Cando Blanco Amor conquistou as Galias

FARO DE VIGO • Sábado, 20 de agosto de 2005 • NÚMERO 425
Astérix aprendeu a falar galego hai pouco máis de 30 anos. Foi o escritor Eduardo Blanco
Amor quen, por encarga do libreiro coruñés Fernando Arenas, traduciu as primeiras oito aventuras dos
habitantes da aldea gala máis universal.
Cando Blanco Amor
conquistou as Galias
A situación do escritor á volta de Bos Aires fíxoo aceptar encargas como traducións e traballos xornalísticos
Ana Rodríguez
stamos no ano 50. A Galia
toda está ocupada polos
romanos... Toda? Non!
Unha aldea da Armórica poboada por irredutibles galos resiste
sempre ao invasor. Despois de finalizar unha das súas múltiples
aventuras, os castrexos máis sonados de todos os tempos celebran, como vén sendo tradición,
unha das súas ceas de xabarín ao
espeto. Pero, se se observa con
atención o
banquete, hai
un convidado
sentado
á
mesa que nada ten que
ver cos pouco
refinados habitantes do
pobo. Ben
emperiquitado, en branco
e negro, comendo o xabarín con coitelo e tenedor e pelexando con Astérix para que o
bardo interprete á fin unha das
súas cancións, está Eduardo
Blanco Amor. Por Belenos, por
Tutatis! Pero que diantres fai
Obélix falando en galego co autor de A Esmorga? Todo ten una
explicación. Astérix e Obélix coñeceron a Blanco Amor a mediados da década dos 60 (1960 d.C.)
nunha Brigantium que crecera
máis alá da Torre de Hércules.
E é que a cidade da Coruña
foi o berce da primeira traducción ao galego das
aventuras dos invencibles castrexos e o escritor ourensán foi o encargado de ensinar
galego aos incultos habitantes da
aldea comandada polo xefe
Abraracurcix.
En 1959 —o
mesmo ano que
Blanco Amor
publicaba A Esmorga,
pouco
tempo
E
antes de abandonar Arxentina e
retornar definitivamente a Galicia— vía a luz na revista francesa
Pilote o primeiro capítulo da serie
que faría dar a volta ao mundo a
Goscinny e Uderzo: Astérix, o galo.
Pouco máis dun lustro despois
xa era un personaxe mundialmente coñecido e o libreiro coruñés Fernando Arenas foi quen de
ver o longo e próspero futuro do
pequeno galo e o seu panzudo
amigo e o oco deixado polas
grandes editoriais nas
traduccións
ás linguas
con menor
número de
falantes. “Foi
nunha feira
en Fránkfort”, explica
Manuel Arenas fillo do
libreiro coruñés por excelencia e agora dono da libraría
Arenas, “intentou conseguir os
dereitos en castelán, pero xa llos
concederan a Grijalbo, e el comprounos en galego”.
Anos antes, en 1958, Fernando
Arenas abrira no número 20 da
praza de María Pita a libraría
Cervantes, xustamente na casa
onde nacera e na praza onde tivera xogado tantas veces de rapaz.
Tanto este establecemento como
a libraría Arenas, inaugurada no
1963 no Cantón
Grande, fo-
res daqueles e de tempos posteriores. Arenas coñeceu e intimou
con xente como Celso Emilio Ferreiro, Álvaro Cunqueiro, Luís
Seonane, Rafael Dieste, Torrente
Ballester ou Camilo José Cela.
Entre eles, Eduardo Blanco
Amor, a quen o empresario lle
encargou a tradución das oito
primeiras historias de Astérix e
Obélix.
As oito probas de Blanco
Amor
Con ou sen bebedizo máxico,
o autor de Os biosbardos puido
deste xeito coñecer os secretos do
antigo Exipto e o belido nariz de
Cleopatra (Astérix e Cleopatra),
aprenderlles aos valentes Normandos o que é o medo (Astérix e
os Normandos), alistarse na lexión estranxeira para salvar ao
mozo de Falbalá (Asterix é lexionario), e apreciar a precisión dos
reloxos dos helvecios (Astérix na
Helvecia).
Nas outras catro viaxes
polo mundo de Blanco
Amor,
Astérix,
Obélix e o ca-
Fernando
Arenas adquiriu
os dereitos de
edición nunha
feira de Fránkfort
PASA A LA PÁGINA
Eduardo Blanco Amor.
ron punto de reunión de
tertulias da cidade e lugar de paso dos literatos, humoristas, músicos,
xornalistas
e pinto-
SIGUIENTE
◆
2 ◆F
ARO DE VIGO
Sábado, 20 de agosto de 2005
E N P O RTA D A
estudos sociolóxicos, semióticos e
estruturais que fagamos, non hai
unha regra científica que determine que unha historia poida
acadar ou non esta trascendenza
universal”, analiza Miguelanxo
Prado.
VIENE DE LA PÁGINA ANTERIOR
deliño Ideáfix, os aventureiros
rescataron a Panorámix o druida
dos romanos e dos godos (Asterix
o galo e Asterix e os godos), salvaron ao pobo das loitas de poder
(A loita dos xefes) e coñeceron Lutecia (A fouce de ouro).
Quizáis as historias de Astérix
aportaron un chisco de fantasía
aos tempos difíciles que lle tocou
vivir a Blanco Amor cando regresou definitivamente a Galicia no
1967, ata a súa morte no 1979.
“Vivía con certa precariedade
ou, polo menos, non na abundancia”, conta Marta Pérez, profesora de Xornalismo da Universidade de Santiago, que ten estudiado a obra xornalística do
escritor de Auria. “As colaboracións xornalísticas, as traducións
e este tipo de traballos eran ocupacións por encarga e de supervivencia”.
Nesta análise coincide Anxo
Tarrío, profesor de Filoloxía Galega tamén en Compostela e analista da narrativa de Blanco
Amor. “Evidentemente non o pasou ben, tivo que sobrevivir baixo
a incomprensión”, afirma Tarrío.
“Ata tal punto que vendía as súas
novelas de man en man, por
exemplo, na desaparecida libraría
La Región, de Ourense”, engade.
Á marxe da oficialidade cultural e afastado de moitos círculos
intelectuais, Banco Amor sempre
dicía que, á súa volta, Galicia non
lle fixera o caso que el merecía.
“Pero moitos din que era un pouco diva e tachárono de desagradecido”, apunta Marta Pérez.
Fose cal fose a súa situación, a
encarga da tradución que lle fixo
Fernando Arenas “foi por amizade”, segundo di o seu fillo Manuel, que conserva no seu despacho os oito primeiros exemplares
desta particular edición que saíu
á venda en 1976 e que aínda ten
álbumes para a súa venda no local do Cantón. “Cando se acaben,
pode que editemos máis”, avanza.
E é que o contrato que Fernando Arenas asinou en Fránkfort —“por un erro da parte francesa”— non especificaba a data
de finalización da licencia, que
pertence así aínda á libraría coruñesa. O representante desta segunda xeración de libreiros, Manuel Arenas, garda ademais as
pranchas orixinais que se levaron
á imprenta co texto escrito á man
“non sabemos se polos impresores ou polo propio Eduardo Blanco Amor”.
Astérix en Fisterra
As pranchas de impresión de “Astérix e os Normandos”, conservadas na libraría Arenas.
con preto de 22 anos, en 1919, e,
polo tanto, “a unha comunidade
galega de diversas procedencias e
cunha dialectoloxía tamén moi
variada”, di o filólogo.
“Fixo unha mestura do galego
da emigración e do galego que recorda e que reelabora así da súa
memoria”, describe a profesora
Marta Pérez sobre a lingua dun
Blanco Amor que levaba dende o
ano 1936 sen voltar a Galicia cando escribiu A Esmorga no 1959 e
formou o seu galego narrativo case definitivo.
“Quizáis o galego de Ourense
estea representado, pero de todos
os xeitos é un galego singular,
non concreto”, asegura Anxo Tarrío. Ao chegar a Galicia esa fala e
esa lingua non variaron moito.
“Tíñaa moi interiorizada, era a
lingua que lle servía para a súa
narrativa”.
A fala de Blanco Amor converteuse deste xeito nunha das máis
de cen linguas ás que se ten traducido a universal banda deseñada francesa, como o castelán, o
euskera, o inglés, o chinés, o bable ou mesmo o esperanto.
Tintín na Gallaecia
O director do Salón do Cómic
da Coruña Viñetas dende o
Atlántico –que comeza mañá, día
15 de agosto– e abandeirado da
Fernando Arenas.
banda deseñada galega Miguelanxo Prado, tamén coñecía a
existencia desta tradución dende
unha presentación que fixo la libraría Arenas xunto a Manuel Rivas. “No momento desta edición
Astérix xa era coñecido no mundo, pero non tiña a dimensión
planetaria que ten hoxe”, di o artista coruñés.
Prado destaca como Astérix e
o Tintín son os únicos libros das
grandes series internacionais con
versións editadas en galego.
“É un paradoxo que se dá con
moita frecuencia”, explica, “é
máis doado atopar en linguas con
menos de dez millóns de falantes
outro tipo de obras con menos
público ou lectores máis específicos que series con personaxes de
primeira liña”. Nin o belga Lucky
Luke, nin os personaxes da Marvel ou DC Comics saben falar galego. “Arenas beneficiouse de que
o personaxe de Astérix era coñecido pero non era o fenómeno
que acabou sendo despois”.
Segundo explica Prado, os
propietarios dos best sellers da
banda deseñada fixan mínimos de venda
moi elevados
aos que as editoriais que publican en linguas con menos lectores
poden difícilmente chegar.
“Durante certo tempo algunha empresa tonteou con publicar en galego
Lucky Luke, pero acabouse por
desbotar a idea”, comenta.
Mais o políglota Astérix, personaxe universal e símbolo nacional francés –ata lle puxeron o seu
nome a un satélite artificial– si
que se pode ler en lingua galega.
“Unha das cousas marabillosas
disto é que, no fondo, por moitos
O volumen
de venda esixido
fai que só Tintín
e Astérix estean
en galego
Astérix e os emigrantes
E foi entón, facendo caso omiso a aquel conto de Orates frates,
con galos non trates, cando Blanco
Amor lles aprendeu a Astérix e
Obélix o galego que el sabía e que
el usaba como lingua narrativa.
Verbi gratia, nas súas versións
a aldea era unha aldeia, Abraracúrcix tiña medo de que o ceo lle
caese sobor da súa cabeza, e os
globos das viñetas están inzados
de expresións como bon, home,
bon e nefeuto.
E é que as traducións, encargadas a mediados dos sesenta e con
depósito legal no 1976, fixéronse
cunha lingua prácticamente oral
e pendente de normalizar e normativizar.
“O propio Blanco Amor explicaba como a súa lingua nacera na
emigración”, afirma o profesor
Anxo Tarrío. Dende a cidade das
Burgas, emigrou para Bos Aires
“Aínda así, si que hai ingredientes”, engade. “Ao basearse en
estruturas humorísticas facilítase
o achegamento a un público non
habitual de cómic”, identifica como primeira razón. “Ten ademais
unha destas estruturas que lle
chamamos felices, simple, maniquea, os papeis están repartidos,
sabemos quen son os bos e quen
son os malos”, xustifica ademais
Prado quen cre tamén que “a estrutura básica é sempre a mesma,
a repetición disfrazada é outro
dos garantes”.
“Por exemplo, ao público infantil gústalle identificar as cousas, como o retrouso dunha canción ou as constantes dunha peli
de vaqueiros”, di. “Pero o que pasa é que hai dous tipos –o debuxante Uderzo e o guionista Goscinny– que o fan moi ben”. “Está
claro que un dos puntos fortes
era o humor e a desaparición de
Goscinny nótase, os últimos álbumes non acadan esa fineza”.
Máis alá das virtudes da obra,
Astérix e Obélix gañan, mudados
a galego, unha retranca castrexa
que ben lles podería levar a vivir
unha das súas aventuras na mesma Gallaecia.
Se en Astérix
en Hispania
só
tiveron
tempo de coñecer Sevilla,
Pa mplona,
Segovia, Salamanca e Córdoba,
ben
merecen, qué
menos, unha
visita aos colegas do castro de Elviña, poñer patas arriba
Iria Flavia, participar na construción da Torre de Hércules ou seres quen de facerse ao mar en Fisterra. Só unha cousa poden temer
aquí os irredutibles galos: as lendarias nubes mestas, negras,
ameazantes da Gallaecia, que lles
fagan crer de verdade, ¡por Tutatis!, que o ceo vai caer.
Os oito álbumes de Astérix que traduciu Blanco Amor.
FARO DE VIGO
Sábado, 20 de agosto de 2005
3◆
◆
PATRICIA ÁLVAREZ
El trasfondo de una
época prometedora
Kennedy y el sueño
de los sesenta
W.J. RORABAUGH. Paidós. 318
páginas.
Los primeros sesenta fueron una época
prometedora, especialmente para Estados
Unidos, donde reinaba la paz exterior y la
prosperidad nacional. Los norteamericanos vivían su sueño dorado entre televisiones en color, viajes a Disneylandia, coches de
siete metros y autopistas de hasta
doce carriles. Se
iniciaba la carrera
espacial y la curación del cáncer
parecía al alcance
de la mano. Reinaba la esperanza
de que en futuro
pudieran reconciliarse el lujo privado y el gasto
público.
En este periodo tan prometedor prevalecía un
aura de irrealidad
y un ambiente rayano en la euforia.
El problema es
que existía un
desfase entre la esperanza y la experiencia que desembocaría en las revueltas
del final de la década. En realidad, los años
de la presidencia de Kennedy no fueron
idílicos más que en la superficie. Al menos
JOHN KRAKAUER.
Península/ Atalaya. 381
páginas.
Como Truman Capote en A
sangre fría, John Krakauer reconstruye un macabro crimen
que en 1984 conmocionó a la
sociedad estadounidense.
“Yo estaba cumpliendo la
voluntad de Dios, y esto no es
un crimen”, dijo uno de los culpables de asesinar a una mujer
y a su bebé en el condado de
Utah. Jon Krakauer, que piensa
que no existe fuerza más poderosa para impulsar a la gente a
ser cruel e inhumana que la religión, parte del crimen de Utah
para ir descubriendo por el ca-
L
O
S
mino el violento pasado del movimiento mormón, la religión
más exitosa de Estados Unidos,
y la existencia de un brutal fanatismo religioso. Un viaje a las
teocracias de la América profunda controladas por renegados profetas mormones.
M
Á
Putefracta condición
humana
Las amantes
ese es el planteamiento del profesor W. J.
Rorabaugh, quien en Kennedy y el sueño
de los sesenta analiza el complejo trasfondo de esos años memorables de la historia
norteamericana.
Rorabaugh comienza centrándose en la
enigmática personalidad del presidente
Kennedy, sus dobleces, sus carencias y sus
puntos fuertes, para pasar luego a explorar
las interrelaciones entre la política, la cultura y la sociedad durante ese periodo. Para Rorabaugh, el
principal temor de los
norteamericanos era,
más allá de la guerra
fría y la posibilidad de
una hecatombe nuclear, más allá de la
cuestión racial surgida a raíz del movimiento en defensa de
los derechos, el gran
miedo era a que todas
las verdades antiguas
se desmoronasen.
Betty Friedan acababa
de poner en marcha el
movimiento feminista y las costumbres sexuales empezaban a
cambiar. Además, los
escritores beat, los artistas pop y los nuevos
músicos folk estaban
redefiniendo el arte,
denunciando la hipocresía social y amenazando los valores que
habían regido hasta entonces. Rorabaugh
desenreda todos esos hilos que hicieron
del principio de la década de los sesenta
un periodo decisivo.
Obedeceré a Dios
S
V
ELFRIEDE JELINEK. El Aleph. 185
páginas.
Muy pocos lectores españoles conocían
a Elfriede Jelinek cuando en octubre pasado la Academia sueca le concedió el premio Nobel, destacando “el flujo musical
de voces y contravoces en sus novelas y
obras de teatro, que con su extraordinario
entusiasmo lingüístico revelan el absurdo de los clichés sociales y su
subyugante poder”. Lo cierto es
que el estilo de la
escritora austriaca, basado en los
juegos de palabras
y en un elaborado
trabajo de composición de sonidos, resulta difícil
de traducir a otros
idiomas. En España se habían publicado un par de
novelas de Jelinek
a principios de los
noventa, pero pese al éxito de la
versión cinematográfica de La pianista, dirigida por
Michael Haneke,
era una autora
prácticamente descatalogada. La expectación y la curiosidad creadas por el Nobel
nos ha traído en avalancha buena parte de
su producción literaria. Empezando por
La historia más bella
de la felicidad
J.M. AMILIBIA. Temas
de Hoy. 285 páginas.
ANDRÉ COMTESPONTVILLE, JEAN
DELUMEAU Y ARLETTE
FARGE. Anagrama. 149
páginas.
Esquinado, lleno de desdén, oscuro y soberbio, aquejado por un cabreo congénito...
aunque Amilibia dice pretender
ser piadoso con el que fuera su
director en el diario Pueblo, lo
cierto es que pinta un retrato
nada favorecedor. Emilio Romero era, según nos cuenta, un
“enamorado del poder que un
día soñó con ser un Fouché o
un Maquiavelo”, un tipo que tenía “tan alto concepto de sí mismo que ningún precio, cargo u
honor le parecieron nunca suficientes”.
E
N
D
I
El que fue el periodista más
poderoso de España gozaba
más con los enemigos que con
los amigos. A ambos ha recurrido Amilibia para desvelar las mil
caras de este enigmático y escurridizo personaje al que nadie
conocía realmente.
D
O
S
NO FICCIÓN
LINGUA GALEGA
1 Pasión India. Javier Moro (Seix
Barral).
1 La fuerza del optimismo.
Luis Rojas Marcos (Aguilar).
A república dos soños.
Nélida Piñón (Galaxia).
2 La Conspiración. Dan Brown
(Umbriel).
2 La tierra herida. Miguel
Delibes (Destino).
3 El código Da Vinci. Dan Brown
(Umbriel).
3 La buena suerte. Fernando
Trías (Empresa Activa).
4 La sombra del viento. Carlos
Ruiz Zafón (Planeta).
4 La inteligencia fracasada.
J. A. Marina (Anagrama).
5 La Biblia de barro. Julia
Navarro (P&J).
5 Enigma.Varios Autores (Temas de
Hoy).
La mujer justa. Sandor Marai
(Salamandra).
Las damas de Oriente.
Cristina Morató (Plaza & Janés).
6
Las amantes, la novela que en 1975 la dio a
conocer entre los lectores de lengua alemana.
Áspera y desasosegante parodia sobre la
condición de la mujer en la sociedad occidental, Las amantes traza las historias paralelas de Brigitte y Paula, ambas empeñadas en la caza de su pareja como único medio para conseguir una vida mejor. Brigitte
odia a Heinz, pero para conseguirlo “debe
esconder con cuidado su odio, porque ella
no es nadie, concretamente una costurera de sujetadores, y
quiere llegar a ser alguien, concretamente la mujer de
Heinz”, quien con el
tiempo tendrá un
negocio propio. Por
su parte, Paula espera poseer a través de
Erich una cocina
nueva y una lavadora.
Tan feminista como misógina, Jelinek nos presenta
unos personajes femeninos que mueven menos a la compasión que al desprecio. Aunque los
hombres no salen
mejor
parados.
Heinz es un idiota y
Erich, un ser brutal y
alcoholizado que disfruta hinchando a palizas a una mujer y
sintiendo su poder sobre ella. Pocas veces
se ha trazado una visión tan putrefacta de
la condición humana.
Emilio Romero. El
gallo del franquismo
FICCIÓN
6
☛L I B R O S
1
Dentro da illa. Dolores Ruiz
(Galaxia).
2
Veu visitarme o mar. Rosa
Aneiros (Xerais).
3
CON LA COLABORACIÓN
DE LAS LIBRERÍAS:
VIGO: El Corte Inglés, Librouro y Casa
del Libro.
VILAGARCÍA: Limiar.
OURENSE: La Viuda.
En un diálogo a tres voces,
la felicidad relata su historia
desde su nacimiento en la filosofía de la Grecia antigua hasta
su advenimiento político en
1789, pasando por su representación paradisíaca en el seno de
la fe cristiana.
Un filósofo, un experto en religiones y una historiadora cruzan sus miradas sobre cómo la
idea de felicidad ha ido evolucionando con el tiempo y cómo su
agitada historia nos puede ayudar a vivir mejor hoy día. Los
tres confrontan sus opiniones
sobre el misterioso Grial de la
felicidad: ¿Hay que buscarla en
los placeres o en la vida virtuosa? ¿En lo que tenemos o en lo
que somos?
◆
4 ◆F
ARO DE VIGO
Sábado, 20 de agosto de 2005
TÍTERES
Ten xa a mesma idade ca moitos dos nenos que acuden ás súas representacións, aínda que cada vez
máis os seus espectáculos estean orientados para adultos porque, aínda que se adoite asociar cos máis cativo,
os títeres son unha manifestación artística que, coma eses xogos de mesa, valen para rapaces de 0 a 99 anos.
Os títeres son
para o outono
Este ano cúmprese o décimo aniversario de Galicreques,
o Festival Internacional de Títeres de Santiago
Carmen Villar
A
décima edición de Galicreques, o Festival Internacional de Títeres que se
desenvolve en Santiago, chegará
este outono á sala Yago da capital galega (do 3 ó 9 de outubro),
a Lugo (do 5 ó 12) e ós nove
concellos que forman parte do
Consorcio das Mariñas (do 4 ó
11) para amosar que, dende Sudamérica ata a República Checa,
pasando por Galicia, son moitas
as formas dun xénero que na nosa comunidade conta cun precedente histórico, a compañía de
“Barriga Verde”, cuxa experiencia animou a moitos a empuñar
como arma creativa as marionetas.
Na actualidade hai unhas
quince compañías en Galicia,
entre aficionadas e profesionais,
que desenvolven unha actividade da que xa se atopan antecedentes no milenario teatro Bunraku de Xapón ou nos delicados
títeres de sombras na China do
século III a.C. Na India mesmo
existe unha lenda que lle atribúe
a súa creación á deusa Parvatti,
aínda que, segundo narra a historia, sería logo o deus Shiva quen
lles insuflou o alento da vida
marabillado diante da súa beleza.
Cachirulo e compañía
Jorge Rey, director de Galicreques, leva en escena con Títeres Cachirulo dende o ano 1986.
E non é a única. Os Monicreques
de Kukas percorren os escenarios dende 1979. Tanxarina (fundada en 1983), Viravolta (en
1982) ou Spaghetti, de Vigo
(1982) son outros dos nomes que
engrosan o panorama soamentes
en Galicia.
Para celebrar o seu décimo
aniversario, Galicreques prepara
unha edición
especial na que
se poderá disfrutar mesmo
dos títeres á
vella usanza,
coma cando
Barriga Verde
percorría as terras galegas,
aló polos cincuenta e sesenta. Trátase da compañía Theâtre
du Risorius, unha das poucas
que actúa nun “carromato” coma os de antes, aínda que neste
caso se trate dun vagón de tren
adaptado ás circunstancias.
Ademais, entre as 21 compa-
Un baúl con
bonecos de
guiñol.
/ Foto:
M. NÚÑEZ.
Dúas marionetas, en plena
actuación. / Foto: J. DE ARCOS
ñías participantes (das que tres
son galegas, Cachirulo, Monicreques de Kukas e Cascanueces),
atópase tamén El Chonchón,
que abrirá o festival o martes
cun espectáculo para adultos
que obtivo varias mencións especiais en encontros semellantes
en Estados Unidos.
Dende Málaga, por pór outro
exemplo, chegan El Espejo Negro, que incidirán ó día seguinte
en que é posible facer coas marionetas obras para adultos e que
nese xénero se poden conseguir
nominacións a premios tan importantes coma
os Max.
Theâtre du
Risorius fai as
súas funcións
nun carromato
Dende todo
o mundo
Completan
o panorama de
representacións as compañías europeas Pavel (dende
a República
Checa), Antón Anderlen (Eslovenia), Plansjet (Bélxica) e Teatro Alegre (Italia); as sudamericanas Anima Sonho (Brasil), Teatro De-Dos (Chile), Teatro
Pálpito (Cuba)e varias arxentinas (Chachakum Títeres, El
Abrojito y Títeres del Bien Te
Veo) e as españolas La Gotera de
la Azotea (Jérez de la Frontera),
La Pícara Locuela (Castilla León), Teatro Arbolé (Aragón) e
Teatro Urgente e Tropos Títeres
(de Madrid).
En todo caso, como asegura
Rey, prima a “variedade técnica”
(dende luvas a fíos pasando por
variñas e sombras), a relación de
proximidade cultural con Sudamérica e que os espectáculos sexan “comprensibles” e “visuais”
para que se poidan disfrutar.
Pero un festival que se prece
non só inclúe funcións. Galicreques é ademais un espazo para a
formación. Este ano impartiranse tres cursos, para cuxa inscripción os interesados poden consultar a web www.galicreques.
com. Mauricio Kartun (o “dramaturgo en auxe en Arxentina”,
como o describe Jorge Rey) encargarase de explicar un pouco
de “dramaturxia creativa para títeres e obxectos”.
Trátase de cubrir así o que
Rey define coma unha das “eivas” do teatro de títeres hoxe en
día: “a falta de dramaturgos”. As
propias compañías, no caso de
Galicia, non só se fabrican elas
mesmas os seus bonecos (algo
Unha representación da compañía
Seisdedos. / Foto: BERNABÉ
que non sempre é habitual, como sinala Rey), senón que preparan tamén os seus textos.
Para incentivar a escrita deste
xénero, dende 2003, e en colaboración co Igaem, un dos patrocinadores, o Galicreques estableceu o Premio Internacional Barriga Verde de Textos para Teatro
de Títeres,unha convocatoria
que “funciona
bastante ben”,
aínda que siga
notándose, como di Rey, que
se identifica demais teatro de
títeres con teatro
infantil.
“Para cambiar a
mentalidade
fan falla festivais coma este e que a xente se
decate de que os títeres son unha
arte. Hai que ir pouco a pouco
tentando abrirlle os ollos á xente”, explica Rey.
Ademais do curso de Kartun,
impartirase outro sobre a “ani-
mación de títeres de guante”
(polos membros de El Chonchón Carlos Piñeiro e Miguel
Oyarzún), outro sobre a “análise
do texto dramático e do texto espectacular” (por Alfredo Padilla)
e outro, da compañía Plansjet,
sobre a construcción de títeres
de madeira. As representacións e
os cursos complementaranse
con exposicións.
Jorge Rey
confía en que
este festival,
que naceu varios anos antes
có de Redondela, siga contando co beneplácito do público
(na
anterior edición unhas seis mil
persoas, das que a metade eran
escolares, disfrutaron das marionetas) e co apoio institucional,
que debe ser “canto máis mellor”
porque “sempre quedan cousas
por facer”.
Mauricio
Kartur ofrecerá
un curso de
escrita teatral