Discursu nel Congresu d`escritores africanos negros
Anuncio
BIOGRAFÍA CURTIA Frantz Fanon (Martinica, 20 y xunetu de 1925 – 6 y avientu de 1961) ye unu de los panafricanos mas importantes que dio la hestoria. Nacíu en Martinica, so colonización francesa, nuna familia de clase media baxa y d'orixenes mestizos sufrió l'establecimientu, como base d'operaciones, de les tropes franceses en Martinica tres la ocupación alemana na IIGM. Estes tropes, creyendose dueñes de too lo que veíen, violaron y abusaron de cientos de nativos, con una clara actitú racista, lo que fixo espertar un fuerte sentimientu anti-colonialista nos habitantes de la isla. Con 18 años viaxa a Dominica y apúntase na resistencia francesa y llucha contra los ocupantes nazis, polo que recibió la Estrella de Guerra de la 1-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 Republica Francesa. Pero'l racismu nun solo taba inculcáu nes tropes franceses sinón tamién nos sos mandos y gobiernu, asina, cuando les tropes alemanes yá s'atopen irremediablemente vencíes, el so batallón ye “blanquiáu” y los homes de color concentraos no que se denominaba “Exercitu B” compuestu por magrebinos y negros. Ellos nun tendríen l'honor de desfilar sobre un Berlín vencíu nin podrán quemar los estandartes nazis. Tres esta esperiencia retorna a Martinica y trabaya na campaña del partíu comunista, anque él nunca se autodeclaró como tal, dempués de lo que vuelve a Francia a estudiar medicina y psiquiatría y llicénciase nesta en 1951. Empieza a exercer la psiquiatría nel hospital de Saint Alban onde'l xefe d'esta nala ye'l catalán Francesc Tosquelles Llauradó, psicologu marxista, condergáu a muerte por Franco y fuxíu a Francia y famosu por usar prostitutes como enfermeres na guerra civil nel bandu republicanu. D'él apriende la importancia que la cultura popular tien sobre la psicoloxía. Empieza a escribir les sos obres como “Pieles negres, mazcares blanques” onde entama a desenvolver la so ideoloxía al traviés de les sos vivencies, faciendose la entruga: ¿porque l'home negru ta dispuestu a apurrir la so vida polos que lu desprecien? y llegando a la conclusión de que'l colonialismu, mas que fisicu ye cultural, faciendo que los primíos acaben adoptando'l llinguaxe del opresor: "Falar (un idioma)... significa sobremanera asumir una cultura, (implica) absorber el conteníu d'una civilización" En 1953 viaxa a Arxelia pa ser xefe de serviciu nun hospital onde vive y forma parte de la revolución ayudando al mandu de Lliberación Nacional, faciendo 2-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 de corréu pal frente cola protección que-y garantizaba'l ser un funcionariu. Asina escribe una carta publica na qu'arrenuncia a sirvir a los ocupantes polo que ye espulsáu d'Arxel. Tres un curtiu periodu en Francia viaxa a Tunez de callao dende onde edita'l periodicu del FLN arxelín. Tres la independencia d'Arxel viaxa al Saḥara coles mires d'abrir un tercer frente de llucha anticolonial pero enferma y viaxa a la URSS pa curase, y asina ameyoraría pero nunca lo suficiente, y a la so vuelta a Tunez escribe la que sería'l so meyor llibro “Los condergaos de la tierra”. Viaxa a los EEXX pa recibir tratamientu ayudáu pola CIA, que taba interesada en debilitar a les potencies europees cola perdida de les sos colonies, y ellí fina. Franz Fanon defendía la idea de qu'un primíu, nel so deséu por dexar de ser tal, adquier la cultura del opresor, especialmente'l llinguaxe, y con él adquier normes que son descriminatories inclusive consigo mesmu, en dellos casos normes racistes, lo que lleva al primíu a un sentimientu d'inseguridá ya inferioridá. Con too esto podriamos definir a Fanon como neomarxista, pos practicaba'l marxismu pero non centrandose nos aspeutos economicos que marcó Marx y Engels sinón centrandose n'aspeutos culturales y psicologicos. Asina emplegó la so vida na llucha contra'l colonialismu, centrandose nos aspeutos culturales de los pueblos primíos y na so dignificación ante la cultura de los opresores, lo que nos llevaría a una nueva humanidá. Por casu refugaba la esistencia del home negru y del home blancu pos unu nun esistiría ensin l'otru y nesa nueva humanidá, n'igualdá, nun esisten diferencies ente dambos. 3-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 Discursu por Frantz Fanon nel Congresu d'Escritores africanos Negros, 1959 Desheredaos de la Tierra Bases Recíproques de Cultura Nacional y la Llucha pola Llibertá La dominación colonial, porque ye total y tiende a simplificase, bien llueu se dirixe a atayar de forma espectacular la vida cultural de les persones conquistaes. Esta obliteración cultural ye posible pola negación de realidá nacional, poles nueves rellaciones llegales introducíes pol poder ocupante, pol destierru de los indíxenes y les sos constumes a los distritos perifericos de la sociedá colonial, por espropiación, y pola esclavización sistemática d'homes y muyeres. Va trés años nel nuesu primer congresu amosé que, na situación colonial, el dinamismu ye reemplazáu abondo apriesa por un substantification de les actitúes del poder colonizador. L'área de cultura ye entós llindaos por valles y paneles. Estos son, dafechu, polo que munchos mecanismos de defensa del tipu más elemental son comparables, por más d'una razón, al simple instintu de supervivencia. L'interés d'esti periodu pa nós ye que l'opresor nun llegue a convencese del oxetivu de la nonesistencia d'una nación primida y la so cultura. Cada esfuerzu ye empobináu escontra la persona colonizada p'almitir la inferioridá de la so cultura que foi tresformada nos patrones de comportamientu instintivu, pa reconocer la irrealidá de la so 'nación', y, nel postreru estremu, el calter confundíu ya imperfectu de la so estructura biolóxica propia. 4-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 Vis-à-vis esti estáu, les reacciones del indíxena nun son unánimes. Mientres la mayoría de les persones caltien les tradiciones intactes ,qué son dafechu distintes a aquelles de la situación colonial, y l'estilu artesanal solidificase nun formalismu qué ye más y más esteroetipáu, l'intelectual llanzase como un llocu a l'adquisició de la cultura del poder ocupante y toma cada oportunidá pa criticar la so desfavorecía cultura nacional propia, o bien s'escuende a la de sostener y establecer l'afirmación de qu'aquella cultura ye de dalguna forma apasionante, pero rápido conviértese n'inproductiva. La naturaleza común d'estes dos mentires ye'l fechu de que dambes se dirixen a contradicciones imposibles. Tanto un traidor o un sostancialista nativu ye ineficaz precisamente porque l'analís de la situación colonial nun ye llevada a cabu en llínees estrictes. La situación colonial pide parar a la cultura nacional en casi cada campu. Dientro del marcu de la dominación colonial nin hai nin nunca va haber tales fenómenos como salíes culturales nueves o cambeos na cultura nacional. Equí y allá valientes intentos son dacuando fechos p'alicar la dinámica cultural y pa dar impulsos frescos a los sos temes, les sos formes y les sos tonalidaes. L'interes inmediatu, bultable y obviu sobre tales saltos alantre ye cero. Pero si siguimos hasta les ultimes consecuencies vemos que tan preparandose pa cepillar les telarañes de la consciencia nacional que trata la opresion y abre la llucha pola llibertá. Una cultura nacional so dominación colonial ye una cultura disputada cuya destrucción ye buscada de forma sistemática. Bien llueu se convierte nuna 5-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 cultura condergada a la clandestinidá. Esta idea de la cultura clandestina ye darréu vista nes reacciones del poder ocupante qu'interpreta l'apegu a unes tradiciones como la fidelidá'l espíritu de la nación y como negativa a sometese. Esta persistencia nel siguimientu de formes de cultura qué yá tan condergaes a la extinción ye ya una manifestación de nacionalidá; pero ye una manifestación d'un retrocesu nes lleis d'inercia. Nun hai nengúna toma ofensiva y nenguna redefinición de relaciones. Hai, cenciellamente, una concentración nun núcleu duru de cultura qué ta cada vegada más y más encoyíu, inerte y vacíu. Mientres un sieglu o dos d'esplotación produxóse una verdadera demacración del stock de cultura nacional. Convirtiose nun conxuntu de vezos automáticos, delles tradiciones de vistíu y unes cuantes instituciones rotes. Poco movimientu puede ser acolumbráu en tales restos de cultura; nun hai creatividá real y nun hai vida desbordante. La probeza de les persones, la opresión nacional y la inhibición de cultura son unu, la mesma cosa. Dempués d'un sieglu de dominación colonial atopamos una cultura qué ye ríxida nel estremu, o lo qué atopamos ye'l posu de cultura, los sos estratos minerales. La estinción de la realidá nacional y la muerte angustiosa de la cultura nacional tan enllazaes una a la otra en dependencia mutua. Esto ye por qué ye d'importancia capital siguir la evolución d'estes relaciones mientres la llucha pola llibertá nacional. La negación de la cultura del indíxena, el despreciu pa cualesquier manifestación de cultura activa o emocional y l'allugamientu fuera de los llindes de toa triba d'organización nativa contribúi a crear patrones agresivos de conducta contra l'indíxena. Pero estos patrones de conducta 6-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 son del tipu reflexivu; son mal estremaos, anárquicos ya ineficaces. La esplotación colonial, la probeza y la fame reinal conducen al nativu más y más a abrise, entamando revueltes. La necesidá d'una rotura abierta y decisiva ye creada, progresiva ya imperceptiblemente, y llega a ser vivida pola gran mayoría de les persones. Estes tensiones hasta agora inesistente empiecen a nacer. Acontecimientos internacionales, l'esbarrumbamientu de secciones enteres d'imperios coloniales y les contradicciones inherentes al sistema colonial fortalez y defende la combatividad indíxena mientres afala y da sofitu a la concencia nacional. Estes nueves tensiones que s'atopen presentes en toles etapes de la verdadera naturaleza del colonialismu tienen les sos repercusiones nel planu cultural. Na lliteratura, por casu, nun esiste un relativu escesu de producción. D'esistir una rempuesta ye a una escala menor a la de la potencia dominante, la lliteratura producida polos indíxenes estrémase y faise con voluntá de particularismu. Los intelectuales, que mientres el períodu de la represión yera esencialmente un públicu consumidor, agora conviértense en productores. Esta lliteratura nun primer momentu decide llindase al estilu tráxicu y poéticu, pero más tarde inténtase en noveles, cuentos y ensayos. Ye como si una especie d'organización interna o'l derechu d'espresión esistente quixera que la espresión poética fáigase menos frecuente a midida que los oxetivos y los métodos de la llucha pola lliberación son cada vegada más precisos. Les temes son dafechu alteriaos, ello ye qu'atopamos cada vegada menos amargoses recriminaciones, ensin esperanza y menos tamién d'esa violencia, la escritura atayante, florida, que polo xeneral sirve p'aselar a la 7-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 potencia ocupante. Los colonialistes son los que n'otres dómines afaló a estes maneres d'espresión y fixo posible la so esistencia. Picañones denuncies, la esposición de les condiciones angustioses y les pasiones que tienen la so xida na espresión son asimilaes pola potencia ocupante nun procesu catárticu. Facilitar estos procesos ye, per un sitiu, pa evitar la so dramatización y esclariar l'atmósfera. Pero esta situación namá puede ser transitoria. Ello ye que el progresu de la conciencia nacional ente'l pueblu modifica y da precisión a les espresiones lliteraries de los intelectuales nativos. La cohesión continua del pueblu constitúi pal intelectual una invitación pa dir más allá nel so glayíu de protesta. El llamentu primeru actua como autu de procesamientu, depués conviértese nuna apelación. Nel períodu siguiente, óyense les voces de mandu. La cristalización de la concencia nacional, alteria tantu estilos lliterarios como temes, y tamién crear un públicu dafechu nuevu. Anque de primeres l'intelectual nativos dirixe la so producción lliteral pa ser lleida puramente pol opresor, yá sía col enfotu de prestalo o de denuncialo al traviés de medios étnicos o suxetivista, agora l'escritor nativu, progresivamente, adquier el vezu de faer frente al so propiu pueblu. Solo a partir d'esti momentu podemos falar d'una lliteratura nacional. Equí hai, a nivel de creación lliteraria, l'entamu y aclaración de temes qué son típicamente nacionalistes. Esto pue ser correchamente llamáu una lliteratura de combate, nel sentíu que llama a les persones a lluchar pola so esistencia como nación. Ye una lliteratura de combate, porque moldia la consciencia nacional, 8-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 dándo-y forma y contornes y vuela llibre ante los nuevos ya illimitaos horizontes; ye una lliteratura de combate porque supon responsabilidá, y porque ye la voluntá de llibertá espresáu en plazos de tiempu y espaciu. N'otru nivel, la tradición oral - hestories, épiques y cantares populares - qu'enantes fueron archivaos como pieces d'un xuegu agora tán empezando a camudar. El narrador qu'utilizó los relatos como episodios inertes agora da-yos vida ya introduz nellos cambeos qué son cada vegada más fundamentales. Hai un enclín a actualizar los conflictos y a modernizar les clases de llucha que remembren les hestories, xuntu colos nomes d'héroes y los tipos d'armes. El métodu d'alusión ye más y más llargamente utilizáu. La fórmula “Esto too pasó fai enforma tiempu” ye sustituyíu por aquel de “*Vamos a falar de lo asocedío n'otru llugar, pero bien podría pasar equí güei, y podría pasar mañana”. L'exemplu d'Arxelia ye significativu nesti contestu. De 1952-3, d'equí p'arriba, el narrador, quién enantes yera esteroetipáu y aburrible d'escuchar, entórnase dafechu nos sos métodos tradicionales de narración y los conteníos de los sos cuentos. El so públicu, que taba enantes espardíu, socedía compactu. La épica, coles sos tipificaes categoríes, remaneció; socedía una forma auténtica de diversión qué tomó una vegada más un valor cultural. El Colonialismu nun cometía nenguna equivocación cuando de 1955, d'equí p'arriba, entamó a arrestar a estos narradores sistemáticamente. El contactu de les persones con esti nuevu movimientu aumenta un nuevu ritmu de vida y escaez tensiones musculares, y desenvuelve la imaxinación. Cada vegada el narráu cunta un episodiu frescu al so 9-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 públicu, él preside una invocación real. La esistencia d'un tipu nuevu d'home ye reveláu al públicu. El presente yá nun ye xiráu escontra dientro sinón estendíu pa escontra fuera pa que toos lo puedan ver. El narrador una vegada más da rienda llibre a la so imaxinación; fai les innovaciones y crea una obra d'arte. Inclusive pasa que los personaxes, que tan apenes llistos pa tal tresformamientu – salteadores de caminos o vagamundos mas o menos antisociales – son asimilaos y remocicaos. L'apaición de la imaxinación y del impulsu creativu nos cantares y hestories épiques d'un país colonizáu vale la pena siguiles. El narrador respuende al espectador con aproximamientos socesivos, y a la so manera, aparentemente namás, ello ye que ye ayudáu pol so públicu, haza la busca de patrones nuevos, ye dicir patrones nacionales. La Comedia y la farsa sumen, o pierden la so atracción. Tocantes a la dramatización, yá nun s'asitia nel planu de la problemática intelectual y la so conciencia acoradada. Al perder les sos característiques de la desesperación y la rebelión, el drama conviertese en parte del llote común de les persones y forma parte d'una acción en preparación o yá en cursu. No qu'a les manualidaes refierse, les formes d'espresión qué enantes yera la escoria del arte, sobreviviendo como si nun suañu, agora empiecen a salir fuera. El trabayu en madera, por casu, qu'enantes yera la resultancia de delles cares y les actitúes de millones, empieza a ser estremáu. La mázcara inespresiva o sobrexcitada vien a la vida y los brazos tienden a ser separaos del cuerpu como pa esbozar una acción. Les composiciones que contienen dos, trés o cinco figures apaecen. Les escueles tradicionales son dirixíes a esfuerzos creativos pol 10-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 aumentu d'aficionaos o de críticos. Esta puxanza nueva nesti sector de vida cultural de cutiu pasa oculta; y entá asina la so contribución al esfuerzu nacional ye d'importancia capital. Al tallar figures y cares los cuálos tan tremaos de vida, y tomando como tema un grupu fitu nel mesmu pedestal, l'artista convida a la participación nun movimientu entamáu. Si estudiamos les repercusiones del espertar de la consciencia nacional nos ámbitos de la ceramica y alfarería, podemos estrayer les mesmes observaciones. El formalismu ye abandonáu nel trabayu del artesanu. xarras, tarros y bandexes son modificaos, de primeres imperceptiblemente, depués, casi salvaxemente. Los colores, qu'enantes yeren bien pocos y obedecien les riegles tradicionales d'harmonía, aumenten en númberu y son influyíos pola repercusión de la revolución naciente. Ocres seguros y azules, que parecien prohibíos pa tola eternidá nun área cultural concretu, agora son afirmaos ensin crear por ello un escándalu. Na mesma manera la estilización de la cara humana, que según los sociólogos ye propiu de bien definies rexones, socede de sópitu de forma dafechu relativa. L'especialista que provien del país d'orixe y l'etnologu apresurense a señalar estos cambeos. En xeneral, estos cambeos son condenaos nel nome d'un códigu ríxidu d'estilu artísticu y d'una vida cultural qué crez sobre'l fondu del sistema colonial. Los especialistes colonialistes nun reconocen estes formes nueves y cuerren a l'ayuda de les tradiciones de la sociedá indixena. Son los colonialistes los que se converten en defensores del estilu nativu. Recordamos perfectamente, y l'exemplu tien de ser tomáu na so xusta midida d'importancia cuidao que la naturaleza real del colonialismu nun 11-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 foi implicada, les reacciones de los especialistes blancos de jazz cuando, dempués de la Segunda Guerra mundial, estilos nuevos como la be-bop tomó forma definitiva. El fechu ye qu'ante los sos güeyos el jazz namás tendría de representar la señardá desesperada d'un vieyu Negru qu'esta atrapáu ente cinco vasos de güisqui, la maldición de la so raza, y l'iñerizu racial de los homes blancos. Malapenes el Negru llega a una comprensión de si mesmu, y entiende el restu del mundu de manera distinta, ye cuándo da nacencia a les esperances y les fuerces pa revolver l'universu racista, ta claro que la so trompeta suena más claramente y la so voz menos ronca. Les modes nueves dientro'l jazz nun nacen solo de la competición económica. Tenemos que ver, ensin dulda dala, una de les consecuencies de la derrota, lenta pero segura, del mundu del sur de los Estaos Xuníos. Y nun ye utópicu suponer que dientro cincuenta años el tipu de jazz aullíu por un probe y desafortunáu Negru va ser caltenida namás polos blancos que ven nella l'autentica espresión del nigger-hood, y que son fieles a la imaxe detenida d'esti tipu de relación. Podemos de la mesma manera buscar y atopar dientro del baille, cantares, ceremonies y ritos tradicionales el mesmu enclín escontra riba, y faer los mesmos cambeos y la mesma impaciencia nesti campu. Muncho primero de la fase politica o la llucha del movimientu nacional un espectador sollerte puede sentir y ver la manifestación d'una nueva puxanza y sentir el conflictu que s'avera. Va tomase nota de les formes inusuales d'espresión y temes frescos y trescalaos con un poder qué yá nun ye el d'invocación sinón del ensamblaxe de les persones, una convocatoria pa un propósitu precisu. Tou trabaya xunto pa espertar la sensibilidá del 12-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 indíxena y pa faer irreal ya inacceptable una actitú contemplativa, o l'aceptación de derrota. L'indíxena reconstrúi les sos percepciones porque anueva'l propósitu y dinamismu del artesanu, del baille y la música y de la lliteratura y la tradición oral. El so mundu vien pa perder el so calter de malditu. Les condiciones necesaries pal conflictu inevitable axuntense. Anotemos l'apaición del movimientu nes formes culturales y vimos qu'esti movimientu y estes formes nueves son enllazaes al estáu de maduror de la concencia nacional. Agora, esti movimientu tiende, más y más, a espresase oxetivamente nes instituciones. D'onde vien la necesidá d'una esistencia nacional, cualesquier sía'l so costu. Una equivocación frecuente, y la cuál ye amás difícilmente xustificable, ye pa tratar d'atopar espresiones culturales y pa dar valores nuevos a la cultura nativa dientro'l marcu de dominación colonial. Ye por esto polo qué llegamos a un propositu qu'a primer vista paez paradóxicu: el fechu que nun país colonizáu'l más elemental, más selvaxe y el nacionalismu mas indeferente ye'l mediu más fervosu y eficaz de defender la cultura nacional. La cultura ye la primer espresión d'una nación, la espresión de les sos preferencies, de la so taboos y de los sos patrones. Ye na etapa na que la totalidá de sociedá alcuentren otros taboos, los valores y los patrones son formaos. Una cultura nacional ye la suma total de toes estes apreciaciones; ye la resultancia de les estensiones internes y esternes exercíes sobre la sociedá globalmente y tamién en ca nivel d'aquella sociedá. Na situación colonial, la cultura, la cual ye doblemente privada del pegollu de la nación y del 13-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 estáu, caise y muerre. La condición pa la so esistencia ye polo tanto la lliberación nacional y la renacencia del estáu. La nación nun ye namás la condición pa la cultura, la so fecundidá, la so renovación continua, y el so afondamientu. Ye tamién una necesidá. Ye la llucha pola esistencia nacional qu'establez cultura en movimientu y abre les puertes de la creación. Más tarde ye la nación la que va asegurar les condiciones y el marcu afayaízu a la cultura. La nación axunta tolos varios elementos indispensables necesarios pa la creación d'una cultura, aquellos elementos qué por si namás puede da-y credibilidá, validez, vida y poder creativu. De la mesma manera ye'l so calter nacional lo que va faer a esta cultura abrise a otres cultures y habilitase pa influyir y enfusar n'otres cultures. Una cultura inesistente difícilmente puede ser respetada na sociedá o influyir na realidá. La primer necesidá ye'l re-establecimientu de la nación pa dar vida a la cultura nacional nel sentíu puramente biolóxicu de la frase. Por ello siguimos el frayatu de los estratos vieyos de la cultura, una ruptura que socede cada vegada de forma más fundamental; y notemos, en víspores del conflictu decisivu pa la llibertá nacional, la renovación de les formes d'espresión y el renacer de la imaxinación. Queda una cuestión esencial: ¿cual ye les relaciones ente la llucha política o militar y la cultura?¿Hai una suspensión de la cultura mientres el conflictu?¿Ye la llucha nacional una espresión d'una cultura? Finalmente, ¿Debe unu dicir que la batalla pola llibertá, entá siendo fértil a posteriori al respective de la cultura, ye en si mesma una negación de cultura?¿Ye la llucha pola 14-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 lliberación un fenómenu cultural o non? Creemos que'l compromisu consciente y organizao d'un pueblu colonizáu pa restablecer la soberanía d'esa nación constitúi la manifestación cultural más completa y evidente qu'esiste. Nun ta solo l'ésitu de la llucha que depués da validez y puxanza a la cultura, la cultura nun se pon nuna cámara frigorífica mientres el conflictu. La llucha en sí mesma, nel so desenvolvimientu y na so progresión interna unvia la cultura a lo llargo d'estremaos caminos y rastros dafechu nuevos pa ella. La llucha pola llibertá nun devuelve a la cultura nacional el so valor y forma anterior, esta llucha,que tien por oxetu un conxuntu fundamentalmente distintu de relaciones ente los homes, nun pueden dexar intacta la forma nin el conteníu de la cultura del pueblu. Tres el conflictu non yá sume'l colonialismu, sinón tamién desapaez l'home colonizáu. Esta nueva humanidá nun puede faer otra cosa que definir un nuevu humanismu pa sigo y pa los demás. Ye prefiguráu nos oxetivos y métodos del conflictu. Una llucha que moviliza toles clases del pueblu y qu'espresa los sos oxetivos y la so impaciencia, que nun tien mieu de cuntar casi puramente col sofitu del pueblu, que precisa voluntá de trunfu. El valor d'esti tipu de conflictos ye qu'apurre la mayoría de les condiciones necesaries pal desenvolvimientu y los oxetivos de la cultura. Dempués de la lliberación nacional llogróse estes condiciones, nun hai tal indecisión cultural doliosa que s'atopa en dellos países que son de recién independencia, porque la nación pola so forma d'aportar y nos términos de la so esistencia exerz una influencia fundamental sobre la cultura. Una nación que naz de 15-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 l'acción alcordada de la xente y qu'encarna les aspiraciones reales de la xente mentantu se camuda l'estáu nun puede esistir sinón na espresión de les formes de bayura escepcional de la cultura. Los nativos que tán ansiosos pola cultura del so país y que deseyen da-y una dimensión universal, polo tanto, nun tienen que poner el so enfotu nel únicu principiu de la independencia inevitable, non estremada na conciencia del pueblu pa llograr el so cometíu. La lliberación de la nación ye una cosa, los métodos y el conteníu popular de la llucha ye otra. Paezme que'l futuru de la cultura nacional y les sos riqueces son igualmente parte integrante de los valores qu'ordenaron la llucha pola llibertá. Y agora ye'l momentu de denunciar ciertos fariseos. Alegatos nacionales, declárense equí y allá, son una fase que la humanidá dexó atras. Ye'l día de les grandes acciones recordaes y los nacionalistes con retrasu deben, arriendes d'ello, disponer los sos erros. Nós, sicasí, consideramos que l'erru, que puede tener consecuencies bien graves, atopase en querer saltase'l períodu nacional. Si la cultura ye la espresión de la conciencia nacional, nun hai dulda n'afirmar que nel casu que nos ocupa, la concencia nacional, ye la forma más ellaborada de la cultura. La concencia del yo nun ye'l zarru d'una puerta a la comunicación. El pensamientu filosóficu enséñanos, otra manera, que ye la so garantía. La concencia nacional, que nun ye'l nacionalismu, ye lo único que nos dará una dimensión internacional. Esti problema 16-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 de la concencia nacional y de la cultura nacional adquier n'África una dimensión especial. La nacencia de la concencia nacional n'África tien una relación puramente contemporanea a la concencia africana. La responsabilidá de los Estaos d'África en materia de cultura nacional ye tamién una responsabilidá no tocante a la cultura negro-africana. Esta responsabilidá conxunta nun ye'l fechu d'un principiu metafísicu, sinón la conciencia d'una simple riegla que quier que toles naciones independientes n'África, onde'l colonialismu sigue enraigonáu, son unos paises abarganaos, unes naciones que son fráxiles y en peligru permanente. Si l'home ye conocíu polos sos actos, entós vamos dicir qu'a día de güei lo más urxente pal intelectual ye la construcción de la so nación. Si esta construcción ye verdadera, esto ye, si interpreta la voluntá manifiesta del pueblu y revela a los pueblos ansiosos d'África, de siguío, la construcción d'una nación ye necesariamente acompañada pol descubrimientu y el fomentu de la universalización de los valores. Llueñe de caltenese al marxe d'otres naciones, poro, ye la lliberación nacional lo que conduz a la nación a desempeñar el so papel nel escenariu de la hestoria. Ye nel coral de la conciencia nacional onde la conciencia internacional vive y crez. Y estos dos aspeutos emerxentes son n'última instancia, la fonte de toa cultura. 17-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959 “Too puede desplicase al pueblu cola condición de que se quiera qu'entienda realmente. Franz Fanon 18-Franz Fanon- Discursu nel Congresu d'Escritores Africanos Negros, 1959
