Programa de man do concerto

Anuncio
REAL
FILHARMONÍA
DE GALICIA
Philipp Dukes
director e viola
Daniel Hope
violín
xoves
31 | 01 | 2013
21.00 h
I
GEORG PHILIPP TELEMANN (1681-1767)
Concerto en Sol maior para viola e cordas, TWV 51:G9
Largo
Allegro
Andante
Presto
Philipp Dukes viola
SAMUEL BARBER (1910-1981)
Adagio para cordas
DAG WIRÉN (1905-1986)
Serenata para cordas, op. 11
Allegro molto
Andante espressivo
Scherzo. Allegro vivace
Marcia
II
ANTONIO VIVALDI (1678-1741)
Concerto en sol menor, op. 8 “O verán”, de As catro estacións, RV 315
Allegro non molto
Adagio
Presto
Daniel Hope violín
BENJAMIN BRITTEN (1913-1976)
Concerto para violín, viola e orquestra
Allegro non troppo
Rhapsody. Poco lento
Allegro scherzando
Philipp Dukes viola
Daniel Hope violín
Duración aproximada do concerto: unha hora e 45 minutos.
Pregámoslle ao público que non faga fotografías e que
desconecte os teléfonos móviles, reloxos etc.
Real Filharmonía de Galicia
Nace en 1996. O seu primeiro director foi Helmuth Rilling (1996-2000), a quen
sucedeu Antoni Ros Marbà (2000-2012). Dende 2013 Paul Daniel é o seu director
titular e artístico. A titularidade da Real Filharmonía de Galicia recae na Xunta de
Galicia, é xestionada polo Consorcio de Santiago e ten a súa sede permanente no
Auditorio de Galicia.
Nace en 1996. Su primer director titular fue Helmuth Rilling (1996-2000), a quien
sucedió Antoni Ros Marbà (2000-2012). Desde 2013 Paul Daniel es su director titular y artístico. La titularidad de la Real Filharmonía de Galicia recae en la Xunta de
Galicia, es gestionada por el Consorcio de Santiago y tiene su sede permanente en
el Auditorio de Galicia.
DIRECTOR ARTÍSTICO
E TITULAR
PAUL DANIEL
DIRECTOR ASOCIADO
MAXIMINO ZUMALAVE
PRINCIPAL
DIRECTOR INVITADO
CHRISTOPH KÖNIG
VIOLÍNS I
JJAMES DAHLGREN
(concertino)
ADRIANA WINKLER
(axuda de concertino)
ANCA SMEU **
ILYA FISHER
ILDIKÓ OLTAI
MICHAL RYCZEL
JULIA PETRUSHEVSKAJA
ANNA ALEXANDROVA
DANIEL KORDUBAYLO
CLAUDIO GURIDI
ÂNGELA NETO ***
VIOLÍNS II
GRIGORI NEDOBORA *
NIKOLAI VELIKOV **
HELENA SENGELOW
ELINA VIKSNE
GYULA VADASZI
KIYOKO OHASHI
ENRIQUE ROCA
IRINA GRUIA
VICTORIA JUROV
PAULA COLÁS ***
FRAUTAS
LAURENT BLAITEAU *
LUIS SOTO **
VIOLAS
TILMANN KIRCHER *
NATALIA MADISON **
ANNE SCHLOSSMACHER
OXANA BAKULINA
TIMUR SADYKOV
IONELA CIOBOTARU
ANA MONTORO ***
CLARINETES
BEATRIZ LÓPEZ *
VICENTE LÓPEZ **
VIOLONCELLOS
PLAMEN VELEV *
BARBARA SWITALSKA **
PALMIRA MARTÍNEZ
THOMAS PIEL
AILSA LEWIN
CARLOS GARCÍA
LAURA ALGUERÓ ***
CONTRABAIXOS
CARLOS MÉNDEZ *
ALFONSO MORÁN **
ORIOL XICART
ÓBOE
CHRISTINA DOMINIK *
MARC BORRÁS ***
FAGOTES
JUAN CARLOS OTERO *
ANTONIO GÓMEZ ***
TROMPAS
ALFREDO VARELA *
XAVIER RAMÓN **
TROMPETAS
JAVIER SIMÓ *
RAMÓN LLÁTSER *
TIMBAL
JOSÉ VICENTE FAUS
PERCUSIÓN
DARÍO GONZÁLEZ (R)
* Principal / ** Coprincipal / *** Alumno EAEM / (R) Reforzo
facebook.com/RealFilharmoniadeGalicia
Phillips Dukes
director e viola
É, segundo The Times, “o viola máis destacado de Gran Bretaña” e debutou no South
Bank Centre de Londres en 1991 (acontecemento que foi descrito pola revista The
Strad como unha clase maxistral). Estudou co profesor Y. Neaman e Michael Tree
(Guarneri Quartet) e logo de gañar varios concursos e premios internacionais, e despois de facerse co cobizado Premio Europeo Rising Star en 1997 e o Young Concert
Artists Trust de Londres en 1991 foi seleccionado como solista da BBC Radio 3, en
1992. Dende entón, participou coas orquestras máis importantes do Reino Unido e
traballou con directores tan distinguidos como Y. Menuhin, K. Nagano ou Sir Andrew
Davis. Gravou con Deutsche Grammophon ou Naxos e, entre outros traballos, destaca a Suite para Lady Caroline Lamb por Sir Richard Rodney Bennett, que recibiu
o premio da Crítica Alemá. Ademais dos seus compromisos en solitario é profesor
de viola na Royal Academy of Music de Londres, director artístico no Marlborough
College, e profesor invitado na Universidade McGill de Montreal. En 2006, foi elixido
por unanimidade membro da Guildhall School de Londres en recoñecemento ao seu
éxito como solista e é Membro de Honor da Royal Academy of Music desde 2007.
Es, según The Times, “el viola más destacado de Gran Bretaña” y debutó en el South
Bank Centre de Londres en 1991 (acontecimiento que fue descrito por la revista The
Strad como una clase magistral). Estudió con el profesor Y. Neaman y Michael Tree
(Guarneri Quartet) y después de haber ganado varios premios y concursos internacionales y hacerse con el codiciado Premio Europeo Rising Star y el Young Concert
Artists Trust de Londres fue seleccionado como solista de la BBC Radio 3, en 1992.
Desde entonces ha tocado con las orquestas más importantes del Reino Unido y ha
trabajado con directores tan distinguidos como Y. Menuhin, K. Nagano o Sir Andrew
Davis. Ha grabado con Deutsche Grammophon o Naxos y, entre otros trabajos, destaca la Suite para Lady Caroline Lamb por Sir Richard Rodney Bennett, que recibió el
premio de la Crítica Alemana. Además, es profesor de viola en la Royal Academy of
Music de Londres, director artístico en el Marlborough College y profesor invitado en
la Universidad McGill de Montreal. En 2006 fue elegido por unanimidad miembro de
la Guildhall School de Londres en reconocimiento a su éxito y es Miembro de Honor
de la Royal Academy of Music desde 2007.
Daniel Hope
violín
Considerado un dos grandes virtuosos do violín, actuou nos teatros e salas de
concertos máis prestixiosos do mundo e coas orquestras máis excepcionais,
entre elas: a Filharmónica de Los Angeles, a Orquestra Sinfónica da BBC ou a
Filharmónica de Oslo. É o director artístico dos afamados festivais Savannah Music
e Festspiele Mecklenburg-Vorpommern en Alemaña. Renovou o seu contrato en
exclusiva con Deutsche Grammophon, selo para o que fixo oito gravacións que
obtiveron un grande éxito. O seu último lanzamento é unha homenaxe a Joseph
Joachim. Máis aló do escenario, escribiu tres best sellers titulados Familienstücke
(Álbum de Familia), que son unhas memorias; Wann darf ich klatsche? (Cando
aplaudo?) e Toi, toi, toi, asi coma guións para performances. Tamén traballou como
presentador de radio, cine e televisión. Yehudi Menuhin invitouno cando tiña 11
anos a unirse a el e interpretaron dúos na televisión alemá. Foi o principio dunha
asociación artística que ofreceu máis de 60 concertos. Adoita dirixir orquestras de
cámara mentres interpreta ao violín e forma parte da Chamber Orchestra of Europe
e Camerata Salzburg.
Considerado uno de los grandes virtuosos del violín, ha actuado en los teatros y
salas de conciertos más prestigiosos del mundo y con las orquestas más excepcionales, entre ellas: la Filarmónica de Los Angeles, la Orquesta Sinfónica de la BBC o
la Filarmónica de Oslo. Es el director artístico de los afamados festivales Savannah
Music y Festspiele Mecklenburg-Vorpommern en Alemania. Ha renovado su contrato
en exclusiva con Deutsche Grammophon, sello para el que ha hecho ocho grabaciones que han obtenido un gran éxito. Su último lanzamiento es un homenaje a Joseph
Joachim. Más allá del escenario, ha escrito tres best sellers titulados Familienstücke
(Álbum de Familia), que son unas memorias; Wann darf ich klatschen? (Cuando
aplaudo?) y Toi, toi, toi, así como guiones para performances. También ha trabajado
como presentador de radio, cine y televisión. Yehudi Menuhin le invitó cuando tenía
11 años a unirse a él e interpretaron dúos en la televisión alemana. Fue el principio
de una asociación artística que ofreció más de 60 conciertos. Suele dirigir orquestas
de cámara mientras interpreta al violín y forma parte de la Chamber Orchestra of
Europe y Camerata Salzburg.
O contrapunto barroco
Aínda que dedicado á composición de concertos para a maioría dos instrumentos coñecidos do momento,
Georg Philipp Telemann (1681-1767) tamén explorou toda combinación tímbrica e instrumental que se lle
ocorreu dentro da música de cámara. O Concerto para viola e cordas en Sol maior TWV 51:G9 presenta un
deseño barroco con catro movementos lento-rápido-lento-rápido en forma de sonata da chiesa. Telemann
aproveita ao máximo todo o rexistro do instrumento, aínda que a parte solista non está composta como un
dificultoso exercicio para o lucimento do solista, senón como un discurso musical fluído e plácido.
A emotividade directa
Samuel Barber (1910-1981) é coñecido, case en exclusiva, como o creador do Adagio para cordas, que
inicialmente era o segundo movemento do Cuarteto para Cordas nº 1, pero rematou reescrito para orquestra de cordas. Estreado en 1938 pola Orquestra da NBC con Toscanini, o Adagio pasou a converterse
nun grande éxito, salvo para unha parte da crítica que esperaba algo máis modernista, revolucionario e
experimental. Barber ofrece unha expresión moi persoal, poética e accesible, exemplo do seu neo-romanticismo e ancorada nun afastado pasado, quizais nas obras corais de Palestrina e Vitoria. Cunha estrutura
directa que comeza lentamente e evoluciona cara a unha melodía gradual, a obra crece en intensidade
para irse apagando lentamente. O desenvolvemento inclúe un contido elocuente, denso e fondo que lle dá
á partitura unha tensa carga conmovedora e apaixonada.
O espírito de Mozart
Dag Wirén (1905-1986) era pouco coñecido fóra da súa Suecia natal ata que, trala súa morte, se editaron
as gravacións das súas obras. Wirén, cuxo principio era “Creo en Deus, Mozart e Carl Nielsen,” parece
inspirarse en Mozart cando en 1937 escribiu a Serenata para cordas op. 11. Como noutras obras de entretemento de Mozart, a serenata de Wirén é relaxada, optimista, espontánea e compacta. O Preludio é un
Allegro molto no que unha longa melodía parece voar sobre un ritmo efervescente contrastado por unha
enxeñosa marcha. O expresivo Andante ofrece un momento de repouso e unha serena melodía sobre un
acompañamento de desenfadado pizzicato. En terceiro lugar o Scherzo, Allegro vivace, xira ao redor dun
trío central que parece un pouco tenso cun constante pizzicato como transfondo. Para finalizar un Marcial
cuxa sección central é unha rápida e tenra marcha.
A mestría descritiva
Antonio Vivaldi (1678-1741) compuxo máis de setecentas obras entre sinfonías, sonatas, misas, oratorios, cantatas, óperas etc, pero o seu recoñecemento chegou polos seus concertos para violín, cordas e
continuo, doce deles reunidos baixo o título Il cimento dell’armonia e dell’invenzione que inclúe As catro
estacións. Cada concerto para violín é precedido na versión manuscrita por un soneto que describe con
detalle sons, emocións e paisaxes de cada estación, seguindo o modelo de concerto barroco, no que un
movemento lento enmárcase entre dous rápidos. Así, o Concerto para violín, cordas e continuo en sol
menor op. 8 RV 315, “O verán”, vén marcado por unha lenta introdución que dá paso a un Moto sorprendente no que o compositor utiliza constantes cambios dinámicos de timbre e tempo precipitándose unhas
veces e parándose, case sen pulsación rítmica, outras. Estes trazos mantéñense no Adagio e chegan á súa
máxima expresión no Presto final, unha das mellores tormentas da historia da música.
A brillante mocidade
Coñecedor do folclore e das formas e técnicas tradicionais, Benjamin Britten (1913-1976) baseou a súa
linguaxe no eclecticismo, facendo seu aquilo que admiraba doutras músicas. A súa calidade melódica
tonal e o soberbio uso dos timbres convertérono en representante internacional da música inglesa dunha
época, xunto a Ralph Vaughan Williams. No seu Dobre Concerto para violín, viola e orquestra escrito en
1932, o mozo Britten xa mostra a súa habilidade como orquestrador, un xuvenil ímpeto, unha gran madurez
estilística e o seu interese principal no xogo de texturas de violín e viola solistas, cuxos enxeñosos efectos
elévanse fronte ao acompañamento orquestral.
El contrapunto barroco
Aunque dedicado a la composición de conciertos para la mayoría de los instrumentos conocidos del momento, Georg Philipp Telemann (1681-1767) también exploró toda combinación tímbrica e instrumental
que se le ocurrió dentro de la música de cámara. El Concierto para viola y cuerdas en Sol mayor TWV
51:G9 presenta un diseño barroco con cuatro movimientos lento-rápido-lento-rápido en forma de sonata da
chiesa. Aprovecha al máximo todo el registro del instrumento, aunque la parte solista no está compuesta
como un dificultoso ejercicio para el lucimiento del solista, sino como un discurso musical fluido y plácido.
La emotividad directa
Samuel Barber (1910-1981) es conocido, casi en exclusiva, como el creador del Adagio para cuerdas,
obra que inicialmente era el segundo movimiento del Cuarteto para Cuerdas nº 1, pero terminó reescrito
para orquesta de cuerdas. Estrenado en 1938 por la Orquesta de la NBC con Toscanini, el Adagio pasó
a convertirse en un gran éxito, salvo para una parte de la crítica que esperaba algo más modernista,
revolucionario y experimental. Barber ofrece una expresión muy personal, poética y accesible, ejemplo de
su neo-romanticismo y anclada en un lejano pasado, quizás en las obras corales de Palestrina y Victoria.
Con una estructura directa que evoluciona hacia una melodía gradual, la obra crece en intensidad para
irse apagando lentamente. El desarrollo incluye un contenido elocuente, denso y hondo que le da a la
partitura una tensa carga conmovedora y apasionada.
El espíritu de Mozart
Dag Wirén (1905-1986) era poco conocido fuera de su Suecia natal hasta que, tras su muerte, se editaron
las grabaciones de sus obras. Wirén, cuyo principio era “Creo en Dios, Mozart y Carl Nielsen,” parece
haberse inspirado en Mozart cuando en 1937 escribió la Serenata para cuerdas op. 11. Como en otras
obras de entretenimiento de Mozart, la serenata de Wirén es relajada, optimista, espontánea y compacta. El Preludio es un Allegro molto en el que una larga melodía parece volar sobre un ritmo efervescente
contrastado por una ingeniosa marcha. El expresivo Andante ofrece un momento de reposo y una serena
melodía sobre un acompañamiento de desenfadado pizzicato. En tercer lugar el Scherzo, Allegro vivace,
gira alrededor de un trío central que parece un poco tenso con un constante pizzicato como trasfondo.
Para finalizar un Marcial cuya sección central es una rápida y tierna marcha.
La maestría descriptiva
Antonio Vivaldi (1678-1741) compuso más de setecientas obras entre sinfonías, sonatas, misas, oratorios, cantatas, óperas, etc, pero su reconocimiento llegó por sus conciertos para violín, cuerdas y continuo, doce de ellos reunidos bajo el título Il cimento dell’armonia e dell’invenzione que incluye Las cuatro
estaciones. Cada concierto para violín es precedido en la versión manuscrita por un soneto que describe
con detalle sonidos, emociones y paisajes de cada estación, siguiendo el modelo de concierto barroco, en
el que un movimiento lento se enmarca entre dos rápidos. Así, el Concierto para violín, cuerdas y continuo
en sol menor op.8 RV 315, “El verano”, viene marcado por una lenta introducción que da paso a un Moto
sorprendente en el que el compositor utiliza constantes cambios dinámicos de timbre y tempo precipitándose unas veces y parándose, casi sin pulsación rítmica, otras. Estos rasgos se mantienen en el Adagio y
llegan a su máxima expresión en el Presto final, una de las mejores tormentas de la historia de la música.
La brillante juventud
Conocedor del folklore y de las formas y técnicas tradicionales, Benjamin Britten (1913-1976) basó su
lenguaje en el eclecticismo, haciendo suyo aquello que admiraba de otras músicas. Su cualidad melódica
tonal y el soberbio uso de los timbres le convirtieron en representante internacional de la música inglesa
de una época, junto a Ralph Vaughan Williams. En su Doble Concierto para violín, viola y orquesta escrito
en 1932 el joven Britten ya muestra su habilidad como orquestador, un juvenil ímpetu, una gran madurez
estilística y su interés principal en el juego de texturas de violín e viola solistas, cuyos ingeniosos efectos
se elevan frente al acompañamiento orquestal.
próximos concertos
FEBREIRO
xoves 7 | 21 h
REAL FILHARMONÍA DE GALICIA
Clemens Schuldt director
Ingrid Fliter piano
domingo 10 | 20:30 h
ORQUESTRA GAOS
FERNANDO L. BRIONES
MATEO ARNÁIZ guitarra
F. Schreker
Obras de Rodrigo, Bizet e Rimski-Korsakov
director
Intermezzo para cordas, op. 8
L. V. Beethoven
Concerto para piano e orquestra
núm. 4 en Sol maior, op. 58
F. Schubert
Sinfonía núm. 3 en Re maior, D. 200
AUDITORIO DE GALICIA
Avda. do Burgo das Nacións, s/n
15705 Santiago de Compostela
DESPACHO DE BILLETES
Tel.: +34 981 571 026 / 573 979
OFICINA
Tel.: +34 981 574 153 / 552 290
Fax: +34 981 574 250
www.compostelacapitalcultural.org
www.auditoriodegalicia.org
www.rfgalicia.org
Os abonados poderán recoller as súas invitacións
no Auditorio o mesmo día do concerto a partir das
18:00h, ou no despacho de billetes do Teatro Principal
de martes a sábado de 18:00 a 21:00 h.
(Entradas sen numerar)
Descargar