonógrafo dos primeiros modelos que fabricou a factoría Edison, que expón o Museo Nacional de
Ciencia e Tecnoloxía (MUNCYT) da Coruña. Probablemente data de 1878, pois leva o número de
serie 21 e o museo considérao “un dos máis antigos do mundo” (MUNCYT, 2013).
Así mesmo, conta con un a Facultade de Física da Universidade de Santiago de Compostela
(1883-1884), e teñen cadanseu a Fundación Fernando Blanco de Lema en Cee (1890-1891) e o Instituto Lucus Augusti de Lugo, do que descoñecemos a data de chegada (Espazos Sonoros 2013).
Finalmente, en webs de poxas e vendas de antigüidades atopamos referencias de catro fonógrafos e cilindros de cera con gravacións de finais do XIX e principios do XX que se ofertaron
nos últimos cinco anos na Coruña e Pontevedra, polo que é posible que eses e outros continúen
en mans privadas.
126 | ADRA | Nº 8
Xaime Fandiño Alonso, Zósimo López Pena, Henrique Neira Pereira
O fonógrafo como impulsor dun concepto analóxico innovador de
rexistro e reprodución para a produción musical do século XX
A gravación mecánica analóxica que o fonógrafo popularizou é o precedente da estandarización
da industria da gravación de son, que aínda hoxe coñecemos como industria fonográfica. Este primitivo dispositivo rexistraba o material sonoro dun modo puramente mecánico sobre un soporte
convencional, como un cilindro de estaño ou de cera, accionándose a través dunha manivela e provisto dunha agulla que era quen de esculpir nesa base maleable as ondas sonoras.
Foi coa introdución da gravación magnética cando comezou a desenvolverse unha industria que,
denominada discográfica, chega ata os nosos días. A gravación en cinta magnética permitiu tanto o
lanzamento como a estandarización da industria discográfica e quizais na honra deste precursor, é
denominada tamén fonográfica. O fonógrafo deu paso anos despois a novos aparellos de tecnoloxía
magnética moito máis complexos que mudarían para sempre a forma de producir e consumir a
música e abrirían un mercado apoiado na creación, que non tiñan parangón ata ese momento na
historia da execución e o consumo musical.
A industria do nacente cinematógrafo aproveitou a tecnoloxía do rexistro de son para consolidar
o acto fílmico como un totum indisoluble, condensando a imaxe e o son como parte biunívoca da
narrativa expresada no celuloide.
Ben utilizando sistemas de equipamento estáticos e de grandes dimensións nos estudios, como
modelos de rexistro portátiles –tales como o estandarizado gravador Nagra de cinta de 1/4”–, con estes
dispositivos a produción cinematográfica dotouse da posibilidade de rexistrar os diálogos dos actores e
actrices no set de produción, os efectos ambientais e especiais (roomtone, wildtrack...), e a incursión do
Foley (presenzas e efectos de sala) que, unidos á creación de músicas orixinais producidas en estudios
ad hoc, cambiarían no espectador a percepción do mundo do celuloide desde a óptica sonora.
A partir dese momento o rexistro efectúase, ata a incursión dixital moi avanzados os anos noventa do século XX, sobre un soporte secuencial que iría adquirindo a posibilidade de gravación
magnética multipista (multitrack). Unha facilidade pola que a través da habilitación de diferentes
pistas do magnetófono, os músicos poden poñer en reprodución as xa rexistradas escoitando a información contida nelas, e posteriormente rexistrar outro sinal novo, en sincronía cos demais, sen
estragar as anteriores gravacións.
Este evento modificou toda a industria do disco. Neste contexto, a tecnoloxía multitrack analóxica para a gravación dos másteres discográficos non fixo máis que medrar. As cintas de rexistro
dos estudos profesionais foron aumentando de tamaño ata chegar ás dúas polgadas para darlles
cabida a máis cabezas gravadoras e reprodutoras que achegaron a capacidade de facer moitos máis
rexistros e reproducións simultáneas e sincrónicas. Toda a produción musical realizada en estudo
está baseada neste proceso. Das catro primeiras pistas simultáneas coas que gravaban os primeiros
The Beatles ás vinte e catro pistas do “Bohemian Rhapsody” dos Queen, hai toda unha evolución nas
posibilidades técnicas e artísticas nun mundo electromecánico e analóxico.
Durante todo este tempo o material rexistrado, despois de sufrir un proceso de mesturado de
cada unha das pistas en relación coas outras –coa finalidade de obter un produto artístico onde o
todo supón un valor engadido maior que a suma das partes–, ía parar a un soporte diferente tanto
A popularización do fonógrafo en Galicia: 1878 - 1895
Nº 8 | ADRA | 127
no seu aspecto físico como conceptual: un vinilo de forma circular deseñado para a reprodución
infinita do material rexistrado nel a través duns sucos físicos pero sen posibilidade de copia desde
os aparellos reprodutores. Esta tecnoloxía mantívose así a salvo de calquera imitación ou copia nun
mercado, o discográfico, que viviu ignorando como podería ser o ocaso do seu negocio.
Os albores da dixitalización viñeron acompañados dun modelo de soporte comercial de distribución musical denominado Compact Disc (CD), un prototipo esteticamente similar ao vinilo aínda que
máis diminuto nas súas dimensións físicas e baseado na súa reprodución na mesma filosofía que o seu
predecesor: a rotación física sobre un eixo. Se ben no vinilo as pegadas onde se incrustaba a información eran físicas e lidas por un fonocaptor en forma de agulla, agora eran dixitais e analizadas por un
punteiro láser. Pero a filosofía de fondo era coincidente: algo circular que impulsado por un motor rota
para facilitar a lectura cara a un transdutor que decodifica a información contida no soporte.
En calquera caso, a industria da copia seguiu inmune durante longo tempo excepto pola aparición da cinta cassette a mediados dos sesenta do século XX. Aínda que permitía realizar unha copia
física a partir do vinilo, a súa calidade era moi inferior polas limitacións do propio formato. Esa deficiencia tecnolóxica mantivo a industria tranquila e mesmo foi quen de xerar un modelo de negocio
secundario baseado na distribución de títulos en soporte cassette, sobre todo destinados a consumo
musical nos automóbiles, pois este era naquel momento o único formato comercial estable para a
reprodución de cancións en movemento.
Sony fixo, a través do lanzamento ao mercado do walkman, que os anos oitenta se converteran nun
símbolo do consumo musical persoal e individualizado. Un equipo diminuto, baseado na tecnoloxía
da cassette acababa de dar un novo xiro á industria. Este soporte de cinta enlatada nunha especie de
cartucheira plástica, unido á súa posibilidade de copia desde un orixinal en vinilo, pasaba a converterse
agora nunha icona respecto da forma individualizada dos máis novos de consumir a música.
Só tivo que cambiar uns anos máis tarde a tecnoloxía, para que o soporte en cinta deste dispositivo de escoita móbil fora reemprazado de inmediato por un elemento máis sólido e con tecnoloxía
dixital, o CD. Con estes dispositivos nace unha nova cultura de consumo musical personalizada que
xa non terá retorno.
A aparición das primeiras gravadoras de CD supuxeron un cambio de rumbo sobre todo o que
sucedera ata o momento. A posibilidade de copia sen degradación sobre a fonte orixinal revelouse
como o principal patrimonio do novo mundo dixital e isto cambiou toda a industria, que ata o momento estaba baseada na propiedade exclusiva de activos masterizados nun soporte único e exclusivo. No novo mundo dixital, a diferenza entre orixinal e copia, que no pasado marcaba quen tiña a
posesión da arte primixenia, era agora indetectable.
Chegamos así a un modelo de rexistro e reprodución moito máis amable, accesible, democrático,
de característica prosumer, que evolucionou cara a outros soportes relacionados co contorno informático, os discos duros (HD) ou os novos dispositivos de almacenaxe, ben en estado sólido ou en
rede, capaces de gardar e albergar arquivos sonoros en diferentes formatos e calidades.
A irrupción de novas plataformas a través da rede Internet mudou para sempre o rumbo
dunha industria musical baseada na propiedade exclusiva da xestión do talento a través da distribución local ou planetaria das copias dos rexistros efectuados nos estudos de gravación e dis-
128 | ADRA | Nº 8
Xaime Fandiño Alonso, Zósimo López Pena, Henrique Neira Pereira
tribuídos a través dun oligopolio limitado de selos discográficos. As grandes compañías deste
armazón, inmersas nun modelo produtivo analóxico e garantido a través de varias xeracións, non
foron quen de visualizar e adiantarse a unha mutación que ía máis alá dunha transformación
unicamente tecnolóxica e que se desmembrou nun cambio de paradigma sen volta atrás.
Un novo espazo no que os soportes que ata o de agora contiñan o rexistro do acto sonoro,
pasaron de estaren fixados sobre dispositivos físicos relacionados con átomos e moléculas a algo
máis inerte, volátil e de difícil control como son os bits de información contidos nun arquivo capaz de viaxar pola rede fóra de control e sen saber de países, contornos económicos ou alfándegas.
Moi lonxe de todo isto queda aquel modelo tecnolóxico aquí analizado chamado fonógrafo,
no seu momento non moi disruptor coas tecnoloxías precedentes –pois como sabemos os seus
inicios foron puramente mecánicos–, pero que foi quen de iniciar unha senda para darlle paso á
posterior tecnoloxía magnética de rexistro e reprodución do son que cambiaría para sempre as
formas editoriais e os procesos de produción musical do século pasado.
A chegada do fonógrafo a Galicia
Data
Lugar
Feitos máis salientables
13/feb/1878
Ferrol
O enxeñeiro Andrés Avelino Comerma encarga un fonógrafo
1882/1883
Santiago
Compra dun fonógrafo para a Universidade de Santiago de
Compostela
1890/1891
Cee
Compra dun fonógrafo para a Fundación Fernando Blanco
16/set/1893
Vigo
Anuncian a exhibición pública dun fonógrafo no Café Méndez
Núñez
06/dec/1893
A Coruña
Anuncian audicións públicas diarias na Coruña
22/dec/1893
A Coruña
O Orfeón El Eco grava na Coruña as pezas “a Alborada”, “¿Que
ten ó mozo?”, “Melodia gallega” e “Pepita”
22/mai/1894
Santiago
Audición no Círculo Mercantil e gravación dunha muiñeira do
señor Curros interpretada polo sexteto Curros
xuñ/1894
Ferrol
Audición na casa do cónsul inglés e gravación na casa dunha
artista
28/ago/1894
Ourense
Anúnciase a chegada dun fonógrafo para exhibicións
11 a 20/xan/1895 Santiago
Anuncian audicións públicas dun fonógrafo, con pezas e
composicións galegas como:
– “¿Veñen eses cartos?” de Enrique Labarta Pose
– “Canción gallega”
– “Alalá, cantado por cuatro labradores gallegos”
– “¡Quiero ser gallo”', soneto humorístico dun poeta galego
22/xan/1895
Vilagarcía
Anuncian próximas audicións públicas na vila, coa chegada dos
barcos ingleses
05/feb/1895
Caldas de Reis Anuncian próximas audicións públicas na vila
18/out/1895
Lugo
Anuncian audicións públicas na cidade
1897
Madrid
Edición da gravación da peza flamenca “Tango del Ferrol”
1900
Madrid
Edición das gravacións “Un adiós a Mariquiña”' e “Alborada
Gallega”'
1902
Madrid
Edición da gravación “Muñeira” do señor Campos
A popularización do fonógrafo en Galicia: 1878 - 1895
Nº 8 | ADRA | 129
Bibliografía
INSUA CABANAS, M. (2002) El Real Hospital de Nuestra Señora de los Dolores de Ferrol. A Coruña: Universidade da Coruña.
NOVO Y GARCÍA, V. (1886) “El Fonógrafo”. Galicia moderna: Semanario de Intereses Generales,
31/01/1886, A Habana, nº 40. Páx. 3. Consultado en Alonso Girgado, Luís, dir. (2002) Galicia Moderna (A Habana, 1885-1890): Semanario de Intereses Generales. Santiago de Compostela. Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades. Ed. Facsímil (Recurso electrónico).
PINHEIRO ALMUINHA, R. (2008). A La Habana quiero ir. Los gallegos en la música de Cuba.
Santiago de Compostela: Sotelo Blanco Edicións.
SISTO EDREIRA, R. (1995). “Los gabinetes científicos. El gabinete de física”. Gallaecia Fulget:
(1495-1995). Cinco séculos de historia universitaria. Santiago de Compostela: Universidade
de Santiago de Compostela.
SISTO EDREIRA, R. e LOSADA SANMARTÍN, Mª L. (2009). Historia da Física na Universidade de
Santiago de Compostela. Santiago de Compostela, Universidade de Santiago de Compostela, Servizo de Publicacións e Intercambio Científico.
VÁZQUEZ-MONXARDÍN FERNÁNDEZ, A. (2004) “Arquivo Sonoro: Para que as palabras non as
leve o vento”. A Lingua Galega: Historia e Actualidade. Actas do I Congreso Internacional
(Santiago de Compostela, 16-20 de septiembre de 1996). Santiago de Compostela: Consello
da Cultura Galega, Instituto da Lingua Galega, vol. 2, pp. 688-689.
Recursos na web
ESPAZOS SONOROS (2013). “Visita guiada aos gabinetes científicos do IES Lucus Augusti”. En:
Espazos Sonoros. Visitas guiadas, 14/10/2013 [en liña], consultada a 14/10/2013:
<http://espazossonoros.org/programacion-2013/outras-actividades/conece-o-teu-patrimonio/visitas-guiadas.html>
FERY (2013). Tango del Ferrol. Rate Your Music, 14/10/2013 [en liña], consultada a 14/10/2013:
<http://rateyourmusic.com/release/single/antonio_pozo_el_mochuelo/tango_del_ferrol>
MUNCYT (2013). Fonógrafo “Tin-Foil”. En: Exposiciones MUNCYT Coruña, Sala Patrimonio,
Fonógrafo “Tin-Foil”, 14/10/2013 [en liña], consultada a 14/10/2013:
<http://www.muncyt.es/portal/site/MUNCYT>
OUVIRMOS. Cilindros de cera galegos. 1902. 13/12/2012 [en liña], consultada a 14/10/2013:
<http://ouvirmos.com/web/2012/12/cilindros-de-cera-galegos-1902>
STROSS, Randall. “The Incredible Talking Machine”. Time, 23/06/2010, [en liña] consultada a
14/10/2013:
<http://content.time.com/time/specials/packages/article/0,28804,1999143_1999210_1999211,00.
html>
Nº 8 | ADRA | 131
Organizacións feministas en Galicia. Unha
proposta de memoria e documentación
Mariam Mariño Costales
Técnica da Comisión de Igualdade do CCG
Carmen Pérez Pais
Membro da Comisión de Igualdade do CCG, UDC
Presentación
Nas páxinas que seguen preséntase a colección especial Recuperación da Documentación e
Memoria do Movemento Feminista Organizado en Galicia (MFOG) promovida polo Consello da
Cultura Galega (CCG) desde mediados de 2005 seguindo as liñas de traballo activadas pola súa
Comisión de Igualdade.
A proposta toma corpo na medida en que a Comisión de Igualdade constata que un dos
ámbitos de actividade das mulleres nos que as investigacións feministas e/ou de xénero se
están a desenvolver con maior lentitude en Galicia é o que se ocupa da presenza das mulleres nos diferentes movementos sociais e culturais; e que, precisamente as posibilidades
de documentarse son máis dificultosas e escasas cando se trata de acceder a información
relacionada coa historia de grupos e colectivos feministas con actividade en Galicia, sendo
moitos deles descoñecidos. Neste sentido, para a Comisión de Igualdade do CCG, a recuperación de fondos e a memoria do movemento feminista de terceira onda emerxe como unha
tarefa a desenvolver con certa urxencia e cunha planificación axustada. Sobre esta base
desenvolveu unha proposta de traballo encamiñada á reunificación parcial, conservación,
posta en valor e difusión da documentación e materiais xerados por diferentes grupos e
colectivos identificados co feminismo e que desenvolveron e/ou seguen a desenvolver a súa
actividade en Galicia.
Na formulación da proposta se conxugan a experiencia, as redes de contacto das membros que
compoñen a Comisión de Igualdade e as propias redes de relacións xeradas en torno á Comisión
de Igualdade do CCG na medida en que toman corpo o conxunto das súas liñas de actuación.
Estas, tanto si son articuladas para ser aplicadas dentro da institución, coma si teñen un carácter
máis visible e público, precisan dun coñecemento e actualización constante de bibliografía e documentación.
O Consello da Cultura Galega e a Comisión de Igualdade
O Consello da Cultura Galega (CCG) foi creado conforme ao artigo 32 do Estatuto de Autonomía de Galicia. Cun carácter de órgano asesor e consultivo, correspóndelle asesorar aos
poderes da Comunidade Autónoma na defensa e promoción dos valores culturais do pobo
132 | ADRA | Nº 8
Mariam Mariño Costales, Carmen Pérez Pais
galego e elevar informes e propostas a aqueles con este fin1. Para isto o CCG foise dotando
de distintas Seccións, Arquivos e Comisións Técnicas que dispoñen de instrumentos que
posibilitan a intervención no ámbito cultural na súa globalidade. Máis en concreto, a actual
Comisión de Igualdade desta institución, creada o 12 de xuño de 2007, dá continuidade á liña
de traballo encetada na institución pola Comisión Técnica de Xénero desde o 24 de febreiro
de 2005.
En liñas xerais, as propostas da Comisión de Igualdade (antes de Xénero) do CCG parten dos
seguintes presupostos:
1-Os estudos sobre mulleres, feministas e/ou de xénero, requiren dunha exhaustiva identificación e localización de fontes que faciliten o seu desenvolvemento.
2-A invisibilización das mulleres como tais na maioría das fontes (bibliográficas, arquivísticas,
etc.) dificulta a identificación de materiais relacionados con elas.
3-A constatación dunha dispersión de información sobre traballos, estudos, materiais relacionados coas perspectivas de análise de xénero, mulleres e feministas.
Tendo en conta que esta situación, tiña e ten que ver en grande medida coa inexistencia dun
arquivo ou centro de documentación específico e con que nos arquivos, bibliotecas e centros de
documentación existentes normalmente non se atopan indicacións axeitadas que acheguen e faciliten o acceso a datos, as propostas da Comisión teñen o obxectivo de alertar sobre estas carencias,
marcando prazos de avaliación a curto, medio e longo prazo acordes coas necesidades de cada
momento. A base fundamental das súas actuacións consisten en visibilizar e promover a presenza
e achegas das mulleres á cultura galega dentro e fora da propia institución.
Liñas de acción da Comisión de Igualdade
A nivel interno e desde os seus inicios en 2005, a Comisión trata de que o CCG asuma e
poña en marcha vías e medidas que poñan en valor as contribucións das mulleres e dos estudos feministas e/ou de xénero e se adapte á lexislación vixente nesta materia. Neste sentido,
dá corpo a recomendacións e vías de transversalización da perspectiva de xénero2 aplicables
ás diferentes actividades, achegas e traballos promovidos polas Seccións, Arquivos e Plenario
do propio CCG.
A Comisión de Igualdade ademais, asume, desenvolve e fai propostas aplicables a actividades
realizadas ou promovidas polo CCG. Así, realiza tarefas de atención, asesoramento e presentación de informes, propostas e recomendacións aos poderes da Comunidade Autónoma Galega
e, intervén en propostas e recomendación elaboradas conxuntamente coas seccións, comisións e
arquivos da propia institución.
1
Para máis información sobre o Consello da Cultura Galega, recoméndase visitar a súa web: <http://www.consellodacultura.org>
2 Entendendo que xénero remite “á organización social das relacións entre sexos” e as súas especificidades históricas, culturais, sociais, étnicas, de clase; que este enfoque non é reducible á ecuación xénero= muller, nin
a simple descrición do que fan as mulleres; que aglutina unha parte importante das investigacións actuais, e
que, constitúe a base sobre a que as institucións elaboran programas e medidas para corrixir as desigualdades
entre sexos.
Organizacións feministas en Galicia. Unha proposta de memoria e documentación
Nº 8 | ADRA | 133
Outra das súas liñas de actuación abertas en 2005 dentro do CCG, centrouse na Biblioteca da
propia institución. Presentaba eivas que levaron a tomar a decisión de abrir unha nova sección
temática, incrementando mediante merca ou doazóns de diferentes persoas e entidades, os volumes referidos á produción de mulleres en publicacións individuais e colectivas, á crítica feminista
e/ou de xénero e a materiais que falen da vida das mulleres en xeral e, máis en concreto, galegas.
Ademais, puxéronse en marcha tarefas de baleirado de publicacións útiles para as propostas a
desenvolver a curto, medio e longo prazo.
Noutra liña de actuación e asumindo as competencias do CCG, a Comisión presta atención
a peticións e consultas externas. Estas, a máis de pór de manifesto a existencia dunha crecente
demanda de materiais relacionados coas mulleres e os estudos de xénero e/ou feministas, están
servindo polo xeral, a diferentes institucións e colectivos como base para a realización de exposicións e publicacións sobre mulleres. A atención en sala comezase a desenvolver en 2006 respondendo ás solicitudes de profesorado e investigadoras e investigadores.
Considerando as posibilidades ofrecidas polas TIC, e o incremento de recursos de información fornecidos pola Internet con diferentes finalidades (investigación, docencia, administración, sanidade, divulgación, etc.), o dia 2 de decembro de 2005 a Comisión de Igualdade presenta o Álbum de mulleres dispoñible en <http://www.culturagalega.org/album>. Na actualidade
configurase como un particular centro de documentación dixital que pode ser empregado como
fonte de referencias informativas básicas e tamén como ferramenta de traballo no ensino ou
en ámbitos de investigación. A súa dinámica contribúe a configurar unha ampla rede de contactos. Une os esforzos de especialistas, achegas de amizades, familiares, estudosas e estudosos
das cuestións propostas, editoriais, revistas, librerías, organismos e institucións posuidoras de
materiais.
A organización de xornadas, encontros e ciclos inícianse pola Comisión de Igualdade no ano
2007. Para máis información sobre elas pódense visitar os seguintes vínculos:
<http://www.culturagalega.org/album/xornadas.php>
<http://www.consellodacultura.org/mediateca/arquivo.php?tipo=6>
Recuperación da documentación e memoria do
movemento feminista organizado en Galicia
A Comisión de Igualdade pon en marcha a partir de xullo de 2005, unha outra liña de traballo
encamiñada a avaliar as posibilidades de recuperación dos materiais producidos por grupos e
colectivos feministas en Galicia desde os anos sesenta do século XX. Desde entón son moitos os
grupos e colectivos de mulleres autónomos e en organizacións mixtas que apareceron e desapareceron ao longo dos anos ata a actualidade creando materiais de diferente tipoloxía e carácter.
A importancia destes materiais é indiscutible, mais, en Galicia a bibliografía era escasa, a documentación estaba dispersa ou con frecuencia desaparecida ou en estado ruinoso porque, tal e
como se puido comprobar en 2005, non se tiña consolidado iniciativa algunha encamiñada á súa
compilación e posta en valor. No que segue preséntase o proceso desenvolvido ata o de agora pola
Comisión de Igualdade coa intención de que iso sexa posible.
134 | ADRA | Nº 8
Mariam Mariño Costales, Carmen Pérez Pais
Primeira fase, 2005-2008
No ano 2005, a Executiva do Consello da Cultura Galega, aproba a primeira fase do proxecto.
Partíase da idea de que en Galicia non se tiña consolidado ningún proxecto destas características.
Nesta situación, decídese comezar a avaliar esa intuición e as posibilidades de recuperación de
fondos documentais e materiais obxecto de interese. As canles abertas pola rede de relacións e
contactos xeradas nas actividades desenvolvidas pola Comisión de Igualdade do CCG son un importante punto de partida.
Deuse paso a tarefas para a identificación de organizacións, grupos e colectivos feministas con
actividade en Galicia. Era necesario realizar pescudas que posibilitasen coñecer os materiais xerados polas actividades das mulleres implicadas neles e, a localización e o estado dos mesmos. Para
isto se trazaron dous obxectivos prioritarios: a Busca, identificación, localización, compilación e
estudo de bibliografía relacionada co MFOG e de publicacións periódicas feministas; e, a toma de
contacto e obtención de información sobre a localización dos documentos e materiais producidos
por grupos e colectivos con actividade en Galicia
Ambos obxectivos se complementan no proceso de compilación bibliográfica, documental e
de publicacións periódicas feministas aberto pola Comisión de Igualdade do CCG na Biblioteca
da institución. Considérase que son un punto de partida axeitado para a realización do conxunto
das liñas de traballo encetadas pola Comisión, ao se presentar como unha boa fonte de datos. Un
mellor aproveitamento dos fondos bibliográficos e hemerográficos, levou a iniciar un proceso
de baleirado dos xa existentes que seguiu e sigue a ser aplicado a os novos títulos adquiridos ou
recibidos a través de doazóns voluntarias.
Na posta en marcha de contactos para a obtención de información sobre os arquivos de grupos,
colectivos e organizacións do MF, o empregue das referencias e referentes da rede de relacións da
Comisión de Igualdade do CCG ocupa un lugar destacado. As membros desta Comisión proporcionaron datos de mulleres que posiblemente conserven materiais a título persoal nos seus arquivos e,
nos casos nos que elas propias son as conservadoras, realizan polo xeral unha doazón voluntaria de
materiais para o proxecto. A traveso dos contactos compilouse tamén información nominal de bibliotecas, fundacións, organizacións políticas, sindicais, sociais e culturais, colectivos e grupos feministas
autónomos e centros de documentación nos que podía ter depositado documentación e materiais de
interese. Unha vez obtidos estes datos, comezouse a avaliar cal debera ser a maneira máis axeitada
de achega. Realízanse as primeiras e rápidas prospeccións de carácter presencial na Fundación 10 de
Marzo, no Centro de Documentación e Biblioteca do Grupo de Estudios sobre a Condición da Muller
Alecrín, no arquivo central da Asociación Galega da Muller de Compostela (AGM-SC), no Arquivo
central de Mulheres Nacionalistas Galegas (MNG), no arquivo persoal de Luísa Ocampo Pereira e, no
arquivo de Grupos de Mulleres da Universidade (GMU). Configurouse así unha pequena e diversificada mostra que permitiu extraer un conxunto de conclusións xerais sobre o estado dos arquivos
consultados. Comprobouse que todos os arquivos visitados carecían dun rexistro que axilizase a localización e identificación dos documentos de interese. Viuse tamén que, na maioría dos casos a documentación obxecto de interese está mesturada e desordenada. No que toca aos fondos depositados
en arquivos de fundacións, entidades e centros de documentación, destacar que non se corresponden
Organizacións feministas en Galicia. Unha proposta de memoria e documentación
Nº 8 | ADRA | 135
cun programa de recuperación planificado; nestes casos, a presenza de materiais responde a doazóns
ou depósitos voluntarios de persoas concretas e grupos e colectivos que apareceron e, en moitas
ocasións, xa desapareceron entre mediados da década dos sesenta e finais dos noventa do século XX.
Segunda fase, 2008-2010
A partir do mes de xullo de 2008, tres feitos determinan de forma concreta o desenvolvemento
do proxecto: a firma dun convenio de investigación entre o Consello da Cultura Galega (CCG) e a
Universidade da Coruña (UDC) para recuperación de documentación do Movemento Feminista
Galego (MFG) en xullo de 2008 con continuidade en 2009; a firma, en 2009, dun outro convenio
entre a Universidade de Santiago de Compostela (USC) e o CCG para a realización de prácticas
de alumnado do Máster Oficial en Educación, Xénero e Igualdade; e tamén en 2009, a firma dun
convenio de doazón do Centro de Documentación e Biblioteca do Grupo de Estudios sobre a Condición da Muller Alecrín ao CCG.
Convenio UDC e CCG para recuperación de documentación do MFG
Este convenio permite outorgarlle ao proxecto unha maior entidade e ampliar a súa dimensión e perspectivas de execución. A dirección foi asumida por Carmen Pérez Pais e, elaborouse
unha proposta de traballo rigorosa, que dese continuidade ao xa feito e fose aplicable a curto,
medio e longo prazo. Definíronse máis concretamente o obxecto de estudo, os obxectivos e as
técnicas a aplicar.
Obxecto de estudo:
A identificación de grupos e colectivos imbricados no Movemento Feminista Organizado en
terceira onda en Galicia é fundamental para a definición do marco e a estruturación do proxecto.
É importante coñecer as súas denominacións, ano de creación e ámbito de actividade de forma
que se poda planificar a recuperación dos seus documentos e materiais e sacalos do seu estado de
colección oculta ou escondida3. Suponse que os máis antigos son os que precisan ser recuperados
con maior urxencia. O paso do tempo contribúe a súa dispersión, degradación e desaparición.
Isto levou a definir o obxecto de estudio delimitando a cota temporal 1968-1995. Pronto, a propia
dinámica do proceso amosa esta proposta como demasiado restritiva. Os datos obrigan a abrir o
abano. Interesan pois os grupos, organizacións e colectivos feministas autónomos ou integrados
en organizacións mixtas e que desenvolveron ou desenvolven a súa actividade en Galicia desde a
segunda metade do século XX ata a actualidade.
Obxectivos:
a. Identificación dos distintos colectivos e grupos autónomos ou en organizacións mixtas que
integran o MFOG.
3 Termo que se emprega para connotar o escaso acceso físico e intelectual que a miúdo presentan os materiais
das colecciones especiais, feito que dificulta a súa localización, recuperación e uso. Non son obxecto de control
ou non se difunden da maneira adecuada (Estivill; 2008)
136 | ADRA | Nº 8
Mariam Mariño Costales, Carmen Pérez Pais
b.Identificación, localización e compilación de arquivos e materiais dos colectivos e grupos
obxecto de interese e de mulleres implicadas e relacionadas con eles.
c. Elaboración de modelos relativos a diferentes tipos de directorios, bases de datos, entrevistas, protocolos de doazón… axustados ao proxecto e ao seu correcto desenvolvemento.
d. Elevar e xestionar propostas de compra, doazón e/ou dixitalización daqueles fondos singulares, únicos ou en perigo de extinción.
e. Xestionar propostas de merca de equipamento
Técnicas:
a. Empregue de bibliografía: libros e publicacións periódicas
b. Uso de redes de contactos
c. Realización de prospección e rexistros en arquivos dos propios grupos, de persoas relacionadas con eles e de institucións e entidades públicas e privadas que conten con fondos
relacionados
d. Deseño de entrevistas como fontes documentais
e. Definición de enquisas
f. Xestión de doazóns
Incrementáronse os fondos documentais e de materiais da colección especial Recuperación
da Documentación e Memoria do MFOG, adquiríronse máis libros e publicacións periódicas, ampliouse a bibliografía consultada e os baleirados das novas adquisicións. Tamén medrou a rede de
relacións da Comisión de Igualdade do CCG.
Lévanse a termo novas prospeccións vía telefónica, vía internet e/ou presenciais en: Fundación Penzol, Arquivo do Reino de Galicia, local da Central Intersindical de traballadores Galegos
de Vigo (CIG-V), local de Comisións Obreiras de Vigo (CCOO-V), arquivo persoal de Nanina Santos Castroviejo, arquivo persoal de Luísa Ocampo Pereira.
Ademais realizáronse as dúas primeiras entrevistas en profundidade a María Xesús Díaz
Sánchez e a Prudencia Santasmariñas Raposo. Isto permitiu pór a proba e corrixir o modelo
de entrevista a empregar no proxecto como fonte documental e aumentar os fondos da colección.
Realízanse tamén rexistros pormenorizados de fondos nos arquivos centrais de MNG e
AGM-SC, ambos depositados en locais de Santiago de Compostela, e no Centro de Documentación e Biblioteca do Grupo de Estudios sobre a Condición da Muller Alecrín en Vigo (en adiante
Alecrín). No curso dos rexistros as responsables dos fondos de interese apoiaron e facilitaron
o desenvolvemento das tarefas. Implicáronse ademais na xestión da doazón de fondos ao CCG
para a colección especial Recuperación da Documentación e Memoria do MFOG. Iniciouse o proceso de traspaso de documentación dos arquivos centrais de AGM-SC e de MNG anteditos, mas,
o feche de Alecrín e a xestión, recepción e rexistro da doazón dos seus fondos documentais ao
CCG centralizou a liña de actividade.
Organizacións feministas en Galicia. Unha proposta de memoria e documentación
Nº 8 | ADRA | 137
Convenio USC e CCG para prácticas de alumnado do Máster
Oficial en Educación, Xénero e Igualdade
A firma deste convenio permite que cada bienio un alumno ou alumna desenvolva un total
de 250 horas de prácticas coa Comisión de Igualdade do CCG. Dúas estudantes, realizaron estas
prácticas nos anos 2009 e 2011 respectivamente. Se lles asignaron tarefas propias do tratamento,
rexistro e ordenamento de recortes de prensa. As doazóns das que se ven falando, conteñen un
número importante de documentos procedentes de xornais e publicacións periódicas agrupados
en dosieres temáticos. Para que estes fosen útiles, tanto para o desenvolvemento do proxecto
como para ser consultados por investigadoras e investigadores, debían pasar por un proceso de
ordenamento. As novas foron agrupadas de acordo cos xornais dos que procedían e para o seu
arquivado, creáronse subcarpetas e carpetas individualizadas de cada unha destas publicacións
periódicas.
Convenio de doazón de Alecrín ao CCG
Alecrín se entende desde o principio como obxecto de estudo. Trátase dunha organización feminista creada en Vigo no ano 1985 e disolvida a mediados de 2009. No seu tempo de actividade,
desenvolveu tarefas asistenciais e informativas dirixidas a mulleres e, desde 1986 crea e xestiona
un Centro de Documentación e Biblioteca especializado en mulleres, xénero e/ou feminismos na
citada cidade. Este feito propiciou que algunhas das mulleres e organizacións, grupos e colectivos
imbricados na emerxencia e desenvolvemento do feminismo de terceira onda en Galicia, lles remitisen materiais propios co obxecto de que estes fosen conservados e puidesen ser empregados
en investigacións.
Desde as primeiras prospeccións realizadas en 2006, pola Comisión de Igualdade do CCG
no local do grupo Alecrín en Vigo, ambas entidades constrúen unha relación de coñecemento e
mutua confianza. Isto intervén na decisión tomada polas membros do grupo Alecrín cando a organización finaliza a súa actividade. Elas consideran oportuno o establecemento dun convenio de
doazón polo que traspasan os fondos que lle foran depositados por mulleres, grupos e colectivos
feministas á colección.
Terceira fase, 2011-2012
En 2011 as doazóns acumuladas contan cunhas dimensións físicas e necesidades espaciais
concretas sobre as que se facía preciso aplicar estratexias de conservación, ordenamento e arquivado adecuadas. A posta en marcha das tarefas de tratamento documental debían conformarse
como un proceso de centralización de recursos primarios necesarios para a investigación o máis
axiña posible porque, para poder pór a disposición de investigadoras e investigadores os fondos, é
preciso contar con instrumentos que informen do alcance e contido dos documentos, e que doten
a estes duns puntos de acceso establecendo as posibilidades reais de consulta e difusión (Pérez-Montes; Caso: 2003).
Moitos dos materiais recibidos están nun estado de conservación pésimo. Isto obriga a levar a
cabo o que se podería denominar “primeiros auxilios”. Isto é, accións de limpeza, desgrampado e
138 | ADRA | Nº 8
Mariam Mariño Costales, Carmen Pérez Pais
illamento previas ao arquivado. Prestouse especial dedicación ás 35 pancartas orixinais recibidas
na doazón de Alecrín. Estas, realizadas en tea ou plástico, logo de consultar cunha especialista en
conservación, pasaron por un proceso de ventilación, limpeza, reparación, alisado e empaquetado
en papel neutro.
Todos os materiais e documentos segundo chegan ao CCG, son marcados cun sinal identificativo, polo xeral con lapis, que informa sobre a fonte de procedencia. Este dato é relevante para
a colección en concreto e tamén nas investigacións en xeral porque permite ter datos relativos
á rede de relacións desenvolvidas por grupos, organizacións e colectivos obxecto de estudio nas
súas actividades.
Dáse paso tamén ás primeiras tarefas de rexistro de materiais e documentos que fan parte da
colección. Para o rexistro e descrición dos materiais e documentos xerados polos grupos, organizacións e colectivos, perfiláronse as primeiras propostas ou modelos de fichas. Fíxose o propio no
tocante ao rexistro e catalogación individualizada de publicacións.
Dado que o obxecto de estudo que vertebra o proxecto consiste na identificación e apertura de
posibilidades e vías de coñecemento e investigación sobre organizacións, grupos e colectivos do
MFOG, entendido este como unha rede de relacións que conseguiu acadar dimensións de alcance
mundial, tomárase a decisión de organizar fisicamente o arquivo en función deles. Sen embargo,
segundo se analiza a documentación e materiais recibidos, pronto se pon de manifesto que a
rede de relacións intercolectivas dos grupos e organizacións obxecto de interese non sempre e
non só se circunscribe a agrupamentos directamente relacionados co feminismo. Tómase entón
a decisión de que os documentos e materiais emitidos por organizacións, grupos ou colectivos
con presenza na colección, fosen producidos ou non por grupos e colectivos feministas, van ser
arquivados, segundo a súa tipoloxía, en carpetas individualizadas, tubos e/ou paquetes.
Sobre os resultados e propostas de futuro
Na actualidade a colección Recuperación da Documentación e Memoria do MFOG ocupa un
total de 18 metros de baldas e dous caixóns de carpetas colgantes. Para gardar documentos e materiais se empregan, segundo necesidades de volume, paquetes realizados a man, sobres, tubos e
carpetas. Os paquetes conteñen pancartas e suman un total de 35 unidades. Os tubos conteñen
carteis que suman un total aproximado de 250 unidades. Canto ás carpetas, conteñen documentación de grupos, organizacións e colectivos. Poden ser: colgantes ou negras tipo AZ de 35 cm de
longo por 24,5 cm de ancho e con lombos que oscilan entre os 7, 12 e 14 centímetros. As carpetas
colgantes suman un total de 64 unidades. As carpetas negras tipo AZ, suman un total de 24 unidades.
Grupos, organizacións e colectivos
A identificación de grupos e colectivos implicados na dinámica do MFOG é fundamental no
desenvolvemento do proxecto e constitúe, como se dixo, o seu obxecto de estudo. A través da bibliografía, das publicacións periódicas, en especial feministas, e da aplicación de procedementos
de baleirado, conseguíronse referencias. A medida que se vai obtendo información elabóranse
Organizacións feministas en Galicia. Unha proposta de memoria e documentación
Nº 8 | ADRA | 139
dous listados nominais que recollen nomes e siglas de organizacións con presenza dentro da
colección. Trátase de pegadas documentais que permiten dar conta da dimensión da rede de relacións das organizacións do MFOG.
Un dos listados, o máis longo, cun total de 226 referencias, recolle todas as referencias das
organizacións, grupos e colectivos con actividade en Galicia e moitas outras de alén, dun e doutro
lado do Atlántico, e non sempre directamente identificadas co feminismo.
A día de hoxe, o segundo listado recolle un total de 88 organizacións. Trátase de referencias de
grupos, colectivos e organizacións identificadas nestas páxinas como obxecto de estudo. A escaseza de datos sobre un número importante delas, representan un auténtico reto para este proxecto
en concreto e para a investigación en xeral. Estes listados e a definición de siglas, resultan unha
ferramenta de grande utilidade ao permitir, entre outras cousas, axilizar os traballos de localización dentro da colección, descubrir diferentes formas de nomear ou mesmo de fixar a evolución
das siglas ao longo dos anos.
Librerías de mulleres
Antes da aparición de arquivos e bibliotecas especializadas, as librerías de mulleres se converteron nos primeiros centros nos que se podía atopar libros, documentos, bibliografía e información sobre muller, mulleres, feminismos e/ou xénero. Estes establecementos teñen sido e son,
espazos de encontro, debate, reunión e intercambio de información entre mulleres. O artigo de
Lola Robles e Marisa Mediavilla titulado “Las librerías de mujeres en España” (2000), ofrece interesante información neste sentido, constitúe unha importante referencia para posteriores estudos
e leva a considerar a importancia de establecer unha estratexia para a recuperación da memoria
destas librerías e establecer relacións de colaboración coas que están operativas na actualidade.
Entre outras cousas, poden ser unha excelente canle de comunicación e achegamento a un amplo
abano de mulleres feministas.
Fontes bibliográficas
Unha tarefa asumida desde o principio foi a busca de fontes bibliográficas. Compiláronse
libros e publicacións periódicas sobre feminismos e sobre o MFO e, obras de feministas e de
grupos, colectivos e organizacións feministas de dentro e fora de Galicia. Realizáronse tamén baleirados das obras e se atopou información de interese. Esta pescuda ten e terá continuidade e se
complementará cos baleirados que fai Dialnet e os que se realizan na Biblioteca da USC.
Fontes documentais
Para a obtención de referencias sobre este particular, a bibliografía consultada ofrece datos
relevantes, máis como xa se indicou, é sobre todo a rede de contactos xerada pola propia dinámica
do proxecto, a que emerxe como unha especial fonte de información. Os datos obtidos remiten:
• Aos propios colectivos e grupos obxecto de interese e que están en activo
• A persoas concretas que conservan documentación a título persoal
• A organizacións culturais, políticas, sindicais e estudantís
140 | ADRA | Nº 8
Mariam Mariño Costales, Carmen Pérez Pais
• A fundacións con fondos documentais
• A bibliotecas e centros de documentación
• A arquivos da administración
Unha vez obtida a información sobre persoas ou entidades concretas con fondos relacionados,
é importante ampliar a información respecto da existencia, custodia, conservación e contido dos
fondos. Interesa coñecer as súas características e obter, cando menos, unhas notas xerais sobre
eles e os materiais e documentos que custodian. Para isto elaborouse unha breve enquisa que ben
a través de correo electrónico ou ben a través de teléfono ou de forma persoal, permitiría: obter
datos máis concretos sobre os materiais de utilidade para investigadores e investigadoras; avaliar
o estado de conservación no que se atopa a documentación obxecto de interese; e si fora o caso,
elaborar fórmulas para a salvagarda da documentación, para adquisición, entrega en depósito ou
doazón da documentación, para intercambio de documentación e información e/ou para dixitalización e difusión a través da rede de internet
Adquisición de documentos. As doazóns
As fórmulas de adquisición de documentos que se van contemplar na colección a curto e longo
prazo, serán as habituais nunha biblioteca ou centro de documentación: compra, doazón, legado,
depósito, intercambio. Como xa se indicou, a maioría dos fondos que conforman a actual colección Recuperación da Documentación e da Memoria do MFOG, proceden de doazóns de persoas
e entidades que voluntariamente traspasan a custodia e permiten a difusión da documentación
obxecto de interese.
Tipoloxía documental
Na colección especial coinciden fondos propios de bibliotecas, con fondos de arquivos e incluso de museos. Atópanse fondos de asociacións e institucións con documentos persoais, documentación de carácter administrativo con documentación interna. Actas de asembleas, congresos
e reunións, artigos de prensa e revistas, boletíns, bonos, calendarios, carteis, correspondencia, comunicados, dípticos, entrevistas, estatutos, expedientes, fotografías, follas de firmas, gravacións,
libros, pancartas, películas, autocolantes, folletos, publicacións (boletíns, cadernos, revistas),
obxectos (cerámica, chapas, globos, lazos, axendas, calendarios, xoias, …)…
Froito da revisión da documentación recibida e cara a ter unha relación dos documentos de
cada organización, traballouse nun posible agrupamento dos documentos baixo esta tripla perspectiva: documentos destinados a distribución pública; correspondencia e relacións cos medios
de comunicación; e, documentación interna e de carácter administrativo.
Revistas
As publicacións periódicas feministas resultan de especial apoio. Polo xeral son promovidas
por mulleres implicadas en colectivos feministas ou polos propios grupos e reflicten información
de primeira man sobre a creación de novos grupos, a realización de encontros, xornadas e todo
Organizacións feministas en Galicia. Unha proposta de memoria e documentación
Nº 8 | ADRA | 141
tipo de actividades. Si ben é certo que neste proxecto teñen un interese concreto as revistas producidas por colectivos e grupos feministas con actividade en Galicia e que emerxen a partir de 1982,
non se perde de vista o feito de que, desde mediados dos setenta do século XX, grupos e colectivos
feministas organizados dentro e fora de Galicia estableceron redes de relacións que en ocasións
derivaron na articulación de plataformas, coordinadoras e comisións de traballo conxuntas. Isto
quere dicir que as revistas feministas editadas noutros puntos do Estado español e noutras áreas
xeográficas poden proporcionar información e, polo tanto, non deben ser desbotadas. Debido a
esta circunstancia, desde os primeiros contactos realizados pola Comisión de Igualdade para a
localización de publicacións periódicas feministas, os esforzos se centralizan naquelas que foron
ou son editadas en Galicia e tamén se atende as propostas de acceso á obtención de revistas editadas alén. As publicacións periódicas feministas que na actualidade compoñen o fondo compilado
pola Comisión de Igualdade do CCG, proceden ben de doazóns voluntarias de diferentes persoas
e entidades ou ben do establecemento de convenios de doazón coas propias mulleres implicadas
na creación de revistas.
Actualmente a colección contén publicacións promovidas por colectivos feministas, organizacións políticas e sindicais e institucións, con datas de publicación que abarcan desde década de
setenta ata á actualidade. Existen títulos dos que se publicaron poucos números e dos que se reuniron algúns exemplares, coleccións completas e xa pechadas e, coleccións completas que seguen
a se publicar. Poderíase falar dunha primeira clasificación xeral entre revistas galegas e revistas
publicadas alén. O primeiro grupo contén 13 títulos. Canto ao segundo, componse de: 25 títulos
editados en Madrid, 13 en Euskadi, 3 en Portugal, 1 en Bruxelas e 5 en Centroamérica.
Considerouse oportuno realizar unha busca non exhaustiva por título destas revistas en varios catálogos: Biblioteca da USC, Biblioteca da UDC, Biblioteca da UVigo, Biblioteca Nacional de
España (BNE) e, na Rede de Bibliotecas de Galicia. Isto permite facer unha primeira valoración:
– As publicacións periódicas feministas no seu conxunto non se atopan en biblioteca algunha; –
Obviamente a BUSC polo seu carácter, orientación e localización en Santiago de Compostela é a
que presenta máis títulos; – A BNE, presenta un maior número de revistas publicadas en Madrid.
Tamén se entende que isto é debido a súa localización.
Carteis
Os carteis desempeñaron unha función relevante. Foron comunmente empregados como soporte de publicidade e comunicación por diferentes grupos, colectivos e organizacións. Na actualidade estanse a realizar tarefas de rexistro e catalogación sobre eles. No tocante a identificación,
a consulta a mulleres implicadas no MFOG é fundamental e non pode ser perdida de vista. Requirirase tamén a consulta de arquivos, centros de documentación e museos que reúnan carteis
e materiais similares.
Pancartas ou faixas
A colección conta con 35 pancartas datadas entre os anos setenta e noventa. Trátase de pezas
únicas de grande tamaño de tea ou plástico, polo xeral en bo estado. Para unha primeira impre-
142 | ADRA | Nº 8
Mariam Mariño Costales, Carmen Pérez Pais
sión visual pódese consultar o especial 8 de Marzo do Álbum de mulleres no seu epígrafe Movemento Feminista Organizado en Galicia, Galería fotográfica:
<http://www.culturagalega.org/album/detalle_especial.php?id=207>
As consultas realizadas sobre dixitalización, na Biblioteca Nacional de España e no Museo
del Prado, apuntan, como paso previo, á realización dunha boa toma fotográfica que permita
reproducilas coa mellor resolución posible. Canto a súa conservación no CCG, enténdese o seu
empaquetado como unha opción intermedia.
Recortes de prensa
Como xa se indicou, unha práctica común por parte de todos os grupos, colectivos e organizacións obxecto de interese é a elaboración de informes de prensa nos que se recolle información
sobre temas concretos e tamén sobre si propias ou outras organizacións relacionadas. En principio, pensouse en darlles un tratamento documental profundo, pero á vista de certos problemas, e
sobre todo da progresiva dixitalización e mellora nos sistemas de recuperación da información, a
tarefa quedou postergada. Sen embargo, deu pe á elaboración dunha ficha específica para recortes
de prensa que se pensa pode ser de utilidade no futuro.
Gravacións sonoras
Na colección hai actualmente 13 gravacións sonoras en soporte casete de ferrocromo. Nove
sitúanse cronoloxicamente entre os anos oitenta e noventa do século XX. foron realizadas pola
AGM-SC e o seu abano de contidos é diverso: gravacións de conferencias e coloquios, entrevistas,
charlas… . As outras tres correspóndense coas primeiras entrevistas realizadas pola Comisión de
Igualdade como fontes documentais.
A entrevista como fonte documental
Cando faltan datos de achega ao pasado e para recuperar a historia e a memoria recente, as
testemuñas orais emerxen como un instrumento especialmente útil e válido como fonte de documentación. Co uso deste método está sendo posible rescatar e coñecer unha parte importante
de datos, contribuíndo así a evitar a ocultación secular das mulleres (Suárez: 2003). Neste caso
pénsase na posibilidade de desenvolver unha estratexia de traballo que combine a realización de
entrevistas biográficas coa localización de arquivos persoais e/ou, o tratamento documental de
fontes incompletas existentes no arquivo.
Son moitas as actividades máis ou menos públicas, levadas a cabo polas diferentes agrupacións que non foron recollidas por escrito; nin por elas propias nin polas publicacións periódicas
coetáneas. É preciso procurar mecanismos de busca de información necesaria e fontes de documentación alternativas. A elaboración dunha entrevista en profundidade dirixida ás mulleres
implicadas na dinámica de grupos e colectivos feministas articulados en Galicia desde a segunda
metade do século XX, ben definida e, entendida e usada como fonte de historia oral, perfílase
polo tanto como unha aplicación metodolóxica axeitada. A memoria das mulleres que viviron e se
implicaron en primeira persoa nos grupos e colectivos obxecto de interese, amósase como fonte
Organizacións feministas en Galicia. Unha proposta de memoria e documentación
Nº 8 | ADRA | 143
de datos necesaria antes de que as protagonistas, por razóns biolóxicas e naturais, desaparezan e,
posible, en tanto en canto elas decidan participar.
A entrevista debe contar coa aprobación da entrevistada e ten quedar claro que vai ser gravada en soporte audio ou audio-vídeo. Débese explicar o lugar ocupado polas entrevistas dentro do
proxecto e a localización das mesmas nun arquivo público para que poda ser consultada. Neste
sentido, unha cuestión a aclarar é a do anonimato; deben expresar si desexan ou non que se faga
público o seu nome real, por un período de tempo determinado ou segundo lexislación vixente.
Todos estes termos deben ser formalizados. A autorización debe constar oralmente nas gravacións, preferiblemente ao comezo das mesmas e, tamén en papel.
As liñas xerais que compoñen as entrevistas documentais teñen como finalidade o deseño dun
cadro xeral sistematizado que poda ser empregado como referencia en todos os casos (Pujadas:
1992). Neste caso, abórdase como un proceso de deseño dun modelo sistematizado de preguntas
dirixidas a mulleres que viviron e viven en primeira persoa a dinámica dos grupos e colectivos
obxecto de interese. Ninguén mellor que elas mesmas para escribir a súa historia. Perséguese
elaborar un cuestionario o suficientemente aberto como para atender as particularidades de cadansúa e o suficientemente pechado para evitar a dispersión.
Na entrevista trátase de conseguir un esbozo xeral da biografía da entrevistada na súa relación
coas organizacións, colectivos e grupos obxecto de interese e obter información sobre a produción
de documentos e materiais. No caso de ser posuidoras de arquivos persoais propios interesa saber
cal é a súa postura en relación á posibilidade de compartilos co proxecto ben como doazón, ben
como préstamo para a súa dixitalización. No que toca ao tratamento documental, a entrevista vese
tamén como unha fonte de recursos, unha vía que, nos casos pertinentes, pode permitir aclarar
e completar as carencias e dúbidas xeradas en torno aos documentos e materiais que compoñen
a colección. As carencias máis habituais nos documentos aos que se vai tendo acceso ao fío deste
proxecto son:
a) Falta de datas concretas.
b) Falta de firmas ou indicacións que permitan discernir quen ou que grupos os elaboran.
c) Ausencia do lugar de edición.
d) Mal estado de conservación coa conseguinte dificultade de lectura.
Proxéctase ademais elaborar bases para a execución e tratamento de entrevistas colectivas e
a preparación dunha enquisa para aquelas mulleres as que non se poda acceder persoalmente
pero que si accederían a cubrir un formulario. Tamén se realizarán pescudas para a identificación
e localización de entrevistas xa realizadas en mans particulares ou que se atopan en arquivos e
bibliotecas de asociacións de mulleres, da administración e de organizacións políticas, sindicais,
etcétera.
Fichas para directorios e bases de datos
Son catro os modelos de fichas: directorio mulleres, dosier mulleres, directorio organizacións,
directorio de institucións documentais. Constitúen valiosos instrumentos para a creación de di-
144 | ADRA | Nº 8
Mariam Mariño Costales, Carmen Pérez Pais
rectorios e bases de datos axustados á colección. Son ademais unha ferramenta de grande utilidade para a recollida de información, ordenamento e consulta.
Nota final
A Comisión de Igualdade do CCG considera que é importante aproveitar o coñecemento xerado nestes anos para poñer en valor a colección reunida, seguir traballando na configuración
dunha perspectiva máis global da documentación, e rendibilizar o camiño recorrido proxectando
a outras organizacións e colectivos, de diferente carácter (político, económico, cultural, social,
etc.), o esquema trazado ata o de agora. Neste sentido publicouse en 2013 un cumprido informe
en formato papel e formato dixital, este último está a disposición pública na seguinte dirección:
<http://www.consellodacultura.org/mediateca/documento.php?id=1909>. O informe, a máis de
ampliar a información sobre o proceso de recuperación de documentación e memoria do que se
está a falar, está dotado de trinta anexos nos que se recollen os diferentes modelos (fichas, entrevistas, enquisas, rexistros…) e listados referenciados nestas páxinas.
Bibliografía
ESTIVILL RIUS, A. (2008) “Los fondos y las colecciones de archivo en las bibliotecas”. BiD. Textos
universitaris de biblioteconomia i documentació, nº 21, [En liña] consulta 23/1/2013
<http://www.ub.edu/bid/21/estiv2.htm>
PÉREZ-MONTES SALMERÓN, C. e CASO NEIRA, M. (2003) La importancia de un patrimonio
documental: los archivos científicos. [En liña] consulta 23/1/2013
<http://digital.csic.es/bitstream/10261/2957/1/archivoscientificos.pdf>
PUJADAS MUÑOZ, J. J. (1992). El método biográfico: el uso de las historias de vida en ciencias
sociales. Madrid: Centro de Investigaciones Sociológicas (Cuadernos metodológicos 5).
ROBLES, L. e MEDIAVILLA, M. (2000) “Las librerías de mujeres en España”, Métodos de Información, 35-36: 57- 62. [En liña] consulta 23/1/2013
<http://eprints.rclis.org/bitstream/10760/4754/1/2000-35-57.pdf>
SUÁREZ SUÁREZ, C. (2003) Feministas en la transición asturiana (1975-1983). La Asociación
Feminista de Asturias. Oviedo: KRK.
Organizacións feministas en Galicia. Unha proposta de memoria e documentación
Nº 8 | ADRA | 145
Notas de libros
Fidalgo Santamariña, Xosé Antonio (2013) Polas rutas do polbo e dos polbeiros
tradicionais en Ourense. Ourense: Deputación Provincial de Ourense, 399 páx.
Xosé Antonio Fidalgo Santamariña (1946-2011) foi
un antropólogo dedicado ao estudo da cultura galega.
Como etnógrafo interesouse polas comunidades rurais
e, particularmente, pola recollida de datos en relación a
produción artesán e os procesos festivos. A monografía
Polas rutas do polbo e dos polbeiros tradicionais en Ourense é unha publicación póstuma, herdeira de ambos
intereses e froito dunha intensa e demorada investigación, con datos de campo recollidos desde comezos dos
anos noventa do século XX ata o ano 2011. A exposición
dos datos inclúe elementos diversos e distantes co fin
de dar luz ao fenómeno cultural do consumo de polbo
en Ourense, centrando a análise na parroquia de Santa
María de Arcos e na festa do Polbo do Concello do Carballiño. Recolleu tanto material etnográfico na investigación que o autor puido publicar unha primeira entrega La gran pulpada gallega (1999. Barcelona: Ronsel) na
que organiza os primeiros datos en torno á festa do polbo de Carballiño.
O ámbito da investigación, obxecto, obxectivos e enfoque son presentados na primeira parte do libro. Nesta introdución podemos seguir as liñas teóricas e metodolóxicas que soportan
o traballo realizado e guían a selección de contidos e escenarios. A metodoloxía descrita polo
autor está baseada no procura do dato etnográfico recollido a partir das fontes documentais, as
entrevistas en profundidade, a observación participante e as enquisas. Ademais do despregue de
diferentes técnicas para a recollida de datos, o texto indícanos o afán holista que caracterizou o
traballo de Xosé Antonio Fidalgo no estudo de comunidades rurais e oficios tradicionais, pois este
queda reflectido, nesta nova monografía, ao abranguer as distintas esferas do fenómeno cultural
presentando unha etnografía complexa. Esta trama confusa de procesos e elementos que se nos
presentan no libro resulta do intento de conxugar a etnografía positiva e interpretativa (páx. 23).
Esta posición dual do autor reflíctese na organización dos datos e na significación que para el
teñen no conxunto social e cultural.
146 | ADRA | Nº 8
Notas de libros
Así, a monografía describe diversos escenarios produtivos ao longo da xeografía galega co fin
de entender a relación entre os diferentes territorios, de acordo ao nexo produtivo e de consumo do
polbo. Este percorrido, que se segue a través da organización temática dos capítulos, leva as lectoras desde o coñecemento da especie ata os elementos simbólicos relativos aos hábitos alimentarios.
Engádese nos dous últimos capítulos a posibilidade de obter novas interpretacións, pois o autor
quixo organizar e presentar na publicación os resumos das entrevistas, algo que non é frecuente
nos actuais textos etnográficos. O feito de que a monografía inclúa as testemuñas recollidas do
traballo de campo, supón un esforzo de recolección e edición das entrevistas que permite afondar
na interpretación que o autor dá aos datos, analizar as entrevistas, revisar o modelo de enquisa e
percorrer as fontes documentais e bibliográficas. Este esforzo de síntese e recollida do material primixenio para ser publicado, entendo que axuda a dar a coñecer o fenómeno de estudo ás lectoras o
lectores alleos á tradición do polbo, pero tamén podería ser interpretado como un recoñecemento
ao colectivo de polbeiras e polbeiros, que autor sinala como comunidade de produción.
Os contidos da obra se distribúen desde un primeiro capítulo no que se presenta o consumo do
polbo nos hábitos alimentarios e como este consumo está ligado ao calendario festivo. Este vínculo
relaciona o recurso e a cultura no espazo galego da tradición, o que leva ao autor a presentar as festas
gastronómicas e a súa importancia no conxunto do calendario festivo da comarca do Carballiño.
Dada a súa importancia, o texto detense na presentación de datos da festa do polbo de Carballiño. Mais non son só datos descritivos, ou limitados a unha festa gastronómica como parte do
patrimonio inmaterial, senón que o texto indaga en beneficios e perdas das inversións na festa,
así como no número de postos, afluencia e percepción de éxito e necesidade. Todos estes datos
etnográficos son de gran interese para entender a dinámica funcional e económica nos rituais
festivos, e non é frecuente atopalos nas monografías e estudos sobre as festas populares.
Seguindo a liña argumental do libro a etnografía positiva continúa expondo as características
anatómicas e morfolóxicas, as fases de crecemento, maduración e reprodución, así como a ecoloxía do Octopus vulgaris ou polbo común. Esta descrición do animal se realiza por entender que
tanto os territorios como a acción da captura adáptanse á idiosincrasia que presenta o Octopus
vulgaris como especie adaptada ao medio. Desta forma, proporcionase o coñecemento do medio
natural no que se desenvolve co fin de achegarnos ás características e territorios mariños da súa
pesca. Territorios que mudan co avance do tempo e que tamén se relacionan cos cambios económicos e tecnolóxicos da sociedade que procura o polbo como alimento.
Coñecida a especie, a deriva temática leva as lectoras a coñecer os sistemas tradicionais de
pesca do polbo que xa describira Xaquín Lorenzo. Nesta ocasión, Xosé Antón Fidalgo, engade os
procesos de secado e transporte, xunto con información dos novos caladoiros. Ademais, fai referencia as diferentes regulamentacións que afectan as capturas, así como á evolución nos sistemas
de selección e venda nas lonxas: desde o sistema de poxa ata a venda electrónica. Na abundancia
dos datos presentados nestes temas, apréciase as moitas xornadas de observación e entrevistas
que o autor realizou nas lonxas con pescadores, armadores e clientes.
Unha vez que coñecemos as características da pesca do cefalópodo, a lectura continúan co
percorrido do mar á mesa, facendo detallada mención aos sistemas de almacenado e distribución
Notas de libros
Nº 8 | ADRA | 147
das capturas. O dato histórico das cantidades e as formas de transporte tradicional mostran unha
autoría preocupada pola profundidade temporal dos datos. O traballo de campo realizado tamén
incluíu á singular evolución das formas de transporte, desde o carro e os itinerarios de distribución por toda Galicia, pasando polos camións refrixerados ata as cámaras frigoríficas. A viaxe da
costa ao interior do polbo como mercadoría termina no Carballiño, onde a análise detense para
dar a coñecer o oficio do colectivo de polbeiras e polbeiros de Santa María de Arcos.
A descrición do oficio implica relacionar instrumentos e procesos propios e necesarios para
transformar o polbo en alimento. Nárranse as diferentes accións, pero tamén a evolución dos materiais e a tecnoloxía precisa para a preparación do polbo á feira. Descríbenos como foi cambiando
a imaxe e desempeño do oficio a partir dos cambios tecnolóxicos que promoveron a simplificación do desempeño e aprendizaxe, a accesibilidade do material e a rebaixa nos custes necesarios
para exercer. Segundo se desprende do texto, estes elementos fixeron o oficio máis lucrativo e,
por tanto, desexable. Baixo estas novas condicións, foi posible comezar a entender o oficio coma
actividade de fin de semana coa que complementar a renda familiar, quizais incluso máis que un
oficio ambulante de dedicación completa. Estes cambios se relacionan tamén cunha nova imaxe
e posición social e simbólica das persoas do oficio, ao converterse nun oficio rendible e afastado
dos elementos que antes o facían pouco desexable como os cheiros, a precariedade do transporte,
a necesaria rapidez no consumo do produto resolta polas cámaras frigoríficas, etc.
Como se pode apreciar a monografía recolle mudanzas que inclúen as diferenzas na visualización do oficio, no control de capturas, na artes, aparellos e instrumentos de pesca, mais os cambios
tamén incidiron nas formas de consumo. No que atinxe ao polbo á feira o autor advirte a des-localización deste prato do emprazamento festivo e rural cara ao ámbito urbano. Sobre todo, a partir da
cooperación entre polbeiras e establecementos de hostalería, como bares e cafeterías, que admiten
o consumo de polbo nas súas instalacións mentres serven as bebidas que acompañan as racións.
Os saberes do oficio tamén foron obxecto da investigación, pois se recollen os elementos que
interveñen no cálculo da cantidade de pratos necesarios segundo os diferentes espazos de traballo: festas, bares, etc. Tipos de pratos segundo capacidade ou ración e as marcas que os vinculan
coa polbeira que o usa, son elementos e coñecementos da práctica de oficio descubertos a través
da observación participante. O texto ofrécenos ese coñecemento para algo máis de 62 marcas que
identifican ás traballadoras que desempeñan o oficio e os lugares nos que se realiza. Neste sentido,
parece que dar visibilidade ás marcas identificadoras dos pratos permite achegarnos ás persoas
polbeiras e localizar, no espazo e no tempo – como se for a guía dun roteiro de distribución-, ós
pratos e quen os serve con polbo á feira tanto na cidade de Ourense como noutras localizacións de
festas e feiras. Como é ben sabido, por toda a cidade os días festivos instálanse postos que serven
polbo á feira que se pode levar ou consumir no momento de ser servido. Ven ao caso engadir que
as mañás dos domingos nestes postos non era raro atopar a Xosé Antón Fidalgo, tomando notas
e entrevistando a polbeiras e consumidoras, xa que toda a obra reflicte un coñecemento extenso
que remite a un traballo de campo demorado.
Noutro plano de análise, deixando o ámbito máis económico, resulta de gran interese a xenealoxía do oficio trazada polo autor, a través das familias da parroquia, pois entendo que é unha
148 | ADRA | Nº 8
Notas de libros
análise que permite vincular os lazos familiares coa presenza e ocupación no oficio. A endogamia
parroquial, as análises da posición e roles segundo xénero dentro da comunidade e en relación coa
escolla das parellas heterosexuais, achegan información contextual para entender, baixo a interpretación do autor, a relación entre o oficio e a sociedade no que se desenvolve. A relación matrimonio-patrimonio queda neste apartado realizada a partir da descrición do oficio tradicional como parte
do patrimonio cultural galego e, ao tempo, entendendo a súa vinculación con fenómenos sociais da
comunidade que o desenvolve, influída tamén por dinámicas económicas e culturais de carácter
máis global. Neste contexto cómpre salientar a análise que o autor fai da festa parroquial onde para
el móstranse as diferentes dinámicas simbólicas de prestixio e poder. No texto a festa da parroquia é
espazo e tempo privilexiado para entender a posición das actrices dentro das lóxicas de produción e
reprodución da comunidade, e os signos de identidade e pertenza en relación coa práctica de oficio.
Para o autor, a practica do oficio na parroquia contempla procesos identitarios en tres niveis.
O primeiro estaría en relación ao ámbito espacial de Santa María de Arcos, que actúa como marcador identitario. Nun nivel temporal inclúe o traspaso xeracional da práctica do oficio, proceso
que o autor denomina “a identidade de oficio”, no que as persoas que o desenvolven considéranse
representantes dunha tradición. Un segundo nivel identitario fíxase na práctica do oficio e nas
relacións inmediatas que se dan no seu desenvolvemento, algo que permite distinguir grupos e
subgrupos de polbeiros por proximidade, afinidade, etc. Estes niveis articúlanse a través da capacidade económica da familia no oficio, da antigüidade no seu desempeño, así como a frecuencia,
se son da parroquia ou non, a adscrición as normas legais que son de aplicación ao oficio como
os permisos de ambulancia, os pago de impostos, etc. Un terceiro nivel viría dado pola identidade parroquial xeral nos espazos de vida cotiá e de traballo. Neste nivel o autor sinala tres rituais
básicos para entender a posición das persoas e familias dentro do conxunto social da parroquia:
a poxa das andas sobre as que se asenta a base da Imaxe da Virxe –o símbolo relixioso da parroquia–, a procesión do Ramo e a participación e rol xogados na festa anual do polbo en Carballiño.
Termina o libro con dúas series que teñen o seu interese e que podemos relacionar coa intención holista xa anotada: por unha banda a recollida de datos en relación co imaxinario do polbo,
apartado no que se recolle o animal convertido en fábula, lenda e mito e en protagonista, as veces,
en monstro da literatura fantástica; pola outra, o inventario de receitas que consiste na procura
do polbo como alimento que se vai transformando ao longo do tempo en diferentes pratos. Esta
última liña abre un apartado no que se recollen –tanto por vía documental como a través de
entrevistas– diferentes receitas culinarias para transformar a especie en alimento, ao tempo que
proporciona unha viaxe histórica polos testemuños de viaxeiros que sitúan en Galicia o uso do
polbo como alimento.
Para finalizar cómpre salientar que nestas páxinas quixemos difundir a valía do traballo realizado e publicado na obra póstuma do patrón do Museo do Pobo Galego Xosé Antonio Fidalgo
Santamariña, do seu empeño por dar saída ao coñecemento que foi adquirindo nas súas longas e
demoradas xornadas de traballo de campo e que, lamentablemente, non puido ver publicado.
Fátima Braña Rey
Universidade de Vigo
Notas de libros
Nº 8 | ADRA | 149
García Martínez, Carlos (2012) Antonio Rodríguez Fraiz: Abade de Campañó.
1912-1995. Santiago de Compostela: Museo do Pobo Galego, 109 páx.
Cumpríanse o pasado ano 2012 os cen anos do nacemento do patrón fundador do Museo do Pobo Galego
don Antonio Rodríguez Fraiz, abade de Campañó, crego
galeguista, investigador da nosa historia e loitador infatigable pola dignificación da nosa lingua e cultura. Foi a
propósito desta efeméride que Carlos García Martínez
decidiu pór nas nosas mans o seu traballo biográfico arredor da entrañable figura do Sr. Abade de Campañó.
Entrevistas, correspondencia, escritos e diversos papeis
que figuran no Museo como legado de D. Antonio foi
a documentación básica da que se serviu o autor para
achegarse a evolución deste crego de singular traxectoria, así como á actividade por el desenvolvida nos diferentes eidos aos que consagrou a súa vida, como crego ao
servizo da igrexa-pobo en Galiza e misioneiro en terras
americanas; e como galeguista, valéndose da investigación histórica para axudar a cimentar a nosa conciencia
colectiva. Pero, sendo esta base documental indispensable, o traballo de García Martínez nútrese,
de maneira esencial, dos múltiples recordos e vivencias comúns que unha amizade de case 30
anos, e a participación conxunta en numerosos actos e proxectos culturais foi acumulando. E non
se pense que a loanza do amigo resta un ápice de obxectividade e afán clarificador sobre a traxectoria do biografiado; en todo momento o coñecemento de primeira man aparece contrastado
con datos documentais verificables, e cando estes faltan queda sempre constancia desa ausencia.
O necesario rigor precisa tamén da contextualización dos feitos e accións do personaxe, ter
en conta as coordenadas espazo-temporais nas que se desenvolve, que non son outras que as dun
cambiante século XX: a Galiza republicana dos anos 30 cando o biografiado era un mozo seminarista adoutrinado nos principios dun catolicismo reaccionario e ultraconservador; a Guerra Civil,
cando recibe a orde sacerdotal e os seus primeiros destinos como crego; a posguerra coas súas
penurias e o agromar dunha conciencia galeguista que se irá afirmando e ensanchando a partir
dos anos 50 e 60; o contacto con América, un espazo de liberdade que tanto influirá nas súas preocupacións sociais así como na súa actitude vital e ate estética; os anos da transición, cheos de esperanza, nos que tantos proxectos e ilusións podían por fin verse realizados… Pero tamén as dunha
igrexa galega inmersa nun proceso de renovación que non chegará a dar os froitos cobizados.
En cen páxinas estruturadas en dez apartados, incluídos un prefacio, un posfacio, e un repertorio bibliográfico que recolle a práctica totalidade da obra publicada de Rodríguez Fraiz –salvo
artigos e colaboracións en prensa periódica aos que tamén se fai alusión–, García Martínez vainos
150 | ADRA | Nº 8
Notas de libros
debullando o esencial da vida e traballos deste home apaixonado, vitalista, enérxico e humilde a
un tempo, crego entregado ao seu labor pastoral alí onde o exercera, comprometido co pobo, e en
Galiza coa nación.
No primeiro capítulo, Unha biografía cincelada polo traballo, que arranca das súas orixes en
Tomonde (Terra de Montes) e primeiros anos de formación, fai un percorrido polos distintos destinos que como crego lle foron encomendados a partir da súa ordenación sacerdotal en marzo de
1936: San Martiño de Moaña, Santo Tomé de Vilariño e Lucí en Teo, S. Pedro de Cervás e Chanteiro, e por fin San Pedro de Campañó, onde permanecerá como párroco ate o seu pasamento,
con parénteses sinalados polo seu periplo misional en América en distintos períodos entre 1959 e
1967. Destaca García Martínez o activo labor que en todos eles realizou D. Antonio e o seu carácter
emprendedor, abarcando tarefas de restauración e protección do patrimonio artístico das súas
parroquias ou editando publicacións divulgativas sobre as mesmas nas que latexa un vivo interese pola historia local e por facer da cultura unha ferramenta útil ao servizo do progreso social.
Danos conta da orixe campesiña de Rodríguez Fraiz, dos oficios dos seus ascendentes, entre os
que sobrancea o de canteiro, verdadeira especialización da Terra de Montes dende séculos. Pero
en Tomonde había tamén outro oficio de certa tradición e non menos prestixio: facerse cura. Nos
anos de formación de D. Antonio contábanse dez seminaristas de Tomonde, unha parroquia duns
60 veciños. Hai sen dúbida un efecto chamada duns polos outros, o mesmo que sucede noutros
oficios ou nos destinos da emigración. Pero como destaca García Martínez, a pegada máis fonda
naqueles anos anteriores ao seminario foi a de D. Fernando García Leiro, crego de Cerdedo que
rexentaba na súa reitoral unha pasantía gratuíta para rapaces procedentes de toda a comarca,
verdadeira “escola de irmandade” para todos eles, á que se incorpora Rodriguez Fraiz sendo aínda un cativo con vistas a preparar o ingreso no seminario. D. Fernando era humilde e caritativo,
exercera diversos oficios denantes de se ordenar cura, xa na idade adulta, chegando a doutorarse
en teoloxía. Era pois un crego vocacional que acadara certa cultura e quería poñela ao servizo do
pobo. Sen dúbida o seu maxisterio debeu ser determinante á hora de orientar a vocación sacerdotal de Rodríguez Fraiz, e tamén a súa práctica, pois o carácter humilde e desprendido e a paixón
pola cultura do pobo convertéronse igualmente en atributos da súa personalidade. A admiración
e agradecemento ao mestre quedarían recollidos no libro-homenaxe que lle dedicaron en 1972.
Menos afortunados foron os primeiros anos de seminario, contemplados dende a perspectiva
do tempo. A represión lingüística, o desprezo aos valores culturais do país, o autoritarismo, a
cativeza intelectual en suma, tiñan poucas excepcións e producían nos rapaces de orixe rural, que
eran a inmensa maioría, un efecto de shock que os deixaría marcados para sempre. Neste senso as
verbas críticas de Rodríguez Fraiz que se reproducen no libro son elocuentes. Esa era a realidade,
con poucas excepcións. A formación eclesiástica por aquel entón non soamente se impartía totalmente de costas ao país senón que ademais inculcaba principios ideolóxicos ultraconservadores.
Non estraña, logo, que once anos de formación bebendo da mesma fonte, dende os catorce aos
vinte e cinco anos, puidesen converter ao mozo seminarista galego de orixe humilde e rural nun
propagandista de tales principios e dun belixerante nacionalismo español. Iso explicaría os tres
artigos nesa liña de pensamento asinados por Rodriguez Fraiz no xornal conservador católico “La
Notas de libros
Nº 8 | ADRA | 151
Palanca” entre 1934 e 1936, que, como sinala García Martínez, pouco se compadecen coa admiración que sentía por personalidades de sensibilidade galeguista como o poeta Cabada Vázquez,
Fermín Bouza Brey, ou a influencia da revista Logos, órgano oficioso da dereita galeguista ao que
Fraiz tería acceso. Fáltanos a este respecto o seu testemuño. Nada deixou dito, que saibamos, e
tampouco ninguén lle preguntou, sobre esta xuvenil toma de postura, tan contraditoria cos principios que mantería o resto da súa vida, pero tan en sintonía coa que era por aqueles anos a posición
maioritaria da igrexa Católica.
Os seus primeiros destinos como coadxutor en Moaña e como ecónomo en Vilariño-Lucí (Teo)
foron interinos. En 1940 acada a reitoría de San Pedro de Cervás e Chanteiro, no concello de Ares,
na que permanece 11 anos, e dende a que realiza un destacado labor social e cultural. A partir de
1945, aínda que algunhas colaboracións no semanario Galicia Social o sitúan na liña oficial da
Igrexa da época, un artigo seu no xornal La Voz de Galicia sobre o significado do levantamento
de 1846 con motivo de cumprirse o seu centenario, marca un punto de inflexión importante. A
loanza da xesta de Solís ten un significado que García Martínez destaca como de “certa emoción
galeguista”, a partir da cal dá por rematada a primeira das etapas que establece na evolución do
pensamento do seu biografiado. Dende agora, e ate finais dos anos 60, irá medrando a afirmación
galeguista a través do interese polo coñecemento do noso pasado e da nosa cultura. Durante os
anos en Cervás, na comarca de Ferrol, toma contacto cun reducido grupo de demócratas e galeguistas que alí residían: Bello Piñeiro, Leira Domínguez, irmáns Usero, Carballo Calero…, os cales
exercerán notable influencia sobre o seu pensamento. En 1949 recibe a Otero Pedrayo na súa
casa, que acude a Ferrol convidado por el e demais amigos para pronunciar unha conferencia. A
relación con Otero marca outro fito importante que reafirma o compromiso con Galicia do noso
crego. Comeza deste xeito nos anos 40 o camiño cara ao compromiso militante coa nación, como
titula García Martínez este apartado da biografía.
Por fin, en 1951 Rodríguez Fraiz faise cargo da reitoría de San Pedro de Campañó e axiña toma
contacto cos intelectuais galeguistas que alí residen: Rodríguez Figueiredo, Filgueira Valverde,
García Alén, Cuña Novás, Agostiño Portela… Publica a revista parroquial Campaniola, da que saen
tres números e incrementa as súas colaboracións na prensa diaria: Faro de Vigo, Diario de Pontevedra… A súa presenza comeza a facerse habitual nos actos culturais que se celebran na cidade e
que teñen a Galicia como referente.
En 1959, sen renunciar á súa parroquia de Campañó, recibe autorización para trasladarse a
América e colaborar coas misións que se desenvolven en diversos países, entre eles Porto Rico, no
que permanece máis tempo, e Arxentina, onde toma contacto coa importante colonia de galegos
exiliados de Buenos Aires. Estas estadías deixan unha pegada imborrable no carácter e na actitude
de Fraiz. Serven para reafirmalo nas súas posicións a respecto de Galicia e do papel da igrexa, e a
nivel humano apórtanlle algo máis: a experiencia da liberdade.
Ás terras de Porto Rico leva as súas inquedanzas pola esculca histórica, e o seu froito é Historia
del Corozal, un volume dedicado a ese departamento da illa borinqueña. Identifícase plenamente
cos problemas daquelas xentes, coa defensa dos seus valores, da súa cultura e da súa lingua, que
fronte ao inglés ten unha posición semellante ao galego a respecto do español. O contacto coas
152 | ADRA | Nº 8
Notas de libros
culturas indíxenas dos diferentes países “influirá na visión e na radicalización da súa actitude
persoal perante a situación socio-política de Galicia”, en palabras de García Martínez. E non menos importante foi o contacto coas comunidades de galegos exiliados, singularmente a de Buenos
Aires na que foi acollido con agarimo. Alí oficiará a primeira misa que se celebra en galego, no
cemiterio da Chacarita o 25 de xullo de 1961 en memoria de Castelao. O periplo americano é sen
dúbida renovador para o noso crego.
En canto a súa posición no que atinxe ao papel da igrexa, queda ben documentada a adscrición
de Fraiz ao sector “aperturista e inculturador” do clero galego, segundo terminoloxía de Francisco
Carballo, sector que promove o cambio e a renovación da mesma, no sentido de considerala comunidade de crentes, en sintonía cos principios do Concilio Vaticano II, alentando dende os anos
60 o emprego do galego na liturxia e nos demais ámbitos.
De volta das misións a fins dos anos 60 apouséntase definitivamente en Campañó. Continúa co
seu traballo na parroquia e co seu labor como investigador, que empeza a dar froitos recoñecidos,
e intensifica o activismo cultural. O seu compromiso con Galiza lévao a asumir o ideario nacionalista; a súa casa será unha ágora aberta ao debate das ideas e á loita polas liberdades cívicas, que
atoparán nel sempre un firme valedor. García Martínez sitúa nestes anos o inicio dunha nova etapa
na evolución do noso crego, que será xa a derradeira, a de afirmación nacionalista, froito tanto da
súa evolución persoal como do contacto que a partir de 1969 manterá co grupo de xoves colaboradores do Instituto Padre Sarmiento. Con enerxía fará resoar a súa voz dende os púlpitos, alí onde
era chamado, para defender ao seu país e ás súas xentes. As súas homilías, das que se reproducen
varios fragmentos, buscan sempre conxugar cristianismo e galeguismo. A presenza de D. Antonio
tornouse habitual por un tempo como oficiante en celebracións relixiosas como o cabodano de Rosalía, o 25 de xullo, ou en romarías como a de San Xusto na carballeira do mesmo nome. Consolida
o seu perfil de investigador, incorporándose ao Instituto de Estudios Gallegos Padre Sarmiento,
participando na fundación do Museo do Pobo Galego, no Padroado do Pedrón de Ouro, etc.
Mención especial merece no libro o espazo dedicado á súa obra escrita, singularmente a que
resulta da súa paixón investigadora no eido da historia. Destaca García Martínez os principios
autodidactas dos que parte, a súa predilección pola historia local, polos oficios populares, singularmente o de canteiro, e por todo o que ten relación coa súa Terra de Montes, na que centra o
groso da súa produción. Destaca o seu interese por dar voz aos sen voz, por facer unha historia útil
á sociedade, partindo dos datos de primeira man que recada de fontes primarias. Aprecia García
Martínez nos traballos de Rodríguez Fraiz a influencia do Seminario de Estudos Galegos, singularmente de Bouza Brey, Filgueira, Fraguas, Xaquín Lorenzo ou Martínez López, sen esquecer a
outros como Rubén García Álvarez ou García Alén cos que mantivo especial relación. Ao tempo, sitúa ao noso crego na fecunda tradición de cregos eruditos tan insignes como frei Martiño
Sarmiento, López Ferreiro, Oviedo y Arce, ou García Conde, entre outros. No que respecta á súa
actividade como divulgador destaca os máis de 400 artigos en diversos medios escritos, nomeadamente nos xornais Faro de Vigo e Diario de Pontevedra.
O percorrido de García Martínez polo conxunto da obra do noso crego resulta grato e clarificador. Coma se dunha peza musical se tratase, descóbrenos a unidade que lle dá vida: facer unha
Notas de libros
Nº 8 | ADRA | 153
historia de base útil ao pobo; o seu tema central: a Terra de Montes; mesmo os seus momentos
máis líricos no libro dedicado ás pontes do Lérez; e esa coda final dedicada a Castelao na alma dos
escritores do seu tempo, orixinal peza bibliográfica.
Por último, non podían faltar as últimas pinceladas a un retrato que en todo momento procurou resaltar a dimensión máis humana do personaxe, trazadas agora dende a posición privilexiada de quen compartiu tantos anos de leal amizade con el, para tratar de fixar eses riscos da
súa personalidade tan orixinais e definitorios do seu peculiar carácter. Ese carácter que, se ben
permanecerá para sempre acochado nos seus escritos e na memoria de cantos tivemos a sorte de
coñecelo, revivece agora nesta biografía exemplar, destinada a figurar ao carón dos seus libros
como lectura inescusable.
Destacar tamén o acertado das ilustracións que acompañan o texto, que reproducen portadas
de varios dos seus libros, e debuxos do seu inesquecible amigo e compañeiro de tantas xeiras,
Agostiño Portela. Quizais na selección de fotografías se bote en falla algunha anterior a 1970; a
urxencia da edición para facela coincidir co centenario foi sen dúbida a responsable.
Non queremos rematar estas notas sen dar publicamente as grazas, no nome da familia de D.
Antonio, a Carlos García Martínez por esta impagable contribución destinada a manter viva a súa
memoria. E tamén ás institucións que se sumaron á iniciativa de dala a coñecer, Museo do Pobo
Galego, Fundación do Pedrón de Ouro, Asociación de Amigos da Terra de Montes e Concello de
Cerdedo.
Antonio Lorenzo Bugallo
154 | ADRA | Nº 8
Notas de libros
Fernández-Catuxo García, Javier (2011) Supra Terram Granariam.
Hórreos, cabazos y otros graneros en el límite de Asturias y Galicia.
Xixón: Red de Museos Etnográficos de Asturias, 264 páx.
Marcus Terentius Varro escribiu no século I
a.C. o tratado de agricultura Rervm rvsticarvm. Varro, ou Varrón, deu coas claves da funcionalidade
daqueles graneiros, a mesma funcionalidade que
a dos hórreos e cabazos actuais. Escribiu Varro
[Et] triticum condi oportet in granaria sublimia,
quae perflentur uento ab exortu ab septentrionum
regione, ad quae nulla aura humida ex propinquis
locis adspiret. (…) para continuar: Supra terram
granaria in agro quidam sublimia faciunt, ut in
Hispania citeriore et in Apulia quídam, quae non
solum a lateribus per fenestras sed etiam subtus
a solo uentus refrigerare possit. Temos aquí unha
descrición, de hai algo máis de 2000 anos, das
características fundamentais da funcionalidade
do hórreo: un graneiro elevado e suspendido que
recibe a acción do vento (do norte e do este, di
Varro) que penetra non só polas ventás senón tamén pola súa parte inferior, nos que a humidade
non poida penetrar por ningún lado.
Máis que unha descrición, a de Varro é unha síntese do que Javier Fernández-Catuxo formula,
analiza, desenvolve e demostra no exhaustivo estudo dos hórreos e cabazos, que dá a coñecer
neste libro. Compréndese ben que o título comece con esta expresión de Varro, Supra Terram
Granariam, pois un e outro autor –salvando as distancias– salientan acerca destes graneiros a súa
funcionalidade e a relación co medio natural no que se desenvolven.
Juaco Álvarez e Armando Graña din no prólogo que “Es la labor minuciosa de un científico que, a
partir de unas hipótesis y un método de trabajo muy meditado, se lanza al campo a estudiar cientos de
construcciones, pertrechado de cuaderno, cámara fotográfica, cinta métrica, brújula, etc. Todos los datos recogidos son analizados y clasificados, hasta llegar a unhas conclusiones que explican la realidad
de estas construcciones y profundizan en su conocimiento” (…) “ha dedicado los últimos diez años de
su vida a este trabajo y ha establecido un nuevo método de estudio”. Juaco e Armando fan unha acertada síntese do valor que encirra esta obra pola súa exhaustividade, formulación e metodoloxía, e evidencian a dedicación necesaria para realizar este tipo de investigacións que teñen na súa base o traballo de
campo. E permítaseme unha observación moi persoal: escribindo agora estas liñas, véñenme á cabeza
as palabras de Xaquín Lorenzo, prologando un libro meu, referidas á importancia da dedicación, da
constancia e de marcar vieiros de traballo. A el teríalle gustado o libro de Javier Fernández-Catuxo.
Notas de libros
Nº 8 | ADRA | 155
O autor realiza o estudo dos hórreos e cabazos nunha área moi concreta, na que conviven dous
tipos diferentes de graneiros, nun territorio que el nomea como “límite de Asturias e Galicia” e
que tamén se podería denominar a unión de Asturias e Galicia. Mais non interesa reparar nunha
ou outra expresión senón no acertado da elección desta zona porque non é que convivan dous
tipos de hórreos, senón que conviven dous tipos de graneiros diferentes: un para o secado “o galego” e outro para a almacenaxe “o asturiano”, contando tamén con outros de uso mixto e incluso
o que o autor reúne como especiais e asociacións. Ademais, a abundancia destas construcións
(ofrece os datos de: 61 graneras, 970 hórreos con cuberta de lousa –máis 224 desaparecidos xa no
momento da realización do estudo–, uns corenta de cuberta vexetal, “de teito” –máis 160 desaparecidos– e 1070 paneras –máis case 100 desaparecidas–) fan desta unha área de estudo prioritaria.
Na presentación, o autor define os obxectivos do traballo, que están centrados en investigar os
aspectos máis descoñecidos das graneiras nun territorio concreto, e estes aspectos son, en síntese,
a funcionalidade, a distribución xeográfica e as relacións co medio natural. Ademais, pretende deseñar unha metodoloxía idónea para establecer un censo fiable, definir a distribución por zonas e
analizar as interrelacións existentes con outros elementos físicos e humanos. Salienta, sobre todo,
o carácter funcionalista do graneiro.
Coa lectura do libro, compróbase que acada os obxectivos que se propón e incluso atreveríame
a dicir que xa nunha primeira ollada pódese estimar e aventurar esta afirmación. Porque o rigor
que reflicte na estrutura do libro, na formulación da investigación, na metodoloxía, na análise e
tratamento dos datos e na presentación destes, son evidentes á primeira vista.
E é evidente que estamos diante dun estudo que ofrece moito máis que datos; ofrece unha
metodoloxía e tratamento destes que non é moi común nos traballos relativos a esta e outras
temáticas próximas. O autor non queda nunha observación do dato nin nunha descrición, senón que o analiza e o cuantifica para chegar a unha conclusión obxectiva, ao dato contrastable e
cuantificable. Por exemplo, máis arriba reflectimos os datos numéricos que dá para os graneiros
da área de estudo, mais estes datos en si mesmos non aportarían moita información e, así, cando
os trata, analiza a distribución e densidade dos tipos no territorio e formula hipóteses como a
probable traxectoria de penetración dos hórreos dende Asturias cara a Galicia. Porque o autor
considera que nin o dato tratado cuantitativamente é abondo para o coñecemento deste tema en
profundidade e, así, reflexiona, cotexa e conclúe ou formula.
No apartado “Unha visión xeral” (epígrafe que non fai honor ao contido, de máis fondura pois
nel senta a fundamentación e a metodoloxía deseñada) fai unha “disección” metódica, ordenada
e con criterio, dos graneiros. Repara nas características arquitectónicas (partes, materiais, formas
e tamaños) e establece ecuacións das dimensións para obter datos obxectivos para establecer modelos e relacións. Así mesmo, analiza os factores que interveñen para a súa distribución e realiza
un censo exhaustivo dos existentes e desaparecidos. E establece os principais tipos de graneiros
en base a un criterio funcional.
A partir de aquí, o libro vai achegando información a base de relacionar datos, formular interrogantes e realizar razoamentos con xuízo. E a isto aplícase un tratamento dos datos, que se reflicten
nas gráficas e diagramas, mapas, debuxos e esquemas (nos que, por outra parte, acho de menos un
156 | ADRA | Nº 8
Notas de libros
índice de figuras ou, que cando se referencian non se indique a páxina na que están, o que non resulta moi práctico para a lectura), que supoñen un avance moi importante para a metodoloxía neste
tipo de estudos. Á observación e á curiosidade científica aplícalle o dato obxectivo, a información
fiable e a contrastación necesaria e imprescindible cando se formula un traballo dende o rigor.
Case como unha teima, teño insistido –e sempre que se me ofrece a oportunidade continúo
facéndoo– na necesidade de comprender as mostras da arquitectura tradicional como manifestacións da vida, da cultura, da economía, etc. dunha comunidade ou dunha sociedade concreta.
Comprendela, por tanto, no seu contexto, nas interrelacións co medio, para concluír o grande
coñecemento que os seus construtores e usuarios tiñan do medio natural no que se insiren, dos
materiais utilizados na súa construción, da funcionalidade que perseguían. Neste libro, isto é tanto un punto de partida como unha conclusión.
Cada capítulo e/ou apartado comeza cun refrán, canción, adiviña, copla, etc. da literatura oral
galega e asturiana, o que reflicte unha sensibilidade cara o tema; mais a intención do autor non
semella que forme parte do seu estudo, o que pode ser a explicación a que non indique a procedencia, aspecto que consideramos engadiría valor.
Quen teña realizado traballo de campo etnográfico decatarase do inxente labor que realizou o
autor para a recollida de datos e a súa planificación. Dez anos percorrendo o territorio, tomando
datos, rexistrándoos, ordenándoos, facendo medicións, fotografías, esquemas, debuxos, etc., so é
quen de facelo a persoa que cre no que fai, quen ten uns coñecementos adquiridos importantes,
e quen ama o seu traballo e o tema que estuda. Se todo isto se fai desinteresadamente, como
é o caso (e como o son e, sobre todo foron, os da maior parte de quen realizaron semellantes
empresas aínda que fose a distintas escalas), a consideración é maior. Con cantas persoas debeu
falar! Mais... quedo cunha sensación de anonimato –persoal, e en ningún caso sería unha eiva do
libro– pois teríanos gustado que o autor nolas tivera achegado para compartir máis de preto a súa
sabedoría, as súas expresións e as súas imaxes xunto a estes hórreos e cabazos que construíron,
conservaron e utilizaron.
E como en todo estudo destas características, a bibliografía e fontes de documentación supoñen un piar fundamental. O autor manéxaa cun coñecemento que é resultado de lecturas detidas e, ademais, buscando a información que considera de interese concreto para avanzar no seu
estudo; non hai referencias que non sexan necesarias, sen embargo obsérvanse, dende o meu
punto de vista, algunhas ausencias de publicacións que contribuirían, aínda que fose só puntualmente, a ampliar dalgunha maneira a información e discusión.
Polo demais, trátase dunha publicación verdadeiramente coidada, cunhas imaxes que ademais
de informar son dunha moi boa calidade, tanto as fotografías como as figuras; a edición está moi
lograda pois acada un equilibrio entre o deseño e a estrutura do libro, favorecendo unha lectura
e consulta atractiva e doada. Os editores e impresores engaden outro valor a este estudo de Javier
Fernández-Catuxo García que consideramos un imprescindible na literatura sobre as construcións tradicionais e un modelo de investigación sobre o hórreo.
Begoña Bas López
Universidade da Coruña
Notas de libros
Nº 8 | ADRA | 157
Einarsson, Níels (2011) Culture, Conflict and Crisis in the Iceland Fisheries.
An Anthropological Study of People, Policy and Marine Resources in the
North Atlantic Arctic, Uppsala (Suecia): Uppsala universitet, 152 páx.
A investigación do Dr. Níels Einarsson está formada
por un conxunto de seis artigos académicos publicados no
transcurso de dúas décadas, que pretende ser unha nova
contribución, dende a antropoloxía social e cultural, aos
estudos de pescarías e recursos costeiros en Islandia e na
rexión Ártica do Atlántico Norte.
O autor, director do Steffanson Artic Institute de Islandia, fai unha interesante análise do contexto histórico
e social da pesca en Islandia, a partir da observación e
reflexión sobre o cambio social. Este concepto de cambio
é analizado transversalmente en toda a tese de investigación, a partir da percepción que os pescadores islandeses
teñen sobre certos recursos tradicionalmente capturados
(focas e baleas, principalmente), os novos usos, termos,
imaxes e conceptos asociados a estes recursos mariños
que desembocan en conflitos entre conservación e subsistencia, os novos modelos de gobernanza e xestión das
pescarías que se abren paso en función das novas formas de percibir os dereitos de acceso ao recursos, e os novos espazos de resistencia que se están a crear por economías pesqueiras a pequena
escala (pesca artesanal), en favor da sustentabilidade social, económica e ambiental.
As focas e as baleas son parte activa na historia e cultura do pobo islandés. Son moitos os
contos populares que fan referencia a estes animais mariños, que forman parte do imaxinario
colectivo das poboacións costeiras dende tempos ancestrais e por iso son respectadas por todos os
pescadores. No caso da foca existen innumerables historias que comparan este animal coa categoría humana, personificando en sentido metafórico a súa ‘liñaxe antropoxénica’.
Non obstante, nas últimas décadas esta imaxe mudou, xa que o conxunto de pescadores costeiros considera actualmente á foca como unha ‘rata do mar’.
¿Que foi o que aconteceu nun período relativamente pequeno para que un animal que estaba
culturalmente vencellado á memoria histórica da pesca en Islandia se transformase nun elemento
nocivo?
A través da análise do contexto da pesca artesanal o autor proporciona algunhas razóns
obxectivas deste cambio. A pesca artesanal en Islandia, a diferenza doutras rexións europeas
que comparten características semellantes, como pode ser o caso de Galicia, o número de pescadores creceu nas últimas décadas. Dalgún xeito, este crecemento preséntase como un feito contrario ao amplo paradigma asumido polas ciencias sociais, económicas e políticas que afirma
158 | ADRA | Nº 8
Notas de libros
que todo concepto e vestixio cultural tradicional está a esmorecer ante o avance dos sistemas
de globalización.
Os pescadores artesanais islandeses teñen unha relación cos recursos pesqueiros que pode
ser encadrada dentro dos ‘xogos de suma cero’. Os xogos de suma cero empréganse no eido da
economía e ecoloxía humana para describir calquera tipo de acción no medio ambiente na que
os beneficios dos gañadores iguálanse exactamente coas perdas dos perdedores. Deste xeito, o
individuo tenta capturar o máximo posible de recursos, repercutindo directamente a súa acción,
no resto de individuos que compiten no mesmo espazo económico. Todo nicho ecolóxico que
soporte unha maximización continuada do esforzo pesqueiro, como aparentemente acontece coa
flota artesanal islandesa, levaría ao colapso das pescarías. Porén, o éxito das economías a pequena
escala en todo o mundo é precisamente a súa relación co medio natural no que se desenvolven:
–Relación económica: maior redistribución da riqueza e aumento do prezo unitario das
especies capturadas.
–Relación social: xera emprego a nivel local, fixando a poboación ao territorio.
–Relación coa sustentabilidade: contribúe á sustentabilidade social, ambiental e económica
máis que ningún outro sistema produtivo (industrial o semi-industrial), xa que utiliza métodos de pesca con menor impacto nos ecosistemas costeiros.
Non obstante, a crecente construción e asentamento de ideas que teñen na conservación e
protección dalgunhas especies os principais ‘slogan’ das campañas publicitarias de importantes organizacións ecoloxistas, está a mudar a histórica relación dos pescadores artesanais co seu
medio mariño. O pescador está a percibir nos últimos tempos un maior incremento dalgunhas
especies que son protexidas por estes organismos, coma o caso da foca, o que se está a traducir
nunha maior competencia polos recursos. Por outra banda, estase a abrir un proceso conflitivo
entre os intereses das organizacións conservacionistas e os intereses pesqueiros profesionais,
cando dalgún xeito ambos colectivos deberían actuar como aliados en prol da xestión sostible das
pescarías artesanais.
No caso de Galicia, as Reservas Mariñas de Interese Pesqueiro (RMIP) creadas en 2007 e 2008
nas localidades costeiras de Lira e Cedeira, constitúen o único exemplo até o presente, onde os
pescadores e as súas organizacións respectivas iniciaron o proceso desde ‘dentro’, involucrándose
tanto no deseño e elaboración da propia proposta de creación, como nas accións internas de concienciación. As RMIP nacen cun claro enfoque social que se asenta nos principios de co-xestión,
gobernanza aberta e participada, onde diferentes actores e usuarios (institucións de goberno,
ONGs, centros de investigación, e pescadores) toman parte activa no proceso. Neste senso, as
RMIP lograron agrupar a parte do sector pesqueiro artesanal e mailas súas asociacións locais, en
torno ao concepto da pesca responsable e o interese pesqueiro. Neste senso, a realización dunha
pesca profesional sostible se presentaba como o mellor garante na conservación dos recursos
mariños, feito que desembocou nun forte apoio e achegamento entre pescadores e ONGs, cando
tradicionalmente ambos colectivos posuían intereses enfrontados.
Outra das áreas de investigación expostas na tese do Dr. Niels Einarsson, fai referencia a un dos
conceptos clave da ecoloxía humana: os dereitos de propiedade e o réxime de acceso ao recurso.
Notas de libros
Nº 8 | ADRA | 159
A pesca islandesa a pequena escala está regulada baixo o réxime de propiedade estatal ou
goberno estatal, onde os dereitos de explotación dos recursos están en mans exclusivamente do
goberno, quen á súa vez toma decisións en materia de acceso e grado de explotación dos recursos.
Porén, existen economías a pequena escala como a pesca artesanal, que pola súa estrutura,
tipoloxía, modo de extracción e organización van máis alá das regulacións estatais en termos
de sustentabilidade social e biolóxica. Precisamente, esta relación sostible co medio físico, favorecedora de prácticas pesqueiras responsable, incrementa a fixación da poboación nas propias
comunidades locais.
Segundo comenta o autor, a partir dos anos 90 do século XX, a pesca artesanal comezou a
sufrir unha serie de transformacións motivaba por cambios políticos e económicos que mudaron
a forma de apropiación e uso que tiña o pescador islandés co medio mariño. A inclusión e asignación de ‘cotas transferibles de pesca’ (TACs) como medida gobernamental para a regulación e
limitación das capturas por especie, provocou un conflito entre a pesca artesanal, economías familiares pouco capitalizadas e a pesca industrial, empresas altamente tecnificadas e capitalizadas,
con gran capacidade económica para poder presionar aos pescadores locais para comprarlle a súa
cota. Así, o acceso ao recurso converteuse nunha transacción económica transformando o réxime
de propiedade estatal nun réxime de propiedade privada, onde primaba a inversión tecnolóxica,
a maximización da produción e o poder de coerción.
Algo semellante está a acontecer actualmente coa flota galega artesanal e o pouco peso que a
pequena escala ten nas decisións de reparto de cota en detrimento das flotas industriais nacionais
e europeas.
Cando nos anos 90, se comezou a instaurar en Galicia un novo modelo de manexo para as pescarías artesanais (especialmente pensado para recursos sedentarios mariños), parecía que a situación da sobreexplotación dos principais recursos tradicionais podía combaterse dende as propias
organizacións de pescadores. Os chamados ‘Plans Específicos de Xestión’ fundamentábanse nos
principios de transferencia de dereitos de uso ás asociacións de pescadores dunha determinada
zona mariña (ámbitos territoriais) baixo o réxime de concesión administrativa. O que se pretendía era que as confrarías e cooperativas deseñasen plans que regulasen a actividade extractiva
de diferentes especies, exercendo medidas de control de acceso ao recurso. O maior éxito destes
plans foi lograr o “empoderamento” do pescador na xestión dos recursos, e cambiar o réxime de
propiedade estatal por un réxime comunal onde as organizacións de pescadores asumían a concesión en termos de ‘apropiación’.
Por todo o comentado, a tese do Dr. Níels Einarsson pretende desenmascarar as causas , problemas ou feitos culturais que relacionan a actividade pesqueira islandesa cos procesos de capitalización, neoliberalismo económico, industrialización e globalización, a través da análise dos
procesos de cambio, estratexias adaptativas e evocacións cognitivas, que os pescadores islandeses
asumen dentro dun ‘ethos’ cultural moi arraigado. A través da análise das metáforas e contos
tradicionais refórzase ese complexo submundo das percepcións, onde simbolismo e realidade se
mesturan para a creación dunha conciencia colectiva que rexe o sentir da comunidade, máis aló
das visións etnocentristas do mundo occidental.
160 | ADRA | Nº 8
Notas de libros
Este traballo reafirma a presenza de investigacións específicas no ámbito da pesca nas últimas
décadas, cando tradicionalmente nas monografías de moitos antropólogos clásicos como o caso
de Bronislaw Malinoswki, Raymond Firth ou Fredik Barth, non aparecía como campo específico
de investigación aplicada. Máis alá dos modelos ‘transaccionais’ e as concepcións neofuncionalistas e neoevolucionistas que daban énfase aos sistemas e non aos individuos, esta tese concede
unha maior atención ao papel dos individuos en canto á relación competitividade polos recursos
e os cambios políticos nos réximes de acceso e propiedade. Estes feitos conlevan cambios no comportamento do pescador islandés que modifica a súa relación co medio, podendo comprometer
nalgúns casos, a subsistencia das propias comunidades pesqueiras.
Duarte Fernández Vidal
Nº 8 | ADRA | 161
Normas para presentación de orixinais
Presentación
A revista acepta exclusivamente orixinais
inéditos, redactados nos seguintes idiomas: galego, portugués, español e inglés. Só se publica en
galego e os autores deberán aceptar a tradución
de acordo cos criterios que indique o Consello
de edición. As reseñas ou comentarios de libros
serán sobre novidades bibliográficas que se incorporen á biblioteca do Museo do Pobo Galego.
Os artigos irán precedidos dunha folla na
que figure: título, nome dos autores e autoras,
datos académicos ou profesionais que consideren oportunos, enderezo, teléfono e correo electrónico. Virán acompañados dun resumo cunha
extensión entre 100 e 150 palabras, así como de
entre 4 e 6 palabras claves. Resumo e palabras
clave deberán presentarse en galego e inglés.
Os textos presentaranse impresos, debidamente paxinados e en follas de formato DIN-A4 por unha soa cara. Remitirase copia en
papel e en soporte informático.
A letra será tipo Arial 12 puntos; interlineado de 1,5; marxes inferior e superior de
2,5 cm e os laterais de 3cm. As páxinas irán
numeradas e serán 25 como máximo, incluídas fotografías, planos, gráficos, bibliografía e
notas a pé de páxina.
A presentación de reseñas non sobrepasarán as 5 páxinas.
Imaxes, ilustracións, gráficos, táboas...
O seu número será proporcional á extensión do artigo. Si se inclúen táboas deberanse
presentar en arial 10.
Presentaranse en soporte informático
(preferentemente formato JPG ou TIFF cunha
resolución de 300 ppp).
Deberán ir convenientemente rotuladas e
numeradas, indicando o lugar aproximado da
súa colocación que, non obstante, determinará en última instancia o editor.
Citas textuais
Cando sexan breves irán incorporadas no
texto do autor e entre comiñas, pero si superan as catro liñas, destacaranse nun paragrafo
con sangrado e letra de 10 puntos. Todas as
citas levarán, tras o peche das comiñas e entre
paréntese, a referencia que inclúe: apelido do
autor seguido – sen coma– polo ano de edición da obra citada, dous puntos e a páxina ou
páxinas correspondentes. Exemplo: (González
Monje 2011: 138-139).
Notas ao pé
Se prefire a eliminación das notas ao pé mais
de ser necesarias deberán numerarse consecutivamente. Se a nota se refire ao título ou autor/es
do orixinal, deberá marcarse cun asterisco.
Bibliografía
A bibliografía limitarase aos libros e artigos citados no texto. Presentarase alfabeticamente ao final do artigo. Se hai varias referencias dun autor irán ordenadas por ano de
edición de máis antigo ao máis recente. A forma de presentar as referencias bibliográficas,
deben seguir o seguinte modelo:
162 | ADRA | Nº 8
Libros:
GONDAR PORTASANY, M. (1987) A morte.
Santiago de Compostela: Museo do
Pobo Galego.
RODRÍGUEZ CALVIÑO, M. e SÁENZ-CHAS
DÍAZ, B. (2000) O tecido. Santiago de
Compostela: Museo do Pobo Galego.
Artigos en publicacións periódicas:
BRAÑA REY, F. (1998) “Adaptacións ou cambios. A sala do mar do Museo do Pobo
Galego”. Antropológicas (Porto) 2: 141156.
Participación en obra colectiva:
BERAMENDI, J.; (2010) “A Galicia de 1909”.
En C. García Martínez (ed.), Exposición
Galega de 1909. Santiago de Compostela: Consorcio de Santiago, Museo do
Pobo Galego, pp. 9-30.
Documentos en Internet:
Cando a referencia bibliográfica aluda a un
enderezo de Internet, consignarase do mesmo
xeito que nos tipos anteriores e indicando a
continuación o enderezo electrónico entre os
signos menor que < e maior que > e a data da
consulta entre corchetes. Sempre que sexa posible e a web incluírase en liña aparte.
PADROADO DO MUSEO DO POBO GALEGO
(2006) Informe sobre a Cidade da cultura. Consulta en liña [data de acceso,
25/05/2012]
<http://www.museodopobo.es/uploads/
pdf/informe-xunta.pdf>
Avaliación
Os orixinais presentados serán sometidos á consideración do Consello de edición
da Revista que avaliará a calidade científica
dos mesmos e cuxo informe favorable motivará a súa publicación. En caso de así requirilo a índole do texto presentado, o Consello
de edición poderá encargar a súa avaliación a
especialistas externos, garantindo o seu anonimato.
As primeiras probas serán corrixidas polo
autor, que deberá devolvelas á Redacción da
Revista nun prazo aproximado de 15 días. A
revisión das segundas probas corre a cargo
do Consello de edición ou persoa en quen
delegue.
A publicación dos artigos na Revista non dá
dereito a remuneración algunha. Os dereitos de
edición corresponden ao Museo do Pobo Galego, e será necesario o seu permiso para calquera reprodución total ou parcial, que, en todo
caso, deberá indicar a procedencia.
O enderezo para o envío de orixinais é:
ADRA. Revista do socios e socias do Museo do Pobo Galego.
Museo do Pobo Galego
San Domingos de Bonaval
15703 Santiago de Compostela
[email protected]
Nº 8 | ADRA | 163
Socios patrocinadores e protectores do Museo do Pobo Galego
Eduardo Beiras García-Martí
Aluminios Cortizo S.A.
Engasa. Energía de Galicia S.A.
Fundación La Rosaleda
Cooperativa Agraria Provincial da Coruña
Cooperativa Vitivinícola do Ribeiro. Viña Costeira
Fundación Juana de Vega
Fundación Rodríguez Iglesias
Gadisa Retail S.L.U.
Galivalia. Avogados e consultores
I.X.P. Ternera Gallega
J.J. Chicolino
Madeiras Ornanda
O 16 Casa de Xantar
Progando S.L.
R cable e telecomunicación Galicia S.A
Restaurante La Bodeguilla de San Roque
Restaurante María Castaña