Animaliek ere hizketan zekiten garaian gertatu zan istorio hau. Astoa Gasteizetik Zornotzara zetorren zahagi ardo bat bizkarrean zekarrela. Bat-batean, otsoa atera zitzaion astoari bidera, guztiz goseturik, eta astoak otsoari galdetu eutson: - Egarri al zara? Badaukat zuretzat edaria. Baina otsoak esan eutson: - Astotxo, ez naz egarri, baina bai goseak larri oraintxe jan behar dodaz zure buru eta belarri. Eta astoak orduan erantzun eban: - Hor goian dago artalde artzainik eta zakurrik gabe. Harantza doanarentzat nahiko janari debalde. (dohainik) Baina otsoak berriz ere: - Orpoan daukat arantza (espina) ezin igo gorantza. Hemen horrelako aukera eta zertara joan harantza? Astoak orduan erantzun eban: - Hor goian ermita San Bartolome deritza (deitzen dana) nik meza entzun arte Goazen biok harantza. Otsoak ez zeukan meza entzuteko gogorik. Astoa ermitara joan zan eta otsoa ardietara. Baina astoak esandako lekuan ez zegoen ardirik. Orduan, haserre bizian, ermitara abiatu zan otsoa. Astoa ordurako ermita barruan zegoen. Otsoa bera jatera zetorrela ikusi ebanean, astoak ermitako atea itxi eban gogor atzeko bi hankekin. Orduan otsoak, haserre eta amorru bizian, honela dio astoari: - Asto zaharra mukitsu, sobre (soberan) eta gehiegi dakizu. Nik berriz harrapatzen bazaitut mezarik entzungo ez duzu Astoak erantzun eutsan ermita barrutik: - Otsango (otso) , otsango gazia, gaztetan gaizki hazia, bihar jango banauzu ere badut gaurko bizia Astoa motela eta tontoa dela esaten da; baina orduan otsoa geratu zan astoa baino tonto eta motelago.