DESCARTES Descartes crea un método para encontrar a verdade. Formula unhas regras que, seguidas ordenadamente, levan á verdade, pero a primeira di que só podemos tomar como verdadeiro o evidente, e qué é o evidente? Para sabelo, Descartes dubida de todo ata que se decata de que do único que non pode dubidar é de que está a pensar (porque mesmo os pensamentos poden ser erróneos porque un “xenio maligno” o pode enganar), polo que conclúe que el é un ser pensante, e iso é o único evidente. Pero entón, como podo chegar a outras verdades? Introducindo un elemento superior, máis perfecto ca eu: Deus, que me garante que non hai un xenio maligno e que todos os pensamentos que se me presenten claramente son verdadeiros. AsÃ− é posible a subs extensa. O primeiro principio dende o punto de vista do coñec son eu porque sen o suxeito pensante non podo acceder a nada, e dende o punto de vista do ser, Deus, porque é perfecto e é a causa de todo (tamén do suxeito). Descartes é un racionalista, polo que di que as únicas ideas evidentes e que non cometen erros son as innatas, non confÃ−a na experiencia nin na imaxinación. O método Conxunto de regras para que busquemos a verdade correcta e ordenadamente a través da razón. Método único para tódalas ciencias que pretende crear novas verdades a partir das xa coñecidas. Etapas do método: 1.Matemáticas coma modelo (son evidentes e demostrables só coa razón, sen a experiencia). Invento mirabile: todo pode ser reducido a matemáticas e esas poden ser unha función que se represente xeométricamente. Formula as “regulae” pero son inviables. 2.Regras para dirixir a razón na procura da verdade: -Evidencia: non aceptar como verdadeiro nada que non sexa evidentemente verdadeiro. Pola facultade humana da intuición coñecemos inmediatamente as verdades evidentes. -Análise: dividir a cuestión en partes para facilitar a súa resolución. -SÃ−ntese: conducir os pensamentos ordenadamente para chegar de simples a complexos. Pola dedución accedemos a novas verdades (complexas) a partir das xa coñecidas (simples). -Revisión: para comprobar que non hai erros. Pola orde. Pero, qué é evidente? â 1 A subs 3. A dúbida: é: -Universal: se dubida de todo. -Metódica: para chegar á verdade (a dúbida escéptica chega a que non podemos coñecer) -Provisional -Teórica Podo dubidar de: -Exterior: sentidos: argumento dos sonos (cando sono, o que sono me parece real). -Mundo mental: os razoamentos matemáticos poden cometer erros. Pode haber un deus deceptor ou xenio maligno que me engane. Non podo dubidar de que estou a pensar: penso logo existo = son un ser pensante, con autoconciencia O primeiro principio = cogito = res cogitans = subs pensante: Cousa que pensa â ten entendemento e vontade. Para acceder á realidade externa (que é unha hipótese, non unha evidencia), usa as ideas: -As que proceden das percepcións -As fabricadas pola imaxinación a partir de outras Ambas cometen erros. -As innatas: son as únicas claras e distintas. A subs divina/infinita/eterna Non é un Deus coma o de S.Tomé e S.Agostiño (teolóxico) senón coma a Idea de Ben platónica ou o primeiro motor aristotélico (epistemolóxico). à a causa de todo e é un Deus creador. Probas da existencia de Deus: non son coma as probas de Tomé senón que son dende o pensamento, porque é o único do que non podo dubidar. -Se teño a idea innata de perfección, ma tivo que dar un ser máis perfecto ca min: Deus. -Se son capaz de pensar ideas innatas, estas existen â Deus exite. -Os seres non poden conservarse nin crearse a si mesmos porque son imperfectos e limitados â 2 causa de min non está en min porque se non eu serÃ−a perfecto â está nun ser máis perfecto: Deus. La constatación de nuestra finitud o limitación, supone una relación causal del ser humano con Dios, y esta relación se expresa a través de la idea de Dios que encontramos en nuestra conciencia, y que sólo à l ha podido crear. 4. Non hai garantÃ−as de que ó pensado lle corresponda unha realidade externa, pero como Deus é perfecto e bo (e está claro que existe polas probas), me garante que cando concibo algo dun modo claro, é verdadeiro. Isto desecha a teorÃ−a do xenio maligno. A subs extensa Cousas materiais, que teñen coma atributo a extensión (figura, posición e movemento) e ocupan lugar. Deus nos garante a verdade da idea de extensión. A fÃ−sica mecanicista -Pretende lograr o coñec das causas primeiras da natureza. -3 leis: ·A materia sempre permanece no mesmo estado (mov/repouso). ·Todo mov é en liña recta (lei da inercia), pero sempre hai choques porque non hai baleiro â choques producen mov circular. ·Nos choques, a cantidade de mov permanece constante. A bioloxÃ−a -Os seres vivos son autómatas (poden moverse) pero son subs inertes. Se poden ir cambiando e reparando as partes. -No ser humano coinciden a subs extensa e pensante â pensante, que ten vontade, ten que controlar. é autómata pero ten paixóns, que a subs Dualismo antropolóxico: mente e cerebro non se identifican, pero na glándula pineal se da unha relación entre as dúas subs. -http://www.luventicus.org/articulos/03U012/descartes.html -Conclusión, influencia e de onde extraer opinión personal: Descartes innovou a filosofÃ−a e aplicou as matemáticas ás ciencias fÃ−sicas. Foi o primeiro filósofo moderno e o iniciador da concepción mecanicista da natureza. Impulsou a subxectividade racional e concibiu o home coma razón. A partir del, o pensamento moderno tomará coma punto de partida o ser mental e o pensamento do ser. Locke criticou duramente as ideas innatas. Hume, Kant e Nietzsche criticaron as súas probas sobre a existencia de Deus. 3