BOLETÍN INFORMATIVO Cáritas Interparroquial de Arousa ANO XVII Nº 65 XUÑO 2011 Abalo, San Mamede András, San Lorenzo Baión, San Juan Bautista Bamio, San Xinés Caleiro, Santa María Cambados, Santa Mariña Carril, Santiago Apóstol Catoira, San Miguel Cea, San Pedro Corbillón, San Mamede Cornazo, Deiro, Dimo, San Pedro San Miguel San Pedro Fontecarmoa, San Pedro Illa, Oeste, San Xulián Santa Baia Oubiña, San Vicente Rubiáns, Santa María Sobradelo, Divino Salvador Sobrán, San Martiño Solobeira, San Fiz Tremoedo, Santo Estevo Vilagarcía, Santa Eulalia Vilanova, San Cibrán Vilariño, San Adrián Xunqueira A Nosa Señora En la solemnidad del Cuerpo y Sangre de Cristo, la Iglesia nos llama a postrarnos ante Jesús Sacramentado para adorarle con humildad y fervor, alabarle, darle gracias y suplicar a Quien “siempre está vivo para interceder por nosotros” (cf. Heb 7,25). Hay que revitalizar la adoración junto a la celebración de la Eucaristía donde encontramos la raíz de toda la acción caritativa y social y la fuerza para motivarla y sostenerla en nuestra existencia. “No se puede separar el sacramento de la Eucaristía del mandamiento de la caridad”. En el contexto de esta solemnidad la Iglesia hace referencia a la Jornada de la Caridad. “Partir y compartir: precisamente el compartir crea comunión… En la Eucaristía nos beneficiamos de la hospitalidad de Dios que se nos da en Jesucristo crucificado y resucitado… Caritas, la preocupación por el otro, no es un segundo sector del cristianismo junto al culto, sino que está enraizada precisamente en el culto y forma parte de él”. Ser y compartir son verbos fundamentales para superar la crisis sin olvidar el sentido de la vida del que no son ajenas las actitudes de gratitud y de gratuidad. + Julián Barrio Barrio, Arzobispo de Santiago de Compostela. -2- Cáritas Interparroquial de Arousa Editorial Despois de celebra-lo de valores tivo como efecto tempo alegre da Pascua DÍA DO AMOR FRATERNO a crise económica. Cando contemplando ó Señor innon se respecta a xustiza, augurando os tempos novos, a Igrexa invítanos a ce- non se vive a solidariedade e o que orienta a nosa lebrar a súa presenza na historia hasta que volva, e vida é o egoísmo, as consecuencias son negativas para iso, o mesmo Xesús deixounos o Xoves Santo para a persoa na sociedade, xerando ese proceso ó instituír a Sagrada Eucaristía, e que agora vivimos de deshumanización e despersonalización que padun xeito festivo e social no Corpus Christi, sacando decemos”. ó Señor en procesión polas nosas rúas para que nos Por esta razón, Cáritas, por terceiro ano consecubendiga. tivo, preséntanos este Día do Amor Fraterno baixo E neste solemne día, como compromiso co Man- o lema: “UNHA SOCIEDADE CON VALORES É damento Novo que nos deu cando instituíu a Sagra- UNHA SOCIEDADE CON FUTURO” como unha da Eucaristía, celebramos o Día do Amor Fraterno, opción de vida que nos fai estar plenamente presencomo signo da nosa tarefa para facer realidade o Reino de Deus, creando unha sociedade onde sexa posible a verdade, a xustiza e a fraternidade. Neste senso o Sr. Arcebispo, Don Julián Barrio, nos di na súa carta pastoral para este día: “non se pode separar o sacramento da Eucaristía do mandamento da Caridade. No contexto desta Solemnidade a Igrexa fai referencia á Xornada da Caridade”, e citando unhas palabras de Bieito XVI: “Partir e compartir: precisamente o compartir crea comuñón… tes na realidade que nos toca vivir coa conciencia Na Eucaristía beneficiámonos da hospitalidade aberta ao mundo e aos demais, invitando á corresde Deus que se nos dá en Xesucristo crucificado e ponsabilidade como un talante que nos impulsa e nos resucitado… Cáritas, a preocupación polo outro, leva a crear novas alianzas a través do voluntariado, non é un segundo sector do cristianismo xunto ao a participación, o servizo e a cooperación. culto, senón que está enraizada precisamente no Non son tempos de desesperanza. Para o cristián, culto e forma parte del”. E segue dicindo, “Para despois de vivir a resurrección, so hai lugar para a os discípulos que queren seguir e imitar a Cristo, esperanza, por iso temos que ser fieis ós valores que servir ós irmáns xa non é unha mera opción, senón Xesús nos deixou, e coa nosa vida e o noso esforzo parte esencial do seu ser”. facer realidade eses valores que transformen esta soEste compromiso témolo que realizar neste mo- ciedade, para que todos perciban que hai outro munmento histórico que nos tocou vivir, nunha socie- do posible, onde a xustiza, a verdade e a fraternidade dade que está a sufrir unha profunda crise econó- erradiquen a pobreza e a marxinalidade, e para iso mica, social e fundamentalmente crise de valores, fai falta moita creatividade e un profundo comprocomo nos di o Sr. Arcebispo na súa carta: “a crise miso coa sociedade neste momento histórico.n Cáritas Interparroquial de Arousa -3- QUE LA JORNADA MUNDIAL DE LA JUVENTUD SEA UN SEMILLERO DE ALMAS CARITATIVAS Así, de repente, no se me ocurre otra cosa para incluir en el Boletín de este trimestre algo que ayude a ocupar el espacio en blanco con que siempre nace. Y es que viendo la agenda que publica en su página “web” la organización de la JMJ, se atisba la posibilidad de que los jóvenes, que en número superior a DOS MILLONES van a acudir a Madrid entre los días 16 y 21 de agosto del presente año, se conviertan en semilla de un movimiento caritativo que es, en definitiva, aquello para lo que fuimos llamados por Jesús, el fundador, el que instituyó el mandamiento de la CARIDAD entre todos nosotros los ciudadanos de este mundo. Desde el martes día 16, (entre nosotros el día de San Roque, otro ejemplo de caridad), en que llegarán los grupos paricipantes en la JMJ, para recoger sus acreditaciones, se desarrollará un amplio programa de actos llenos de significado religioso, comenzando por la misa de inauguración a las 20,00 horas en la Plaza de Cibeles, ceremonia presidida por el Arzobispo de Madrid y concelebrada por los obispos y sacerdotes participantes en tan memorable Jornada. Están previstas varias “catequesis de los obispos”, en las que se impar- tirán a los jóvenes esas lecciones de religiosidad que dejarán en sus almas y en sus corazones la simiente del amor, de la buena convivencia y del espíritu cristiano que, con el paso del tiempo, les hará mejores personas. El día 18 llegará Su Santidad el Papa, Benedicto XVI, que tendrá una recepción especial en el Pabellón del Estado, del aeropuerto de Barajas, y que se trasladará a la Nunciatura a las 12,40 horas (suponemos que aproximadamente), en su “papamó- vil”. El acto que consideramos muy importante, es la bienvenida que le tributarán los jóvenes participantes en la Plaza de Cibeles, a las 17,30 horas, previéndose que dicha plaza se quede pequeña, porque ocupará la Plaza de la Independencia y todo el entorno de la archifamosa Puerta de Alcalá. Como sería demasiado largo detallar todo el programa y hoy todos podemos acceder a el a tráves de la “red”, nos limitaremos a reiterar nuestro ilusionado deseo de que este importante acontecimiento, carente de todo matiz político, reivindicativo o comercial, suponga para tantos chicos y chicas (juventud, divino tesoro…), un hito importante en sus vidas, de forma que, desde yá, pero al menos en su madurez, puedan revivir como tantos otros, gracias a Dios, la riqueza adquirida algún día, ciertos días, al calor de una reunión, de un campamento, de unos ejercicios, en los que recibimos en nuestros corazones jóvenes, en nuestras almas siempre jóvenes, la semilla del amor que nos inspiró aquél Jesús, buen pastor, que nos invita a que nos amemos los unos a los otros ¡¡ COMO EL NOS AMA !! PEPE VÁZQUEZ Cáritas en la prensa “No podemos hacer las funciones que le corresponden al Estado” Diario de Arousa - VILAGARCÍA El consiliario de Cáritas, don Manuel Castroagudín, hace un llamamiento a las administraciones competentes para que reflexionen sobre el imprescindible papel que las entidades benéficas están adquiriendo con la crisis económica. “Nosotros estamos para ayudar a las personas a las que el Estado no puede llegar, pero no podemos hacer el papel del Estado”, asegura don Manuel Castroagudín. La cara amable es que “frente a la crisis haya una capacidad tremenda de solidaridad. Estamos muy sorprendidos”, dice el consiliario de la ONG que advierte de que “la sociedad tiene que organizarse para que no haya paro”. El director de Cáritas, don Francis- co Fernández, valoró el papel de las parroquias, “como nuestra primera fuente” y aseguró que el objetivo de la entidad pasa por “promocionar, no por asistir”, es decir, por reinsertar en la sociedad a las personas sin recursos. Meta que se ha visto obstaculizada por la irrupción en el panorama económica de una crisis que en O Salnés deja a cientos de familias sin dinero para pagar la luz. Cáritas Interparroquial de Arousa -4- Campaña institucional 2010-2011 El pasado 9 de junio, en San Cibrán, el director de Cáritas Diocesana, Anuncio Mouriño, y el técnico de Animación Comunitaria, Rubén Iglesias, presentaron, dentro del curso de formación del voluntariado de Cáritas Interparroquial de Arousa, la Campaña Institucional con motivo de la próxima celebración del día Nacional de Caridad, coincidente con la festividad de Corpus Christi (26 de junio). De su intervención estractamos las notas más relevantes. A lo largo de estos tres últimos años, Cáritas, a través de la campaña “Una sociedad con valores es una sociedad con futuro”, nos ha invitado a vivir una serie de valores que nos acercan a vivir unas relaciones más humanas y más justas: COMUNIÓN, PARTICIPACIÓN, DIVERSIDAD y GRATUIDAD. Ahora presentamos dos nuevos valores, la FRATERNIDAD y el COMPROMISO, que se suman a esta apuesta por construir un espacio común y global, un espacio de todos y para todos, donde la identidad de ser persona recupera su sentido pleno a la luz de los valores del Evangelio y donde las personas más vulnerables, pobres y excluidas pueden encontrar esperanza y recuperar el sentido de la vida. ,, ,, ,, ,, ,, ,, En este espacio rescatamos algunas propuestas que a modo recopilatorio nos pueden dar pistas para construir esa nueva sociedad que creemos de todo corazón que ES POSIBLE. Te invitamos a vivir estos valores: Recuperando el valor de la amistad incondicional como apuesta de servicio. “Nadie tiene mayor amor que el que da su vida por sus amigos” (Jn 15, 13). Trabajando por la convivencia social: los miembros de una fraternidad compartimos esperanzas, objetivos y una misma lucha por la justicia. Construyendo un proyecto común: acercando sentidos y sentimientos, rescatando los lugares donde es posible vivir en armonía, especialmente con los más desfavorecidos: “Desterrad cuanto signifique división y recuperad la armonía, pensando y sintiendo lo mismo” (ICor L 10), Desactivando lo que nos desune: dejando caer barreras/fronteras, leyes que restringen la acogida y la caridad. Promoviendo una igualdad de acceso a las oportunidades, el servicio al bien común y el respeto a los sentidos diversos. - Reconociendo el valor de la “tierra” en la que nos toca sembrar: centrados en las posibilidades que ofrece el tiempo presente y las dinámicas positivas insertas en la sociedad. “Otra parte cayó en tierra fértil, y dio fruto” (Mt 13, 8). Desactivando el poder y los mecanismos de violencia, que convierten a las personas pobres en culpables y únicas responsables de su situación, mediante la opción del servicio. Creando nuevas alianzas, nuevos vínculos: descentrándonos y activando el asociacionismo, el encuentro comunitario, el compromiso civil, el voluntariado, la cooperación. Jorge Piñeiro Animación Comunitaria Cáritas Diocesana de Santiago Cáritas Interparroquial de Arousa -5- O meu “Conto-Parábola” preferido Dice que un pueblo se estaba inundando..., entonces en una iglesia, el cura y otros chicos se suben al techo del lugar para que no los tape el agua. Llega una lancha, y les dice que los viene a salvar, a lo que el cura le contesta: ”Yo no voy a subir, porque se que Dios me va a ayudar y me va a salvar”... esta bien le dijeron, se subieron los otros chicos a la lancha y se fueron.... Al rato el cura ya tenía el agua en la cintura y llega otra lancha y les contesta lo mismo: ”Yo siempre rezo, y se que Dios me va a salvar...” y la lancha se va. Ya con el agua en el cuello, llega otra lancha y les contesta lo mismo..., al rato el cura se muere ahogado. Cuando llega al cielo, pide hablar con Dios y muy enfurecido le dice que porque había muerto, si el siempre rezaba y creía en Él..., a lo que Dios responde: ”Tres lanchas te mandé, que más quieres?” O que eu percibo na sociedade actual Vexo moitas familias desfeitas –divorcios-; con rapaces que quedan sin o Norte e equilibrio que que dan un Pai e unha Nai. E “na miña aldea” eu que vou a facer, con esforzarme para que a miña casa vaia ben xa teño bastante. Vexo a moitas personas -¿os rapaces de antes?- con problemas de moita pobreza espiritual: Botellóns, Hachís, Cocaína… E na “Miña aldea” eu que vou a facer, solo teño duas mas, e este problema e infernal…. Vexo a moitas personas -¿os pais dos rapaces de antes?que se perdian no camiñar por este mundo buscando a felicidade en donde en realidade, penso, non existe –parexas “exóticas”; festas “exóticas”; Vicios “Exóticos”-. E eu “na miña aldea” que vou a facer… Vexo que as Vacas Gordas se acaban-acabaron….. Aquelas noites, cando eu rezaba decialle o Pai Bo: como permites esto; e él dixome: a inmensa maioría da sociedade na que che tocou vivir, son boas personas, pero o igual que ti, estades a dormir e adorando o Becerro de Ouro. Despertade. Podes empezar por votarlle unha man os de Cáritas que normalmente son o mellor do mellor da sociedade. En eso estou. O Pai Bo, a min non me colle, como colleu o Cura da miña parabola preferida. Pero como non nos mande os barcos que nos fan falta para facer o mundo un pouco mellor, cando me toque marchar para a nosa casa de Ceo, non vai a ter máis remedio que escoitarme. Enrique Rodiño Magdalena XI ENCUENTRO DE VOLUNTARIADO CÁRITAS El Grupo de Cáritas de San Esteban de Noalla, tiene el placer de invitaros a participar en el XI ENCUENTRO DE VOLUNTARIADO, cuyo lema este año es “CÁRITAS: VISIÓN DE LA SOCIEDAD DE HOY”, que tendrá lugar el próximo de 2 de julio (sábado) en la capilla de Nuestra Señora de la Lanzada, en la parroquia de Noalla. El objetivo de esta jornada, al igual que las anteriores, como sabeis, es de confraternizar, compartir y reflexionar, sobre nuestra labor como voluntarios: estar al servicio de las personas necesitadas, las que menos o nada tienen. Este encuentro está abierto a todas las personas (sean o no voluntarios de Cáritas) cuya inquietud sea la de ser solidario con las personas que lo necesiten. La comida será en los locales que están en el mismo recinto de la capilla. Cada persona o bien cada grupo deberá traer su propia comida, según decidan. Es deseo por nuestra parte aportar las bebidas, postre y café. Rogamos que cada grupo de Cáritas confirme el número de personas que van a asistir antes del día 27 de julio del 2011, en el teléfono 648.470.559 Para cualquier duda podeis consultar www. parroquianoalla.es Esperando contar con todos ese día, recibid un cordial y afectuoso saludo. Cáritas Parroquial San Esteban de Noalla -6- Cáritas Interparroquial de Arousa Entrevista a Elvira López Boo Elvira López Boo nació en Pasajes de San Pedro, Guipuzcoa, el 20 de diciembre de 1940. En 1945 la familia se trasladó a Poboa do Caramiñal escapando de la Segunda Guerra Mundial que dejaba mucha violencia a los trabajadores del mar, como su padre, en la frontera con Francia. Allí vivió hasta los doce años. Al morir la madre se vino a vivir a Vilagarcía de Arousa con una tía. A los catorce años empezó a trabajar como dependienta en el Nuevo Bazar hasta los 18 que se casó. Fue cocinera de Cáritas Interparroquial de Arousa durante años. Es madre de cuatro hijos y abuela de cuatro nietos. — ¿Nos puedes explicar cúales fueron tus inicios en Cáritas? Yo empecé de catequista en la parroquia de Sobradelo. Allí conocí a Mila, que era monja. En ese momento se quería montar el Comedor Social. Formábamos un equipo de Cáritas en la Parroquia y empezamos haciendo recogiendo firmas, mesas informativas al plúblico, recaundando fondos.... Había implicadas varias parroquias. Cuando se fundó Cáritas se empezó de la nada. En edificio estaba en muy malas condiciones. Lo adecentamos, con los pocos medios disponibles. Para la inauguración tuvimos que llevar cada voluntaria una aportación. Empezamos con la ilusión de ver si llegaríamos a fin de més. Y al més siguiente el reto era el mismo. Al principio funcionamos con la ayuda de muchas parroquias que aportaban lo que podían como repollos, patatas y productos de la huerta. En este momento recuerdo que íbamos con Don Alfonso, de la parroquia de András a buscar verduras. Recuerdo que en la parroquia de Tremoedo nos daban hasta gallinas. Al principio dábamos un vaso de vino a las comidas. — Empezaste como voluntaria pero luego fuiste cocinera muchos años. Si, empecé como voluntaria y luego me contrataron. Al principio estaba yo sóla y atendíamos entre 20 y 30 personas. Mi marido venía a ayudarme. Muchos de los que venían eran de etnia gitana, portugueses que vivían en Guillán. Después contrataron a otra cocinera, María, que era de etnia gitana. Como venían los niños, hacíamos dos turnos. Luego muchos de los niños empezaron a ir al colegio. Con Sor Guadalupe, hasta los bañabamos. Al principio sólo dábamos las comidas al mediodía, de lunes a sábado. No había ni cenas ni desayunos. Luego me enteré de que Marcelino, el policía, les repartía a los sin techo, un bocadillo por la noche y les daba leche. Pero la leche era fría. Un día fuimos a una manifestación que había en el Ayuntamiento, mi marido y yo. Era una noche de invierno y hacía mucho frío y estaban dos chicos de los que venían a Cáritas, en bastante malas condiciones, además de que estaban enfermos. Estaban tomando aquella leche fría. Pobriños, ¿Cómo les sentaría esa leche?. Se lo comenté a Anuncio, que era el Presidente en aquel momento, si les podía dejar el comedor para calentar la leche. Al principio venía Marcelino pero los usuarios acudieron a la llamada y venían tantos que Cáritas instauró el servicio de cenas. Se buscaron voluntarios para las cenas. La Semana Santa, eran tres días que no comía esa gente. Se les daba el miércoles y cerrábamos jueves y viernes, comían el sábado y luego no podían ir el domingo. Además había algunos que estaban enfermos y les dábamos la medicación. Así que no comían ni tomaban los medicamentos. Desde ese momento empezamos a atender los domingos y festivos gracias a la colaboración de los equipos de voluntarios de las parroquias, como se sigue haciendo aún hoy. Para los desayunos se empezaron a dar por motivo de que algunos usuarios necesitaban que les controlasen el tratamiento médico. Se les daba un desayuno con el tratamiento. — ¿Podrías contarnos algún caso muy especial, que te impresionara, en su implicación con Cáritas?.¿Y alguna anécdota divertida? Yo te cuento un caso de un chico de Villagarcía, muy conocido, muy guapo. Estaba casado. Cuando empezó a venir a Cáritas daba gusto verlo, aunque ya sabíamos en qué estaba metido. Luego cada vez estaba peor y, después de comer, se quedaba sentado hasta que nosotras terminabamos de recoger porque se veía mal y no tenía a dónde ir. Pasaron unos días que no venía y empecé a preguntar a los que venían a comer si lo veían o si sabían dónde estaba. Una chica de las que venía a comer me dijo que se metía allí por una casa que estaba abandonada al lado de la Capilla de San José. En cuanto me lo dijo, me fui a ver si lo veía allí. Era una casa en ruínas, no había nada más que silvas y porquería por el medio. Yo lo empecé a llamar a ver si estaba allí dentro, me metí hasta dentro de la casa esa y había como el hueco de la escalera atrancado por un metálico viejo de una cama. Seguí llamando otra vez y me salió una voz, que me lo recuerdo y me pone la piel de gallina, parece que salía de ultratumba que me decía: Elvira, vete, por favor, no quiero que me veas así. Lloro al recordarlo. Yo le decía, levántate de ahí y vente, o sino llamo a la Policía. Cáritas Interparroquial de Arousa Cuando llegó Mila al comedor, le dijeron que me había ido a buscarlo y ella vino a buscarnos. Entre las dos lo convencimos y se vino a duchar y a comer. Lo alojamos en un hostal. Al día siguiente lo llevó Mila al hospital. Estuvo unos días ingresado. Fuimos a visitarlo. El intuía que iba a morir. Mila se puso en contacto con su mujer y le llevó a sus hijas para que se despidieran. Una de las veces que lo fui a ver, tenía en la habitación los dibujos de las niñas. Estaba tan contento que me dijo que ahora ya se moría feliz, y se murió. Si no llegamos a ir, se hubiese muerto sólo, abandonado. Era guapísimo. Me marcó. Una vez, un señor, era un sábado vino a pedirme que le hablara con la asistenta social, que lo había mandado la policía, para que lo ayudaran. Porque resulta que el venía en un barco y salío de noche, por ahí, de borrachera y cuando se despertó, estaba sin cartera y sin nada y el barco se había marchado. Yo le dije que el sábado no trabajaban las oficinas y que no se le podía ayudar. El señor estaba desesperado porque el barco iba para Coruña y de allí para Bilbao, de dónde él era. Necesitaba el billete para irse a coger el barco para volver a su tierra. Estaba tan desesperado y lo vi tan mal que le pregunté cuánto le costaba el billete. Por entonces, creo que eran unas ciento cincuenta pesetas. Yo le dije que iba a mirar en la cartera, a ver si las tenía, por casualidad, porque el pobre estaba desesperado. Él me preguntó mi nombre y me dijo que iba a venir, aunque fuera desde Bilbao para devolverme el dinero, porque sabía que yo era una trabajadora y que no podía hacer estos donativos siempre. Pasó un tiempo, no sé si serían por lo menos dos años. Llaman a la puerta, viene un señor y me dice ¿usted no se acordará de mi? Yo claro, ni idea. Porque una cosa es verlo como lo vi yo aquel día y otra como venía ahora. Le dije, pues la verdad es que no me doy cuenta de usted. Pues yo de usted si, señora Elvira; que le debo el que me haya quitado de la bebida y salvado mi matrimonio. Asi mismo me lo dijo. Y vino a propósito a devolverme el dinero. Eso sí que fue una anécdota. Hubo muchos momentos de risa, sobre todo con los voluntarios. Yo tengo como para escribir un libro lleno de anécdotas. Porque la verdad, si empiezo a pensar en la cosas que yo viví allí... Fueron unas experiencias inolvidables. Yo me acuerdo de un niño de los que venían al comedor, tenía la edad de mi hijo el pequeño. Toda la ropa que le quedaba pequeña a mi hijo, se la pasaba a el. Un día me dijo que era su cumpleaños y le busqué ropa de mi hijo, pero pensé que le haría mucha ilusión una cosa nueva. Le compré una camiseta. La envolví con su papel de regalo. Cuando terminaron de comer, le puse el pastel que hacíamos siempre que alguien cumplía años y le dí la ropa. Al final le dí el paquete envuelto y cuando lo abrió me miró con los ojos llenos de agradecimiento. No se me olvida esa mirada. Tanto es así que hoy lo recuerdo. Aquel niño nunca había tenido un regalo. Y tenía unos catorce años. — Sigues siendo voluntaria de Cáritas pero te vemos poco por allí. Estoy dedicada a cuidar de mi familia, que me necesita. Me gustaría tener un poco más de tiempo libre para seguir colaborando porque para mi esto fue lo más importante que me pasó en mi vida. He aprendido a valorar la familia, la amistad, la vida. — ¿Quienes son las Chicas de Oro?. Lo de las Chicas de Oro es un chiste en referencia a una serie de televisión. Somos un grupo de voluntarias de la pa- -7- rroquia de Sobradelo, la mayoría catequistas y voluntarias de Cáritas que cantamos en la iglesia todos los sábados. Últimamente también hay Chicos de Oro. La Caridad es una virtud. ¿Es voluntaria o una obligación para los cristianos?. Yo antes de estar en Cáritas no tenía ni idea de las necesidades de la gente. Yo vivía con mi familia y me sorprendí de mi propia ceguera. Era otro mundo. Pensaba que todo el mundo tenía lo que yo tenía y que no había necesidades. Pienso que es posible que haya que pasar por algo, para ver y darse cuenta de que tenemos que darnos a los demás. ¿Cómo valora la implicación social de Arousa con las personas sin hogar? ¿ Y con los inmigrantes?. Yo pienso que la gente es muy generosa. Claro, siempre hay de todo, pero normalmente yo recuerdo que cuando hacíamos una llamada de alimentos o al voluntariado, todo el mundo quiere colaborar. Con los inmigrantes no se. No sé cómo podemos olvidar que nosotros también somos emigrantes o tenemos alguien en nuestras familias. Tenemos que querer para ellos lo mismo que para nosotros. A los sin hogar no los queremos ver. Sabemos que hay gente durmiendo en la calle. En especial en las noches frías de invierno. Yo tengo pasado malas noches pensando que, aún en casa nos quejamos del frío y ¿cómo estarán los que están en la calle?. No los queremos ver. Todos sabemos que están ahí. — Desde tu implicación en la Cáritas de Arosa, ¿qué obra o actividad te gustaría hacer ahora? Me gustaría hacer un albergue para que nadie tuviera que dormir en la calle. Y desde allí poder hacer talleres y buscarles un trabajo para rehabilitar a los chicos. A esta gente, cuando los cogen en un delito, los llevan a la cárcel. Y estos chicos no tendrían que estar en la cárcel, tendrían que tener un sitio especial para ellos, en donde les enseñaran un oficio, les obligaran a trabajar, les ayudaran para quitarse de la droga y al mismo tiempo se rehabilitaran y llegaran a hacerse personas dignas. Porque cuando van a la cárcel y vuelven, vienen mucho peor. Cometen delitos no porque sean mala gente sino por la necesidad que les genera las drogas. Muchas familias se ven desesperadas porque no saben dónde meter a sus hijos. Al cometer un delito deberían meterlos en un centro de rehabilitación, recogidos y no metidos en una cárcel. Vilagarcía de Arousa, 20 de junio de 2011 Yolanda Pazos González Cáritas Interparroquial de Arousa -8- Non teño por que dar explicacións Non teño por que dar explicacións desa querencia que me leva a andar errante polo mundo, transnortado, dubidoso, cun pulso tremecente coma un bimbio que dobra a sua figura diante calquera persona ou circuntancia. Anceio acadar a rixidez na miña forma e porme ergueito cara ó ceo e frente ó mundo sin deixar de manter ise sorriso que sempre se mostra diante o rostro arelante dun meniño, ou co agarimo fervente ó pousar nos brazos da amada, ou coa fonda ledicia que se acada ó disfroitar da beleza sin par da natureza, ou ó estreitar a man fraternal en amistade. Ser ó fin eu e a miña innata dignidade, anterga como a terra onde fun a vir nacido e libre como a madura herdanza que me entregaches, ¡ pai ¡, co teu ensino. Vilaxóan, maio 2011. Encontro do Voluntariado das Cáritas de Galicia Este ano tivo lugar na cidade de Ferrol o pasado día 4 de Xuño co siguente programa: 10:30 Acollida e entrega de Documentación — Lugar: Recinto ferial FIMO 11:00 Oración Inicial 11:15 Ponencia: Ser Voluntario en Cáritas Por Auxiliadora Gonzalez Portillo, Secretaria General de Cáritas Andalucía 12:00 Diálogo 13:00 Eucaristía Presidida por D. Manuel Sánchez Monge, Bispo de Mondoñedo-Ferrol, na Concatedral de San Julián 14:45 Xantar 16:30 Excursión en barcos pola Ría de Ferrol 18:30 Manifesto e Despedida Acudiron 50 persoas das Cáritas da Interparroquial de Arousa. Cáritas Interparroquial de Arousa -9- El Papa nos recuerda lo fundamental La Palabra de Dios y la caridad efectiva El compromiso por la justicia, la reconciliación y la paz tiene su última raíz y su cumplimiento en el amor que Cristo nos ha revelado. Al escuchar los testimonios aportados en el Sínodo, hemos prestado más atención a la relación que hay entre la escucha amorosa de la Palabra de Dios y el servicio desinteresado a los hermanos; todos los creyentes han de comprender «la necesidad de traducir en gestos de amor la Palabra escuchada, porque sólo así se vuelve creíble el anuncio del Evangelio, a pesar de las fragilidades humanas que marcan a las personas». Jesús pasó por este mundo haciendo el bien (cf. Hch 10,38). Escuchando con disponibilidad la Palabra de Dios en la Iglesia, se despierta «la caridad y la justicia para todos, sobre todo para los pobres». Nunca se ha de olvidar que «el amor –caritas– siempre será necesario, incluso en la sociedad más justa... Quien intenta desentenderse del amor se dispone a desentenderse del hombre en cuanto hombre». Exhorto, por tanto, a todos los fieles a meditar con fre- cuencia el himno a la caridad escrito por el Apóstol Pablo, y a dejarse inspirar por él: «el amor es comprensivo, el amor es servicial y no tiene envidia; el amor no presume ni se engríe; no es mal educado, ni egoísta; no se irrita, no lleva cuentas del mal; no se alegra de la injusticia, sino que goza con la verdad. Disculpa sin límites, cree sin límites, espera sin límites, aguanta sin límites. El amor no pasa nunca» (1 Co 13,4-8). Por tanto, el amor al prójimo, enraizado en el amor de Dios, nos debe tener constantemente comprometidos, personalmente y como comunidad eclesial, local y universal. Dice san Agustín: «La plenitud de la Ley y de todas las divinas Escrituras es el amor... El que cree, pues, haber entendido las Escrituras, o alguna parte de ellas, y con esta comprensión no edifica este doble amor de Dios y del prójimo, aún no las entendió». (Benedicto XVI, Verbum Domini, 2010, nº 103) - 10 - Cáritas Interparroquial de Arousa El padrenuestro dicho por dios ¿Has pensado como diría Dios el “Padrenuestro” o pensando mejor el “Hijo mío”? Hijo mío, que estás en la tierra y te sientes preocupado, confundido, desorientado, solitario, triste y angustiado… Yo conozco perfectamente tu nombre y lo pronuncio bendiciéndolo, porque te amo, te acepto como has venido siendo Juntos construiremos mi Reino, del cual tú eres mi heredero y en eso no estarás solo porque yo soy en ti, como tú eres en mí. Deseo que siempre hagas mi voluntad, porque mi voluntad es que tú seas humanamente feliz. Tendrás el pan para hoy… No te preocupes. Pero recuerda, no es sólo tuyo, te pido que siempre lo compartas con tu prójimo, pues te lo doy a ti, porque sé que sabes, que es para ti e para todos tus hermanos… Siempre disculpo todas tus ofensas, aún más, las exculpo, pues las cometes, y sé que las cometerás, pero, también sé que a veces, es la única forma que tienes para aprender, crecer e irte identificando conmigo, lo que es tu vocación... Sólo te pido que de igual manera, te perdones tú y perdones a los que te ofenden… Sé que tendrás tentaciones y estoy seguro que saldrás adelante… Y toma fuerte mi mano, aférrate siempre a mí, y yo te daré el discernimiento para que te des cuenta que, desde hace mucho te di y te seguiré dando la fuerza para que te libres del mal… Nunca olvides que TE AMO desde antes del comienzo de tus días, y que te amaré hasta después del fin de ellos, PORQUE SOY EN TI COMO TÚ ERES EN MI. Que mi bendición quede contigo desde todo el tiempo y que mi paz y amor eternos te cubran siempre… Sólo de mi podías haberlos obtenido y sólo YO, podía dártelos, porque… ¡YO SOY EL AMOR Y LA PAZ! Esther FESTIVIDADE DO CORPUS CHRISTI DÍA DA CARIDADE A preparación debe de ser unha fermosa ocasión para reavivar a nosa fe na presencia real e misteriosa de Cristo na Eucaristía. O «Corpus» é a festa que vivimos de maneira pública o que diariamente facemos na silenciosa paz das nosas parroquias, capelas e oratorios. É a afirmación da nosa fe católica que cree na presencia real de Cristo baixo as especies do pan e do viño porque así dixo Él e así o proclamamos todos nos fronte a aqueles que non creen. Hai que deixarse levar polo que Deus é e fai. Deus expresa o seu amor e a súa vida como quere establecer a medida e a forma de cumprir ese amor ata o extremo de doar a súa vida por todo nos. O día de Corpus tamén se celebra o «día da caridade». Expresemos tamén o noso amor en ser máis solidarios e máis caritativos pensando nos pobres que máis o necesitan. Con alegría, entusiasmo, humildade e moita fe, preparémonos para celebrar a festa de «Corpus», expresando a Deus o noso agradecementó por haberse quedado con nos ata o fin dos tempos de esta maneira tan humilde e misteriosa. Loli Piñeiro O Cáritas Interparroquial de Arousa - 11 - 6, 7 e 8 de Maio celebrouse en Vilagarcía a 38 edición da Pascua Xoven de Arousa. Este ano sintonizando coa situción xeral da nosa sociedade os mozos decidiron traballar o tema da Pobreza e o seu lema: “¿E ti tes para comer?” De outubro a Xaneiro na 1ª FASE analizamos o porqué desta crise e como chegamoas ata aquí. Xa na 2ª FASE, de Xaneiro a Abril “xulgamos” dende a mensaxe evanxélica que podemos facer e qué solucions poderiamos aportar. Para un crente e pascueiro o compromiso por un mundo mellor é algo esencial: participacións en ONGs, vacacións solidarias, Campañas de Sensibilidade, implicación nun Sindicato, Partido político e outras mil maneiras para ir ganando o partido ao monstruo da Fame e outras tantas Pobrezas. Como cantan os Estopa tamén nos necesitamos estar involucrados. Pero os mozos pascueiros chegan a estes “camiños de ida e volta” porque reflexionan, debaten, xogan e rezan a Xesús de Nazaret, o único que ten palabras de vida eterna. Sen El nada podemos. Os Faladoiros, a Penitencial, o Camiño de Emaús e principalmente a Eucaristía (concelebrada por don Jaime Vaamonde, José Aldao, Javier Porro e Manuel Cachaldora) son a “alma da convivencia xuvenil. A pesares da chuvia e o vento que nos acosou unha xeira maís, todo o vivido no magnifico recinto-xardín das Hermanas Filipenses é unha oportunidade para ir crecendo nos valores da amizade, fraternidade, a esperanza e o amor a Deus e aos irmáns. Ademais os xovenes sintense participes e con “voz e voto” nunha igrexa que predica a Cristo con feitos e froitos; nunha igrexa que sirve e quere estar preto dos parados, dos enfermos, e dos mais desfavorecidos, coma fai todos os días, Caritas cos seus voluntarios en toda a nosa aldea global e tamén aquí en Arousa. Así foron os Faladoiros 2011: MM Son mozo e estou no Paro, logo existo. Vivo, loito, camiño, busco e quero traballar.... Marcos e Marcelo (pascueiros) MM A Cruz Vermella no mundo e no Salnés. Con ela o planeta é máis “seguro”. Marian Vélez (responsable comarcal da Cruz Vermella do Salnés) MM ¡Cáritas, a Igrexa en acción! Camiños de vida e de xustiza, tamén aquí en Arousa. Yolanda Pazos (secretaria de Cáritas Interparroquial de Arousa) MM Un mundo mellor é posible. Profesora de instituto no inverno e voluntaria social no verán. Yolanda Sánchez (profesora) MM Pensamos globalmente e actuamos localmente. ¿Que podo facer eu, aquí e agora? Conchi Vázquez (profesora) Os FALADOIROS deste ano foron estes: Manuel Antonio Couceiro Cachaldora, Coordinador Xeral da Pascua Xoven de Vilagarcía de Arousa XU Ñ O, festa d o Co rp u s Ch risti XULLO, festas do Carme e do Apóstolo Santiago AGOSTO, festas de San Roque e da Auga “Yo mismo digo que la suerte está echada. Hay que luchar, dejar las buenas palabras si quieres que acabe, que termine el horror. Me pienso que solo puede hacerlo el amor, el amor” Eros Ramazzotti Manuel Antonio Couceiro Cachaldora, párroco de “A Nosa Señora da Xunqueira” de Vilagarcía de Arousa