Alhambra de Granada

Alhambra de Granada
A Alhambra constrúese por riba do rÃ-o Darro nunha montaña de Serra Nevada con arxila vermella sacada
da mesma a cal dará nome á fortaleza. Na cal podemos ver un conxunto palacial con dúas partes ben
diferenciadas: por unha parte o Palacio do Xenelalife, o primeiro que se constrúe (data do último cuarto do
S.XIII, que será reconstruÃ-do posteriormente), e por outra parte o entorno amurallado coñecido como A
Alhambra. Foi Muhammad I, fundador da dinastÃ-a nazarÃ- que rexeu o destino de Granada como reino
independente durante 250 anos constrúe un recinto amurallado para protexer a montaña, asÃ- como o
recinto militar da alcazaba que habÃ-a de complementar o amurallamento, tamén abastece de auga o cerro
ou outeiro construÃ-ndo a Acea Real desde o rÃ-o Darro. A alcazaba presenta unha planta en forma de
trapecio irregular, destaca a Torre da Vela e a Torre do Homenaxe, a parte máis alta da Alhambra estaba
reservada á residencia dos sultáns.
Dos 22 sultáns que formaron a dinastÃ-a nazarÃ-, só algúns realizan obras arquitectónicas. Entre eles
destacan Yúsufu I, que constrúe diversas portas de acceso: a da Xustiza, a das Armas, reforma o Baño
Real, constrúe a Torre da cativa e a Torre de Comares; e o seu fillo
Mohamed V que constrúe o Palacio dos Leóns, completa o Palacio de Comares, remodela o Mexuar do
mesmo palacio, e abre a Porta do Viño. A figura so sultán granadino exercÃ-a o poder relixioso e
polÃ-tico; o seu poder estendÃ-ase a todos os ámbitos, incluÃ-dos o artÃ-stico.
No renacemento, o emperador Carlos V demoleu parcialmente algúns palacios para construÃ-r el un palacio
renacentista que leva o seu propio nome.
A Alhambra, está deseñada a escala humana; disimula con xeso a pobreza dos materiais ( argamasa para
os muros e ladrillo para arcos, bóvedas e piares) e non lle daban maior importancia ós aspectos estruturais.
A Alhambra, parece a materialización da crenza musulmá de que o paraÃ-so é un xardÃ-n. Nela a
arquitectura dáballe paso á natureza. A vexetación e a auga, interrelacionan os diferentes recintos e
danlles unha unidade.
O PARTAL
É o palacio máis antigo da Alhambra, construÃ-do por Muhammad III. Está formado por un pavillón
cuberto por unha cúpula, unha torre anexa, e unha ampla alberca diante. Trátase dun palacio de recreo.
Atopámonos cun pórtico precedido dun sereno estanque (como era normal) e formado por cinco amplos
arcos, sendo o central máis alto e ancho que o resto. Na súa orixe o soporte dos arcos serÃ-an piares que
foron cambiados por finas columnas nazarÃ-es durante a restauración de 1965. O pórtico cóbrese cunha
alfarxe plana, afuracado por unha pequena cúpula central.
No interior destaca unha estancia central de planta cadrada. Na parte occidental elévase unha torre
observatorio, a que na época de Muhammad V se lle adosaron vivendas.
PALACIO DE COMARES
Tamén se coñece co nome de Arrayans. O palacio está formado por a Torre de Comares, obra de Yusuf
I, debéndose o Palacio á profunda reforma realizada polo seu fillo Muhamad V.
Consta de 2 patios, un o chamado do Cuarto Dourado que comunica co Menxuar (ou sala de administración
e xustiza) e no que se localiza un pequeno oratorio; e o outro que articula a estrutura palacial e é o que
1
denominamos como Patio dos Arrayans
e que ten, unha caracterÃ-stica forma rectangular. Nos lados menores deste patio ábrense pórticos.
Fórmanos columnas sobre bases moi estilizados, realizadas en mármore. Posteriormente atopamos o
chapitel que combina dous modelos: ambos presentan forma cúbica, un destaca polas súas follas de acanto
e atauriques, o outro modelo presenta decoración de mocárabes. Os arcos son de medio punto, aÃ-nda que
lixeiramente apuntados, e presentan asÃ- mesmo dous modelos de decoración: ou son arcos angrelados ou
son de mocárabes.
En ámbolos casos, máis que arcos con función arquitectónica trátanse de pantallas visuais, sendo por
tanto a sucesión de pilares superpostos os que en realidade actúan como soporte da estrutura
arquitectónica.
SALÓN DO TRONO
No interior da torre de Comares atópase o Salón do trono ou de Embaixadores.
O enorme grosor das paredes de esta torre permite abrir tres alcobas. A situada no lado Norte atópase o
Trono de Yusuf I. En este Salón os Sultáns granadinos celebraban os seus actos solemnes.
A decoración é a habitual no conxunto palacial: zócalo inferior de alicatados e sobre el decoración de
xeserÃ-a que nun alarde de horror vacuii emprega todo tipo de recursos ornamentales, lacerÃ-a, ataurique e
epigráfica.
Cóbrese a Sala cunha enorme teitume de madeira con apariencia de bóveda esquifada, con decoración de
mocárabes no cubo central e estrelas de 8 e 16 puntas, máis de 7 cÃ-rculos concéntricos nos faldóns.
PoderÃ-a tratarse de unha representación simbólica dos sete ceos do paraÃ-so islámico, co trono de Deus
situado no oitavo ceo.
Nos lados menores do Palacio de Comares dispoñÃ-anse as estancias máis importantes como era normal
nos palacios musulmáns. As do lado sur destruÃ-ronse a causa da construción do palacio de Carlos V. No
lado norte consérvase a Sala da Barca a cal se incendiou o século pasado.
PALACIO DOS LEÓNS
A función deste palacio era a mesma que o de Comares, de tal xeito que a intención de Muhammad V ao
construÃ-lo serÃ-a a de levantar unha réplica ao palacio de seu pai, colocando no seu trono o chamado
Mirador de Lindaraja e establecendo o seu despacho na chamada Sala das dúas irmás.
A súa construción data do primeiro perÃ-odo do reinado de Muhammad V entre 1354 e 1359, porque
cando volve ao trono en 1362, o Palacio serve de marco ás festas da súa nova entronización.
A estrutura do palacio presenta planta rectangular con unha fonte no medio, co que segue o esquema
caracterÃ-stico de patio de cruceiro. Disponse nunha estrutura cruciforme con dous templetes nos lados
menores, que avanzan cara o patio, de tal forma que a interrelación espacial é plena, non se distingue
facilmente cando comeza o xardÃ-n e cando acaba a edificación.
Nos catro lados do patio ábrense pórticos ou galerÃ-as, a base de arquerÃ-as sobre columnas de
mármore. Estas distribúense exentas ou repartidas en grupos de dous ou tres.
Os chapiteis son de dous tipos: o de follas de acanto moi estilizadas ou de mocárabes. Os arcos seguen
actuando como pantallas visuais, sendo ou ben de mocárabes ou ben de festoneados.
2
A decoración é igualmente profusa, con azulexos en zócalos, e encima xeso e madeira, que reproducen
todo un repertorio infinito de temas epigráficos , atauriques e lacerÃ-as.
O redor do Patio dispóñense no lado Norte, a Sala das dúas irmás, ó sur a Sala dos Abencerraxes, e nos
lados maiores, ao oeste, a Sala dos Mocárabes, e ao este a Sala dos Reis.
O BAÑO REAL
Ao Este do Palacio de Comares localÃ-zase o Baño Real que foi construÃ-do por Ismall I pero contén
inscricións alusivas a Yusuf I.
Desde o patio dos Arrayans accedÃ-ase aos Baños. Primeiro á propia vivenda do sultán, e despois ás
dependencias caracterÃ-sticas de unha terma ou baño: o que se chamou Sala das Camas, Sala Caliente.
A decoración é a habitual, aÃ-nda que haberÃ-a que engadir que nas sala caliente claraboias cenitales de
forma estrelada nas bóvedas, como elementos de iluminación e para sangrar o vapor. Ditas bóvedas
atázanse en forma de canón apuntado.
4
3