As aguas mudas

Índice
APARTADO PÁX
• Personaxes, tema, espacio....................................................................................3
• Duración, linguaxe, acotacións, teatralidade....................................................4
• Observacións...........................................................................................................5
Personaxes e caracterización dos mesmos
• Bieito: novicio dun mosteiro, xove; no transcurso da narración adquire unha certa madurez en moitos
aspectos.
• Ulrico: morto aparecido, monxe do mosteiro; axuda a Bieito a asimilar os seus transtornos, mediante
diversas aparicións ó longo da obra.
• Schnitzer: presenta as mesmas características de Ulrico, ca salvedade de que este ten unha apariencia
moito máis sobria (de feito, tacha a Schnitzer de herexe en diversas ocasións).
• Belinha: outra aparecida, é filla dunha relación adúltera dun monxe, polo que foi pechada ata a súa
morte no sótano onde agora se atopa Bieito, quen se namora dela.
Tema
A desolación dun home que se atopa no medio dunha metamorfose; este sofremento pola permanencia no
sótano do convento, no transcurso dunha epidemia de peste, á espera de que cheguen as chuvias purificadoras.
Espacio
• Real: non está definido de forma clara; dedúcese que a obra debe estar ambientada na época das
pestes (Idade Media).
• Escénico: sinxelo, toda a acción ten lugar nun pequeño recuncho do sótano do mosteiro, xunto da
adega.
Duración
• Real: dez noites máis un epílogo que transcorre varios anos despois.
• Escénica: uns 45 minutos.
Diálogos e monólogos
Están presentes ambos tipos de linguaxe: os monólogos, protagonizados por Bieito, constitúen pequenos
ensaios sobre a soedade e diferentes sentimentos relacionados coa angustia producto da transformación do
protagonista; son conversas non respondidas co seu amor, Belinha, ou mesmo con Deus.
Os diálogos, nos que participan tódolos personaxes, de forma separada ou en grupo, teñen unha singular
viveza, ó estar cheos de humor, sobre todo irónico, e de reflexións, na meirande parte das veces cando son
entre Schnitzer e Ulrico.
Acotacións
1
Estas están case sempre dirixidas ao lector, coa intención de engadir matices aos diálogos; nalgúns casos (os
menos) son de carácter máis técnico, sen peso argumental.
Teatralidade/Escenografía
É moi simple, xa que non hai nengún cambio de escenario, e este carece de complicación algunha: comporíase
dun espacio escuro, con paneis aos lados simulando botelleiros da adega, todo cun aspecto vello e descoidado,
ao tratarse dun lugar pechado e que non recibiu atención durante moito tempo.
No tocante á caracterización dos personaxes, tamén sería doada: roupaxes adoitadas para os monxes, e un
aspecto un tanto tétrico e pantasmagórico para os aparecidos, cousa que cun puco de maquillaxe quedaría
resolta.
Observacións
Esta obra é de fácil lectura, pois non ten unha excesiva complexidade argumental, e polo interesantes que
resultan os seus diálogos. Chámame a atención a sinxeleza de caracterizacións, tanto da escenografía coma
dos personaxes, o que outorga moita máis importancia á acción en si mesma.
3
2