O Barroco. Introducción. Arquitectura. 2.1. Arquitectura en España.

O Barroco.
INDICE
• Introducción.
• Arquitectura.
2.1. Arquitectura en España.
• Escultura.
3.1. Escultura en España.
• Pintura.
4.1. Séculos de ouro da pintura española.
• O Barroco en Galicia.
1.Introducción.
Na sensibilidade barroca apréciase unha tendencia espectacular cara ó decorativo, abandóanse as regras da
estética clásica, búscase a orixinalidade por encima de todo, predomina a fantasía sobre a realidade e hai un
gusto desmenurado pola ornamentación e amplitude (grandiosidade).
Denomínase "Barroco" ó período que transcurre desde o 1600 ata o 1750. Este movemento aparece en Italia e
difíndese por toda−las nacións de Europa adquirindo gran importancia en España e Hispanoamérica.
O arte barroco desenvolveu un papel importante nos conflictos relixiosos deste período. Fronte á tendencia
protestante a construír edificios para o culto dunha maneira sobria e sen decoración a igrexa católica usará
para os seus fíns litúrxicos a grandiosidade e complexidade barrocas Neste sentido pódese afirmar que o
barroco é a expresión estética da contrarreforma.
2. Arquitectura.
Os primeiroa edificios barrocos constrúense en Italia. As máximas figuras foron Bernini e Borromini.
• Bernini, creou grandes pazos, xardíns, plazas, rúas e fontes a maioría en Roma.
• Borromini, foi un verdadeiro virtuoso da arquitectura. Deulle un tono persoal coa continua alternancia
de entrantes e saíntes, de liñas cóncavas e convexas, onde todo isto produce unha sensación de
movemento.
Outro arquitecto famoso foi Filippo Juvara que ademais de traballar en Italia trasladouse a España por
invitación de Filipe Ve proxectou o palacio dreal de Madrid, a Granxa de Segovia e o palacio de Aranxuez.
En Francia, en tempos de Luís XIV créase a verdadeira arquitectura barroca francesa. Amáxima figura foi
Mansáct; autor da igrexa dos Inválidos (París) e é un dos autores do pazo de Bersalles.
2.1. Arquitectura en España.
1
A arquitectura barroca española distíguese pola acentuación da riqueza ornamental que xa non se conforma
con decorar luxosamente o interior dos edificios se non que cubre as súas fachadas cunha riquísima
decoración. Un artista importante desta época é Alonso Cano, autor da fachada da catedral de Granada.
O estilo máis exhuberante do barroco español foi o denominado "churrigueresco" que recibe o seu nome
dunha familia de artistas apelidados Churriguera. O seu máximo representante foi Xosé de Churriguera autor
do retablo de San Esteban de Salamanca e onde utiliza profundamente a columna salomónica.
3. Escultura.
Durante o barroco o verdadeiro tema que se esculpe non é xa a figura senon un disperso e excitado
movemento . Proba disto é a importancia que adquire a vestimenta que case subplanta as figuras; os pliegues
da roupa son cada vez máis retorcidos.
Dado o seu carácter de sobordinación á arquitectura as esculturas barrocas están concevidas para ser
contempladas non como esculturas esentas senon sempre como elementos dun amplo conxunto.
O escultor máis importante fora de España foi Bernini.
3.1. Escultura en España.
As notas máis importantes da escola de imaxineiros na escultura barroca son:
• Realismo.
• Fondo sentido relixioso que inspiran as súas composicións. Os escultores españois deste período
empregan a madeira policromada.
Entre os máis importantes destacamos:
• Gregorio Fernandez.
• Martinez Montañés.
• Xoán de Mesa.
• Alonso Cano.
• Pedro de Mena.
4. Pintura.
As características básicas da pintura son:
• Trinunfo da cor sobre o debuxo.
• Cores vivas.
• Preocupación pola luz nos cadros.
• Realismo. Tentanse representa−las cousas tal como son.
• Movemento nas composicións.
• Asimetría e liñas onduladas.
Os pintores máis destacados foron:
• En Italia, Caravaggio.
• En Flandes, Rubens, Vandyck e Jordaens.
• En Holanda, Hals, Vermeer e Rembrandt.
2
4.1.Séculos de ouro na pintura española.
O século XVII en España considérase a etapa máis importante da historia da nosa pintura. Así denomínase
este período como o século de ouro da pintura española.
A pintura nesta época é fortemente realista vese o sentido relixioso da contrarreforma incluida nela.
Os pintores máis destacados neste período:
Ribera (o españoleto), Ribalta, Zurbarán, Murillo, Valdés Real, Claudio Coello, Diego Velazquez.
• Diego Velázquez: foi o máximo representante da pintura española deste período; é un dos mellores
pintores de tódolos tempos. Iniciouse no tebrisco barroco con fortes contrates de luz e sombras. Máis
tarde, ó converterse en pintor da corte de Felipe IV o seu estilo evolucionaría cara a cores máis claras.
A principal innovación estética de Velázquez foi o descubrimiento da perspectiva aérea que consistía
na sensación de profundidade a través da tonalidade cromática.
Obras famosas de Velázquez son:
• A forxa de Vulcano.
• O ahogador de Sevilla.
• Os borrachos.
• O cadro das lanzas.
• As meninas.
• As fiandeiras
5. O barroco en Galicia.
Durante os séculos XVII e XVIII, (os séculos do barroco) Galicia coñeceu unha época de esplendor artístico
semellante á que acadou en tempos do Románico.
Os arquitectos barrocos preocupábanse pola decoración e o espacio. No barroco destacamos o uso do granito
que é un dos trazos derivados do barroco. Por mor da súa dureza o granito non deixa realizar figuras finas e
delicadas, por isto os tradicionais motivos vexetais son substituidos por placas e cilindros, formas xeométricas
que lles confiren ós edificios unha gran orixinalidade.
• O barroco compostelán.
Santiago foi o centro artístico por excelencia. A catedral de Santiago foi sometida a unha remodelación xeral.
Desta cidade destaca a súa catedral salientando a fachada do Obradoiro.
• A fachada do Obradoiro.
Foi o derradeiro proxecto de Casas e Novoa. No medio da fachada, ideada como un gran arco de triunfo,
Casas abriu oito ventás.
Obsérvase unha maior perspectiva de todo o conxunto o elemento máis chamativo da fachada é a altura. Os
elementos arquitectónicos encúrranse na parte máis alta da fachada que se fai cada vez máis estreita ata
rematar en punta nun baldaquiño.
• Etapas e mestres.
3
A catedral de Santiago construíuse en 3 grandes etapas:
1º xeración: século XVII. Salientan Domingo Antonio de Andrade autor da "Torre do reloxo" da catedral.
2º xeración: século XVIII. Salientan dous arquitectos, Simón Rodriguez e Fernando de Casas e Novoa, que
realizaron a "fachada do Convento de Santa Clara" e a "fachada do Obradoiro".
3º xeración: século XVIII. Destacan Ferro Coaveiro e Fernandez Sarela, que realizaron a " fachada de A
Cibechería" e as " prazas das Praterías".
4